Onze geloofsleer

[Zeeuw]

Ik lees eenvoudig weg de zinnen als 'niet het volledig voelen, niet zo zijnde als we echt zouden willen', dan is de factor tijd m.i. niet eens relevant.

Nu is de factor tijd niet meer relevant. Laten we dat dan ook in het achterhoofd houden als ontkend wordt dat een bekommering soms wel eens een langere tijd kan duren. Hetzij voor of na het (eerste, kleine, onverzekerde) geloof.

Met het stukje 'na' kan ik helemaal met je mee. Voor niet.

Bijzonder. Daarmee ontken je dus wat de Dordtse Leerregels leren.

Citeer daaruit dan eens letterlijk dat er staat 'voor iemand een eerste, klein, onverzekerd geloof heeft, is deze al bekommerd'. Want daaruit lees ik af 'iemand is een beetje bekommerd, zonder dat de Heere hiermee is begonnen'. Maar ik kan je weer helemaal uitleggen hoe ik het stukje dat jij citeerde las, maar dat heb ik al 2 keer gedaan.

[Zonnebloem]

Hoe kan een dode de dood gevoelen?

Dit vraag ik naar aanleiding van een citaat uit het citaat wat je deelt: “dat wij werkelijk in de dood zijn, en dat wij de dood gevoelen waarvan de Schrift spreekt.”

Door het werk van de Heilige Geest.

Dankjewel.

[Valcke]

Laat niemand uit deze passage dus verkeerde conclusies trekken.

Toevallig ging het over het tweede deel. Geen probleem verder Valcke.

Het ging toch echt ook over ‘overvloediger genade’ in het eerste deel. Waarbij ik overigens niet zozeer of alleen op jou reageerde, maar ook op Zeeuw.

[Jantje]

Het is wel heel vervreemdend dat @Erasmiaan hier de zwarte piet krijgt toegespeeld, terwijl hij volkomen schrijft in navolging van de DL.

Ik vind vooral de toon van @Bezorgd erg onbeleefd. #doeslief

[Posthoorn]

Kunnen we het niet gewoon met elkaar oneens zijn, zonder meteen in een verwijtende toon te vervallen?

[Herman]

Kunnen we het niet gewoon met elkaar oneens zijn, zonder meteen in een verwijtende toon te vervallen?

Prima oproep.

[Jantje]

Het kan op twee manieren. Je kunt weten dat het zo niet kan, en toch doorleven ondanks overtuigingen. Dan spreekt onze predikant wel over een houdbare nood waarmee we tot aan onze dood kunnen leven. Dat kan vanzelf niet goed uitkomen.
Als de nood nood wordt, kan een mens niet verder, want hij zou zo niet kunnen leven onder het voelen van zijn nood, de toorn van God over de zonde, de zonde die hij nooit meer ongedaan kan maken, als hij invalt voor het recht van God, dat kan niet lang duren want daaronder zou een mens bezwijken.
En nu het punt waar we ons wel zorgen over kunnen maken, of moesten maken, dat de nood nog houdbaar is. En daarom is het ook veel beter om nu goede boeken te lezen dan om nu verder te discussiëren.

Juist DIA, mooi verwoord. Het gaat hier weer "van dik hout zaagt men planken". Een arm en bekommerd volk wordt vertrapt en krijgt slaag. Daar zal altijd alles tegenop komen en ze moeten het nog toestemmen ook. Ze staan schuldig aan ongeloof en allerlei zonden. En dat ze niet zover kunnen op de weg des geloofs als ze zouden willen is de smart van hun hart.

Gelukkig heeft God beloofd dat Hij (niet mensen, theologen, harde refoforummers) de rokende vlaswiek niet zal uitblussen, en het gekrookte riet niet zal verbreken.

Het is overigens een grote schande en de treurigheid van de godsdienst van deze tijd dat bekommerden niet aangesproken mogen worden, ja dat zelfs ontkend wordt dat ze er zijn. Zijn niet hooggevoelende, maar vreest!

Ik wil deze post nog naar boven halen. Het raakte me. De dominee wees zondagavond ook op de Catechismusverklaring van ds. Smytegelt, die iets vergelijkbaars zegt in Zondag 23.

Ik ben het hier meer mee eens dan ik hier kan verwoorden.

