Gemeenschap met de triumferende Kerk

[SecorDabar]

Als het waar is dat we gemeenschap hebben met Jezus Christus, dan verplaatst zich ons leven naar de hemelse gewesten.
Dan weet ik best dat we ook hier een roeping hebben.
Maar dat we hier leven, daar komen we steeds weer al te snel achter.
De vraag is of we nu al in de hemel thuis raken.
Want een kind van God zal zich straks niet afvragen waar het is.
Men zal dan niet zeggen: „Dit ken ik niet".
Maar hij of zij zal dan zeggen in de hemel echt thuis te zijn".


Gemeenschap met de triumferende Kerk, wordt dat hier op aarde (in beginsel) geproefd en gesmaakt ?
Op welke wijze krijgt dit in ons leven gestalte?

[Floppy]

Gemeenschap met de triumferende Kerk, wordt dat hier op aarde (in beginsel) geproefd en gesmaakt ?
Op welke wijze krijgt dit in ons leven gestalte?

Volgens mij is dat zeker zo. Lewis schrijft in zijn boekje "de grote scheiding" dat het leven van nu op aarde later in zekere zin "gewoon" wordt voortgezet: dat wanneer we op Christus gericht zijn, we daarvan na het sterven een rijke vervulling mogen verwachten; maar wanneer we Christus niet nodig hebben in dit leven, we ook oneindig ver van Hem weg zullen groeien. Lewis gebruikt daar allerlei kleurrijke beelden voor, maar dit basisprincipe vond ik in ieder geval een waardevolle gedachte.

[SecorDabar]

''Gods volk oefent ook wel eens gemeenschap met de triomferende (kerk).
Zij zijn soms in druk gesprek met de Bijbelheiligen en met hun vrome vroeggestorven bloedverwanten en vrienden.
Wel! zij beginnen hier soms al met die hemelingen, de kroon aan Jezus'' voeten te leggen - dat zijn onze slechtste uurtjes, niet, volk!
Maar nu is (er) ook gemeenschap in de strijdende kerk. En daar doelt zeker onze belijdenis wel in hoofdzaak op.

Ds. G. van Reenen, Verklaring van de Heidelbergse Catechismus, deel 1


Verder schreef Ds. A. van Brummelen in de Waarheidsvriend van 7 december 1989:

Wie zich geduldig verdiept in het intieme leven der stille vroomheid, zal meer dan eens zich verbazen over de glanzende wegen, die de Heere hier gaat.
Moeders ontvangen soms kennelijke overtuigingen aangaande hun kinderen, dat er iets in hen ligt voor de eeuwigheid.
En — ook al spreken ze daarvan maar uiterst voorzichtig — het doet hen op het uiterste naspeuren
om enige beginselen der genade op te merken.
Zonder aan overgereformeerdheid toe te geven en de middelen der genade te verachten — wij kunnen niet loochenen,
dat hier wel eens wegen en gangen openbaar worden die ons aanbidden doen.

Maar hiertoe bepaalt zich de indachtig makende werking van de Heilige Geest niet alléén.
Ze breidt zich uit over geheel de geschiedenis van het leven van de christen onder de genade.
Wij worden teruggeleid naar de achter ons gelegen weg.
Wij zien hoe God ons van blind ziende maakte, van onwillig gewillig — wij worden een wonder in ons eigen oog.
Hoe vaak glibberden wij daarheen in het moeras van de zonde. God haalde ons daaruit weer op.
Wij waagden te lopen langs afgronden, waarvan Gods hand ons terugtrok!
Tal van tekenen van Gods liefde en wijsheid liggen als glinsterende sporen achter ons.
In onderwijzing, in vertroosting, in onderricht.
Zie, op zulke momenten raken wij de tel van de weldaden kwijt.
Wij blikken van de hoogte, waarop wij staan naar beneden en overzien de levensweg, die wij hebben afgelegd.
Het is een voorproef van wat gebeuren zal, wanneer wij de aardse gang van het leven van de hemel uit zullen overzien.

