De kunst van het ongelukkig zijn

Gebruikersavatar
Ad Anker
Moderator
Berichten: 10571
Lid geworden op: 28 feb 2012, 11:11

Re: De kunst van het ongelukkig zijn

Bericht door Ad Anker »

Mara schreef: Je noemt het koesteren.
Kan het ook onmacht zijn misschien?
Zeker! Maar de topictitel noemt ongelukkig zijn een kunst. Dat is een positieve connotatie. Onmacht vind ik niet positief. Volgens mij wordt er door het plaatsen van dit artikel een pleidooi gevoerd om emoties van somberheid, verdriet en onmacht te laten bestaan (te koesteren als onderdeel van ons leven bedoel ik). Een consequentie is wel dat in sommige gevallen dit uitmondt in een suïcidale gedachten of tot suïcide. Accepteren? Of toch ingrijpen?
Gebruikersavatar
Ad Anker
Moderator
Berichten: 10571
Lid geworden op: 28 feb 2012, 11:11

Re: De kunst van het ongelukkig zijn

Bericht door Ad Anker »

Mara schreef:En wat bekeringsgeschiedenissen nu met het onderwerp te maken hebben, ontgaat mijn.
Een opgepoetst leven via instagram, het tonen van het allermooiste terwijl de werkelijkheid anders is, raakt aan dit onderwerp. En daaraan heb ik bekeringsgeschiedenissen gelinkt. Dat gebeurt vaker in een discussie. Al moet je oppassen dat het niet een tweede discussie gaat worden. Dan kun je een onderwerp splitsen. Dat gebeurt daarom ook regelmatig.
Gebruikersavatar
Lilian1975
Berichten: 3021
Lid geworden op: 21 jun 2018, 20:12

Re: De kunst van het ongelukkig zijn

Bericht door Lilian1975 »

eilander schreef:
Lilian1975 schreef:@eilander. Ik weet ook nooit zo goed raad met die bekeringsgeschiedenissen. Juist vanwege het ik gehalte. (Heus niet allemaal) . Daar schaam je je toch diep voor? Een bekeringsgeschiedeniss heeft mij nooit overtuigd of bevestigd in iets of wat. De zekerheid vond ik wel in en door het Woord. En eerlijk gezegd het te koop lopen met bekering van jezelf. Ik weet het niet. Ook als er nog eens geld aan wordt verdiend. Volgens mij staat God centraal en niet de bekeerde mens. En dan hebben we aan he tg Woord genoeg.
Ik heb er eigenlijk nooit zo'n moeite mee. Als het tenminste over Gods werk gaat. Van Paulus is een aantal keren beschreven dat hij zijn bekering vertelt. Als ik even snel tel in Handelingen 26, zie ik ook een keer of dertig het woordje 'ik' staan.
Het is toch juist bemoedigend om te lezen dat de Heere zondaren zoekt, en hoe ze met de Heere leven: eigen ontrouw, daartegenover Gods trouw.
Ik lees dit soort verhalen niet vaak, moet ik zeggen. Maar ik heb er zeker geen moeite mee. En ja, ik zie ook de gevaren van mensverheerlijking, of het tot norm maken van één bekeringsweg.
Dat is juist een verschil.
Omdat Paulus het niet vertelde om zichzelf centraal te stellen. En juist bij veel bekeringsgeschiedenissen, vaak juist ook door anderen verhaald, lijkt dat te gebeuren. Het wordt nog "mooier" gemaakt. En Paulus had geen bekeringsgeschiedenissen nodig om de ogen geopend te krijgen. Gods trouw tegenover zijn ontrouw etc. te zien. Maar de Heere Zelf die met het Woord tot hem kwam. Zo moet je mijn "moeite" met bekeringsgeschiedenissen lezen. Moeite staat tussen aanhalingstekens. Misschien is voorzichtigheid en niet onverdeeld enthousiast een betere omschrijving. Maar verder moeten we een discussie hierover maar elders voeren.
Mara
Berichten: 23141
Lid geworden op: 15 jun 2010, 15:54

Re: De kunst van het ongelukkig zijn

Bericht door Mara »

