Mannetje schreef:Ik moet in dit hele gesprek aan het verhaal van Jan Proos denken. Hoe kijk je daar dan naar, Mara?

Ik heb het verhaal nog niet gelezen, maar het is niet nodig in deze discussie.
Het gaat er niet over of iemand zou mogen hertrouwen.
Ik probeer steeds boven te krijgen wat iemand onder het drievoudig snoer verstaat en dat met name aan de traditioneel ingestelden.
En hertrouwen mannen eerder en/of vaker dan vrouwen?
Zit het dus in de man als zodanig?

Hollander schreef:Het lijkt mij overigens heel verstandig dat een getrouwde man en vrouw, voordat de dood scheiding brengt, over dit onderwerp al eerlijk spreken.

Als de dood nog in Amerika zit, is er veel begrip en mogelijk.
De meeste mensen zullen zeggen: ik ben er dan niet meer, dus ben je vrij.
Je geeft als het ware die ander de vrijheid.

Valcke schreef:Wat mij betreft is een termijn wel zinnig; niet alleen vanwege de rouw, maar ook vanwege het fatsoen.

Daar komt nog bij dat een vrouw zwanger kan zijn van de overleden man. De Nederlandse wet kende om die reden een termijn van 10 maanden (306 dagen). Toen dit afgeschaft was, vereiste de wet een doktersverklaring dat de vrouw niet zwanger was - immers, bij zwangerschap vóór het overlijden van de vorige man, is het kind wettelijk een kind uit het vorige huwelijk en dient dus ook als kind van de vorige man te worden geregistreerd.

Ook voor de man gold vroeger een wettelijke termijn.

Goede reactie Valcke!
Termijnen zijn er niet voor niets, dat heeft altijd een reden.

J.C. Philpot schreef: Kerken doen er mijns inziens goed aan om geen persoonlijke meningen tot officiele criteria te verheffen.

Daarom vraag ik een bijbelse reden.
Soms gaat het burgerlijk recht hand in hand met het kerkelijk.

Valcke schreef:

J.C. Philpot schreef:

Valcke schreef:Zelfs wanneer dit niet uitdrukkelijk in de Bijbel staat, mogen we zeker voor geloofwaardig achten dat noch in het OT noch in de oude kerk zulke huwelijken - vóór de geboorte van het kind - geoorloofd waren.

Tenzij er iets is in de schrift waar we dat uit kunnen afleiden, vind ik dat speculatief.

Ik vind het in strijd met de eerbaarheid wanneer een vrouw die zwanger is uit haar vorig huwelijk, opnieuw trouwt. Dat kind moet eerst ter wereld zijn, voordat zij zich aan een andere man geeft. Dat is geen persoonlijke mening, dit is de eeuwen door de gedachte geweest. Let erop: dat eerste huwelijk was wettig en het kind is ook uit een wettige verbintenis!

Of er nog andere schriftuurlijke argumenten zijn behalve de eerbaarheid, zou ik nader moeten onderzoeken.

In Matth. 1:21 zie ik toch wel een duidelijke aanwijzing.
Het is waar dat dit een heel specifieke situatie was.
Toch is dit m.i. een duidelijke aanwijzing dat het niet gepast is te trouwen / gemeenschap te hebben met een zwangere vrouw, die zwanger is van een ander.
Ik verbaas mij er toch wel wat over dat dit als 'eerbaar' gezien wordt.

Hoe vaak zal het voorkomen dat een vrouw weduwe wordt, en dan in een paar maanden hertrouwt? En zwanger is van de eerste man?
Het lijkt me een beetje onzin om daar regels op te maken.

Valcke schreef:

J.C. Philpot schreef:

Valcke schreef:Wanneer een vrouw zwanger is van een kind en haar man sterft, en ze trouwt daarna - nog steeds zwanger - met een andere man, dan is dat kind van haar eerste man en niet van haar tweede.

Dat ben ik met je eens. Echter ik zie niet in wat een tweede huwelijk daaraan zou veranderen.

Alles. Je bent immers wettig het kind en erfgenaam van de huidige man van je moeder, niet van de vorige man van je moeder. Dat geldt bij mijn weten in alle landen en culturen. Dan sta je dus geregistreerd als kind van een vader die je vader niet is, terwijl je gewoon kind bent uit een wettig huwelijk... Bovendien ben je ook erfgenaam van de overleden vader, niet van de "nieuwe" vader.

Het is inderdaad waar dat de nieuwe man normaliter geregisteerd zou worden als de vader. Het is echter mogelijk om het ouderschap te ontkennen, waardoor de nieuwe man niet geregistreerd word als vader.

