Gelezen (geloofsopbouwend)

KDD
Berichten: 1503
Lid geworden op: 17 okt 2020, 21:40

Re: Gelezen (geloofsopbouwend)

Bericht door KDD »

En op de keursteen een nieuwe naam geschreven, welke niemand kent, dan die hem ontvangt.
Openbaring 2:17

Hier wordt naar een ander gebruik verwezen. In vroeger tijden was het gebruikelijk op een steen de naam van de kandidaat op wie men wilde stemmen te schrijven. Als er twee, drie, vier of tien kandidaten voor een ambt waren, en iemand de mening te kennen wilde geven dat een bepaalde kandidaat gekozen moest worden, met andere woorden, als hij zijn stem op een bepaalde kandidaat uitbracht, schreef hij de naam van de kandidaat op een steen en stopte die steen in een urn. Degene wiens naam het meest voorkwam, werd als door de meerderheid van het volk gekozen beschouwd. De Heere zinspeelt hierop in de tekst, waarin hij zegt: ‘En op de keursteen een nieuwe naam geschreven, welke niemand kent, dan die hem ontvangt.’ Wat is deze nieuwe naam? Is het geen nieuw hart, een nieuwe natuur – Christus in de ziel, de hoop op de heerlijkheid? Dit is de ‘nieuwe naam, welke niemand kent, dan die hem ontvangt.’ Nieuwe gevoelens van liefde die naar de dierbare Heere uitgaan, nieuwe zuchten van het hart dat zacht is geworden in ontzag voor Hem, nieuw genieten van Zijn geopenbaarde aanwezigheid, nieuwe gewaarwordingen van het werk van de Geest aan de ziel, met andere woorden: een nieuw hart, een nieuwe natuur, nieuw gemaakt door Hem Die op de troon zit.
Philpot
Gebruikersavatar
J.C. Philpot
Berichten: 8916
Lid geworden op: 22 dec 2006, 15:08

Re: Gelezen (geloofsopbouwend)

Bericht door J.C. Philpot »

Dr. Narryat zoals geciteerd door ds. G. Whitefield schreef:God geeft een grote hond om Zijn schapen terug te halen. Weet ge niet dat als de schapen afdwalen, de herder er zijn hond achteraan stuurt, om ze terug te sturen. Evenzo, als Christus' schapen afdwalen, laat Hij de duivel achter hen aan gaan, en laat hem toe tegen hen te blaffen en in plaats van hen verder af te drijven, wordt hij tot een middel gemaakt om ze weer bij Christus' kudde terug te brengen.
Man is nothing: he hath a free will to go to hell, but none to go to heaven, till God worketh in him to will and to do of His good pleasure.

George Whitefield
-DIA-
Berichten: 32701
Lid geworden op: 03 okt 2008, 00:10

Re: RE: Re: Gelezen (geloofsopbouwend)

Bericht door -DIA- »

Adagio schreef: En Jeremia vermaant tot beschaming: "O geslacht, aanmerkt toch gijlieden des HEEREN woord: Ben Ik Israël een woestijn geweest? Of een land der uiterste donkerheid? Waarom zegt dan Mijn volk: Wij zijn heren, wij zullen niet meer tot U komen? Vergeet ook een jonkvrouw haar versiersel, of een bruid haar bindselen? Nochtans heeft Mijn volk Mij vergeten, dagen zonder getal."
Jaren geleden, dat wijlen ds. A. Bregman hierover sprak op een Dankdag. Dat waren preken die we nooit kunnen vergeten.
© -DIA- Laatst actief: 00 xxx 24??
Gebruikersavatar
Maanenschijn
Berichten: 4030
Lid geworden op: 01 jan 2016, 14:33

Gelezen (geloofsopbouwend)

Bericht door Maanenschijn »

Een lezenswaardig stukje van dr. P. de Vries op zijn website.

https://drpdevries.com/2022/05/16/wat-i ... enade-1-2/
Geraakt door de prediking van ds. H. Hofman

Zelf ben ik opgegroeid in de Gereformeerde Samenkomst van Alblasserdam. Ds. A.P. Verloop (1909-1991) heeft mij gedoopt. Dat ben ik me toen uiteraard niet be­wust geweest. Wel heb ik later veel met hem mogen spreken over de be­tekenis en troost van het sacrament van de Heilige Doop en over Gods onbezweken trouw, die nooit onze val zal gedogen. Ik was drie jaar toen Verloop het beroep aannam naar Waddinxveen. Ik herinner mij dat hij bij mijn ouders op bezoek kwam en dan gezeten in een leunstoel en een sigaartje rokend (waarvan men toen niet wist dat het zo schadelijk is voor de gezondheid) het gesprek voerde.

Toen Verloop in 1959 de Gereformeerde Samen­komst van Alblasserdam ver­liet, is deze ge­meente tot 1968 vacant ge­weest. In die jaren werd er zondags preek gelezen en kwamen door­de­weeks ds. H. Hofman, ds. G. van de Breevaart en ds. Verloop het woord bedie­nen. Zo vanaf mijn tiende jaar namen mijn ouders mij ook mee naar deze doordeweekse diensten en daar ben ik hen nog dankbaar voor.

Dat de preken van Verloop mij toen echt geraakt hebben, kan ik niet zeggen. De enige re­den waarom ik hem als jongen van tien, twaalf jaar graag hoorde pre­ken, was dat zijn diensten aanmerkelijk korter waren dan die van de andere predikanten. En dat is niet bepaald een geestelijke reden. Hofman hoorde ik het liefst. In elke preek vertelde hij wel een verhaal en vaak meer dan één. Het waren verhalen waarin de kern van het Evangelie zo werd samengevat dat een kind het kon begrijpen.

In de jaren dat ik op de middelbare school zat, heeft de Heere door middel van datgene wat ik hoorde en zag in de kringen waarin ik ben opgegroeid, mijn ogen willen openen: zowel voor Gods heiligheid en mijn verdorvenheid als voor de genade van God geopenbaard in Christus. Vooral de prediking van Hofman heeft toen zeer veel voor mij bete­kend. Hofman sprak over Adam en ’s mensen verlorenheid en over Chris­tus en de gelukzaligheid die in Hem te vin­den is. Door Gods genade gaf deze boodschap aan mijn hart vertroos­ting, geest en leven. Als het maar even kon, ging doordeweeks óf in Schiedam óf in Sliedrecht bij Hofman naar de kerk. De Gereformeerde Samenkomst had in die tijd een eigen predikant gekregen in de persoon van ds. A. de Waard.

De Waard was een beminnelijke en godvrezende man. Je voelde bij hem de ernst van de eeuwigheid. Zijn prediking had, zo voelde ik het toen tenminste, niet zo’n direct karakter als die van Hofman. Hij sprak veel over de gestalten en vooral ook ongestalten van een christen, al hield ook hij preken waarin de persoon van Christus verhoogd werd. Ik denk aan een preek over Psalm 4:7 ‘Vele zeggen: Wie zal ons het goede doen zien? Verhef Gij over ons het licht Uws aanschijns , o HEERE.’ Een preek die hij hield in de huwelijksdienst van mijn oudste zus.

