Gelezen, gedacht, gehoord...

DDD
Berichten: 28481
Lid geworden op: 11 jul 2012, 17:48

Re: Gelezen, gedacht, gehoord...

Bericht door DDD »

Nou, eerlijk gezegd, valt dat wel mee. Ik heb vandaag nog taalfouten verbeterd in een opleidingsstuk van een hbo-opleiding gericht op taal.

Maar ik denk wel oprecht dat met een beperkt aantal handvatten leerkrachten en ander volwassenen van grote betekenis kunnen zijn in het versterken van de positie van kinderen. Ik zou daar ook wel graag nog meer tips voor krijgen. Maar het voorkómen van een sociaal isolement, is wel nummer één. Een kerkenraad kan daar op huisbezoek naar vragen. Zeker bij een domineesgezin lijkt mij dat een aandachtspunt.
Gebruikersavatar
Zita
Moderator
Berichten: 10418
Lid geworden op: 11 aug 2007, 13:12

Re: Gelezen, gedacht, gehoord...

Bericht door Zita »

DDD schreef:Nou, eerlijk gezegd, valt dat wel mee. Ik heb vandaag nog taalfouten verbeterd in een opleidingsstuk van een hbo-opleiding gericht op taal.

Maar ik denk wel oprecht dat met een beperkt aantal handvatten leerkrachten en ander volwassenen van grote betekenis kunnen zijn in het versterken van de positie van kinderen. Ik zou daar ook wel graag nog meer tips voor krijgen. Maar het voorkómen van een sociaal isolement, is wel nummer één. Een kerkenraad kan daar op huisbezoek naar vragen. Zeker bij een domineesgezin lijkt mij dat een aandachtspunt.
Aan welk soort vragen denk je dan?
DDD
Berichten: 28481
Lid geworden op: 11 jul 2012, 17:48

Re: Gelezen, gedacht, gehoord...

Bericht door DDD »

Ik ga even in speciaal op de casus van het huisbezoek bij een predikantsgezin. Ik heb mij daar niet speciaal in verdiept, dus ik ben nu bezig met hardop brainstormen, omdat ik hier nog nooit iets over heb gelezen. Wellicht dat er in het ouderlingenblad wel aandacht voor is geweest, maar in de Saambinder in de afgelopen 30 jaar niet of nauwelijks (of ik moet iets over hebben geslagen of zijn vergeten). Als er mensen zijn die zich hier uitvoeriger in verdiept hebben of ervaring hebben, dan geef ik mijn suggesties graag voor beter.

In ieder geval is mijns inziens belangrijk om na te vragen hoe ieder kind afzonderlijk het ervaart om in een glazen huis te wonen, of er vriendjes of vriendinnetjes zijn uit de buurt en uit de gemeente. Voor wat betreft alle aanwezigen is een belangrijke vraag of er tijd is voor sociale contacten, waarbij het van belang is dat die van een gelijkwaardig karakter zijn. Daarnaast is het goed om tactisch te achterhalen of bespreekbaar is dat de goede woorden van de zondag worden uitgesproken door een vader die evenveel gebreken heeft als ieder ander, wat dat met de kinderen doet en hoe ouders daar zelf in hun opvoeding mee omgaan.

Het voornaamste moet zijn dat het huisbezoek (maar dat geldt in alle gevallen) uitstraalt dat kinderen altijd contact op kunnen nemen met de wijkouderling en dat hun positie in het licht van de relatie met God en het Koninkrijk van God niet wezenlijk anders is dan die van hun ouders.
Mannetje
Berichten: 7692
Lid geworden op: 23 mei 2014, 09:54
Locatie: Tholen

Re: Gelezen, gedacht, gehoord...

Bericht door Mannetje »

DDD schreef:
windorgel schreef:Voor mezelf vind ik het ook een aangrijpende gedachte dat dit soort zaken ook in mijn omgeving kunnen afspelen zonder dat ik ook maar iets in de gaten heb. Wat een leed en eenzaamheid moet dat geven bij betrokkenen.
Dat is op zich waar. Maar er zijn in veel (de meeste?) gevallen wel duidelijke tekenen. Al moet je ook niet overdrijven. Ik kan me nog herinneren dat ik mij zorgen maakte toen mijn broer op zondagmiddag even naar de kamer van mijn zus ging. Dat is ook weer niet goed.