[Erasmiaan]

Kunnen we het niet gewoon met elkaar oneens zijn, zonder meteen in een verwijtende toon te vervallen?

Prima oproep.

Graag eens, ook in de benadering naar DIA. En als ik daar mensen onjuist in heb benaderd, dan trek ik het ook mezelf aan.

[Johann Gottfried Walther]

Ik zal me niet meer bemoeien met deze discussie.
Maar ik vind het zeer verdrietig hoe hier een nieuwe leer die maximaal 200 jaar oud is wordt verdedigd.

Zaken inlezen in de belijdenisgeschriften inlegkunde tot en met.
Bah!
De Reformatoren, de Dordtse theologen, en de Puriteinen leerde zulke dwalingen NIET en streden er zelfs tegen
en nu menen mensen dat ze die zaken leerde VOLSTREKT NIET!

Geloof is omhelzen van Christus, is de troost kennen en doorleven, hoe gebrekkig ook, maar geen geloof zonder kennis van de vergeving van de zonden en de plaats vervanging van Jezus Christus en bekommerden zijn volgens de Puriteinen, geen mensen die in hun gemis kunnen blijven lopen, maar die werkelijk uitgedreven worden naar Christus.

[Posthoorn]

Uitspraken als 'Bah' helpen de discussie niet echt verder.

[J.C. Philpot]

Johannes Calvijn schrijft enkele behartenswaardige zaken over geloofszekerheid en twijfel. Samengevat geeft hij aan dat er geen geloof is zonder een bepaalde mate van zekerheid. Daarnaast erkent hij dat er ook twijfel kan zijn in de gelovige, waarmee hij te strijden heeft, en dat dat niet in tegenspraak is met het voorgaande.

Boek III hoofdstuk 2 Over het geloof: waarin ook een bepaling van het geloof gegeven wordt en de eigenaardigheden, die het heeft, worden uitgelegd.

16. Hierom gaat het voornamelijk in het geloof, dat wij niet menen, dat de beloften der barmhartigheid, die de Heere biedt, slechts buiten ons waar zijn, maar in ons niet, maar dat wij ze veeleer binnen ons aanvaarden en tot de onze maken. Eerst hieruit ontstaat dat vertrouwen, dat dezelfde apostel elders vrede noemt (Rom. 5:1); tenzij iemand liever het zo wil uitleggen, dat daaruit de vrede ontstaat. En dit vertrouwen is een gerustheid, die het geweten voor Gods oordeel kalmeert en opgewekt maakt, zonder welke het door een onrustige angst gekweld en bijna verscheurd moet worden, tenzij het wellicht God en zichzelf vergetend, voor een ogenblik insluimert. Inderdaad voor een ogenblik: immers niet lang geniet het van die ellendige vergetelheid, maar het wordt door de herinnering aan het Goddelijk oordeel, die herhaaldelijk terugkomt, zeer heftig gepijnigd. Kortom waarlijk gelovig is slechts hij, die met een vaste overtuiging er van overtuigd is, dat God hem een genadig en goedgunstig Vader is, en die van Gods goedertierenheid zichzelf alles belooft, die, op de beloften van Gods goedgunstigheid jegens hem vertrouwend, een ontwijfelbare verwachting der zaligheid heeft; zoals de apostel (Hebr. 3:14) met deze woorden aanwijst: "indien wij het vertrouwen en de roem der hoop tot het einde toe vast houden." Want hij bedoelt, dat slechts hij terecht op God hoopt, die vol vertrouwen roemt, dat hij een erfgenaam is van het hemelse Koninkrijk. Een gelovige, zeg ik, is slechts hij, die, steunend op de gerustheid zijner zaligheid, de duivel en de dood vol vertrouwen tart; zoals wij leren uit die voortreffelijke woorden van Paulus (Rom. 8:38). "Ik ben verzekerd," zegt hij, "dat noch dood, noch leven, noch engelen, noch overheden, noch machten, noch tegenwoordige, noch toekomende dingen ons zullen kunnen scheiden van de liefde Gods, waarmede Hij ons liefheeft in Christus Jezus." Zo oordeelt dezelfde apostel (Ef. 1:18), dat de ogen van ons verstand niet goed worden verlicht, indien wij niet zien, welke de hoop is der eeuwige erfenis, tot welke wij geroepen zijn. En overal leert hij zo, dat hij er op wijst, dat de goedheid Gods door ons niet goed begrepen wordt, tenzij wij daaruit de vrucht van grote gerustheid verkrijgen.