*

De zienswijze op stadia in het geestelijk leven

Aan het begin van mijn studententijd kwam ik weer in contact met Verloop. Ik ontmoette hem bij één van zijn neven. Hij wist dat ik theologie was gaan studeren en vroeg me of ik eens wilde komen vertel­len hoe ik daartoe gekomen was. Ik zag daar erg tegen op. Wat zou hij me vragen? Zou ik antwoord kunnen geven? Op een gege­ven moment liep ik echter met veel vragen. Vra­gen over het grote heilgeheim: hoe een god­deloze rechtvaardig kan ver­schij­nen voor God en over onderscheidingen die in verband daarmee in de kring waarin ik op­groeide – en daar niet alleen trouwens – werden gemaakt.

Het beste is om even kort toe te lichten waar het dan om gaat. Het werd zo gezien dat als God in het leven van een mens overkomt, hij in de schuld wordt geplaatst. Je mag delen in de zaligheid als je met de schuld tot Christus leert vluchten en je niet alleen de dood in jezelf vindt, maar ook het leven en de zaligheid buiten jezelf in Christus.

Wil je geestelijk leven echter meer vastheid krijgen, dan moet je vervolgens weer helemaal vastlopen om, zoals men zei, standelijk of in de vierschaar van je geweten gerechtvaardigd te worden. Voor wie dit spraak­gebruik niet kende, was het verwarrend dat men van degenen die niet van zo’n standelijke recht­vaardiging wisten, zei dat hun schuld nog open stond. Hiermee werd niet bedoeld dat zij geen deel hadden aan Gods genade, maar dat zij de volle zekerheid van het geloof misten. Dit onderscheid speelde in prediking en pastoraat een grote rol.

Minder hoorde je over een geestelijke zege­ning die daar nog weer achter lag: de verze­ge­ling met de Heilige Geest of de terugleiding in het Vaderhart van God. Maar ook die zaak werd van belang geacht. Wilde je God echt kinderlijk als Vader leren kennen, dan was die zaak no­dig. Zowel bij de terugleiding in het Vaderhart van God, maar meer nog bij de stan­delijke rechtvaardiging ging het om dateerbare crisis­er­va­ringen. Van een pre­dikant – in ieder geval als het een predikant uit eigen kring betrof – werd zonder meer verwacht dat hij uit eigen onder­vinding kon spreken over de recht­­vaardiging in de vierschaar van het geweten en van de terugleiding in het Vaderhart van God.

*

Ds. I. Kievit en ds. D.J. van de Graaf

In een groot deel van de rechterflank van de gereformeerde gezindte worden deze onder­schei­dingen gehanteerd, zij het in het ene geval meer en in het andere geval minder. De accenten vallen niet altijd gelijk. Je kunt denken aan de Gereformeerde Gemeenten en aan een deel van de Christelijke Gere-formeerde Kerken en ook aan een deel van de hervormd-gereformeerde richting.

Gematigder dan in de kring waar ik opgroeide vind je het in de werken van bij­voor­beeld prof. G. Wisse. Zeer veel overeenkomst zag ik met de be­nadering van de be­kende her­vormd-gereformeerde predi-kant ds. I. Kievit. Ook in zijn werken kun je terug­vinden dat wil er sprake zijn van een gezond geestelijk leven, men moet weten van een standelijke recht­vaar­diging. Dat ontving veel meer nadruk dan veelal bij predikanten van de Gereformeerde Ge­meenten het geval was. Indirect lag er trouwens nog een lijn vanuit de kring waarbinnen ik opgroeide naar Kievit.

Ds. D.J. van de Graaf, de zwager van ds. Kievit, ging als jongeman door­deweeks wel eens met zijn moeder naar de kerk bij ds. J.H. Bogaard, de geestelijke vader van zowel ds. Hofman als ds. Vlot. Ik vermeld nog dat mijn moeder werd gedoopt en opgroeide in de Hervormde Gemeente van Schoon-hoven. Hier stond Van de Graaf van 1935 tot 1942. Zijn prediking en catechisatielessen hebben op mijn moeder onuitwisbare indruk nagelaten. De preken van zijn zwager Kievit die eenmaal per jaar in Schoonhoven voorging, ging naar het besef van mijn moeder als meisje over de hoofden van de meeste mensen heen. Zij vond de prediking van Van de Graaf niet alleen eenvoudiger maar ook directer.

Wat de kring waarin ik opgroeide vooral van andere groeperingen onderscheidde, was het grote aantal mensen dat uit eigen beleving getuigde van de recht­vaar­di­­ging in de vierschaar van het geweten en de terugleiding in het Vaderhart van God. Overigens kon men ook de genoemde onder-scheidingen wel weer op een verrassende wijze relativeren.

Een gemeentelid zei eens tegen Vlot van Capelle aan den IJssel: ‘Vlot (hij wilde niet als dominee worden aangesproken), ik heb eigenlijk soms meer een band met de mensen uit onze gemeente van wie de schuld nog openstaat dan met hen die teruggeleid zijn in het Vader­hart van God.’ Daarop antwoordde Vlot: ‘Joh, maar dat ligt bij mij ook zo. Onder de laatsten zijn er die geestelijk gezien een flinke schop onder hun achterwerk moeten krij­gen.’

*

Bezwaren tegen de verwoording van stadia in het geestelijk leven

Zelf was ik ervan overtuigd dat een christen niet alle dingen leert en dat wij ons leven lang leerling moeten blijven. Hoorde ik mensen op de genoemde wijze hun geestelijk leven ver­woorden, dan kon dat mij diep raken en was er vaak veel herkenning. Echter in de etiketten die op deze geestelijke ervaringen werden geplakt, kon ik mij niet vinden. En wat nog veel belangrijker was, ik kon het zo in de Bijbel niet vinden. Groot bezwaar is ook dat een bepaalde ontwikkelingsgang normatief wordt.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er bij lange na niet altijd geestelijke herkenning was als mensen op de genoemde wijze hun geestelijke gang verwoordden, ook al niet als men de etiketten die men gebruikte wegdacht. Meer dan eens vond ik het wel erg stereotiep en voorspelbaar. Soms was men zelf ook wel erg gearriveerd, al beweerde men zelf bang te zijn voor een gearriveerd christendom.

Ik kon ds. C. Smits goed begrijpen toen deze zei dat men een bekeringsverhaal over de rechtvaardiging in de vierschaar van het geweten, als het moet nog een papegaai kan leren. Hij voegde eraan toe dat dit niet gold voor een nauwe en ootmoedige omgang met God. Iets wat hij naar eigen besef zelf nog veel te weinig had. Naar mijn diepe overtuiging kwam bij de geschetste zienswijze hoe dan ook in gedrang dat elke ware christen rechtvaardig is voor God en dat het putten van troost en kracht daaruit niet verbonden moet worden aan een crisiservaring die van het geloof onderscheiden is.