Ad Anker schreef:
Mara schreef: Je noemt het koesteren.
Kan het ook onmacht zijn misschien?
Zeker! Maar de topictitel noemt ongelukkig zijn een kunst. Dat is een positieve connotatie. Onmacht vind ik niet positief. Volgens mij wordt er door het plaatsen van dit artikel een pleidooi gevoerd om emoties van somberheid, verdriet en onmacht te laten bestaan (te koesteren als onderdeel van ons leven bedoel ik). Een consequentie is wel dat in sommige gevallen dit uitmondt in een suïcidale gedachten of tot suïcide. Accepteren? Of toch ingrijpen?
Gelukkig heeft lang niet iedereen een suïcidale neiging tijdens een ongelukkige periode.
Als er echt een gevaar is voor suïcide, of iemand lijdt aan zeer ernstige recidiverende depressies, moet er ingegrepen worden uiteraard.
Alhoewel dit niet altijd te genezen is, helaas.
Ad Anker schreef:Een opgepoetst leven via instagram, het tonen van het allermooiste terwijl de werkelijkheid anders is, raakt aan dit onderwerp.
Zeker.
Ad Anker schreef:En daaraan heb ik bekeringsgeschiedenissen gelinkt.
Die link zie ik nog steeds niet.
Al begrijp ik wel dat je deze kennelijk vaak te opgeklopt vindt? Begrijp ik dat goed?

N.B. je hebt me wel verkeerd geciteerd, ik dacht dat ik mijn geschreven had, maar ik had toch echt mij geschreven. :)
Als er schaduw is, dan moet er ook licht zijn ~ Spurgeon
Gebruikersavatar
Tiberius
Administrator
Berichten: 33198
Lid geworden op: 12 jan 2006, 09:49
Locatie: Breda

Re: De kunst van het ongelukkig zijn

Bericht door Tiberius »

Ad Anker schreef:En over opgepoetste presentatie van jezelf en anderen op social media: Natuurlijk komt dat voor. Ik ben er persoonlijk wat minder gevoelig voor, maar ik kies ook een leuke foto als profiel voor whatsapp. En vind het ook leuk als een ander daar een aardige opmerking over maakt.

Vroeger kwam bij ons de fotograaf. Mooiste kleren aan, haren gekamd, en leuk gezicht. Foto's werden uitgedeeld denk ik aan opa's en oma's. Keurig op een rijtje, allemaal even lief. Terwijl ik mijn 6 broers (vooral de oudste) met enige regelmaat wat heb willen aan doen in die tijd. Verteken je dan de werkelijkheid?

Of bekeringsgeschiedenissen. Dat is wel het instagram van vroeger. Prachtige verhalen, uitreddingen, heiligen van de hoogste plaatsen terwijl zo'n geschiedenis handelt over een zondaar die vanuit zichzelf voor God niet kan bestaan en elke minuut van zijn bestaan zoveel zondigt dat hij voor eeuwig verworpen zou moeten worden. Met alle goede bedoelingen heeft dat vele mensen ongelukkig gemaakt, en dan spreek ik niet van een kunst. Er is werkelijk niets nieuws onder de zon. En juist mensen die zulke boeken lezen hoor je het meest over de jeugd met alle verleidingen. Neem dat vooral serieus, maar nuanceer ook wat, a.u.b.!

De likes en de behoefte om geliked te worden wat Lilian aanhaalt: eens, ik zie dat ook bij mijn dochter. Goed dat je er iets van zegt. Dank daarvoor.

Tiberius merkt het terecht op: je mooiste kleren bij bepaalde gelegenheden, in de kerk bijvoorbeeld. Of op een feestje. Gezien worden door anderen. We houden er toch rekening mee wat anderen van ons vinden. Ik vind dat ook prima. Wel zo sociaal.

Dus we moeten het ook weer niet overdrijven.
Helemaal eens.
En ik denk dat ik weet wie je bedoelt met het onderstreepte. ;)
Gebruikersavatar
Ad Anker
Moderator
Berichten: 10571
Lid geworden op: 28 feb 2012, 11:11

Re: De kunst van het ongelukkig zijn

Bericht door Ad Anker »

Tiberius schreef: Helemaal eens.
En ik denk dat ik weet wie je bedoelt met het onderstreepte. ;)
Dat was natuurlijk met een knipoog. Gelukkig zet je die ook. ;)
Gebruikersavatar
Hollander
Berichten: 2804
Lid geworden op: 26 aug 2019, 11:54
Locatie: Afwezig

