Uiteindelijk is het wel een deel van je persoonlijkheid. Het bepaalt een groot deel van je leven, of je daar nu met een ander over wil spreken of niet.Maanenschijn schreef:Toch is de relatie die gelegd wordt tussen de identiteit en seksuele voorkeur wel degelijk een punt.
Ik sprak recent een jongeman die homo is. Ik vroeg hem waarom hij daar niet in het openbaar over wil praten. Zijn antwoord was vrij eenvoudig. Hij gaf aan: ik schaam mij niet, ik wil graag binnen de Bijbelse kaders blijven, maar wil het ook graag voor mij zelf houden. Om de simpele reden: mijn identiteit is niet mijn geaardheid, maar is mijn persoonlijkheid. Daar is mijn seksuele voorkeur maar een klein stukje van. Ik wil gewoon <NAAM> zijn, en niet '<NAAM>, de homo'.
Ik heb daar best lang over nagedacht en ik denk dat hij gelijk heeft. Vooral bij een lhbti geaardheid lijkt dat de persoonlijkheid en identiteit daaraan opgehangen moet worden. Dat is onjuist. Het is slechts een deel, wat vooral door de omgeving en maatschappij waarin wij leven 'groot' gemaakt wordt.
Zelf heb ik geleerd om nooit meer aan een jongen/meisje te vragen of hij/zij al een vriend/vriendinnetje heeft! Wat voor jou vanzelfsprekend is, is dat voor een ander niet altijd. Dit soort vragen kunnen pijnlijk overkomen, ook bij een ouder. Was destijds een pijnlijke ervaring om met dit soort vragen geconfronteerd te worden.