Oprechtheid

Fjodor
Berichten: 2970
Lid geworden op: 11 jun 2009, 23:13

Oprechtheid

Bericht door Fjodor »

Ik las pas het volgende in een kerkelijk blad en daar schrok ik nogal van. Dit is volgens mij onzekerheid zaaien op een onbehoorlijke manier. Dit schrijf je toch niet?:

Laten we toch voorzichtig zijn om verkeerde conclusies te trekken als wij vurig en lang tot de Heere bidden, en dan denken dat we Zijn aangezicht gelovig zoeken. We kunnen gedúrig bidden, en toch niet récht bidden. Het is het bidden van een huichelaar. We lezen van hun schijnvroomheid in Jesaja 58:2: „Zij zoeken Mij dagelijk, en hebben een lust tot God te naderen." Men kan dus de gave van het gebed hebben, zelfs een begeerte om tot God gedurig te naderen en toch de gebedsgenade missen. Gods ware volk is hiervoor zo bevreesd, doch een huichelaar en de vrome godsdienst worstelen hier niet mee. Zij kunnen altijd bidden, weten de juiste woorden te gebruiken, en zijn met dit alles vergenoegd.

Ik zal maar weer Calvijn citeren als reactie, het is wel een lange lap, maar wel goed (Institutie, III, II, 24)

24. En toch geven wij zo geen plaats aan de zeer verderfelijke filosofie, welke sommige halfpausgezinden tegenwoordig in het verborgen beginnen te smeden. Want daar ze die grove twijfeling, die in de scholen onderwezen is, niet in bescherming kunnen nemen, nemen zij hun toevlucht tot een ander verzinsel, om een vertrouwen te maken, dat met ongelovigheid vermengd is. Zo dikwijls wij op Christus zien, erkennen zij, dat wij bij Hem een volkomen reden vinden om het goede te hopen maar omdat wij altijd al die goederen onwaardig zijn, die ons in Christus worden aangeboden, willen zij, dat wij door op onze onwaardigheid te zien, weifelen en aarzelen. Kortom, zij plaatsen de consciëntie zo tussen hoop en vrees, dat zij bij tussenpozen en beurten nu eens hier dan weer daarheen gericht wordt; en de hoop en de vrees brengen zij zo met elkaar in verband, dat wanneer de een opkomt, de ander onderdrukt wordt, maar wanneer de laatste oprijst, de eerste weer instort. Zo poogt Satan, nu hij ziet, dat de openlijke middelen, waarmee hij vroeger de zekerheid des geloofs placht te vernielen, thans geen kracht meer hebben, het geloof door zijdelingse loopgraven aan het wankelen te brengen. Maar wat voor een vertrouwen zal dat zijn, dat nu en dan plaats maakt voor wanhoop ? Indien ge ziet op Christus, zo zeggen zij, is uw zaligheid vast; indien ge terugkeert tot uzelf, is uw verdoemenis vast. Zo moeten dus twijfeling en goede hoop beurtelings in uw gemoed heersen. Alsof wij Christus moeten denken als van verre staande, en niet veeleer als in ons wonende. Want wij verwachten de zaligheid van Hem, niet omdat Hij van verre voor ons zichtbaar is, maar omdat Hij ons, die in zijn lichaam ingelijfd zijn, niet alleen deelgenoten maakt aan al zijn goederen, maar ook aan Hemzelf. Daarom keer ik dit argument van hen aldus om. Indien gij ziet op uzelf, is uw verdoemenis vast; maar aangezien gij zo deel gekregen hebt aan Christus met al zijn goederen, dat al het zijne het uwe wordt, dat gij een lid van Hem wordt, en zo één met Hem, zo bedekt zijn gerechtigheid uw zonden, zijn zaligheid doet uw verdoemenis te niet, en Hij komt met zijn waardigheid tussenbeide, opdat uw onwaardigheid niet voor Gods aanschijn kome. Zo is het ongetwijfeld: Christus van ons te scheiden of ons van Hem, past allerminst; maar met beide handen moeten wij krachtig vasthouden de gemeenschap, waarmee Hij zich aan ons verbonden heeft. Zo leert ons de apostel. "Het lichaam," zegt hij (Rom. 8:10), "is wel dood om der zonden wil; maar de Geest van Christus, die in u woont, is leven om der gerechtigheid wil." Volgens hun dwaze opvatting had hij moeten zeggen: "Christus heeft wel het leven bij zich, maar gij blijft, daar ge zondaren zijt, onderworpen aan dood en verdoemenis." Maar hij spreekt geheel anders. Want hij leert, dat de verdoemenis, die wij door onszelf verdienen, door de zaligheid van Christus verslonden is; en om dit te bevestigen, gebruikt hij de reden, die ik aangevoerd heb, namelijk deze: dat Christus niet buiten ons is, maar in ons woont en niet alleen door een onverbrekelijke band der gemeenschap met ons verbonden is, maar ook door een wonderbare vereniging met de dag meer en meer met ons tot één lichaam samengroeit, totdat Hij geheel één met ons wordt. En toch loochen ik niet, wat ik kort te voren gezegd heb, namelijk, dat somtijds het geloof enige onderbrekingen ondervindt, naarmate zijn zwakheid temidden van hevige aanstormingen hier of gindsheen gebogen wordt. Zo wordt zijn licht in de dichte duisternis der verzoekingen gesmoord. Maar wat ook gebeure, het laat niet af van de ijver om God te zoeken.
Daartoe zijn de dingen gegeven, dat ze gebruikt worden; maar niet, opdat ze vergaard zouden worden - D. Bonhoeffer
Erasmiaan
Berichten: 8596
Lid geworden op: 17 okt 2005, 21:25