Re: De kunst van het ongelukkig zijn

Bericht door Hollander »

eilander schreef:
Hollander schreef:Boekjes met dertig keer 'ik' op de eerste pagina.
Dat zou goed kunnen. Op de laatste pagina staat misschien dertig keer 'Hij'. Zo gaat dat in het leven van een kind van God.
Maar ik begrijp je en ben het ook wel grotendeels met je eens. Hoewel ik maar weinig mensen zie die echt alleen maar de Bijbel lezen. En ook zie ik wel mensen die de boeken van 'het oude volk van God' verafschuwen, die vervolgens met de wonderlijkste schrijvers aan komen zetten. En met 'wonderlijkste' bedoel ik dan: nogal vreemd aan onze traditie. Dat betekent lang niet altijd dat ze daarom geen zinnige dingen zeggen, maar toch.
Helemaal eens. ;)
Gebruikersavatar
Zita
Moderator
Berichten: 10418
Lid geworden op: 11 aug 2007, 13:12

Re: De kunst van het ongelukkig zijn

Bericht door Zita »

Ad Anker schreef:
Mara schreef: Je noemt het koesteren.
Kan het ook onmacht zijn misschien?
Zeker! Maar de topictitel noemt ongelukkig zijn een kunst. Dat is een positieve connotatie. Onmacht vind ik niet positief. Volgens mij wordt er door het plaatsen van dit artikel een pleidooi gevoerd om emoties van somberheid, verdriet en onmacht te laten bestaan (te koesteren als onderdeel van ons leven bedoel ik). Een consequentie is wel dat in sommige gevallen dit uitmondt in een suïcidale gedachten of tot suïcide. Accepteren? Of toch ingrijpen?
Stel je voor: een echtpaar is ongewild kinderloos. Dat geeft hen veel verdriet.
De huidige cultuur lijkt te zeggen: 'Joh, jullie hebben wel heerlijk je vrijheid. Probeer daar maar van te genieten.'
Mensen met kinderen zeggen: 'Kinderen brengen ook veel zorgen met zich mee. Dat verdriet wordt jullie bespaard.'
Medegelovigen zeggen: 'Breng dit verdriet maar bij de Heere. Hij zal uitkomst geven. En die-en-die kregen op het gebed na tien jaar huwelijk nog een kindje.'
Het echtpaar lijkt gewoon niet de ruimte te krijgen om verdrietig te zijn.
Zo zijn er veel meer situaties waarin mensen niet de ruimte hebben om ongelukkig te zijn. Een single vriendin klaagde onlangs nog dat iedereen aankomt met succesverhalen, datingsites enzovoorts, terwijl zij weet dat haar ongetrouwd-zijn de weg is die de Heere met haar gaat. Het is een weg waar ze grote moeite mee heeft en die haar verdriet geeft, maar dat verdriet lijkt er niet te mogen zijn.
Vooruit: een linkje met Instagram: Het echtpaar of de single lijkt alleen maar leuke foto's te mogen plaatsen van hoe happy ze met z'n tweetjes of alleen zijn. Reizen, uit eten, genieten enz. Terwijl ze het zelf heel graag anders hadden gezien. Maar je kunt moeilijk een foto van een kraambezoekje op instagram zetten met de tags '#jaloers' en '#verdrietig'. Nee, het is '#trotseoomentante', '#dankbaar' of iets dergelijks.
Ongelukkig is misschien een groot woord. Maar het dragen van en het omgaan met het verdriet is wel een zekere kunst van ongelukkig zijn. Niet koesteren, wel erkennen.
Maar ik heb te weinig van De Wachter gelezen om te kunnen beoordelen of dit is wat hij bedoelt.
ejvl
Berichten: 5726
Lid geworden op: 06 jun 2011, 11:15

Re: De kunst van het ongelukkig zijn

Bericht door ejvl »