Ten volle verzekert ons de Heilige Geest van onze zaligheid, wanneer Hij ons een voorsmaak van het eeuwige leven geeft.
In het aangezicht van Christus zien wij de heerlijkheid Gods.
Deze aanschouwing vervult ons hart met een onuitsprekelijke vreugde.
Wij gevoelen, dat wij God om de wille van hemzelf begeren.
Wij zinken weg in verwondering erover, dat zulk een God ons heeft willen liefhebben.
Wij geraken niet verzadigd van de aanschouwing van Zijn heerlijkheid.
Wij gevoelen gemeenschap met de triomferende kerk hierboven door het geloof.
Onvergetelijke herinneringen in dit punt blijven ons bij.
Mannen en vrouwen hebben het ons verteld, hóe de Heere hen schier bovenaards vertroostte.
De ziel is opgeheven uit alle aards gedruis. Het Lam van God werd bovenmate dierbaar.
In Christus zien wij de grootte der liefde, waarmee de Vader ons heeft liefgehad.
De Vader gaf de Zoon, de Zoon boog zich gewillig.
Daarom keren wij ons telkens van het Lam naar de Vader en van de Vader naar het Lam.
De Geest beweegt ons daarin van de een naar de Ander.
Wij worden door een drieënige God bearbeid.
Dan kunnen wij niet meer twijfelen aan de zaligheid.
Wie in een geopende hemel ziet en gevoelt dat hij er in kan zijn, zal er zijn.
Alleen hij blijft er buiten, die in de hemel zijn hemel niet kan vinden, omdat hij in de hemel zijn aarde zoekt.
Daarom maakt de Heere ons steeds van de aarde los en van haar begeerten, om meer te worden verbonden aan Hem, die daarboven is.

[SecorDabar]

Als men de nagedachtenis viert van de heiligen uit de Bijbel, als men de nagedachtenis bewaart
aan de heiligen uit de geschiedenis van de Kerk, en aan de heiligen uit uw eigen leven —
misschien wel eigen vader of moeder die in de hemel zijn —
dan heft men toch zijn harten en gedachten op tot in de hemel.

Nu is er evenzeer een gemeenschap der heiligen, zodat men zich gemeen voelt met alle de heiligen,
die op dit ogenblik de aarde bevolken, bekenden en onbekenden, maar ook met degenen die later leven zullen.
En dan kijkt men vooruit naar het kroost en naar de kleinderen, en men beziet ze in hope.
En men verwacht en ziet uit naar de komst van de aankomende geslachten in het koninkrijk Gods
en vindt ook daar de gemeenschap der heiligen.

Het kan niet anders, of daar wordt in die gemeenschap ook begrepen de gemeenschap met de triumferende Kerk in de hemel.
Paulus zegt: „Wij hebben onze wandel in de hemelen."
Wat dunkt u: zou dat niet het hart hemelsgezind maken, zou dat niet los maken van het stof der aarde ?,
waarvan men moet klagen: „hoe kleeft mijn ziel aan het stof";
zou dat niet een stuk heerlijkheid verlenen reeds in dit leven?
En als het zo mag zijn, dan zal men wel met Paulus zeggen:
„Ik wenste wel om ontbonden te zijn, om met Christus te wezen, want dat is verreweg het beste".
Die ogenblikken heeft Paulus niet zo vaak gehad misschien, en de kerk van nu zal die ook niet zo vaak hebben;
maar ongelukkig als die ogenblikken er nooit zouden zijn.

Uit: De Waarheidsvriend van 4 september 1969, Ds. W.L. Tukker

[MoesTuin]

Dank voor het delen Floppy en Secor Dabar, dit is zo waar en zo herkenbaar.


Hebreen 4 , de Rust en de Zekerheid van het geloof (in Gemeenschap met de triumferende Kerk)

14 Daar wij nu een grote hogepriester hebben, die de hemelen is doorgegaan, Jezus, de Zoon van God, laten wij aan die belijdenis vasthouden. 15 Want wij hebben geen hogepriester, die niet kan medevoelen met onze zwakheden, maar een, die in alle dingen op gelijke wijze (als wij) is verzocht geweest, doch zonder te zondigen. 16 Laten wij daarom met vrijmoedigheid toegaan tot de troon der genade, opdat wij barmhartigheid ontvangen en genade vinden om hulp te verkrijgen te gelegener tijd.

[SecorDabar]

Zouden de gezaligden in de hemel ook nog weten van de verdrukkingen die de Kerk op aarde onderworpen is?