Re: Oprechtheid

Bericht door Erasmiaan »

Wat is er mis met separatie?
Gebruikersavatar
Mister
Administrator
Berichten: 11395
Lid geworden op: 25 jul 2005, 12:06

Re: Oprechtheid

Bericht door Mister »

Erasmiaan schreef:Wat is er mis met separatie?
Je kunt het ook 'onzekerheid zaaien' noemen, of ontmoedigingsbeleid.
Marieke
Berichten: 1317
Lid geworden op: 29 nov 2010, 22:47

Re: Oprechtheid

Bericht door Marieke »

Fjodor schreef:Ik las pas het volgende in een kerkelijk blad en daar schrok ik nogal van. Dit is volgens mij onzekerheid zaaien op een onbehoorlijke manier. Dit schrijf je toch niet?:

Laten we toch voorzichtig zijn om verkeerde conclusies te trekken als wij vurig en lang tot de Heere bidden, en dan denken dat we Zijn aangezicht gelovig zoeken. We kunnen gedúrig bidden, en toch niet récht bidden. Het is het bidden van een huichelaar. We lezen van hun schijnvroomheid in Jesaja 58:2: „Zij zoeken Mij dagelijk, en hebben een lust tot God te naderen." Men kan dus de gave van het gebed hebben, zelfs een begeerte om tot God gedurig te naderen en toch de gebedsgenade missen. Gods ware volk is hiervoor zo bevreesd, doch een huichelaar en de vrome godsdienst worstelen hier niet mee. Zij kunnen altijd bidden, weten de juiste woorden te gebruiken, en zijn met dit alles vergenoegd.

.[/i]
Dit stukje stond toch wel in een bepaalde context lijkt me?
Ik kan verder geen onwaarheden in dit stukje ontdekken.
Wellicht wel wat kaal als dit het enige zou zijn wat over het gebed gezegd wordt.
albion
Berichten: 7514
Lid geworden op: 27 dec 2007, 18:23
Locatie: ergens in nederland

Re: Oprechtheid

Bericht door albion »

Fjodor schreef:Ik las pas het volgende in een kerkelijk blad en daar schrok ik nogal van. Dit is volgens mij onzekerheid zaaien op een onbehoorlijke manier. Dit schrijf je toch niet?:

Laten we toch voorzichtig zijn om verkeerde conclusies te trekken als wij vurig en lang tot de Heere bidden, en dan denken dat we Zijn aangezicht gelovig zoeken. We kunnen gedúrig bidden, en toch niet récht bidden. Het is het bidden van een huichelaar. We lezen van hun schijnvroomheid in Jesaja 58:2: „Zij zoeken Mij dagelijk, en hebben een lust tot God te naderen." Men kan dus de gave van het gebed hebben, zelfs een begeerte om tot God gedurig te naderen en toch de gebedsgenade missen. Gods ware volk is hiervoor zo bevreesd, doch een huichelaar en de vrome godsdienst worstelen hier niet mee. Zij kunnen altijd bidden, weten de juiste woorden te gebruiken, en zijn met dit alles vergenoegd.