Het was voor mij vooral bezwaarlijk dat ik de geschetste zienswijze niet kon terugvinden in de Schrift. Ook in de belij­de­nisgeschriften las ik er niets over. Uit de geschriften van Luther, Kohlbrugge, Boston, de gebroe­ders Erskine en niet te vergeten Thomas Watson verstond ik dat een chris­ten – ­hoe zwak zijn of haar geloof ook mag zijn ­- volkomen rechtvaardig voor God is vanaf het eerste moment dat hij door Gods Geest daartoe bewogen, heeft leren vluchten tot Christus. Ik kon de Bijbel en de belijdenis-geschriften niet anders verstaan dan dat een mens óf in de staat van de verdoemenis is óf in die van de rechtvaardiging en aanneming tot kinderen. En dat de ge­lovigen hoe zwak hun geloof ook is, verkondigd mag worden dat zij in Christus volkomen vergeving van zonden hebben.

*

Hernieuwd contact met Verloop

Met mijn vader sprak ik meer dan eens over deze dingen. In die tijd hield hij nog vast aan deze onderscheidingen. Grote achting voor mensen die hun geestelijk leven zo verwoordden, speelde daarbij een grote rol. Ik vroeg waarom deze zaken als zij zo belangrijk zijn niet heel uitdrukkelijk in de belijdenis zijn opgenomen. Daar kwam hij niet goed uit. Op advies van mijn vader ben ik naar Verloop ge­gaan. Hofman leefde toen niet meer. In zijn predi­king had ik de bewuste onderscheidingen nooit ge­hoord. Aan het einde van mijn middelbare schooltijd en in het begin van mijn studententijd was ik een aantal malen bij hem op bezoek geweest. Dit onderwerp was echter nooit ter spra­ke ge­komen.

In de preken van Hofman had ik beluisterd hoe hij Christus uitschilderde, dat hij maar één wens had, na­melijk dat je met jezelf ondersteboven ging en bij Christus leerde schuilen en dat het geestelijk leven in welke fase van de geestelijke loopbaan je ook was, altijd weer daarin bestond dat je de dood in jezelf vond en roemde in Gods genade alleen. Later heb ik begrepen dat ook hij de bewuste onder­schei­dingen hanteerde en die wellicht toch belangrijker vond dan ik had kunnen vermoeden. Hoe hij erop gereageerd zou hebben, als ik met mijn vragen was gekomen, weet ik niet.

Ik weet wel hoe Verloop reageerde. Bij het bezoek aan hem loste ik allereerst mijn belofte in door hem te vertellen hoe ik er toe gekomen was theologie te studeren. Het eerste uur van onze ontmoeting was daarmee gevuld. Heel voorzichtig zei ik vervolgens dat ik vragen had bij de onderscheidingen, die ik mensen wel hoorde maken en ook wel in de prediking beluisterde. Ik kon volstrekt niet vermoeden wat zijn reactie zou zijn. Die was ook voor mij heel verrassend. Hij zei: ‘Dat kan ik heel goed begrijpen. Ikzelf heb er ook mee geworsteld. Meer en meer ben ik gaan zien dat – met alle achting die ik heb voor mensen die het zo vertellen – het toch zo in de Schrift niet terug is te vinden.’

Het gesprek dat toen volgde, heeft inclusief de avondmaaltijd die ik in de pastorie heb ge­bruikt, wel zo’n vijf uur geduurd. Telkens stelde ik vragen en gaf Verloop mij antwoorden. Hij vertelde dat ook hij aanvankelijk in navolging van en in diep respect voor de kinderen van God die hij ontmoette, deze onderscheidingen had gehanteerd. Langere tijd had hij zijn eigen geestelijk leven zo verwoord. Echter, naarmate de zogenaamde terugleiding in het Vaderhart van God meer verleden tijd werd, had hij in toenemende mate ervaren dat hij leerling moest blijven en dat de bewuste onderscheidingen daarbij eerder een hinderpaal dan een stimulans waren. Het belangrijkste was ook voor hem dat de Schrift ons hier niet in voorgaat.

Veel heeft Verloop gehad aan De Redelijke Godsdienst van à Brakel. Meer nog dan à Brakel en de mannen van de Nadere Reformatie was Calvijn zijn meest geliefde auteur ge­wor­den. Diens Institutie heeft hij gelezen en herlezen. In de gesprekken die ik met hem had, merkte ik, dat hij afgezien van kennis van de brontalen, meer theologische kennis had dan tal van predikanten met een academische vorming.

*

Het huwelijk als beeld voor het geestelijk leven

Op mijn vraag aan Verloop hoe hij dan de ontwikkeling van het geestelijk leven zag, zei hij dat moet je net zien als een huwelijk. Vanaf het moment dat je elkaar ten overstaan van de overheid als Gods dienares het ja-woord hebt gegeven, ben je getrouwd. Echter een echtpaar dat een aantal weken getrouwd is, is niet zo aan elkaar verbonden en heeft niet zoveel met elkaar meegemaakt als een echtpaar dat op een veertigjarig huwelijksleven terugziet en steeds meer naar elkaar is toegegroeid.

Het beeld van het huwelijk is een heel Bijbels beeld. Met de uitleg die Verloop gaf, kon ik volledig instemmen. In dat verband kon hij trouwens ook benadrukken dat er wel ver­schil is in de mate waarin Christus wordt gekend, maar dat je nooit kunt zeggen dat iemand die Christus niet bevindelijk kent, toch reeds een ware christen is. Ernstig kon hij waar­schuwen tegen de zienswijze dat iemand kan weten weder­geboren te zijn zonder Christus te ken­nen. Hij zei me: ‘Dat komt mij net voor als iemand zou zeggen: ik ben wel getrouwd, maar weet niet met wie.’

Hij vond daarom de leer van een onbewuste wedergeboorte feitelijk nog gevaarlijker dan van een vooronderstelde wedergeboorte. Immers als je ervan uitgaat dat die vooronderstelling alleen juist is als de persoon in kwestie bij het opgroeien als een arm zondaar leert roemen in het kruis van Christus alleen, gaat er nog echt veel mis. Dat wordt anders als je ervan uitgaat dat iemand wedergeboren kan zijn, zonder Christus als volkomen Zaligmaker te hebben omhelsd.

Verloop haalde vaak de woorden van Petrus aan: ‘Heere, gij weet alle dingen, gij weet dat ik U liefheb.’ (Johannes 21:17). ‘In die woorden,’ zo zei hij, ‘is het leven van elke ware christen getekend. Wij hebben Hem lief, omdat Hij ons eerst lief­gehad heeft. (1 Johannes 4:19).’ Ik denk ook aan wat er staat in de Dordtse Leerregels, een van de drie Formulieren van Enigheid.