Ik denk in zekere zin wel, want de Kerk die boven is, zal er zonder twijfel wel van weten
dat de Kerk hier op aarde nog in de strijd verkeert.
Zelf zijn de gezaligden die boven zijn, immers uit de grote verdrukking gekomen.
De zielen onder het altaar riepen met grote stem: Hoelang, o heilige en waarachtige Heerser,
oordeelt en wreekt Gij ons bloed niet van degenen die op de aarde wonen? "

En dan lezen we ook nog: En aan een iegelijk werden lange witte klederen gegeven,
en hun werd gezegd, dat zij nog een kleine tijd rusten zouden, totdat ook hun mededienstknechten
en hun broeders zouden vervuld zijn, die gedood zouden worden als zij."

Dus in de hemel worden ze ook nog indachtig gemaakt aan de verdrukking
die de broeders op aarde nog onderworpen zijn.

Maar wat die broeders op aarde meer bepaald voor zichzelf onderworpen zijn, dat weten ze niet.
Het geldt hiervan wat we lezen in Jes. 63 : 16: Gij zijt toch onze Vader,
want Abraham weet van ons niet en Israël kent ons niet."
In de hemel behoeven ze dus de verdrukking die de heiligen op aarde onderworpen zijn,
niet mee in te leven, want dat zou de gelukzaligheid die ze deelachtig zijn sterk verminderen.

De engelen weten er echter wel van.
Het behoort tot hun dienst, om de gelovigen hier op aarde te beschermen en te bewaren.
Zij verblijden zich over één zondaar die zich bekeert, volgens Lukas 15 : 10.
Dat wordt dus van Gods volk in de hemel niet gezegd.
Maar wel blijkt uit hun gebed onder het altaar dat zij verlangen naar de toebrenging
van de laatste uitverkorene waarmee het bestaan der wereld een einde zal hebben genomen.
Dan zal Christus als Rechter ook wraak oefenen over de vijanden van Gods kinderen, die door hen gedood zijn.
Stefanus heeft dus hier op aarde nog tot zijn laatste ademsnik gebeden voor zijn vijanden
die hem ter dood brachten, maar in de hemel doet hij dat niet meer.

Er is echter wel ook een gemeenschap van de heiligen hier op aarde met de gezaligden die in de hemel zijn.
Ze zijn zo nauw verbonden geweest hier op aarde met hen die hetzelfde geloof met hen deelachtig mochten zijn.
Er zijn er ook van hun eigen familieleden en bloedverwanten onder geweest.
Hoe zouden ze die kunnen vergeten.
Gedenk ook uw voorgangers, die u het Woord Gods verkondigden.
Die oude leraars aan wie men zo nauw zich verbonden mocht weten.
De geschriften die ze nagelaten hebben, onderzoekt men nog graag.
En dan gevoelt men ook nog weer die band der liefde met hen, die nooit verbroken kan worden.

En hoe meer het geestelijk leven hier op aarde gaat ontbreken,
hoe meer men nog gaat leven met hen die nu boven zijn.
De ogenblikken komen ook dat het verlangen sterk wordt om eeuwig ook met hen verenigd te mogen zijn,
en hetzelfde werk eeuwig met hen te mogen doen.

Uit: De Wachter Sions van 8 mei 2003, Ds. F. Mallan

[-DIA-]

Zouden de gezaligden in de hemel ook nog weten van de verdrukkingen die de Kerk op aarde onderworpen is?

Ik denk in zekere zin wel, want de Kerk die boven is, zal er zonder twijfel wel van weten
dat de Kerk hier op aarde nog in de strijd verkeert.
Zelf zijn de gezaligden die boven zijn, immers uit de grote verdrukking gekomen.
De zielen onder het altaar riepen met grote stem: Hoelang, o heilige en waarachtige Heerser,
oordeelt en wreekt Gij ons bloed niet van degenen die op de aarde wonen? "

En dan lezen we ook nog: En aan een iegelijk werden lange witte klederen gegeven,
en hun werd gezegd, dat zij nog een kleine tijd rusten zouden, totdat ook hun mededienstknechten
en hun broeders zouden vervuld zijn, die gedood zouden worden als zij."

Dus in de hemel worden ze ook nog indachtig gemaakt aan de verdrukking
die de broeders op aarde nog onderworpen zijn.

Maar wat die broeders op aarde meer bepaald voor zichzelf onderworpen zijn, dat weten ze niet.
Het geldt hiervan wat we lezen in Jes. 63 : 16: Gij zijt toch onze Vader,
want Abraham weet van ons niet en Israël kent ons niet."
In de hemel behoeven ze dus de verdrukking die de heiligen op aarde onderworpen zijn,
niet mee in te leven, want dat zou de gelukzaligheid die ze deelachtig zijn sterk verminderen.

