Het boek van alle dingen

[plebe]

Onderstaande tekst is ontleend aan de site van de uitgever van het boek "Het boek van alle dingen" van Guus Kuijer. Hij kreeg hier van de week een Gouden Griffel voor op een kinderboekenweekbijeenkomst.
Wie heeft het boek gelezezen?

Een aangrijpend citaat overigens. Een vader die z'n boekje aardig te buiten gaat. Ben bang dat het christendom wèl weer in een spothoekje wordt gezet met dit boek

________________________________________


"Thomas heeft een schrift en in dat schrift schrijft hij een boek. Hij schrijft alles op zodat hij later nog precies weet wat er is gebeurd, bijvoorbeeld: ‘Het hagelde zo hard dat de bladeren van de bomen werden gekogeld. Dat is echt gebeurd, in de Jan van Eyckstraat, toen ik negen jaar was, in de zomer van 1951.’
Het boek van alle dingen noemt Thomas zijn boek. En zoals de naam van het boek het al aangeeft, schrijft hij over alles: over gewone dingen en over leuke dingen, maar ook over minder leuke dingen. Want Thomas’ vader slaat. En hij slaat niet alleen Thomas en zijn zus Margot, maar ook moeder.
Van mevrouw Van Amersfoort, de buurvrouw van wie iedereen denkt dat ze een heks is, leert Thomas dat als je gelukkig wilt worden, je niet meer bang moet zijn. En dus besluit Thomas om wraak te nemen. Iedere avond na het eten leest Thomas’ vader voor uit de Bijbel. En op een avond als vader het verhaal over Mozes en de plagen van Egypte voorleest, krijgt Thomas een idee. Net als het water uit de Rode Zee dat in bloed verandert, is plotseling ook het water in het aquarium van Thomas’ gezin knalrood. Lees maar:

Fragment
‘In de naam van onze Here Jezus Christus, amen,’ zei vader. Hij deed zijn ogen open en zei: ‘Eet smakelijk.’
‘Eet smakelijk,’ zei moeder.
‘Eet smakelijk,’ zei Thomas.
‘Moet je nou toch eens kijken!’ riep Margot. ‘Het aquarium is knalrood!’
Vader draaide zich om en keek. Moeder keek ook.
‘Allemensen,’ zei Thomas. ‘Hoe kan dat nou?’
Margot begon te lachen. ‘Ik weet het,’gierde ze. Maar ze moest zo vreselijk lachen dat ze niet kon praten. De tranen sprongen in haar ogen.
Vader stond op en liep naar het aquarium.
‘Ik weet het!’ schreeuwde Margot. ‘Het water is in bloed veranderd!’
Vader kwam terug en ging zitten. Zijn gezicht was bleek. Hij begon te eten.
‘Je moet dat water snel verversen Thomas,’ zei moeder.
‘Nee,’ zei vader. ‘Dat water blijft erin.’
Hij nam een hap en zijn gezicht kreeg langzamerhand weer kleur.
‘Hihihi,’ grinnikte Margot omdat ze oliedom was. ‘Het is een wonder!’
‘Ook in de tijd van farao,’ zei vader, ‘waren er spotters die het water van de Nijl rood kleurden. De tovenaars van de farao. Ze zeiden: “Kijk, wat God kan, kunnen wij ook.”’
‘Hoe deden ze dat dan?’ vroeg Margot.
‘Dat weet ik niet,’ zei vader. ‘Maar ze waren gestuurd door de duivel, dat is zeker.’
‘Misschien zit er een bacterie in het water of zoiets,’ zei moeder zenuwachtig.
‘Dat denk ik niet,’ zei vader. ‘Ik denk dat de bacterie hier aan tafel zit. Een menselijke bacterie die het grappig vindt om te spotten met Gods almacht.’
‘Een tovenaar!’ riep Margot enthousiast.
Thomas bekeek haar gezicht en zag iets in haar ogen wat hij niet eerder had gezien. ‘Ze zit papa te pesten,’ dacht hij verwonderd.
‘Een bedrieger,’ zei vader, ‘net als de tovenaars van de farao bedriegers waren. Mannen die bezeten waren van het kwaad.’
‘Oei!’ zie Margot. ‘Wat spannend pap.’ Ze giechelde stompzinnig.
‘Ik ga straks het water van het aquarium verversen,’ zei moeder.
‘Dat doe je niet,’ zei vader. ‘De vissen stierven en begonnen te stinken, zo staat het geschreven.’
Moeder zie niks meer en Margot begon een verhaal over een boek dat ze moest lezen voor school. Niemand luisterde naar haar. Toen iedereen klaar was met eten sloeg vader de Bijbel open. Hij zei: ‘Onthoud dit Margot. Er is maar één echt boek op deze wereld en dat is de Bijbel. De boeken die jij moet lezen voor school zijn geschreven door zondige mensen die lijken op de tovenaars van de farao. Ze schrijven boeken, maar het zijn nepboeken.’
‘O,’ zei Margot. Ze keek naar haar nagels.
‘Lees ze met verstand en zorg dat je hart bij de Bijbel blijft,’ zei vader.
‘Mijn hart behoort aan Johnny,’ zei Margot zacht.
‘Wat zei je?’
‘Niks pap.’
Vader zette zijn bril op en las voor: Maar de Egyptische tovenaars deden door hun toverkunsten hetzelfde: ze veranderden het water in bloed. Daarom luisterde de farao niet naar Mozes.
Toen zei God tegen Mozes: ‘Ga naar de farao en zeg dat hij mijn volk vrij laat. En als hij dat niet doet, zeg hem dan dat ik het hele gebied met kikkers zal teisteren. De Nijl zal wemelen van de kikkers en ze zullen binnendringen in zijn huis, in zijn bed, overal zullen de kikkers komen.’
En zo gebeurde het ook. De kikkers bedekten heel Egypte.
Maar de tovenaars deden hetzelfde met hun toverkunsten, ook zij lieten overal kikkers vandaan komen, in heel het land Egypte.
Vader sloeg de Bijbel dicht en zei: ‘Tot zover.’
‘Ze waren wel knap hoor, die tovenaars’ zei Margot met een zucht.
‘De duivel is vreselijk knap,’ zei vader.
Moeder stapelde de borden op elkaar en zei: ‘Pak aan Thomas.’
Thomas nam de borden van haar aan en bracht ze naar de keuken. Moeder kwam binnen met de pannen. ‘Pak een emmer,’ fluisterde ze. ‘Kom.’
Thomas liep achter moeder aan met de lege emmer in zijn hand. Ze liepen via de voorkamer naar de achterkamer, waar het aquarium stond. Moeder schoof de lichtkap opzij. ‘Waar is de hevel?’ vroeg ze.
Thomas zette de emmer op de grond. Hij opende een kastje onder het aquarium en trok er een rubber slang uit. Moeder stak het ene eind van de slang in het water en begon aan het andere eind te zuigen.
‘Wat zijn jullie aan het doen?’ vroeg vader.
Ze hadden hem niet aan horen komen. Moeder kon niet antwoorden met de slang in haar mond. Thomas keek omhoog nar vaders gezicht. ‘Here Jezus,’ dacht hij. ‘Help ons!’
Moeder trok de slang uit haar mond en richtte hem naar beneden. Er kletterde een straal rood water in de emmer.
‘Wij gaan het water van het aquarium verversen,’ zei moeder.
Vader stak zijn handen in zijn zakken. ‘Wat had ik nou gezegd?’ vroeg hij.
‘Het moet,’ zei moeder, ‘anders gaan de vissen dood.’
‘Dat is een goede les voor onze boze tovenaar,’ zei vader.
‘Ik vind van niet,’ zei moeder.
‘Je hebt me gehoord vrouw,’ zei vader. ‘Hou daar onmiddellijk mee op.’
‘Nee,’ zei moeder.
‘Pappa!’ riep Margot vanuit de voorkamer. ‘Kunt u me helpen met mijn meetkunde?’
‘Ik tel tot drie,’ zei vader.
‘Ga je gang,’ zei moeder. Het rode water in de emmer spatte hoog op.
‘Een… twee… drie,’ telde vader.
‘Pappa?’ riep Margot.
Vader sprong naar voren, trok met zijn ene hand de slang uit het aquarium en sloeg met zijn andere moeder in haar gezicht. Moeder gilde. Toen gebeurde het ongelofelijke: ze sloeg terug. Ze gilde en sloeg en sloeg en sloeg, maar de raakte de man maar één keer in zijn gezicht. De andere slagen kwamen op zijn armen terecht. Toen begon de man haar wild te stompen, waar hij haar maar raken kon. Hij was veel sterker dan zij. Ze kromp ineen en viel huilend op de grond. Op dat moment begon het op de hele wereld te regenen.

De gevolgen van Thomas’ wraakactie zijn verschrikkelijk, maar gelukkig niet voor lang. Voor Thomas, zijn zus en zijn moeder loopt het met behulp van mevrouw Van Amersfoort uiteindelijk goed af."