Zita schreef:
Ad Anker schreef:
Mara schreef: Je noemt het koesteren.
Kan het ook onmacht zijn misschien?
Zeker! Maar de topictitel noemt ongelukkig zijn een kunst. Dat is een positieve connotatie. Onmacht vind ik niet positief. Volgens mij wordt er door het plaatsen van dit artikel een pleidooi gevoerd om emoties van somberheid, verdriet en onmacht te laten bestaan (te koesteren als onderdeel van ons leven bedoel ik). Een consequentie is wel dat in sommige gevallen dit uitmondt in een suïcidale gedachten of tot suïcide. Accepteren? Of toch ingrijpen?
Stel je voor: een echtpaar is ongewild kinderloos. Dat geeft hen veel verdriet.
De huidige cultuur lijkt te zeggen: 'Joh, jullie hebben wel heerlijk je vrijheid. Probeer daar maar van te genieten.'
Mensen met kinderen zeggen: 'Kinderen brengen ook veel zorgen met zich mee. Dat verdriet wordt jullie bespaard.'
Medegelovigen zeggen: 'Breng dit verdriet maar bij de Heere. Hij zal uitkomst geven. En die-en-die kregen op het gebed na tien jaar huwelijk nog een kindje.'
Het echtpaar lijkt gewoon niet de ruimte te krijgen om verdrietig te zijn.
Zo zijn er veel meer situaties waarin mensen niet de ruimte hebben om ongelukkig te zijn. Een single vriendin klaagde onlangs nog dat iedereen aankomt met succesverhalen, datingsites enzovoorts, terwijl zij weet dat haar ongetrouwd-zijn de weg is die de Heere met haar gaat. Het is een weg waar ze grote moeite mee heeft en die haar verdriet geeft, maar dat verdriet lijkt er niet te mogen zijn.
Vooruit: een linkje met Instagram: Het echtpaar of de single lijkt alleen maar leuke foto's te mogen plaatsen van hoe happy ze met z'n tweetjes of alleen zijn. Reizen, uit eten, genieten enz. Terwijl ze het zelf heel graag anders hadden gezien. Maar je kunt moeilijk een foto van een kraambezoekje op instagram zetten met de tags '#jaloers' en '#verdrietig'. Nee, het is '#trotseoomentante', '#dankbaar' of iets dergelijks.
Ongelukkig is misschien een groot woord. Maar het dragen van en het omgaan met het verdriet is wel een zekere kunst van ongelukkig zijn. Niet koesteren, wel erkennen.
Maar ik heb te weinig van De Wachter gelezen om te kunnen beoordelen of dit is wat hij bedoelt.
Dit herken ik. Bij een sterfgeval mag men best een dag of wat verdrietig zijn maar daarna moet het toch echt over zijn.
In bepaalde situaties waarin iemand zich verdrietig/angstig/paniekerig voelt, moet dat gevoel maar snel weg want dat is neit nodig.

Verdrietig/angstig/paniekerig of wat ook voelen is niet erg, dat mag er zijn. Het is maar net hoe iemand er mee om gaat maar het is niet erg om te hebben, ook niet om te benoemen en het hoeft ook niet direct weg omdat het niet nodig zou zijn volgens anderen.
Mara
Berichten: 23141
Lid geworden op: 15 jun 2010, 15:54

Re: De kunst van het ongelukkig zijn

Bericht door Mara »

Zita schreef: Ongelukkig is misschien een groot woord. Maar het dragen van en het omgaan met het verdriet is wel een zekere kunst van ongelukkig zijn. Niet koesteren, wel erkennen.
Dank je wel voor deze reactie!
Zita schreef:Maar ik heb te weinig van De Wachter gelezen om te kunnen beoordelen of dit is wat hij bedoelt.
Hier is een voorbeeld:
"Achteraf had ik veel specifiekere vragen willen stellen, zoals: waarom zijn mensen eigenlijk zo bang voor verdriet? Voor dat van zichzelf en van anderen? Hoe komt het toch dat als er iemand dood gaat, de mensen die op bezoek komen de naam van de gestorvene liefst niet noemen, waarom proberen we elkaar toch altijd maar af te leiden van pijn, in plaats van erbovenop te duiken, er helemaal in te klimmen, er ieder vezeltje van te willen bekijken – waarom vragen we niet aan elkaar: hoe is het nou echt met je, denk je nog veel aan hem of haar? Begint de pijn te dalen? Vertel me eens: wat hadden zijn ogen voor kleur, en hoe noemde je haar, hoe hield hij je op koers, waarom hield je zo ogenblikkelijk van haar, en praat je nog met hem in gedachten? Wat doe je nu op de dagen waarop je eigenlijk samen zou zijn, hoe vul je die in?"
https://www.vn.nl/dirk-de-wachter-verdriet

Hij ziet het dus zo:
‘Wij zijn ten diepste natuurlijk strompelende, tekortige wezens, maar dat past niet in de wereld van de maakbare mens.’
We zouden wat meer clementie kunnen hebben voor de mensen die onder de wereld gebukt gaan, misschien wel juist omdat zij de verborgen tranen van de wereld zien. ‘Laat ons de hooggevoeligen koesteren,’ schrijft de psychiater in zijn boek. ‘De laaggevoeligen zijn het probleem.’