De engelen weten er echter wel van.
Het behoort tot hun dienst, om de gelovigen hier op aarde te beschermen en te bewaren.
Zij verblijden zich over één zondaar die zich bekeert, volgens Lukas 15 : 10.
Dat wordt dus van Gods volk in de hemel niet gezegd.
Maar wel blijkt uit hun gebed onder het altaar dat zij verlangen naar de toebrenging
van de laatste uitverkorene waarmee het bestaan der wereld een einde zal hebben genomen.
Dan zal Christus als Rechter ook wraak oefenen over de vijanden van Gods kinderen, die door hen gedood zijn.
Stefanus heeft dus hier op aarde nog tot zijn laatste ademsnik gebeden voor zijn vijanden
die hem ter dood brachten, maar in de hemel doet hij dat niet meer.

Er is echter wel ook een gemeenschap van de heiligen hier op aarde met de gezaligden die in de hemel zijn.
Ze zijn zo nauw verbonden geweest hier op aarde met hen die hetzelfde geloof met hen deelachtig mochten zijn.
Er zijn er ook van hun eigen familieleden en bloedverwanten onder geweest.
Hoe zouden ze die kunnen vergeten.
Gedenk ook uw voorgangers, die u het Woord Gods verkondigden.
Die oude leraars aan wie men zo nauw zich verbonden mocht weten.
De geschriften die ze nagelaten hebben, onderzoekt men nog graag.
En dan gevoelt men ook nog weer die band der liefde met hen, die nooit verbroken kan worden.

En hoe meer het geestelijk leven hier op aarde gaat ontbreken,
hoe meer men nog gaat leven met hen die nu boven zijn.
De ogenblikken komen ook dat het verlangen sterk wordt om eeuwig ook met hen verenigd te mogen zijn,
en hetzelfde werk eeuwig met hen te mogen doen.

Uit: De Wachter Sions van 8 mei 2003, Ds. F. Mallan

Dit stukje las ik gisteren nog. Het is ook opgenomen in het boekje met gebundelde vragen en antwoorden, onder de titel:
"De groetenis met mijn hand"
Een boekje dat ik een ieder van harte kan aanbevelen.

Even toevoegen: Het is niet het stukje wat ik gisteren las, maar wel grotendeels dezelfde inhoud.

[Mara]

Wat te denken van dit voorwoord? Geschreven in 1986: Opbouwonline

" Voor heel de kerk".

De vraag klinkt vandaag met name of de kerk nog toekomst heeft. Het antwoord vinden we in de Bijbel. Vandaar, dat ds Van Amstel met ons naar Openbaring 1-3 wil luisteren. Wat hij uit deze Schriftgedeelten heeft opgevangen geeft hij aan ons door. Hij heeft daarbij ouderen, maar niet minder jongeren op het oog. Hij wil zo' de liefde tot de Koning van de kerk en tot de kerk van de Koning voeden. Het boek leent zich zoals de auteur in zijn woord ter inleiding aangeeft voor bespreking in verenigings- of clubverband, op een wijkavond of in een gesprekskring.
Vandaar, dat per hoofdstuk een aantal gespreksvragen zijn toegevoegd. Wij hebben dit geschrift met veel genoegen doorgenomen. Het heeft ons voorts gestimuleerd om na zoveel jaren een nieuwe serie preken op te zetten over -alle brieven van de verhoogde Christus' aan de kerk in Klein-Azië. Onze chr. gereformeerde kollega heeft in wat hij te berde brengt hier en daar weer nieuwe gegevens naar voren gebracht. Op een duidelijke manier en in een korrekt populaire stijl belicht hij de inhoud van de diverse brieven terwijl hij regelmatig verwijst naar andere Schriftgedeelten. De schrijver plaatst één en ander in de tijd waarin wij in leven. Indringende vragen worden aan de kerk van heden gesteld. Luisteren "naar het Woord van de Geest blijft de permanente opdracht van Christus aan het adres van iedere gemeente.
Ds Van Amstel heeft het over de strijdende kerk op aarde en de triumferende kerk in de hemel.
Ik geloof, dat dit spraakgebruik niet juist is. Volgens Openbaring 6 is er sprake van strijd in de hemel als we letten op -de roep van de zielen onder het altaar. En als we Romeinen acht opslaan ontdekken we, dat we in Christus hier en nu al meer dan overwinnaars zijn. Verder vind ik zo nu en dan het opschrift boven een hoofdstuk ongenuanceerd. Als in Pergamus strijd is om de naam is dat wat anders dan de vaststelling, dat het in Sardes gaat om de naam.
In het eerste geval draait het immers om de naam van de Here Christus terwijl in Sardes aan de orde is of een gemeente goed bekend staat in de omgeving.
Hier had het opschrift veel konkreter de inhoud van de brief thematisch moeten verwoorden.
Maar deze beperkte kritiek doet geen afbreuk aan de grote waardering, die ik voor dit keurig uitgegeven boekwerk heb. Ik heb er dan ook geen enkele moeite mee - integendeel - om dit werk van deze pastor uit Ede hartelijk aan te bevelen!