Maar als een gezin sociaal geïsoleerd leeft en geen buitenstaanders toelaat, is dat een belangrijke risicofactor. En leerkrachten en andere volwassenen kunnen door opmerkingen in gesprekken met kinderen natuurlijk wel beïnvloeden hoe zeker kinderen van zichzelf zijn. Alleen al door als je bij anderen op bezoek gaat, de kinderen volwaardig bij het gesprek te betrekken, kun je de kans dat zulke dingen gebeuren, verkleinen.
Weet je, ik zou gezinnen uit het verleden kunnen noemen waar ik 99% zeker van weet dat er iets grondig mis was. Maar hard bewijs ontbreekt, kinderen ontkennen (angst? loyaliteit naar ouders?), via school gekeken naar Veilig Thuis, kunnen niets doen omdat bewijs ontbreekt.
Daar sta je dan. Zo machteloos.

Ja, ik kon er als mens zijn. Als iemand die betrouwbaar is, maar wat heb je daar aan als je leert dat je niemand kunt vertrouwen?
-
DDD
Berichten: 28481
Lid geworden op: 11 jul 2012, 17:48

Re: Gelezen, gedacht, gehoord...

Bericht door DDD »

Denk je niet dat ook in dat geval empoweren een goed effect kan hebben? Op school en in de kerk. Ik zeg niet dat je alles kunt voorkomen. En kinderen kunnen ontzettend onder druk staan.

Maar je herkent het dan in ieder geval. Ik wil niemand een onnodig schuldgevoel aanpraten, maar er zijn wel degelijk kenmerken van zulke situaties. Vervolgens is de vraag of je in je eentje daar iets aan kunt doen. Vaak is dat niet het geval. Maar ik geloof toch oprecht dat het versterken van kinderen en van het sociaal netwerk invloed heeft.
GerefGemeente-lid
Berichten: 6575
Lid geworden op: 14 apr 2021, 23:55
Locatie: Zeeland

Re: Gelezen, gedacht, gehoord...

Bericht door GerefGemeente-lid »

merel schreef:
DDD schreef:
Ambtenaar schreef:
DDD schreef:
Dat maakt om allerlei redenen uit. Onder andere omdat de betreffende mensen vermoedelijk voor een belangrijk deel nog steeds in functie zijn.
Het kan jou toch niet verbazen dat er een doofpot cultuur heerst in orthodoxe kerken?
Nee. Maar dat brengt toch niet mee dat ik dat allemaal maar normaal moet vinden? Of dat ik er blij mee moet zijn als De Waarheidsvriend daar op zijn eigen manier aan meewerkt?
Niet alleen in reformatorische kerken. Dat heerst bij heel veel verenigingen.

Daarom vond ik het vorig jaar ook zo ' dapper' dat een reformatorische predikant meerdere zussen had aangespoord om aangifte te doen tegen hun vader. Volgens mij was die vader ook lid vd kerkenraad, maar dat weet ik niet zeker.

Dapper is wellicht het verkeerde woord. Het zou niet meer dan normaal moeten zijn.
Bij mij weten was deze persoon geen ouderling hoor. De predikant van betreffende gemeente was inderdaad erg doortastend.
Het kromme kan niet recht gemaakt worden, en hetgeen dat ontbreekt, kan niet geteld worden. (Prediker 1: 14 en 15)
Alles heeft een bestemden tijd, en alle voornemen onder den hemel heeft zijn tijd. (...) een tijd om te zwijgen (...). (Prediker 3: 1 en 7m)
Gebruikersavatar
Zita
Moderator
Berichten: 10418
Lid geworden op: 11 aug 2007, 13:12

Re: Gelezen, gedacht, gehoord...

Bericht door Zita »

Ik was anderhalve dag mentor, toen ik een bericht van veilig thuis binnenkreeg. Er zou mogelijk iets aan de hand zijn in het gezin van een mentorkind (niet seksueel van aard, maar andere zorgen), ouders zouden de kinderen veel te zwaar belasten en vanuit de omgeving was een melding gedaan. Dan ga je dus ook als mentor het gesprek aan. Hoe is het thuis? Veel open vragen gesteld. Veel benadrukt bij wie kind terechtkon als ze het liever niet bij mij vertelde maar aan iemand anders. Maar kind was 100% solidair met ouders. Ja er waren zorgen thuis (die waren ook objectief vast te stellen), maar ouders gingen daar volgens kind perfect mee om. Ze was woedend op wie een anonieme melding had gedaan.
Tot op de dag van vandaag weet ik niet wat waar is.

