Ambtenaar schreef:
Het gaat in dit hoofdstuk niet om dat kinderen tot in vele geslachten een bepaalde levensstijl moeten naleven. Of dat je eigen kinderen dat zouden moeten doen of dat je in het proces van volwassen worden geen eigen keuzes zou kunnen en mogen maken.
Ik maakte als volwassene mijn eigen keuzes, daar lieten mijn ouders me ook vrij in.
Maar ik liet en deed wel bepaalde dingen om hen, omdat ik hen respecteerde en van hen hield.
Ik ging niet in een lange broek naar hen toe, we gingen niet op zondag met de auto naar hen, omdat mijn vader principieel niet op zondag reed. (wat nog vrij normaal was in die tijd. Mensen liepen soms meer dan een uur naar de kerk).
Dit zijn zomaar 2 voorbeelden.
Persoonlijk versta ik dat onder eren. Goed over hen spreken. Rekening houden met hun fouten en gebreken.
Voor veel mensen lijkt dit op te houden zodra ze 18 worden.
En kinderen zeggen tegenwoordig van alles tegen hun ouders, wat ik niet in mijn hoofd durfde te halen.
Andersom is al een stuk moeilijker, ouders mogen niet van alles tegen hun volwassen kinderen zeggen, want dan heet dat ongezonde bemoeizucht.