Boek III hoofdstuk 2 Over het geloof: waarin ook een bepaling van het geloof gegeven wordt en de eigenaardigheden, die het heeft, worden uitgelegd.

17. Maar, zo zal men zeggen, de gelovigen hebben een geheel andere ervaring, die in het overdenken van Gods genade jegens hen niet alleen door ongerustheid gekweld worden, wat hun dikwijls overkomt, maar somtijds ook door de hevigste verschrikkingen geschokt worden. Zo groot is de hevigheid der verzoekingen om hun harten in beroering te brengen. En dat schijnt niet genoegzaam met die zekerheid des geloofs in overeenstemming te zijn. Daarom moet deze moeilijkheid opgelost worden, indien wij de bovenstaande leer willen staande houden. Voorzeker, wanneer wij leren, dat het geloof zeker en onbekommerd moet zijn, stellen wij ons niet een zekerheid voor, die door geen enkele twijfeling geraakt wordt, en niet een gerustheid, die door geen enkele bekommerdheid wordt aangevallen; ja veeleer zeggen zij, dat de gelovigen een voortdurende strijd hebben met hun eigen gebrek aan vertrouwen. Zover is het er vandaan, dat wij hun consciëntiën in een kalme rust zouden plaatsen, die in 't geheel niet door enige beroering zou verbroken worden. Aan de andere kant echter ontkennen wij, dat, op welke vaste wijze ze ook gekweld worden, ze afvallen en afwijken van dat vertrouwen, dat ze aangaande Gods barmhartigheid hebben opgevat. Geen enkel helderder of meer vermeldenswaardig voorbeeld van geloof stelt de Schrift ons voor ogen, dan in David, vooral wanneer men let op de voortdurende gang van zijn leven. Maar toch geeft hij door talloze klachten te kennen, hoezeer hij niet altijd rustig van gemoed geweest is; het zal voldoende zijn enige weinige daarvan uit te kiezen. Wanneer hij zijn ziel onrustige bewegingen verwijt, wat doet hij dan anders dan toornen op zijn eigen ongelovigheid ? Wat buigt gij u neder," zegt hij (Ps. 42:6) (Ps. 43:5), "o mijn ziel, en wat zijt gij onrustig in mij ? Hoop op God." En ongetwijfeld was die verslagenheid een openlijk teken van gebrek aan vertrouwen, alsof hij meende, dat hij door God verlaten was. Een uitvoeriger belijdenis kan men elders lezen (Ps. 31:23): "Ik zeide in mijn haasten: ik ben afgesneden van voor uw ogen." Elders strijdt hij ook in een angstige en ellendige verwarring met zichzelf, ja hij maakt ook Gods natuur zelf tot een voorwerp van strijd (Ps. 77:10): "Heeft God vergeten genadig te zijn? Zal Hij in eeuwigheid verdrijven ?" Harder is wat volgt: "En ik zeide: ik moet omkomen; de rechterhand des Allerhoogsten verandert." Want alsof hij wanhopig was, veroordeelt hij zichzelf ten verderve, en hij erkent niet slechts, dat hij door twijfeling gekweld wordt, maar (alsof hij in de strijd het onderspit had gedolven), laat hij zichzelf niets over; omdat God hem verlaten heeft, en zijn hand, die hem vroeger steunde, omgekeerd heeft om hem te verderven. Daarom vermaant hij niet zonder reden zijn ziel, dat ze wederkere tot haar rust (Ps. 116:7), omdat hij bevonden had, dat hij temidden van woelige golven heen en weer geslingerd werd. En toch, wat wonderbaar is, temidden van die schokken ondersteunt het geloof de harten der vromen, en is waarlijk als een palmboom, zodat het tegen alle moeilijkheden instreeft, en zich omhoog heft: gelijk David, toen hij kon schijnen overmand te zijn, toch, zich zelf bestraffend, niet ophield zich tot God te verheffen. En wie, met zijn eigen zwakheden strijdend, in zijn angsten zich richt tot het geloof, is reeds grotendeels overwinnaar. Wat men uit de navolgende uitspraak en dergelijke kan opmaken: "Wacht op de Heere, zijt sterk, en Hij zal uw hart versterken, ja, wacht op de Heere" (Ps. 27:14). Hij beschuldigt zichzelf van vreesachtigheid, en doordat hij tweemaal hetzelfde zegt, erkent hij, dat hij herhaaldelijk aan vele beroeringen onderworpen is. Intussen mishaagt hij niet alleen zichzelf in deze gebreken, maar streeft ook met inspanning naar verbetering. Voorzeker, indien wij hem nauwkeurig met Achaz willen vergelijken, zullen wij een groot onderscheid aantreffen. Jesaja (Jes. 7:4) e.v. wordt gezonden om een geneesmiddel te brengen voor de benauwdheid van de goddeloze en huichelachtige koning. Hij spreekt hem aan met deze woorden: "Wacht u en zijt gerust, vrees niet enz." Maar wat doet Achaz ? Zoals te voren gezegd was, dat zijn hart bewogen was, zoals de bomen des wouds door de wind bewogen worden, houdt hij, hoewel hij de belofte gehoord heeft, niet op te vrezen. Dit is dus het eigenlijke loon en de straf der ongelovigheid, zo te sidderen, dat men in de beproeving zich van God afwendt, wanneer men zich door het geloof de deur niet opent; de gelovigen daarentegen, die door de last der beproevingen gebogen en bijna terneergedrukt worden, richten zich, zij het niet zonder last en moeite, weer op. En omdat ze zich hun eigen zwakheid bewust zijn, bidden zij met de profeet: "Ruk het woord der waarheid niet van mijn mond al te zeer" (Ps. 119:43). Door die woorden worden wij onderwezen, dat ze somtijds verstommen, alsof hun geloof ternedergeworpen was: dat ze echter niet bezwijken of terugwijken, maar hun strijd voortzetten, en hun traagheid door bidden scherpen, opdat ze althans niet door toegefelijkheid jegens zichzelf ongevoelig zouden worden.