Ik heb van oud-leerlingen gehoord die zich heel onprettig voelden bij een oud-collega. Jaren na hun diplomering hoor je dan van de meisjes dat ze elkaar onderling waarschuwden. Dat ze nooit alleen na de les nog even een vraag gingen stellen, maar altijd in een groepje. Dat het imago van die collega onder alle leerlingen bekend was. Maar bij geen collega. Geen. En er was geen meisje dat dacht: 'Dit moet ik even met mevrouw Zita delen.' Terwijl ik toch echt wel een redelijk toegankelijke docent ben. En ook jaren later konden ze daar zelf niet echt een verklaring voor geven: waarom je wel je jongere zusje waarschuwde maar het niet even tegen je mentor of zelfs tegen de vertrouwenspersoon kon zeggen.

Ik snap nog niet erg goed hoe dat werkt: solidariteit. Geheimhouding. De omgeving indelen in kampen. Denken dat je toch niet geloofd wordt.
GerefGemeente-lid
Berichten: 6575
Lid geworden op: 14 apr 2021, 23:55
Locatie: Zeeland

Re: Gelezen, gedacht, gehoord...

Bericht door GerefGemeente-lid »

Zita schreef:Ik was anderhalve dag mentor, toen ik een bericht van veilig thuis binnenkreeg. Er zou mogelijk iets aan de hand zijn in het gezin van een mentorkind (niet seksueel van aard, maar andere zorgen), ouders zouden de kinderen veel te zwaar belasten en vanuit de omgeving was een melding gedaan. Dan ga je dus ook als mentor het gesprek aan. Hoe is het thuis? Veel open vragen gesteld. Veel benadrukt bij wie kind terechtkon als ze het liever niet bij mij vertelde maar aan iemand anders. Maar kind was 100% solidair met ouders. Ja er waren zorgen thuis (die waren ook objectief vast te stellen), maar ouders gingen daar volgens kind perfect mee om. Ze was woedend op wie een anonieme melding had gedaan.
Tot op de dag van vandaag weet ik niet wat waar is.

Ik heb van oud-leerlingen gehoord die zich heel onprettig voelden bij een oud-collega. Jaren na hun diplomering hoor je dan van de meisjes dat ze elkaar onderling waarschuwden. Dat ze nooit alleen na de les nog even een vraag gingen stellen, maar altijd in een groepje. Dat het imago van die collega onder alle leerlingen bekend was. Maar bij geen collega. Geen. En er was geen meisje dat dacht: 'Dit moet ik even met mevrouw Zita delen.' Terwijl ik toch echt wel een redelijk toegankelijke docent ben. En ook jaren later konden ze daar zelf niet echt een verklaring voor geven: waarom je wel je jongere zusje waarschuwde maar het niet even tegen je mentor of zelfs tegen de vertrouwenspersoon kon zeggen.

Ik snap nog niet erg goed hoe dat werkt: solidariteit. Geheimhouding. De omgeving indelen in kampen. Denken dat je toch niet geloofd wordt.
Er was onlangs toch een forumster die bepaalde sociologische onderzoeken had gedaan en vroeg om een enquête in te vullen? Kan zij hierover niet iets zeggen?
Het kromme kan niet recht gemaakt worden, en hetgeen dat ontbreekt, kan niet geteld worden. (Prediker 1: 14 en 15)
Alles heeft een bestemden tijd, en alle voornemen onder den hemel heeft zijn tijd. (...) een tijd om te zwijgen (...). (Prediker 3: 1 en 7m)
Zeeuw
Berichten: 11550
Lid geworden op: 19 sep 2018, 08:28

Re: Gelezen, gedacht, gehoord...

Bericht door Zeeuw »

Zita schreef:Ik was anderhalve dag mentor, toen ik een bericht van veilig thuis binnenkreeg. Er zou mogelijk iets aan de hand zijn in het gezin van een mentorkind (niet seksueel van aard, maar andere zorgen), ouders zouden de kinderen veel te zwaar belasten en vanuit de omgeving was een melding gedaan. Dan ga je dus ook als mentor het gesprek aan. Hoe is het thuis? Veel open vragen gesteld. Veel benadrukt bij wie kind terechtkon als ze het liever niet bij mij vertelde maar aan iemand anders. Maar kind was 100% solidair met ouders. Ja er waren zorgen thuis (die waren ook objectief vast te stellen), maar ouders gingen daar volgens kind perfect mee om. Ze was woedend op wie een anonieme melding had gedaan.
Tot op de dag van vandaag weet ik niet wat waar is.