We lezen daar in hoofdstuk III/IV, 12 over de wedergeboorte het volgende: ‘Het is een gans bovennatuurlijke, een zeer krachtige, en tegelijk zeer zoete, wonderlijke verborgen en onuitspreke-lijke werking, dewelke, naar het getuigenis der Schrift (die van de Auteur van deze werking is ingegeven), in haar kracht niet minder noch geringer is dan de schepping of de opwekking der doden; alzo dat al diegenen, in wier harten God op deze wonderbaarlijke wijze werkt, zekerlijk, onfeilbaar en krachtig wedergeboren worden en daadwerkelijk geloven.’

In de Dordtse Leerregels hoofdstuk III/IV, 13 staat dan nog over de wederbarende werking van de Heilige Geest het volgende: ‘De wijze van deze werking kunnen de gelovigen in dit leven niet vol-komen begrijpen; ondertussen stellen zij zich daarin gerust, dat zij weten en gevoelen, dat zij door deze genade Gods met het hart geloven, en hun Zaligmaker liefhebben.’

De bewuste ontmoeting met Verloop zal ik nooit ver­geten. Zij vormde het begin van een vriend­schap die gebleven is tot op de dag van zijn dood. Terwijl ik de plaats van Hofman uit Schie­dam in mijn leven met die van Evangelist uit De Christenreis vergelijk, denk ik bij Verloop aan Uitlegger. Mede door het onderwijs dat hij me gaf in de gesprekken die ik met hem had, werd ik bevestigd in mijn verstaan van de Schrift dat elke chris­ten, hoe zwak en aan­gevochten zijn geloof ook is, in Christus recht­vaardig is voor God en leerde ik dat ook met vrijmoedigheid naar anderen toe zo te verwoorden.

Er ont­stond met Verloop een geestelijke band. Want geestelijke banden worden ook door de dood niet verbroken. Verloop was bijna vijftig jaar ouder dan ik. Maar in Christus vallen uiteindelijk alle ver-schillen, ook leeftijdsver­schillen weg. Al Gods kinderen herkennen elkaar in de belijdenis:

‘Gij toch, Gij zijt hun roem, de kracht van hunne kracht.

Uw vrije gunst alleen wordt d’ ere toegebracht!

Wij steken ’t hoofd omhoog en zullen d’ eerkroon dra­gen,

Door U, door U alleen om ’t eeuwig welbehagen,

Want God is ons ten schild in ’t strijd­perk van dit leven,

En onze Koning is van Isrels God gegeven.’

(Psalm 89:8 berijmd)
Wie lege handen heeft, kan ze altijd vouwen.
Gebruikersavatar
J.C. Philpot
Berichten: 8916
Lid geworden op: 22 dec 2006, 15:08

Re: Gelezen (geloofsopbouwend)

Bericht door J.C. Philpot »

Maanenschijn schreef:Een lezenswaardig stukje van dr. P. de Vries op zijn website.

https://drpdevries.com/2022/05/16/wat-i ... enade-1-2/
Ik lees ze altijd graag, de stukje van ds. P. de Vries over het geestelijk leven.

Overigens een tip aan degenen hier die ze ook waarderen: je kunt je abonneren, zodat je een mail krijgt bij elk nieuw artikel.
Man is nothing: he hath a free will to go to hell, but none to go to heaven, till God worketh in him to will and to do of His good pleasure.

George Whitefield
Bertiel
Berichten: 4556
Lid geworden op: 14 sep 2018, 08:49
Locatie: bertiel1306@gmail.com

Re: Gelezen (geloofsopbouwend)

Bericht door Bertiel »

leerzaam, nuchter en bijbels, ik lees de practische artikelen allemaal.
Je hoort het hem zeggen
Wien heb ik nevens U in den hemel? Nevens U lust mij ook niets op de aarde!
Bezwijkt mijn vlees en mijn hart, zo is God de Rotssteen mijns harten, en mijn Deel in eeuwigheid.
Gebruikersavatar
J.C. Philpot
Berichten: 8916
Lid geworden op: 22 dec 2006, 15:08

Re: Gelezen (geloofsopbouwend)

Bericht door J.C. Philpot »

Ds. D.P.M. Huet schreef:
De laagste plaats

1. In dit leven is een pad,
Slechts door weinigen betreden;
Maar wie ooit dien weg betrad
Wordt geleid naar ’t hemelsch Eden;
’t Is een weg van droef geween,
Maar van zoete vreugde tevens;
Vaak door donkre nev’len heen;
’t Is de naauwe weg des levens.
Heiland, dat de laagste plaats
Op dien weg mij zij gegeven!
Nooit heeft iemand zoo veel kwaads
Tegen zoo veel licht bedreven.

2. Op den heuvel Golgotha
Staat een kruispaal opgeheven,
Als ik daarheen d’ oogen sla,
Is mij al mijn schuld vergeven.
Onder d’ ijz’ren nagelpunt,
Die Uw voeten houdt verbonden,
Zij een plaatsje mij gegund,
Waar ’k mag treuren om mijn zonden.
Geef me er d’ allerlaagste plaats,
Zoo Ge mij een plaats wilt geven;
Niemand toch heeft zoo veel kwaads
Tegen zoo veel licht bedreven.

3. In dit aardsche jammerdal
Leeft een volk van naakten, blinden.
In hun oogen niet met al,
Zijn ze in Gods oog welbeminden.
Vaak gehaat, veracht, verdrukt,
Vloeijen tranen uit hun oogen.
Door het lijden neêrgedrukt
Gaan zij onder ’t kruis gebogen.
Heer’, ai, laat de laagste plaats
Onder hen mij zijn gegeven!
Nooit heeft iemand zoo veel kwaads
Tegen zoo veel licht bedreven.

4. Maar hoe ook door smart bezwaard,
Hoe ook in zichzelf verloren,
’t Is een volk door God gespaard
En in Jezus uitverkoren;
Rein gewasschen in Zijn bloed,
Met Zijn bruiloftskleed omhangen,
Hebben zij in ’t eeuwig goed
Van Zijn liefde, deel ontvangen.
O, mogt maar de laagste plaats
Onder hen mij zijn gegeven!
Niemand heeft toch zoo veel kwaads
Tegen zoo veel licht bedreven.

5. In het vergelegen land
Staat een schitterende woning.
Ze is gebouwd door Godes hand,
’t Is ’t paleis van mijnen Koning;
Wie dat huis wordt ingeleid,
Door den stoet van Gods getrouwen,
Mag des Heeren lieflijkheid,
Mag den Zoon van God aanschouwen.
Heer’, o, laat de laagste plaats,
In dat huis mij zijn gegeven!
Nooit heeft iemand zoo veel kwaads,
Zoo veel gruwelijks bedreven.