Met in achtneming dat dit alles vanuit een ander uitgangspunt bezien wordt.
Maar hij zegt zeker zinnige dingen!
Als er schaduw is, dan moet er ook licht zijn ~ Spurgeon
Gebruikersavatar
Dodo
Berichten: 5643
Lid geworden op: 15 jun 2013, 15:40
Locatie: dodo.refoforum@gmail.com

Re: De kunst van het ongelukkig zijn

Bericht door Dodo »

[reactie op EJvL)
Maar het is toch ook iets van de persoon zelf om daar mee om te leren gaan? Ik heb bepaalde omstandigheden waarin ik erg nerveus en gestresst raak. Maar inmiddels kan ik daar een beetje mee omgaan, ik ben niet meer bang dat de zon nooit meer zal gaan schijnen. Ik weet nu dat ik soms een slechte dag/dagen heb, maar iedereen heeft wel eens een nare dag, en morgen ziet het er waarschijnlijk een stuk beter uit.
Wim Anker
Berichten: 3875
Lid geworden op: 05 dec 2014, 18:34

Re: De kunst van het ongelukkig zijn

Bericht door Wim Anker »

Ad Anker schreef:
Tiberius schreef: Helemaal eens.
En ik denk dat ik weet wie je bedoelt met het onderstreepte. ;)
Dat was natuurlijk met een knipoog. Gelukkig zet je die ook. ;)
Tegenwoordig neem ik, in dergelijke gevallen, het advies van @Mara ter harte.
"Zwijgend. Zonder goedbedoeld advies."
Wim Anker
Berichten: 3875
Lid geworden op: 05 dec 2014, 18:34

Re: De kunst van het ongelukkig zijn

Bericht door Wim Anker »

Verder wel bedroevend zo'n discussie tussen stoïcijnen (haal geluk het uit ongeluk) als de epicureeërs (streef naar genot).
Gebruikersavatar
Ad Anker
Moderator
Berichten: 10571
Lid geworden op: 28 feb 2012, 11:11

Re: De kunst van het ongelukkig zijn

Bericht door Ad Anker »

Zita schreef:Ongelukkig is misschien een groot woord. Maar het dragen van en het omgaan met het verdriet is wel een zekere kunst van ongelukkig zijn. Niet koesteren, wel erkennen.
Maar ik heb te weinig van De Wachter gelezen om te kunnen beoordelen of dit is wat hij bedoelt.
Mooi gezegd. En eens. De Wachter zegt heel zinnige dingen die wij, gelovigen, ter harte kunnen nemen. Al is het wellicht wat Stoïcijns, al definieer ik dat iets anders als dat Wim dat doet.

De Wachter fungeert hier enigszins als de zeelieden bij Jona. Het kan een wake-upcall zijn, ook voor ons. Hij vergeet één ding. Hij roept niet op om God aan te roepen. Dat deden die zeelieden ook.
Gebruikersavatar
Zita
Moderator
Berichten: 10418
Lid geworden op: 11 aug 2007, 13:12

Re: De kunst van het ongelukkig zijn

Bericht door Zita »

Ad Anker schreef:
Zita schreef:Ongelukkig is misschien een groot woord. Maar het dragen van en het omgaan met het verdriet is wel een zekere kunst van ongelukkig zijn. Niet koesteren, wel erkennen.
Maar ik heb te weinig van De Wachter gelezen om te kunnen beoordelen of dit is wat hij bedoelt.
Mooi gezegd. En eens. De Wachter zegt heel zinnige dingen die wij, gelovigen, ter harte kunnen nemen. Al is het wellicht wat Stoïcijns, al definieer ik dat iets anders als dat Wim dat doet.

De Wachter fungeert hier enigszins als de zeelieden bij Jona. Het kan een wake-upcall zijn, ook voor ons. Hij vergeet één ding. Hij roept niet op om God aan te roepen. Dat deden die zeelieden ook.
Inderdaad. Psalm 42 gaat over een neergebogen ziel. Ongelukkiger kan het volgens mij niet. Maar die neergebogen ziel wordt opgeroepen om op God te hopen.
Plaats reactie