Ik heb van oud-leerlingen gehoord die zich heel onprettig voelden bij een oud-collega. Jaren na hun diplomering hoor je dan van de meisjes dat ze elkaar onderling waarschuwden. Dat ze nooit alleen na de les nog even een vraag gingen stellen, maar altijd in een groepje. Dat het imago van die collega onder alle leerlingen bekend was. Maar bij geen collega. Geen. En er was geen meisje dat dacht: 'Dit moet ik even met mevrouw Zita delen.' Terwijl ik toch echt wel een redelijk toegankelijke docent ben. En ook jaren later konden ze daar zelf niet echt een verklaring voor geven: waarom je wel je jongere zusje waarschuwde maar het niet even tegen je mentor of zelfs tegen de vertrouwenspersoon kon zeggen.

Ik snap nog niet erg goed hoe dat werkt: solidariteit. Geheimhouding. De omgeving indelen in kampen. Denken dat je toch niet geloofd wordt.
Werd dat via de school gespeeld?
Online
merel
Berichten: 9678
Lid geworden op: 08 jun 2015, 10:58

Re: Gelezen, gedacht, gehoord...

Bericht door merel »

Zita schreef:Ik was anderhalve dag mentor, toen ik een bericht van veilig thuis binnenkreeg. Er zou mogelijk iets aan de hand zijn in het gezin van een mentorkind (niet seksueel van aard, maar andere zorgen), ouders zouden de kinderen veel te zwaar belasten en vanuit de omgeving was een melding gedaan. Dan ga je dus ook als mentor het gesprek aan. Hoe is het thuis? Veel open vragen gesteld. Veel benadrukt bij wie kind terechtkon als ze het liever niet bij mij vertelde maar aan iemand anders. Maar kind was 100% solidair met ouders. Ja er waren zorgen thuis (die waren ook objectief vast te stellen), maar ouders gingen daar volgens kind perfect mee om. Ze was woedend op wie een anonieme melding had gedaan.
Tot op de dag van vandaag weet ik niet wat waar is.

Ik heb van oud-leerlingen gehoord die zich heel onprettig voelden bij een oud-collega. Jaren na hun diplomering hoor je dan van de meisjes dat ze elkaar onderling waarschuwden. Dat ze nooit alleen na de les nog even een vraag gingen stellen, maar altijd in een groepje. Dat het imago van die collega onder alle leerlingen bekend was. Maar bij geen collega. Geen. En er was geen meisje dat dacht: 'Dit moet ik even met mevrouw Zita delen.' Terwijl ik toch echt wel een redelijk toegankelijke docent ben. En ook jaren later konden ze daar zelf niet echt een verklaring voor geven: waarom je wel je jongere zusje waarschuwde maar het niet even tegen je mentor of zelfs tegen de vertrouwenspersoon kon zeggen.

Ik snap nog niet erg goed hoe dat werkt: solidariteit. Geheimhouding. De omgeving indelen in kampen. Denken dat je toch niet geloofd wordt.
Ik heb enig wantrouwen tegen Veilig Thuis meldingen. Ik zie hiervan van ellende op mijn werk. Daarnaast heb ik in mijn naaste omgeving onterechte meldingen gezien door een expartner in een vechtscheiding en een buurtbewoner van een collega waarvan het kind heel veel huilde nadat de vader vertrokken was. Deze buurtbewoner heeft nooit zelf iets gevraagd of hulp aangeboden, maar direct een melding gedaan. Vervolgens kwam er een meisje van 22 de situatie beoordelen. Alsof iemand van 22 jaar dit kan.
Laatst gewijzigd door merel op 08 sep 2022, 08:11, 1 keer totaal gewijzigd.
Zeeuw
Berichten: 11550
Lid geworden op: 19 sep 2018, 08:28

Re: Gelezen, gedacht, gehoord...