6. Niemand, neen, heeft zooveel kwaads,
Zoo veel gruwelijks bedreven.
Maar ’t besluit Uws grooten raads
Riep mij uit den dood in ’t leven.
Welk een wonder van genâ,
Als ook ik, verlost, geheiligd,
Eens die feestzaal binnen ga,
Eeuwig voor het kwaad beveiligd.
Geef me er d’ aller laagste plaats,
Groote God van dood en leven!
Nooit werd iemand zoo veel kwaads,
Zoo veel gruwelijks vergeven.
Bron: https://www.ruthinterpres.nl/in-dit-leven-is-een-pad
Man is nothing: he hath a free will to go to hell, but none to go to heaven, till God worketh in him to will and to do of His good pleasure.

George Whitefield
Bertiel
Berichten: 4556
Lid geworden op: 14 sep 2018, 08:49
Locatie: bertiel1306@gmail.com

Re: Gelezen (geloofsopbouwend)

Bericht door Bertiel »

J.C. Philpot schreef:
Maanenschijn schreef:Een lezenswaardig stukje van dr. P. de Vries op zijn website.

https://drpdevries.com/2022/05/16/wat-i ... enade-1-2/
Ik lees ze altijd graag, de stukje van ds. P. de Vries over het geestelijk leven.

Overigens een tip aan degenen hier die ze ook waarderen: je kunt je abonneren, zodat je een mail krijgt bij elk nieuw artikel.

https://drpdevries.com/2022/05/17/wat-i ... nade-slot/

Deel 2
Wien heb ik nevens U in den hemel? Nevens U lust mij ook niets op de aarde!
Bezwijkt mijn vlees en mijn hart, zo is God de Rotssteen mijns harten, en mijn Deel in eeuwigheid.
Gebruikersavatar
Lilian1975
Berichten: 3021
Lid geworden op: 21 jun 2018, 20:12

Re: Gelezen (geloofsopbouwend)

Bericht door Lilian1975 »

Bertiel schreef:
J.C. Philpot schreef:
Maanenschijn schreef:Een lezenswaardig stukje van dr. P. de Vries op zijn website.

https://drpdevries.com/2022/05/16/wat-i ... enade-1-2/
Ik lees ze altijd graag, de stukje van ds. P. de Vries over het geestelijk leven.

Overigens een tip aan degenen hier die ze ook waarderen: je kunt je abonneren, zodat je een mail krijgt bij elk nieuw artikel.

https://drpdevries.com/2022/05/17/wat-i ... nade-slot/

Deel 2
Dank !
HersteldHervormd
Berichten: 5986
Lid geworden op: 29 jun 2019, 21:20

Re: Gelezen (geloofsopbouwend)

Bericht door HersteldHervormd »

J.C. Philpot schreef:
Maanenschijn schreef:Een lezenswaardig stukje van dr. P. de Vries op zijn website.

https://drpdevries.com/2022/05/16/wat-i ... enade-1-2/
Ik lees ze altijd graag, de stukje van ds. P. de Vries over het geestelijk leven.

Overigens een tip aan degenen hier die ze ook waarderen: je kunt je abonneren, zodat je een mail krijgt bij elk nieuw artikel.
Bedankt voor de tip. Wat een prachtige blog!
Dankbaarheid is de moeder van alle deugden.
mail: broederhh@gmail.com
Susanna
Berichten: 1061
Lid geworden op: 21 jul 2020, 21:01

Re: Gelezen (geloofsopbouwend)

Bericht door Susanna »

Godvrezende ouders kunnen hun kinderen niet bekeren. Alleen God kan dit. Maar ze kunnen ze hen wel naar Jezus leiden en ze opvoeden in de vreze des Heeren. En wanneer ze dit hebben gedaan, hebben ze alles gedaan wat ze konden doen; want alleen de Heilige Geest kan het hart veranderen. Ze moeten opnieuw geboren worden. Mary Winslow
Gebruikersavatar
J.C. Philpot
Berichten: 8916
Lid geworden op: 22 dec 2006, 15:08

Re: Gelezen (geloofsopbouwend)

Bericht door J.C. Philpot »

Ds. Jac. van Dijk schreef:Voor God hebben we allemaal ongelijk. Nee, er blijven geen zelfverzekerden over, die het zo best met zichzelf hebben getroffen. Er blijft over: een arm zondig mens die een beroep mag doen op Gods genade in Christus.

Laten we knielen, knielen voor Hem. En Hem niet tegenspreken. Hij alleen heeft altijd gelijk. Petrus sprak Hem tegen, toen de Heere Jezus zei dat ook Petrus verloochenen zou. Hoe vaak hebben wij Hem tegengesproken?

Een voorbeeld: Hij zegt dat ge God niet kunt dienen en de geldgod (Mammon). En hoe velen denken: maar wij kunnen het wel? U en ik hebben ongelijk. God alleen heeft gelijk. En Hij wil horen dat u en ik ons ongelijk erkennen.
Bron: Vriend en Metgezel
Man is nothing: he hath a free will to go to hell, but none to go to heaven, till God worketh in him to will and to do of His good pleasure.

George Whitefield
Gebruikersavatar
J.C. Philpot
Berichten: 8916
Lid geworden op: 22 dec 2006, 15:08

Re: Gelezen (geloofsopbouwend)

Bericht door J.C. Philpot »

Ds. M. Meade schreef:Een mens moet sterven om te leven; hij moet leeg zijn om vol te worden; hij moet verloren zijn om gevonden te worden; hij moet niets hebben om alles te krijgen; hij moet blind zijn om verlicht te worden; hij moet veroordeeld zijn om verlost te worden.
Man is nothing: he hath a free will to go to hell, but none to go to heaven, till God worketh in him to will and to do of His good pleasure.

George Whitefield
KDD
Berichten: 1503
Lid geworden op: 17 okt 2020, 21:40

Re: Gelezen (geloofsopbouwend)

Bericht door KDD »

Verzadig ons in den morgenstond met Uw goedertierenheid, zo zullen wij juichen, en verblijd zijn in al onze dagen.
Psalm 90 vers 14

Velen der kinderen Gods worden op een zee van grote onzekerheid, twijfel en vrees heen en weder geslingerd, omdat zij geen merkbare openbaringen van Christus aan hun ziel gehad hebben. Hij is tot hen niet ingegaan in de kracht zijner liefde; toch zeggen zij dikwijls: „Wanneer zult Gij tot mij komen? O bezoek mij met uw zaligheid; spreek een woord tot mijn ziel; U en U alleen wil ik horen, zien en kennen!” Dit nu is trekken van de genadige Heere, het geheime begin van zijn komst, de herauten zijner nadering, het aanbreken van de dag vóór de Morgenster opkomt en de Zon haar op het spoor volgt. Maar wanneer de Heere komt in een liefelijke openbaring zijner tegenwoordigheid of macht, dan wil Hij ook woning maken, waar Hij gekomen is, want nooit verlaat of begeeft Hij de ziel, die Hij eens bezocht heeft. Hij moge zo schijnen te doen; Hij moge zich terugtrekken, en wie kan Hem dan zien? Maar nooit verlaat Hij in werkelijkheid de tempel, die Hij eens door zijn tegenwoordigheid heeft versierd en geheiligd. Christus is gevormd in de harten van zijn volk tot de hope der heerlijkheid; hun lichaam is de tempel des Heiligen Geestes, en Christus woont in hen door het geloof. Ofschoon wij dikwijls treuren over zijn afwezigheid en zijn genadige tegenwoordigheid niet gevoelen zoals wij wensten, toch is Hij daar, als Hij er eens gekomen is.
Philpot
Gebruikersavatar
Forummer
Berichten: 1718
Lid geworden op: 23 sep 2020, 19:51

