Marck schreef:Hoe ga je er mee om als de persoon met genderdysforie je eigen kind is?
Een vraag die trouwens breder kan worden getrokken dan enkel genderdysforie.

Orchidee schreef:Zo "gemakkelijk" wil ik me er niet vanaf maken!
Als ik mensen niet zou spreken omdat ze zonden doen, spreekt ook niemand mij meer aan.

Erik1960 schreef:

Orchidee schreef:Zo "gemakkelijk" wil ik me er niet vanaf maken!
Als ik mensen niet zou spreken omdat ze zonden doen, spreekt ook niemand mij meer aan.

Ben ik met je eens… ik weet natuurlijk niet in welke relatie je tot die anderen staat. Maar is het denkbaar dat je het gesprek aan gaat met al je twijfels, onzekerheden, bedenkingen en wat je allemaal nog meer kunt bedenken?

Orchidee schreef:De ouders en grootouders zijn er nu (ongelukkig uitgedrukt maar weet even niet hoe ik er goed woorden aan kan geven) "gedwongen" aan gewend, ik/wij wisten het nog niet maar zijn er afgelopen week mee "geconfronteerd".

Orchidee schreef:Op dit moment komt het bij ons héél dichtbij en ik vind het toch een partij moeilijk
Een vriendin van een dochter heeft genderdysforie en is nu naast het psychologisch en psychise traject, ook bezig met een traject in het ziekenhuis wb hormonen, geslachtsoperatie mogelijkheden enz.
Hoe hiermee om te gaan???
Ze wil niet meer met haar meisjesnaam aangesproken worden (sorry, ze blijft voor mij altijd ******)
Haar ouders en naaste familie "weten" het nog niet (wél dat ze géén heterogevoelens heeft)
Hoe ga je nu om als ze komt logeren bijvoorbeeld, ze sliep altijd in één kamer met een dochter.
Nu gedraagt ze zich al als een man en wil dat ook zijn.
Moet je daar dan in meegaan?
Dochterlief wil ze ook de vriendschap niet ontzeggen maar weet ook niet hoe hier goed mee om te gaan.

Wij weten het ook niet