O. Mooiweer, Enschede

[SecorDabar]

Na het plaatsen van stukjes van diverse predikanten over dit onderwerp,
is het een tedere vraag of we zelf weleens gemeenschap met de triumferende Kerk hebben beoefend...

Al is het natuurlijk een heel persoonlijke vraag natuurlijk.

Niet alle kinderen des Heeren krijgen een beoefend geloof in dit vraagstuk.

Daarom zal deze gemeenschap met de triumferende Kerk ook geen regel zijn
voor de zwakke, menigmaal aangevochten kinderen Gods.
Zodat deze doorleefde zielservaring niet aan iedereen behoeft vertelt te worden.

[SecorDabar]

Wat te denken van dit voorwoord? Geschreven in 1986: Opbouwonline

" Voor heel de kerk".

De vraag klinkt vandaag met name of de kerk nog toekomst heeft. Het antwoord vinden we in de Bijbel. Vandaar, dat ds Van Amstel met ons naar Openbaring 1-3 wil luisteren. Wat hij uit deze Schriftgedeelten heeft opgevangen geeft hij aan ons door. Hij heeft daarbij ouderen, maar niet minder jongeren op het oog. Hij wil zo' de liefde tot de Koning van de kerk en tot de kerk van de Koning voeden. Het boek leent zich zoals de auteur in zijn woord ter inleiding aangeeft voor bespreking in verenigings- of clubverband, op een wijkavond of in een gesprekskring.
Vandaar, dat per hoofdstuk een aantal gespreksvragen zijn toegevoegd. Wij hebben dit geschrift met veel genoegen doorgenomen. Het heeft ons voorts gestimuleerd om na zoveel jaren een nieuwe serie preken op te zetten over -alle brieven van de verhoogde Christus' aan de kerk in Klein-Azië. Onze chr. gereformeerde kollega heeft in wat hij te berde brengt hier en daar weer nieuwe gegevens naar voren gebracht. Op een duidelijke manier en in een korrekt populaire stijl belicht hij de inhoud van de diverse brieven terwijl hij regelmatig verwijst naar andere Schriftgedeelten. De schrijver plaatst één en ander in de tijd waarin wij in leven. Indringende vragen worden aan de kerk van heden gesteld. Luisteren "naar het Woord van de Geest blijft de permanente opdracht van Christus aan het adres van iedere gemeente.
Ds Van Amstel heeft het over de strijdende kerk op aarde en de triumferende kerk in de hemel.
Ik geloof, dat dit spraakgebruik niet juist is. Volgens Openbaring 6 is er sprake van strijd in de hemel als we letten op -de roep van de zielen onder het altaar. En als we Romeinen acht opslaan ontdekken we, dat we in Christus hier en nu al meer dan overwinnaars zijn. Verder vind ik zo nu en dan het opschrift boven een hoofdstuk ongenuanceerd. Als in Pergamus strijd is om de naam is dat wat anders dan de vaststelling, dat het in Sardes gaat om de naam.
In het eerste geval draait het immers om de naam van de Here Christus terwijl in Sardes aan de orde is of een gemeente goed bekend staat in de omgeving.
Hier had het opschrift veel konkreter de inhoud van de brief thematisch moeten verwoorden.
Maar deze beperkte kritiek doet geen afbreuk aan de grote waardering, die ik voor dit keurig uitgegeven boekwerk heb. Ik heb er dan ook geen enkele moeite mee - integendeel - om dit werk van deze pastor uit Ede hartelijk aan te bevelen!