Re: Gelezen (geloofsopbouwend)

Bericht door Forummer »

Maanenschijn schreef:Een lezenswaardig stukje van dr. P. de Vries op zijn website.

https://drpdevries.com/2022/05/16/wat-i ... enade-1-2/
Geraakt door de prediking van ds. H. Hofman

Zelf ben ik opgegroeid in de Gereformeerde Samenkomst van Alblasserdam. Ds. A.P. Verloop (1909-1991) heeft mij gedoopt. Dat ben ik me toen uiteraard niet be­wust geweest. Wel heb ik later veel met hem mogen spreken over de be­tekenis en troost van het sacrament van de Heilige Doop en over Gods onbezweken trouw, die nooit onze val zal gedogen. Ik was drie jaar toen Verloop het beroep aannam naar Waddinxveen. Ik herinner mij dat hij bij mijn ouders op bezoek kwam en dan gezeten in een leunstoel en een sigaartje rokend (waarvan men toen niet wist dat het zo schadelijk is voor de gezondheid) het gesprek voerde.

Toen Verloop in 1959 de Gereformeerde Samen­komst van Alblasserdam ver­liet, is deze ge­meente tot 1968 vacant ge­weest. In die jaren werd er zondags preek gelezen en kwamen door­de­weeks ds. H. Hofman, ds. G. van de Breevaart en ds. Verloop het woord bedie­nen. Zo vanaf mijn tiende jaar namen mijn ouders mij ook mee naar deze doordeweekse diensten en daar ben ik hen nog dankbaar voor.

Dat de preken van Verloop mij toen echt geraakt hebben, kan ik niet zeggen. De enige re­den waarom ik hem als jongen van tien, twaalf jaar graag hoorde pre­ken, was dat zijn diensten aanmerkelijk korter waren dan die van de andere predikanten. En dat is niet bepaald een geestelijke reden. Hofman hoorde ik het liefst. In elke preek vertelde hij wel een verhaal en vaak meer dan één. Het waren verhalen waarin de kern van het Evangelie zo werd samengevat dat een kind het kon begrijpen.

In de jaren dat ik op de middelbare school zat, heeft de Heere door middel van datgene wat ik hoorde en zag in de kringen waarin ik ben opgegroeid, mijn ogen willen openen: zowel voor Gods heiligheid en mijn verdorvenheid als voor de genade van God geopenbaard in Christus. Vooral de prediking van Hofman heeft toen zeer veel voor mij bete­kend. Hofman sprak over Adam en ’s mensen verlorenheid en over Chris­tus en de gelukzaligheid die in Hem te vin­den is. Door Gods genade gaf deze boodschap aan mijn hart vertroos­ting, geest en leven. Als het maar even kon, ging doordeweeks óf in Schiedam óf in Sliedrecht bij Hofman naar de kerk. De Gereformeerde Samenkomst had in die tijd een eigen predikant gekregen in de persoon van ds. A. de Waard.

De Waard was een beminnelijke en godvrezende man. Je voelde bij hem de ernst van de eeuwigheid. Zijn prediking had, zo voelde ik het toen tenminste, niet zo’n direct karakter als die van Hofman. Hij sprak veel over de gestalten en vooral ook ongestalten van een christen, al hield ook hij preken waarin de persoon van Christus verhoogd werd. Ik denk aan een preek over Psalm 4:7 ‘Vele zeggen: Wie zal ons het goede doen zien? Verhef Gij over ons het licht Uws aanschijns , o HEERE.’ Een preek die hij hield in de huwelijksdienst van mijn oudste zus.

*

De zienswijze op stadia in het geestelijk leven

Aan het begin van mijn studententijd kwam ik weer in contact met Verloop. Ik ontmoette hem bij één van zijn neven. Hij wist dat ik theologie was gaan studeren en vroeg me of ik eens wilde komen vertel­len hoe ik daartoe gekomen was. Ik zag daar erg tegen op. Wat zou hij me vragen? Zou ik antwoord kunnen geven? Op een gege­ven moment liep ik echter met veel vragen. Vra­gen over het grote heilgeheim: hoe een god­deloze rechtvaardig kan ver­schij­nen voor God en over onderscheidingen die in verband daarmee in de kring waarin ik op­groeide – en daar niet alleen trouwens – werden gemaakt.

Het beste is om even kort toe te lichten waar het dan om gaat. Het werd zo gezien dat als God in het leven van een mens overkomt, hij in de schuld wordt geplaatst. Je mag delen in de zaligheid als je met de schuld tot Christus leert vluchten en je niet alleen de dood in jezelf vindt, maar ook het leven en de zaligheid buiten jezelf in Christus.

Wil je geestelijk leven echter meer vastheid krijgen, dan moet je vervolgens weer helemaal vastlopen om, zoals men zei, standelijk of in de vierschaar van je geweten gerechtvaardigd te worden. Voor wie dit spraak­gebruik niet kende, was het verwarrend dat men van degenen die niet van zo’n standelijke recht­vaardiging wisten, zei dat hun schuld nog open stond. Hiermee werd niet bedoeld dat zij geen deel hadden aan Gods genade, maar dat zij de volle zekerheid van het geloof misten. Dit onderscheid speelde in prediking en pastoraat een grote rol.

Minder hoorde je over een geestelijke zege­ning die daar nog weer achter lag: de verze­ge­ling met de Heilige Geest of de terugleiding in het Vaderhart van God. Maar ook die zaak werd van belang geacht. Wilde je God echt kinderlijk als Vader leren kennen, dan was die zaak no­dig. Zowel bij de terugleiding in het Vaderhart van God, maar meer nog bij de stan­delijke rechtvaardiging ging het om dateerbare crisis­er­va­ringen. Van een pre­dikant – in ieder geval als het een predikant uit eigen kring betrof – werd zonder meer verwacht dat hij uit eigen onder­vinding kon spreken over de recht­­vaardiging in de vierschaar van het geweten en van de terugleiding in het Vaderhart van God.