Er zijn mensen die kunnen bidden als een engel, preken als een apostel en toch het hart van een duivel hebben.... Vergeet niet dat de Satan zich kan veranderen in een engel des lichts.

14. Maar wat ik doe, dat zal ik nog doen, om de oorzaak af te snijden dengenen, die oorzaak hebben willen, opdat zij in hetgeen zij roemen, bevonden mochten worden gelijk als wij.

13 Want zulke valse apostelen zijn bedriegelijke arbeiders, zich veranderende in apostelen van Christus.

14 En het is geen wonder; want de satan zelf verandert zich in een engel des lichts.
De halve waarheid is funester dan de onjuistheid (E. von Feuchtersieben)
Fjodor
Berichten: 2970
Lid geworden op: 11 jun 2009, 23:13

Re: Oprechtheid

Bericht door Fjodor »

Erasmiaan schreef:Wat is er mis met separatie?
Separatie op deze manier is heel veel mis mee. Want de vrees dat we de gebedsgenade missen is geen kenmerk van het echte, maar is een kenmerk van het slechte.

Let vooral op dat wat Calvijn schrijft. Hij schrijft geheel anders. Bij Calvijn is de zekerheid kenmerk. In het eerste geciteerde stuk is de onzekerheid kenmerk. Wat een wereld van verschil! Die eerste regel van het stuk hieronder, dát lees ik in het eerste geciteerde stuk.
Indien ge ziet op Christus, zo zeggen zij, is uw zaligheid vast; indien ge terugkeert tot uzelf, is uw verdoemenis vast. Zo moeten dus twijfeling en goede hoop beurtelings in uw gemoed heersen. Alsof wij Christus moeten denken als van verre staande, en niet veeleer als in ons wonende. Want wij verwachten de zaligheid van Hem, niet omdat Hij van verre voor ons zichtbaar is, maar omdat Hij ons, die in zijn lichaam ingelijfd zijn, niet alleen deelgenoten maakt aan al zijn goederen, maar ook aan Hemzelf. Daarom keer ik dit argument van hen aldus om. Indien gij ziet op uzelf, is uw verdoemenis vast; maar aangezien gij zo deel gekregen hebt aan Christus met al zijn goederen, dat al het zijne het uwe wordt, dat gij een lid van Hem wordt, en zo één met Hem, zo bedekt zijn gerechtigheid uw zonden, zijn zaligheid doet uw verdoemenis te niet, en Hij komt met zijn waardigheid tussenbeide, opdat uw onwaardigheid niet voor Gods aanschijn kome.
Marieke schreef:Dit stukje stond toch wel in een bepaalde context lijkt me?
Ik kan verder geen onwaarheden in dit stukje ontdekken.
Wellicht wel wat kaal als dit het enige zou zijn wat over het gebed gezegd wordt.
En vergelijk het nu eens met dat wat Calvijn schrijft.

Voor de context:
http://www.terdege.nl/index.php/compone ... ht-bidden/
Daartoe zijn de dingen gegeven, dat ze gebruikt worden; maar niet, opdat ze vergaard zouden worden - D. Bonhoeffer
Erasmiaan
Berichten: 8596
Lid geworden op: 17 okt 2005, 21:25

Re: Oprechtheid

Bericht door Erasmiaan »

Fjodor, ik weet niet waar je heen wilt, maar er is niets mis met dat artikel. Paulus wordt even als voorbeeld genomen en er wordt dan aangehaald dat hij eertijds, als farizeeër óók bad. En dan wordt die waarschuwing gegeven (dat we niet als een farizeeër moeten bidden). Wat dat citaat van Calvijn daarmee van doen heeft snap ik niet.
Gebruikersavatar
refo
Berichten: 23794
Lid geworden op: 29 dec 2001, 11:45

Re: Oprechtheid

Bericht door refo »

Fjodor schreef:Ik las pas het volgende in een kerkelijk blad en daar schrok ik nogal van. Dit is volgens mij onzekerheid zaaien op een onbehoorlijke manier. Dit schrijf je toch niet?:

Laten we toch voorzichtig zijn om verkeerde conclusies te trekken als wij vurig en lang tot de Heere bidden, en dan denken dat we Zijn aangezicht gelovig zoeken. We kunnen gedúrig bidden, en toch niet récht bidden. Het is het bidden van een huichelaar. We lezen van hun schijnvroomheid in Jesaja 58:2: „Zij zoeken Mij dagelijk, en hebben een lust tot God te naderen." Men kan dus de gave van het gebed hebben, zelfs een begeerte om tot God gedurig te naderen en toch de gebedsgenade missen. Gods ware volk is hiervoor zo bevreesd, doch een huichelaar en de vrome godsdienst worstelen hier niet mee. Zij kunnen altijd bidden, weten de juiste woorden te gebruiken, en zijn met dit alles vergenoegd.

Ik zal maar weer Calvijn citeren als reactie, het is wel een lange lap, maar wel goed (Institutie, III, II, 24)

24. En toch geven wij zo geen plaats aan de zeer verderfelijke filosofie, welke sommige halfpausgezinden tegenwoordig in het verborgen beginnen te smeden. Want daar ze die grove twijfeling, die in de scholen onderwezen is, niet in bescherming kunnen nemen, nemen zij hun toevlucht tot een ander verzinsel, om een vertrouwen te maken, dat met ongelovigheid vermengd is. Zo dikwijls wij op Christus zien, erkennen zij, dat wij bij Hem een volkomen reden vinden om het goede te hopen maar omdat wij altijd al die goederen onwaardig zijn, die ons in Christus worden aangeboden, willen zij, dat wij door op onze onwaardigheid te zien, weifelen en aarzelen. Kortom, zij plaatsen de consciëntie zo tussen hoop en vrees, dat zij bij tussenpozen en beurten nu eens hier dan weer daarheen gericht wordt; en de hoop en de vrees brengen zij zo met elkaar in verband, dat wanneer de een opkomt, de ander onderdrukt wordt, maar wanneer de laatste oprijst, de eerste weer instort. Zo poogt Satan, nu hij ziet, dat de openlijke middelen, waarmee hij vroeger de zekerheid des geloofs placht te vernielen, thans geen kracht meer hebben, het geloof door zijdelingse loopgraven aan het wankelen te brengen. Maar wat voor een vertrouwen zal dat zijn, dat nu en dan plaats maakt voor wanhoop ? Indien ge ziet op Christus, zo zeggen zij, is uw zaligheid vast; indien ge terugkeert tot uzelf, is uw verdoemenis vast. Zo moeten dus twijfeling en goede hoop beurtelings in uw gemoed heersen. Alsof wij Christus moeten denken als van verre staande, en niet veeleer als in ons wonende. Want wij verwachten de zaligheid van Hem, niet omdat Hij van verre voor ons zichtbaar is, maar omdat Hij ons, die in zijn lichaam ingelijfd zijn, niet alleen deelgenoten maakt aan al zijn goederen, maar ook aan Hemzelf. Daarom keer ik dit argument van hen aldus om. Indien gij ziet op uzelf, is uw verdoemenis vast; maar aangezien gij zo deel gekregen hebt aan Christus met al zijn goederen, dat al het zijne het uwe wordt, dat gij een lid van Hem wordt, en zo één met Hem, zo bedekt zijn gerechtigheid uw zonden, zijn zaligheid doet uw verdoemenis te niet, en Hij komt met zijn waardigheid tussenbeide, opdat uw onwaardigheid niet voor Gods aanschijn kome. Zo is het ongetwijfeld: Christus van ons te scheiden of ons van Hem, past allerminst; maar met beide handen moeten wij krachtig vasthouden de gemeenschap, waarmee Hij zich aan ons verbonden heeft. Zo leert ons de apostel. "Het lichaam," zegt hij (Rom. 8:10), "is wel dood om der zonden wil; maar de Geest van Christus, die in u woont, is leven om der gerechtigheid wil." Volgens hun dwaze opvatting had hij moeten zeggen: "Christus heeft wel het leven bij zich, maar gij blijft, daar ge zondaren zijt, onderworpen aan dood en verdoemenis." Maar hij spreekt geheel anders. Want hij leert, dat de verdoemenis, die wij door onszelf verdienen, door de zaligheid van Christus verslonden is; en om dit te bevestigen, gebruikt hij de reden, die ik aangevoerd heb, namelijk deze: dat Christus niet buiten ons is, maar in ons woont en niet alleen door een onverbrekelijke band der gemeenschap met ons verbonden is, maar ook door een wonderbare vereniging met de dag meer en meer met ons tot één lichaam samengroeit, totdat Hij geheel één met ons wordt. En toch loochen ik niet, wat ik kort te voren gezegd heb, namelijk, dat somtijds het geloof enige onderbrekingen ondervindt, naarmate zijn zwakheid temidden van hevige aanstormingen hier of gindsheen gebogen wordt. Zo wordt zijn licht in de dichte duisternis der verzoekingen gesmoord. Maar wat ook gebeure, het laat niet af van de ijver om God te zoeken.
Uit de meeste reacties op dit stuk (het zijn er overigens nog niet veel) blijkt dat half-pausgezind-zijn nog niet zo gek geacht wordt.
Overigens heb je aan deze zin "Gods ware volk is hiervoor zo bevreesd, doch een huichelaar en de vrome godsdienst worstelen hier niet mee" even goed niets. Ben je maar bang, dan zit je goed. Weliswaar omgekeerd aan wat bewezen moest worden, maar ook hier een houvast zonder grond. De grond wordt in beide gevallen in de mens gelegd. Anders gezegd er worden kenmerken van het ware ontleend aan deze gedachtengang: Christus heeft wel het leven bij zich, maar je blijft, omdat je zondaar bent, onderworpen aan dood en verdoemenis.
Fjodor
Berichten: 2970
Lid geworden op: 11 jun 2009, 23:13