Rijksoverheid schreef:Is uw man of geregistreerd partner overleden voor uw kind werd geboren? Als moeder kunt u dan het vaderschap ook ontkennen bij de gemeente. Voor meer informatie kunt u contact opnemen met uw gemeente.

Als een kind binnen 306 dagen na het overlijden van de echtgenoot geboren wordt, gaat de wet ervan uit dat de vader van het kind de overledene is.
Eventueel kan de moeder verklaren dat die niet de vader is. Daarmee wordt het kind niet automatisch kind van de huidige echtgenoot.

Dodo schreef:Hoe vaak zal het voorkomen dat een vrouw weduwe wordt, en dan in een paar maanden hertrouwt? En zwanger is van de eerste man?
Het lijkt me een beetje onzin om daar regels op te maken.

Zo ongeveer ieder land met burgerlijke wetten heeft hier officiële regels voor (of heeft die in het verleden gehad). En dat is al vele eeuwen zo geweest. Zo denkbeeldig is het niet, hoor.

refo schreef:Als een kind binnen 306 dagen na het overlijden van de echtgenoot geboren wordt, gaat de wet ervan uit dat de vader van het kind de overledene is.
Eventueel kan de moeder verklaren dat die niet de vader is. Daarmee wordt het kind niet automatisch kind van de huidige echtgenoot.

Ervan uitgaande dat dit juist is, houd ik toch mijn moreel bezwaar. De oude wetten waren niet voor niets zoals zij waren.

Bovendien is bij deze wetsbepaling het kind feitelijk overgeleverd aan het handelen van zijn moeder of stiefvader: als de moeder of stiefvader niet juist handelen, wordt hij alsnog toegewezen aan de verkeerde vader. Terwijl hij uit een wettig huwelijk geboren is!

Mara schreef:

Mannetje schreef:Ik moet in dit hele gesprek aan het verhaal van Jan Proos denken. Hoe kijk je daar dan naar, Mara?

Ik heb het verhaal nog niet gelezen, maar het is niet nodig in deze discussie.
Het gaat er niet over of iemand zou mogen hertrouwen.
Ik probeer steeds boven te krijgen wat iemand onder het drievoudig snoer verstaat en dat met name aan de traditioneel ingestelden.
En hertrouwen mannen eerder en/of vaker dan vrouwen?
Zit het dus in de man als zodanig?

Hollander schreef:Het lijkt mij overigens heel verstandig dat een getrouwde man en vrouw, voordat de dood scheiding brengt, over dit onderwerp al eerlijk spreken.

Als de dood nog in Amerika zit, is er veel begrip en mogelijk.
De meeste mensen zullen zeggen: ik ben er dan niet meer, dus ben je vrij.
Je geeft als het ware die ander de vrijheid.

Toch is de leestip van @Mannetje waardevol in het kader van deze twee antwoorden. Jan Proos gaat juist in op:
a. De termijn van hertrouwen
b. Het maken van afspraken tijdens het leven

Valcke schreef:

Dodo schreef:Hoe vaak zal het voorkomen dat een vrouw weduwe wordt, en dan in een paar maanden hertrouwt? En zwanger is van de eerste man?
Het lijkt me een beetje onzin om daar regels op te maken.

Zo ongeveer ieder land met burgerlijke wetten heeft hier officiële regels voor (of heeft die in het verleden gehad). En dat is al vele eeuwen zo geweest. Zo denkbeeldig is het niet, hoor.

Juridische regels, zeker. Maar hier werden zedelijke regels genoemd. Eerbaarheid.

Hollander schreef:Toch is de leestip van @Mannetje waardevol in het kader van deze twee antwoorden. Jan Proos gaat juist in op:
a. De termijn van hertrouwen
b. Het maken van afspraken tijdens het leven

Het lijkt me goed om met elkaar hierover te praten tijdens het leven.

Ik heb eens gehoord van een vrouw, die op haar sterfbed haar man liet beloven om nooit te hertrouwen. Dat lijkt mij echter niet juist en onbijbels. Na een rouwperiode zal de betreffende man zich gebonden voelen aan de belofte, echter staat in de bijbel dat het beter is om te trouwen dan om te branden (van verlangen).

Na het sterven van een huwelijkspartner, is de levende persoon vrij om te hertrouwen.

Dodo schreef:

Valcke schreef:

Dodo schreef:Hoe vaak zal het voorkomen dat een vrouw weduwe wordt, en dan in een paar maanden hertrouwt? En zwanger is van de eerste man?
Het lijkt me een beetje onzin om daar regels op te maken.