*

Ds. I. Kievit en ds. D.J. van de Graaf

In een groot deel van de rechterflank van de gereformeerde gezindte worden deze onder­schei­dingen gehanteerd, zij het in het ene geval meer en in het andere geval minder. De accenten vallen niet altijd gelijk. Je kunt denken aan de Gereformeerde Gemeenten en aan een deel van de Christelijke Gere-formeerde Kerken en ook aan een deel van de hervormd-gereformeerde richting.

Gematigder dan in de kring waar ik opgroeide vind je het in de werken van bij­voor­beeld prof. G. Wisse. Zeer veel overeenkomst zag ik met de be­nadering van de be­kende her­vormd-gereformeerde predi-kant ds. I. Kievit. Ook in zijn werken kun je terug­vinden dat wil er sprake zijn van een gezond geestelijk leven, men moet weten van een standelijke recht­vaar­diging. Dat ontving veel meer nadruk dan veelal bij predikanten van de Gereformeerde Ge­meenten het geval was. Indirect lag er trouwens nog een lijn vanuit de kring waarbinnen ik opgroeide naar Kievit.

Ds. D.J. van de Graaf, de zwager van ds. Kievit, ging als jongeman door­deweeks wel eens met zijn moeder naar de kerk bij ds. J.H. Bogaard, de geestelijke vader van zowel ds. Hofman als ds. Vlot. Ik vermeld nog dat mijn moeder werd gedoopt en opgroeide in de Hervormde Gemeente van Schoon-hoven. Hier stond Van de Graaf van 1935 tot 1942. Zijn prediking en catechisatielessen hebben op mijn moeder onuitwisbare indruk nagelaten. De preken van zijn zwager Kievit die eenmaal per jaar in Schoonhoven voorging, ging naar het besef van mijn moeder als meisje over de hoofden van de meeste mensen heen. Zij vond de prediking van Van de Graaf niet alleen eenvoudiger maar ook directer.

Wat de kring waarin ik opgroeide vooral van andere groeperingen onderscheidde, was het grote aantal mensen dat uit eigen beleving getuigde van de recht­vaar­di­­ging in de vierschaar van het geweten en de terugleiding in het Vaderhart van God. Overigens kon men ook de genoemde onder-scheidingen wel weer op een verrassende wijze relativeren.

Een gemeentelid zei eens tegen Vlot van Capelle aan den IJssel: ‘Vlot (hij wilde niet als dominee worden aangesproken), ik heb eigenlijk soms meer een band met de mensen uit onze gemeente van wie de schuld nog openstaat dan met hen die teruggeleid zijn in het Vader­hart van God.’ Daarop antwoordde Vlot: ‘Joh, maar dat ligt bij mij ook zo. Onder de laatsten zijn er die geestelijk gezien een flinke schop onder hun achterwerk moeten krij­gen.’

*

Bezwaren tegen de verwoording van stadia in het geestelijk leven

Zelf was ik ervan overtuigd dat een christen niet alle dingen leert en dat wij ons leven lang leerling moeten blijven. Hoorde ik mensen op de genoemde wijze hun geestelijk leven ver­woorden, dan kon dat mij diep raken en was er vaak veel herkenning. Echter in de etiketten die op deze geestelijke ervaringen werden geplakt, kon ik mij niet vinden. En wat nog veel belangrijker was, ik kon het zo in de Bijbel niet vinden. Groot bezwaar is ook dat een bepaalde ontwikkelingsgang normatief wordt.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er bij lange na niet altijd geestelijke herkenning was als mensen op de genoemde wijze hun geestelijke gang verwoordden, ook al niet als men de etiketten die men gebruikte wegdacht. Meer dan eens vond ik het wel erg stereotiep en voorspelbaar. Soms was men zelf ook wel erg gearriveerd, al beweerde men zelf bang te zijn voor een gearriveerd christendom.

Ik kon ds. C. Smits goed begrijpen toen deze zei dat men een bekeringsverhaal over de rechtvaardiging in de vierschaar van het geweten, als het moet nog een papegaai kan leren. Hij voegde eraan toe dat dit niet gold voor een nauwe en ootmoedige omgang met God. Iets wat hij naar eigen besef zelf nog veel te weinig had. Naar mijn diepe overtuiging kwam bij de geschetste zienswijze hoe dan ook in gedrang dat elke ware christen rechtvaardig is voor God en dat het putten van troost en kracht daaruit niet verbonden moet worden aan een crisiservaring die van het geloof onderscheiden is.

Het was voor mij vooral bezwaarlijk dat ik de geschetste zienswijze niet kon terugvinden in de Schrift. Ook in de belij­de­nisgeschriften las ik er niets over. Uit de geschriften van Luther, Kohlbrugge, Boston, de gebroe­ders Erskine en niet te vergeten Thomas Watson verstond ik dat een chris­ten – ­hoe zwak zijn of haar geloof ook mag zijn ­- volkomen rechtvaardig voor God is vanaf het eerste moment dat hij door Gods Geest daartoe bewogen, heeft leren vluchten tot Christus. Ik kon de Bijbel en de belijdenis-geschriften niet anders verstaan dan dat een mens óf in de staat van de verdoemenis is óf in die van de rechtvaardiging en aanneming tot kinderen. En dat de ge­lovigen hoe zwak hun geloof ook is, verkondigd mag worden dat zij in Christus volkomen vergeving van zonden hebben.

*

Hernieuwd contact met Verloop

Met mijn vader sprak ik meer dan eens over deze dingen. In die tijd hield hij nog vast aan deze onderscheidingen. Grote achting voor mensen die hun geestelijk leven zo verwoordden, speelde daarbij een grote rol. Ik vroeg waarom deze zaken als zij zo belangrijk zijn niet heel uitdrukkelijk in de belijdenis zijn opgenomen. Daar kwam hij niet goed uit. Op advies van mijn vader ben ik naar Verloop ge­gaan. Hofman leefde toen niet meer. In zijn predi­king had ik de bewuste onderscheidingen nooit ge­hoord. Aan het einde van mijn middelbare schooltijd en in het begin van mijn studententijd was ik een aantal malen bij hem op bezoek geweest. Dit onderwerp was echter nooit ter spra­ke ge­komen.

In de preken van Hofman had ik beluisterd hoe hij Christus uitschilderde, dat hij maar één wens had, na­melijk dat je met jezelf ondersteboven ging en bij Christus leerde schuilen en dat het geestelijk leven in welke fase van de geestelijke loopbaan je ook was, altijd weer daarin bestond dat je de dood in jezelf vond en roemde in Gods genade alleen. Later heb ik begrepen dat ook hij de bewuste onder­schei­dingen hanteerde en die wellicht toch belangrijker vond dan ik had kunnen vermoeden. Hoe hij erop gereageerd zou hebben, als ik met mijn vragen was gekomen, weet ik niet.