Re: Oprechtheid

Bericht door Fjodor »

Zo poogt Satan, nu hij ziet, dat de openlijke middelen, waarmee hij vroeger de zekerheid des geloofs placht te vernielen, thans geen kracht meer hebben, het geloof door zijdelingse loopgraven aan het wankelen te brengen. Maar wat voor een vertrouwen zal dat zijn, dat nu en dan plaats maakt voor wanhoop ?

Dit zegt Calvijn!, in wiens lijn we hier zo ongeveer allemaal zeggen te willen staan.

Wat voor een vertrouwen zal dat zijn, dat nu en dan plaats maakt voor wanhoop?!
En dan lees ik: Gods ware volk is hiervoor zo bevreesd... etc.

Ja, hier is het van tweeën één. Of Calvijn heeft het bij het rechte eind, of de schrijver van dat artikel, wiens naam jullie allemaal zelf op mogen zoeken.
Daartoe zijn de dingen gegeven, dat ze gebruikt worden; maar niet, opdat ze vergaard zouden worden - D. Bonhoeffer
Marieke
Berichten: 1317
Lid geworden op: 29 nov 2010, 22:47

Re: Oprechtheid

Bericht door Marieke »

Fjodor, volgens mij haal je het allemaal een beetje uit z'n verband. Ik wil het gerust uitleggen, hoewel ik denk dat je dat zelf ook wel kunt weten.
De predikant wijst erop dat de tekst waar hij een meditatie over schrijft, niet altijd een kenmerk van genade hoeft te zijn. Als voorbeeld noemt hij Paulus, die voorheen als farizeeër vuriglijk bad, ernstig bad, landurig bad. En Paulus zat op dat moment er niet over in of hij genade bezat. Welnee, hij was de bekeerde man in zijn eigen waarneming...zoals alle farizeeërs, want ze bidden, ze vasten, zijn altijd bezig met de dingen van de Heere.
Dat is hetgene waar ds. Roos tegen waarschuwt. Niet alle mensen die langdurig bidden, die goed kunnen bidden, hebben altijd gebedsgenade. Daarom zijn Gods kinderen hier ook vaak beducht voor. Zou ik niet nog eens openbaar komen als een Paulus in z'n eertijds?
Dat is niet om onzekerheid te zaaien. Ik ben ook geen pleitbezorger voor onzekerheid. Als het geloof aan Gods kinderen gegeven wordt, dan hebben ze die onzekerheid ook niet. Op dat moment ervaren ze de hulp ook van de Heere in het bidden. Maar het is ook zo vaak anders. Denk aan een Petrus op de golven. Wat was hij daar een kleingelovige.
En dat is wat ds. Roos zegt. Als je nou altijd denkt dat je bidden kunt en je hebt altijd de gaven om te bidden en je vraagt je nooit eens af of je gebed wel waar is, dan mag je je wel afvragen of het ware genade is.
eilander
Moderator
Berichten: 16786
Lid geworden op: 15 okt 2007, 21:42