O. Mooiweer, Enschede

Tja wat te denken hiervan...
Ik las eens op een grafsteen: Zonder strijd, geen overwinning.
De Kerk is overwinnaar door Christus.
Maar hun hele leven is daar de strijd met de driekoppige vijand:
de duivel, de wereld en hun boze bedorven hart.
Strijd gij om in te gaan, door de enge poort

Indien de rechtvaardige nauwelijks (d.w.z : met veel strijd) zalig wordt, waar zal de goddeloze en zondaarverschijnen? 1 Petrus 4:18

[Bona Fide]

Als het waar is dat we gemeenschap hebben met Jezus Christus, dan verplaatst zich ons leven naar de hemelse gewesten.
Dan weet ik best dat we ook hier een roeping hebben.
Maar dat we hier leven, daar komen we steeds weer al te snel achter.
De vraag is of we nu al in de hemel thuis raken.
Want een kind van God zal zich straks niet afvragen waar het is.
Men zal dan niet zeggen: „Dit ken ik niet".
Maar hij of zij zal dan zeggen in de hemel echt thuis te zijn".


Gemeenschap met de triumferende Kerk, wordt dat hier op aarde (in beginsel) geproefd en gesmaakt ?
Op welke wijze krijgt dit in ons leven gestalte?

Vooraf: ik vind dit een moeilijk onderwerp en twijfelde of ik zou reageren. Ik weet dat er van Gods kinderen zijn die aangeven dat zij inderdaad gemeenschap hebben mogen beoefenen met kinderen des Heeren, die de strijd al te boven zijn.

'k Heb daar wel een vraag bij.
Als de strijdende kerk gemeenschap heeft met de triumferende kerk houdt dat een bepaalde vorm van wederkerigheid in. Dus de triumferende kerk heeft dan ook gemeenschap met de strijdende kerk (of niet?). Alleen, in de hemel zal Christus toch zijn alles en in allen. Ik bedoel: het gaat toch om Christus en om Hem alleen? Of toch ook om de Kerk hier op aarde? Maar misschien sluit het ene het andere niet uit?

[helma]

Wat houdt 'gemeenschap hebben' precies in? is het niet een zegswijze voor iets dat niet helemaal bedoelt wat het zegt?

Als een kind van God, bijvoorbeeld tijdens de viering van het heilig Avondmaal, sterke liefde/verbondenheid voelt voor iemand die al mag juichen voor Gods troon (soms iemand die men in het leven nooit ontmoet heeft) vanwege de gemeenschappelijke liefdesband met Christus.....is dat niet wat ze bedoelen met 'gemeenschap hebben met'?

En hoe dat op dat moment voor degene is die al in de hemel mag zijn dat is voor ons verborgen; maar het zou best kunnen dat daar op hetzelfde moment hetzelfde ervaren wordt.

[-DIA-]

Als het waar is dat we gemeenschap hebben met Jezus Christus, dan verplaatst zich ons leven naar de hemelse gewesten.
Dan weet ik best dat we ook hier een roeping hebben.
Maar dat we hier leven, daar komen we steeds weer al te snel achter.
De vraag is of we nu al in de hemel thuis raken.
Want een kind van God zal zich straks niet afvragen waar het is.
Men zal dan niet zeggen: „Dit ken ik niet".
Maar hij of zij zal dan zeggen in de hemel echt thuis te zijn".


Gemeenschap met de triumferende Kerk, wordt dat hier op aarde (in beginsel) geproefd en gesmaakt ?
Op welke wijze krijgt dit in ons leven gestalte?

Vooraf: ik vind dit een moeilijk onderwerp en twijfelde of ik zou reageren. Ik weet dat er van Gods kinderen zijn die aangeven dat zij inderdaad gemeenschap hebben mogen beoefenen met kinderen des Heeren, die de strijd al te boven zijn.

'k Heb daar wel een vraag bij.
Als de strijdende kerk gemeenschap heeft met de triumferende kerk houdt dat een bepaalde vorm van wederkerigheid in. Dus de triumferende kerk heeft dan ook gemeenschap met de strijdende kerk (of niet?). Alleen, in de hemel zal Christus toch zijn alles en in allen. Ik bedoel: het gaat toch om Christus en om Hem alleen? Of toch ook om de Kerk hier op aarde? Maar misschien sluit het ene het andere niet uit?