Ik weet wel hoe Verloop reageerde. Bij het bezoek aan hem loste ik allereerst mijn belofte in door hem te vertellen hoe ik er toe gekomen was theologie te studeren. Het eerste uur van onze ontmoeting was daarmee gevuld. Heel voorzichtig zei ik vervolgens dat ik vragen had bij de onderscheidingen, die ik mensen wel hoorde maken en ook wel in de prediking beluisterde. Ik kon volstrekt niet vermoeden wat zijn reactie zou zijn. Die was ook voor mij heel verrassend. Hij zei: ‘Dat kan ik heel goed begrijpen. Ikzelf heb er ook mee geworsteld. Meer en meer ben ik gaan zien dat – met alle achting die ik heb voor mensen die het zo vertellen – het toch zo in de Schrift niet terug is te vinden.’

Het gesprek dat toen volgde, heeft inclusief de avondmaaltijd die ik in de pastorie heb ge­bruikt, wel zo’n vijf uur geduurd. Telkens stelde ik vragen en gaf Verloop mij antwoorden. Hij vertelde dat ook hij aanvankelijk in navolging van en in diep respect voor de kinderen van God die hij ontmoette, deze onderscheidingen had gehanteerd. Langere tijd had hij zijn eigen geestelijk leven zo verwoord. Echter, naarmate de zogenaamde terugleiding in het Vaderhart van God meer verleden tijd werd, had hij in toenemende mate ervaren dat hij leerling moest blijven en dat de bewuste onderscheidingen daarbij eerder een hinderpaal dan een stimulans waren. Het belangrijkste was ook voor hem dat de Schrift ons hier niet in voorgaat.

Veel heeft Verloop gehad aan De Redelijke Godsdienst van à Brakel. Meer nog dan à Brakel en de mannen van de Nadere Reformatie was Calvijn zijn meest geliefde auteur ge­wor­den. Diens Institutie heeft hij gelezen en herlezen. In de gesprekken die ik met hem had, merkte ik, dat hij afgezien van kennis van de brontalen, meer theologische kennis had dan tal van predikanten met een academische vorming.

*

Het huwelijk als beeld voor het geestelijk leven

Op mijn vraag aan Verloop hoe hij dan de ontwikkeling van het geestelijk leven zag, zei hij dat moet je net zien als een huwelijk. Vanaf het moment dat je elkaar ten overstaan van de overheid als Gods dienares het ja-woord hebt gegeven, ben je getrouwd. Echter een echtpaar dat een aantal weken getrouwd is, is niet zo aan elkaar verbonden en heeft niet zoveel met elkaar meegemaakt als een echtpaar dat op een veertigjarig huwelijksleven terugziet en steeds meer naar elkaar is toegegroeid.

Het beeld van het huwelijk is een heel Bijbels beeld. Met de uitleg die Verloop gaf, kon ik volledig instemmen. In dat verband kon hij trouwens ook benadrukken dat er wel ver­schil is in de mate waarin Christus wordt gekend, maar dat je nooit kunt zeggen dat iemand die Christus niet bevindelijk kent, toch reeds een ware christen is. Ernstig kon hij waar­schuwen tegen de zienswijze dat iemand kan weten weder­geboren te zijn zonder Christus te ken­nen. Hij zei me: ‘Dat komt mij net voor als iemand zou zeggen: ik ben wel getrouwd, maar weet niet met wie.’

Hij vond daarom de leer van een onbewuste wedergeboorte feitelijk nog gevaarlijker dan van een vooronderstelde wedergeboorte. Immers als je ervan uitgaat dat die vooronderstelling alleen juist is als de persoon in kwestie bij het opgroeien als een arm zondaar leert roemen in het kruis van Christus alleen, gaat er nog echt veel mis. Dat wordt anders als je ervan uitgaat dat iemand wedergeboren kan zijn, zonder Christus als volkomen Zaligmaker te hebben omhelsd.

Verloop haalde vaak de woorden van Petrus aan: ‘Heere, gij weet alle dingen, gij weet dat ik U liefheb.’ (Johannes 21:17). ‘In die woorden,’ zo zei hij, ‘is het leven van elke ware christen getekend. Wij hebben Hem lief, omdat Hij ons eerst lief­gehad heeft. (1 Johannes 4:19).’ Ik denk ook aan wat er staat in de Dordtse Leerregels, een van de drie Formulieren van Enigheid.

We lezen daar in hoofdstuk III/IV, 12 over de wedergeboorte het volgende: ‘Het is een gans bovennatuurlijke, een zeer krachtige, en tegelijk zeer zoete, wonderlijke verborgen en onuitspreke-lijke werking, dewelke, naar het getuigenis der Schrift (die van de Auteur van deze werking is ingegeven), in haar kracht niet minder noch geringer is dan de schepping of de opwekking der doden; alzo dat al diegenen, in wier harten God op deze wonderbaarlijke wijze werkt, zekerlijk, onfeilbaar en krachtig wedergeboren worden en daadwerkelijk geloven.’

In de Dordtse Leerregels hoofdstuk III/IV, 13 staat dan nog over de wederbarende werking van de Heilige Geest het volgende: ‘De wijze van deze werking kunnen de gelovigen in dit leven niet vol-komen begrijpen; ondertussen stellen zij zich daarin gerust, dat zij weten en gevoelen, dat zij door deze genade Gods met het hart geloven, en hun Zaligmaker liefhebben.’

De bewuste ontmoeting met Verloop zal ik nooit ver­geten. Zij vormde het begin van een vriend­schap die gebleven is tot op de dag van zijn dood. Terwijl ik de plaats van Hofman uit Schie­dam in mijn leven met die van Evangelist uit De Christenreis vergelijk, denk ik bij Verloop aan Uitlegger. Mede door het onderwijs dat hij me gaf in de gesprekken die ik met hem had, werd ik bevestigd in mijn verstaan van de Schrift dat elke chris­ten, hoe zwak en aan­gevochten zijn geloof ook is, in Christus recht­vaardig is voor God en leerde ik dat ook met vrijmoedigheid naar anderen toe zo te verwoorden.

Er ont­stond met Verloop een geestelijke band. Want geestelijke banden worden ook door de dood niet verbroken. Verloop was bijna vijftig jaar ouder dan ik. Maar in Christus vallen uiteindelijk alle ver-schillen, ook leeftijdsver­schillen weg. Al Gods kinderen herkennen elkaar in de belijdenis:

‘Gij toch, Gij zijt hun roem, de kracht van hunne kracht.

Uw vrije gunst alleen wordt d’ ere toegebracht!

Wij steken ’t hoofd omhoog en zullen d’ eerkroon dra­gen,

Door U, door U alleen om ’t eeuwig welbehagen,

Want God is ons ten schild in ’t strijd­perk van dit leven,

En onze Koning is van Isrels God gegeven.’

(Psalm 89:8 berijmd)
Heel erg mooi stukje, bedankt voor het delen!
De wereld staat in brand, maar wij gooien olie op het vuur door ons toekijken aan de kant
Plaats reactie