[-DIA-]

Het "Bah" zeggen, dat is ergernis, geen droefheid

[Johann Gottfried Walther]

Het "Bah" zeggen, dat is ergernis, geen droefheid

Heilige ergernis en christelijke droefheid zijn niet vreemd voor een gelovige.

[Erasmiaan]

Citeer daaruit dan eens letterlijk dat er staat 'voor iemand een eerste, klein, onverzekerd geloof heeft, is deze al bekommerd'. Want daaruit lees ik af 'iemand is een beetje bekommerd, zonder dat de Heere hiermee is begonnen'. Maar ik kan je weer helemaal uitleggen hoe ik het stukje dat jij citeerde las, maar dat heb ik al 2 keer gedaan.

Die het levend geloof in Christus, of het zeker vertrouwen des harten, den vrede der consciëntie, de betrachting van de kinderlijke gehoorzaamheid, den roem in God door Christus, in zich nog niet krachtiglijk gevoelen, en nochtans de middelen gebruiken, door welke God beloofd heeft deze dingen in ons te werken, die moeten niet mismoedig worden, wanneer zij van de verwerping horen gewagen, noch zichzelven onder de verworpenen rekenen, maar in het waarnemen der middelen vlijtig voortgaan, naar den tijd van overvloediger genade vuriglijk verlangen, en dien met eerbiedigheid en ootmoedigheid verwachten.
Dit zijn ook bekommerden! In/buiten Christus, daar doe ik geen uitspraak over want dan wordt mijn hoofd weer op het blok gelegd. Maar hier worden mensen genoemd die hier op dit forum net iets teveel klappen krijgen. En dan komt er een moment dat ze er toch iets van mogen zien. Maar het is weer weg en ze hunkeren naar die verzekering. Dat zijn de mensen uit de tweede categorie. Hier staat geen beperking in tijd. Dus mensen die zeggen dat dit niet lang kan duren, kunnen dat niet op de Dordtse Leerregels gronden, maar vinden de Dordtse Leerregels juist op hun weg.

[Bertiel]

Dat zijn de mensen uit de tweede categorie. Hier staat geen beperking in tijd. Dus mensen die zeggen dat dit niet lang kan duren, kunnen dat niet op de Dordtse Leerregels gronden, maar vinden de Dordtse Leerregels juist op hun weg.

Drie soorten mensen dus?