Bericht door Zeeuw »

merel schreef:
Zita schreef:Ik was anderhalve dag mentor, toen ik een bericht van veilig thuis binnenkreeg. Er zou mogelijk iets aan de hand zijn in het gezin van een mentorkind (niet seksueel van aard, maar andere zorgen), ouders zouden de kinderen veel te zwaar belasten en vanuit de omgeving was een melding gedaan. Dan ga je dus ook als mentor het gesprek aan. Hoe is het thuis? Veel open vragen gesteld. Veel benadrukt bij wie kind terechtkon als ze het liever niet bij mij vertelde maar aan iemand anders. Maar kind was 100% solidair met ouders. Ja er waren zorgen thuis (die waren ook objectief vast te stellen), maar ouders gingen daar volgens kind perfect mee om. Ze was woedend op wie een anonieme melding had gedaan.
Tot op de dag van vandaag weet ik niet wat waar is.

Ik heb van oud-leerlingen gehoord die zich heel onprettig voelden bij een oud-collega. Jaren na hun diplomering hoor je dan van de meisjes dat ze elkaar onderling waarschuwden. Dat ze nooit alleen na de les nog even een vraag gingen stellen, maar altijd in een groepje. Dat het imago van die collega onder alle leerlingen bekend was. Maar bij geen collega. Geen. En er was geen meisje dat dacht: 'Dit moet ik even met mevrouw Zita delen.' Terwijl ik toch echt wel een redelijk toegankelijke docent ben. En ook jaren later konden ze daar zelf niet echt een verklaring voor geven: waarom je wel je jongere zusje waarschuwde maar het niet even tegen je mentor of zelfs tegen de vertrouwenspersoon kon zeggen.

Ik snap nog niet erg goed hoe dat werkt: solidariteit. Geheimhouding. De omgeving indelen in kampen. Denken dat je toch niet geloofd wordt.
Ik heb enig wantrouwen tegen Veilig Thuis meldingen. Ik zie hiervan van ellende op mijn werk. Daarnaast heb ik in mijn naaste omgeving onterechte meldingen gezien door een expartner in een vechtscheiding en een buurtbewoner van een collega waarvan het kind heel veel huilde nadat de vader vertrokken was. Deze buurtbewoner heeft nooit zelf iets gevraagd of hulp aangeboden, maar direct een melding gedaan. Vervolgens kwam er een meisje van 22 de situatie beoordelen. Alsof iemand van 22 jaar dit kan.
Juist dit. Ik heb het ook van dichtbij meegemaakt en een 'ernstige twijfel over de wijze van werken en communiceren' ingediend.
Gebruikersavatar
Mister
Administrator
Berichten: 11397
Lid geworden op: 25 jul 2005, 12:06

Re: Gelezen, gedacht, gehoord...

Bericht door Mister »

Hier zijn enige berichten geknipt. Gelieve niet met suggesties over de (vermeende) identiteit van personen komen.
Charles
Berichten: 1553
Lid geworden op: 06 jan 2014, 08:44

Re: Gelezen, gedacht, gehoord...

Bericht door Charles »

Ambtenaar schreef:
DDD schreef:
Dat maakt om allerlei redenen uit. Onder andere omdat de betreffende mensen vermoedelijk voor een belangrijk deel nog steeds in functie zijn.
Het kan jou toch niet verbazen dat er een doofpot cultuur heerst in orthodoxe kerken?
In mijn jeugd in een grote GG zong een incestverhaal rond over een gezin. Dat verdeelde de (inmiddels) volwassen kinderen met hun aanhang in twee kampen. Toen kregen we een predikant. Die hoorde ook e.e.a. Hij heeft die ouders met alle hun kinderen bij elkaar gezet en onder ede gezet. Van de oudste naar de jongste vroeg hij ze of ze misbruikt waren door hun vader. Sommigen zeiden ja, andere nee (de zonen). Daarop vroeg de ds. aan de vader: hebben uw kinderen de waarheid gesproken. Waarop hij moest zeggen: ja... De vader heeft openbare schuldbelijdenis gedaan.
CvdW
Berichten: 2928
Lid geworden op: 23 mar 2015, 13:07

Re: Gelezen, gedacht, gehoord...

Bericht door CvdW »

En toen was het verhaal uit?
Charles
Berichten: 1553
Lid geworden op: 06 jan 2014, 08:44

Re: Gelezen, gedacht, gehoord...

Bericht door Charles »

Ja, er zijn geen aangiften gedaan. Het was iig wel (openbare) erkenning voor de misbruikte kinderen en het doorbrak het feit dat kinderen in twee kampen waren verdeeld. Neemt allemaal de pijn niet weg, maar toch. Iig een zeer doortastend optreden van die predikant. Want dat was nog echt wel de tijd van 'als we er niet over praten bestaat het niet'.
Plaats reactie