Re: Oprechtheid

Bericht door eilander »

Fjodor schreef:Zo poogt Satan, nu hij ziet, dat de openlijke middelen, waarmee hij vroeger de zekerheid des geloofs placht te vernielen, thans geen kracht meer hebben, het geloof door zijdelingse loopgraven aan het wankelen te brengen. Maar wat voor een vertrouwen zal dat zijn, dat nu en dan plaats maakt voor wanhoop ?

Dit zegt Calvijn!, in wiens lijn we hier zo ongeveer allemaal zeggen te willen staan.

Wat voor een vertrouwen zal dat zijn, dat nu en dan plaats maakt voor wanhoop?!
En dan lees ik: Gods ware volk is hiervoor zo bevreesd... etc.

Ja, hier is het van tweeën één. Of Calvijn heeft het bij het rechte eind, of de schrijver van dat artikel, wiens naam jullie allemaal zelf op mogen zoeken.
Volstrekt oneens. Dat één van beiden maar gelijk kan hebben, vind ik te zwaar aangezet.
Is wanhoop hetzelfde als twijfel in de gelovige? Mijns inziens is daar nog wel verschil tussen.
En was Petrus toen hij op de golven liep, geen echte gelovige? Toch ging hij twijfelen.
Gebruikersavatar
henriët
Berichten: 12915
Lid geworden op: 30 mar 2007, 17:54

Re: Oprechtheid

Bericht door henriët »

Laten we toch voorzichtig zijn om verkeerde conclusies te trekken als wij vurig en lang tot de Heere bidden, en dan denken dat we Zijn aangezicht gelovig zoeken. We kunnen gedúrig bidden, en toch niet récht bidden. Het is het bidden van een huichelaar. We lezen van hun schijnvroomheid in Jesaja 58:2: „Zij zoeken Mij dagelijk, en hebben een lust tot God te naderen." Men kan dus de gave van het gebed hebben, zelfs een begeerte om tot God gedurig te naderen en toch de gebedsgenade missen. Gods ware volk is hiervoor zo bevreesd, doch een huichelaar en de vrome godsdienst worstelen hier niet mee. Zij kunnen altijd bidden, weten de juiste woorden te gebruiken, en zijn met dit alles vergenoegd.

Het woord wat Mister noemde vond ik wel terecht.. ontmoedigingsbeleid.
Wanneer heeft iemand gebedsgave?
Waarom wordt daarover nagedacht? Dan draait t toch alleen om een mens.
Daanaast, je kunt wel steeds hameren op 'schijnvroomheid', maar als dat gelijkgesteld wordt aan mensen die begeren God gedurig te naderen zonder gebedsgenade, nou, dat is een behoorlijk felle uitspraak. Wie zijn wij om mensen te beoordelen op gebedsgenade.
Ik zou zeggen, wees juist blij met mensen die gedurig tot God willen naderen. En als zo iemand de Heere Jezus nog niet kent, komt hij/ zij daar vanzelf achter.. om zodoende des te begeriger te worden om het bloed...
De toonzetting van bovenstaand citaat is eigenlijk argwanend/ wantrouwend. Dat is jammer.

Overigens.. 'zij kunnen altijd bidden'... ook daarvan geldt.. wie bepaald dat?
Bidden is zo persoonlijk, misschien dat iemand die in het openbaar een gebed moet doen, van te voren zo enorm onzeker is over het gebed, maar het toch doet, en de juiste woorden weet te vinden.
Wat is dan de reactie van iemand die bovenstaand citaat uit zou kunnen spreken?
Wat een vrome bidder? Of wat was hij zenuwachtig, maar toch bad hij zo mooi of netjes oid??