Ja het gaat om de verheerlijking van God. De HEERE heeft alles gewrocht om Zijns Zelfs wil; ja, ook den goddeloze tot den dag des kwaads. Maar Hij wil Zich ook wel eens verheerlijken in en met Zijn volk. Ik ken ze nog, mensen die iets gesmaakt hebben van de hemel. Mensen die als het ware iets beleefden: Of in in het lichaam geschiedt is weet ik niet, God weet het. Mensen die met een Paulus met een Licht omschenen zijn helderder dan de zon schijnt in haar kracht. Dit zijn zeker geen alledaagse zaken. We zouden het extra-ordinair kunnen noemen. Ook mensen die gemeenschap oefenden met de triumferende Kerk. En wat zouden we kunnen zeggen of dat wederzijds is? Het gaat wel om gemeenschap.

Ik geloof dat dit een verborgenheid is waar we niet curieuselijk in moeten willen dringen. Het is niet van node tot onze zaligheid om dit te weten. Met deze dingen wil God, naar Zijn vrijmacht, wel eens Zijn moegestreden Kerk in de ruimte stellen, vertroosten, of onderwijzen. Zulke dingen geschieden steeds op het alleronverwacht, maar toch niet als een mens in de zonde leeft, maar juist wanneer hij dicht bij God leeft. En wat zullen we dan nog zeggen? Het mag wel een zijn tot verwondering van mensen die ervan horen. En dat het tot jaloersheid verwekt, Zijn Naam ter eer.

En wat de vrucht voor een medemens is dat weten wij ook niet. Wel dat degenen die er van gehoord hebben en onbekeerd blijven, hun oordeel zeer verzwaren. Laat ons dan vrezen, dat niet te eniger tijd, de belofte van in Zijn rust in te gaan nagelaten zijnde, iemand van u schijne achtergebleven te zijn. Want ook ons is het Evangelie verkondigd, gelijk als hun; maar het woord der prediking deed hun geen nut, dewijl het met het geloof niet gemengd was in degenen, die het gehoord hebben. Want wij, die geloofd hebben, gaan in de rust, gelijk Hij gezegd heeft: Zo heb Ik dan gezworen in Mijn toorn: Indien zij zullen ingaan in Mijn rust! hoewel Zijn werken van de grondlegging der wereld af al volbracht waren.

[Marco]

Let op: Bij alle strijd die er te voeren is, hangt onze redding uiteindelijk niet van onze strijd af. Die strijd is al gevoerd, en de duivel is daarbij verslagen. Die overwinning is gehaald zonder enige strijd van onze kant. De triumferende kerk mag dat in de hemel en op de aarde al weten. Bij het ingaan door de enge poort staat dan ook niet vermeld: "strijd om in te gaan door de enge poort" maar "gaat in door de enge poort" - en dan wordt het nog moeilijk genoeg.

Dat laat onverlet dat er wel degelijk een strijd gevoerd wordt. Een strijd tegen die driekoppige vijand, inderdaad. Maar dat is een strijd die je zelf niet aan kunt gaan. Die strijd kan je alleen maar voeren als je de geestelijke wapenrusting van het geloof aan hebt. Dus als je Christus hebt.

De lijdende kerk en de triumferende kerk zijn daarmee geen verschillende zaken: het is één Kerk die lijdt met alle leden die lijden, en één Kerk die met haar Hoofd triumfeert.

Voor mensen in het hier-en-nu kan dat alleen maar beginnen met het besef, van Christus te zijn. Van daaruit komt de troost in leven, lijden en sterven - en ook het besef dat alles uitloopt op de totale overwinning. Uitzien naar het verblijf in de hemel na dit leven is dan wel logisch, maar is een tussenstation. Laten we liever uitzien naar de dag dat Christus terugkomt, en alles zal zijn in allen. Geen duivel meer, geen strijd, maar alleen overwinning en samen met allen die bij Hem horen het eeuwige feest ingaan.

PS: Het is niet gezegd dat we eerst zullen sterven en in de hemel komen, voordat de tijd om is. Houd er rekening mee dat Christus heel spoedig terug kan komen!

[SecorDabar]

De strijd in dit aardse leven is, zoals Marco opmerkt, inderdaad niet in eigen kracht te voeren.
Er is een gedichtregel: eigen krachten te verzaken wordt op Jezus' school geleerd.

Het is de Heilige Geest, Die van de Vader en de Zoon uitgaat, om gemeenschap te mogen houden met de Triumferende Kerk.
En het is wat DIA opmerkt een bijzondere werking van Gods Geest.
Ook zonder deze bijzondere werking wordt een zondaar zalig.
De Heere onderwijst ons gewoonlijk door Zijn Woord en Geest.