Zo ongeveer ieder land met burgerlijke wetten heeft hier officiële regels voor (of heeft die in het verleden gehad). En dat is al vele eeuwen zo geweest. Zo denkbeeldig is het niet, hoor.

Juridische regels, zeker. Maar hier werden zedelijke regels genoemd. Eerbaarheid.

Als het goed is, zouden de juridische regels mede gevormd moeten worden op basis van zedelijke regels. Het feit dat zulke regels er vroeger waren, zegt ook veel hoe men vroeger aankeek tegen de morele kant ervan.

J.C. Philpot schreef:

Hollander schreef:Toch is de leestip van @Mannetje waardevol in het kader van deze twee antwoorden. Jan Proos gaat juist in op:
a. De termijn van hertrouwen
b. Het maken van afspraken tijdens het leven

Het lijkt me goed om met elkaar hierover te praten tijdens het leven.

Ik heb eens gehoord van een vrouw, die op haar sterfbed haar man liet beloven om nooit te hertrouwen. Dat lijkt mij echter niet juist en onbijbels. Na een rouwperiode zal de betreffende man zich gebonden voelen aan de belofte, echter staat in de bijbel dat het beter is om te trouwen dan om te branden (van verlangen).

Na het sterven van een huwelijkspartner, is de levende persoon vrij om te hertrouwen.

Inderdaad. Het praten over 'na het sterven' is op meerdere vlakken belangrijk. Niet alleen het regelen van de eerste week na overlijden, maar juist ook voor de periode daarna. Ik zou het niet vreemd vinden als dit onderwerp ook op allerlei vormen van huwelijkstoerusting binnen de christelijke gemeente een plaats zou hebben. Het (huwelijks)leven staat altijd in het kader van de eindigheid. Dat besef mag best de nadruk krijgen.

Dat praten is leuk, maar daar kun je na een overlijden niets mee. Dus leg je de resultaten van dat soort gesprekken ook daadwerkelijk vast. En dan niet alleen de periode na het overlijden, maar ook de zorgperiode voor het overlijden. Dat is een levenstestament, een volmacht en een testament. Ik vind het heel vreemd als iemand dat niet heeft geregeld.
En uiteraard houd je dat ook periodiek bij, want de wetten in dit land wijzigen ook op dit punt regelmatig.
Net als het huwelijk zelf zijn dit maatschappelijk geregelde zaken. Bij het zelfstandig worden op de leeftijd van 18 behoort iedere Nederlander hiervan goed op de hoogte te zijn.

Vervolgde schreef:Dat praten is leuk, maar daar kun je na een overlijden niets mee. Dus leg je de resultaten van dat soort gesprekken ook daadwerkelijk vast. En dan niet alleen de periode na het overlijden, maar ook de zorgperiode voor het overlijden. Dat is een levenstestament, een volmacht en een testament. Ik vind het heel vreemd als iemand dat niet heeft geregeld.
En uiteraard houd je dat ook periodiek bij, want de wetten in dit land wijzigen ook op dit punt regelmatig.
Net als het huwelijk zelf zijn dit maatschappelijk geregelde zaken. Bij het zelfstandig worden op de leeftijd van 18 behoort iedere Nederlander hiervan goed op de hoogte te zijn.

Je gaat toch niet vastleggen of je wel of niet mag hertrouwen?
Je begrafenis in grote lijnen ja, als je een koophuis hebt of vele goederen, geld, dan zou ik een testament opmaken, maar verder nee, ik laat Samanthus helemaal vrij, hij weet dat hij niet alles hoeft te bewaren als hij dat niet zou willen, je weet toch niet hoe je bent na een overlijden? Misschien wil je juist alles opruimen misschien juist bewaren.

Vervolgde schreef:Dat praten is leuk, maar daar kun je na een overlijden niets mee. Dus leg je de resultaten van dat soort gesprekken ook daadwerkelijk vast. (...)

Dat ligt wel aan de besproken onderwerpen. Ik hoef testamentair niet vast te leggen wat mijn vrouw en ik hebben besproken over het al dan niet aangaan van een tweede huwelijk na overlijden.

Het is overigens belangwekkend om het burgerlijk wetboek uit 1838 (op internet te vinden) te lezen. In veel bepalingen kun je een Bijbelse grondslag herkennen. Bv als het gaat om verboden graden van bloedverwantschap en aanverwantschap (nu grotendeels geschrapt), bepalingen over de toestemming van de ouders, geen huwelijk toegestaan met de persoon waarmee overspel is gepleegd indien hiervan een gerechtelijk vonnis aanwezig is, geen tweede huwelijk met dezelfde partner na eerdere scheiding, enzovoort. We zijn heel erg veel kwijt...