Wat is bidden? Spreken tot / met God.
Misschien beter om daar persoonlijk over na te denken dan of men wel gebedsgenade heeft?
Een vriendelijk woord hoeft niet veel tijd te kosten maar de echo ervan duurt eindeloos....
Gebruikersavatar
memento
Berichten: 11339
Lid geworden op: 29 dec 2001, 11:42

Re: Oprechtheid

Bericht door memento »

Twijfel is in zijn diepste wezen ongeloof, een niet-vertrouwen op God en Zijn Woord. Laten we deze zonde nooit goedpraten, laat staan een kenmerk van genade noemen.

Wel kan je zeggen, dat de boze Gods werk altijd zal aanvallen. Waar nooit strijd is, is geen geloof. En strijden betekend ook wel eens, dat de boze even tijdelijk de overhand kan krijgen, en er gezondigd wordt, en er getwijfeld wordt. Maar dat is niet Gods werk. Hoewel het wel veel bij Gods kinderen voorkomt.

Kortom, laten we de dwaling verwerpen, dat twijfel een kenmerk is van genade. Maar tegelijkertijd evenzeer vasthouden aan het Bijbelse gegeven, dat een leven van geloof een strijdend leven is (tegen duivel, wereld en oude mens) en dat waar die strijd nooit is, er ook geen geloof is (zie bv Rom 7). Separeren is goed, maar dan wel op een Bijbelse manier.
Marieke
Berichten: 1317
Lid geworden op: 29 nov 2010, 22:47

Re: Oprechtheid

Bericht door Marieke »

memento schreef:Twijfel is in zijn diepste wezen ongeloof, een niet-vertrouwen op God en Zijn Woord. Laten we deze zonde nooit goedpraten, laat staan een kenmerk van genade noemen.

Wel kan je zeggen, dat de boze Gods werk altijd zal aanvallen. Waar nooit strijd is, is geen geloof. En strijden betekend ook wel eens, dat de boze even tijdelijk de overhand kan krijgen, en er gezondigd wordt, en er getwijfeld wordt. Maar dat is niet Gods werk. Hoewel het wel veel bij Gods kinderen voorkomt.

Kortom, laten we de dwaling verwerpen, dat twijfel een kenmerk is van genade. Maar tegelijkertijd evenzeer vasthouden aan het Bijbelse gegeven, dat een leven van geloof een strijdend leven is (tegen duivel, wereld en oude mens) en dat waar die strijd nooit is, er ook geen geloof is (zie bv Rom 7). Separeren is goed, maar dan wel op een Bijbelse manier.
Memento, je hebt helemaal gelijk. Twijfel is geen kenmerk van genade, het is wel een kenmerk wat bij Gods kinderen voorkomt. En wat ook Bijbels is. Maar, het is een aanval van de satan en daarom nooit goed te praten. Daarmee sta ik nog wel steeds achter mijn eerdere posting over dit onderwerp, waarin ik aangeef hoe ik denk dat ds. Roos het bedoelt.
Jongere
Berichten: 7753
Lid geworden op: 14 apr 2004, 15:45

Re: Oprechtheid

Bericht door Jongere »

Wezen en welwezen van geloof. Calvijn gebruikt de termen niet, maar kent dat wel degelijk. Fjodor gaat in zijn reactie op dit stukje net iets te ver in stelligheid. Juist ook het bevinden van de dood in zichzelf is een kenmerk van genade, zie ook het avondmaalsformulier.

Ik ben het er wel mee eens dat hier een verkeerde nadruk gelegd kan worden, of dat het zwaartepunt op de verkeerde plaats wordt gelegd. Men kan namelijk ook de gave van het gebed hebben èn genade hebben. Juist die gebedsworstelaars (Luther, Spurgeon) uit het verleden mogen we ons wel tot voorbeeld stellen. Melanchton was eens heel ontzet toen hij Luther had horen bidden, over de diepte en kracht van dat gebed. Terwijl Luther zei dat gebed het moeilijkste was in zijn geloofsleven.
Ik denk dat die spanning er ook altijd zal blijven. Er is groei in genade en kennis van de Heere Jezus, daarmee ook (misschien wel in de eerste plaats) in het gebedsleven. Maar iedereen die "groeit" in genade, groeit in kennis van zichzelf. En zal daarom altijd de erkenning van Luther blijven delen.
Plaats reactie