Vaccinatie met het oog op COVID-19

[Jantje]

Respecteren en betreuren gaan moeilijk samen. Dat vind ik dan weer lastig te begrijpen. Maar goed.

Het denken in onze gezindte is inderdaad geseculariseerd.

Maar geloof jij dan écht helemaal niet dat er ook in onze gezindte mensen zijn die in afhankelijkheid van de Heere biddend mogen geloven dat het vaccin ook een middel uit Zijn hand is? Dat die veroordelende en slaande hand dezelfde is als die gevende en schenkende hand? Waarom zou dat niet kunnen?

[helma]

Waarom maak je onderscheid tussen jezelf en je naaste? Kan je in dat geval niet in afhankelijkheid vertrouwen op de Heere voor je naaste? Als je denkt dat een vaccinatie geoorloofd is waarom zou je het dan niet doen? Word je vertrouwen op de Heere daardoor geschaad dan?
Ik stel veel vragen hoor maar ik ben ècht benieuwd hoe jij dit ziet.

Het volgende gequote stuk staat elders op het forum. Onder het kopje 'wonderen doen op wonderen horen'
Het is mijn eigen verhaal. Misschien begrijp je dan dat ik mezelf niet zomaar zou laten inenten uit angst om zelf ziek te worden. Ik zou het wel heel erg vinden als door mijn keuze anderen besmet zouden raken. En met grote gevolgen. En dat dan Gods Naam gelasterd zou worden.
Dus een beslissing die alleen mezelf zou treffen vind ik inderdaad 'makkelijker'.

Pinksterzondagavond 1978. Een vader loopt alleen de weg van de kerk naar huis. Een zorgelijke trek ligt op Zijn gezicht. Drie kinderen hebben die dag niet naar de kerk gekund, maar liggen op bed met pijnlijke nek en ledematen. Enkele dagen tevoren had er in de krant gestaan: “Polio in Uddel”.
Wat een zorg. Tegenstrijdige gevoelens in Zijn hart:….het blinde noodlot….had ik dan toch maar….en de trouwtekst dan: “De HEERE zal de zegen over ulieden vermeerderen, over ulieden en over uw kinderen”?
Er is een vragen in het hart. Dan dalen rustgevend de woorden in het hart:….niet bij geval maar van Zijn Vaderlijke hand…De woorden komen niet alléén; ze brengen iets mee: rust, verwondering, liefde, verbreking, overgave.
Gelijk een Vader Zich ontfermt…
Er blijft een bede: Heer’ wijs Gij mij toch uw wegen Die Gij wilt dat ik zal gaan. Voordat de dokter de volgende dag de verwachte diagnose stelt, mag de vader de zes kinderen in de goede handen weren en worden in alle rust “onder biddend opzien” de middelen tot herstel van de zieken aangewend. (uit: "Over jouw vragen gesproken"JBGG)

De drie dochters genezen. Een van hen krijgt een aantal jaar later Non Hodgkin, maar mag ook daarvan genezen. Ze trouwen alle drie en krijgen kinderen.
Bij een van de dochters komen de kinderen vrij vlot op elkaar. De omgeving reageert niet altijd even positief en fluisterende woorden worden door de vrouw opgevangen als ze in verwachting is van haar 5e kindje in 1994.
Het raakt haar erg maar ze vermant zich en zegt tegen zichzelf: “Ik zal iedereen eens laten zien dat ik dit best aankan”. En dat doet ze. Alles moet op rolletjes lopen. De kinderen en het huis moeten piekfijn zijn. De kleren moet ze zelf naaien.
En ’s avonds onder het strijken luistert ze preken. Op een avond luistert ze een preek over de bruid die vergeleken wordt met de wagens en paarden van farao (Hooglied 1:9)Een paard bekend om zijn snelheid en kracht. Maar dan ergens in de preek zegt de dominee dat het volk van Israël geen paarden mocht gebruiken in de strijd. “Deze vermelden van paarden, die van wagens, maar wij vermelden van de Naam des Heeren onzes Gods”. En die tekst raakt ze niet meer kwijt. Elke keer komt het weer in haar gedachten. Maar waarom? Ze begrijpt het niet.
Een periode volgt van een reeks keelontstekingen/slikproblemen. Haar amandelen worden geknipt maar echt helpen doet het niet.
Tijdens een doordeweekse kerkdienst wil ze de collectezak doorgeven; maar ineens valt de kracht weg uit haar arm. Met haar andere arm moet ze ondersteunen om de zak niet te laten vallen. Vast een tennisarm ofzo…Maar de kracht komt niet terug en de arm blijft pijnlijk. De pijn trekt door en met een paar weken is de hele rechterkant van haar lichaam ‘aangetast’. Onderzoeken volgen en uiteindelijk stelt de internist de diagnose: postpoliosyndroom. De toen (1978) aangetaste zenuwverbindingen verliezen (door chronische overbelasting) langzamerhand hun functie…..
De ziekte zet door; ook de linkerkant van het lichaam krijgt te kampen met spierzwakte en vooral bij koud weer zijn de spieren erg pijnlijk. Het werk in huis lukt nauwelijks meer; zelfs de aardappelen kan ze zelf niet meer schillen omdat haar vingers geen kracht genoeg hebben. Lopen kan alleen nog maar met een kruk. 5 dagen in de week is er hulp van RST in huis.
Als er tijdens een schoolafsluiting een juf het verhaal vertelt van Gideon; hoe hij met 300 man de Midianieten verslaat; vertelt de juf waarom het volk van Israël geen paarden mocht hebben. Het volk mocht nooit kunnen zeggen: wij hebben de overwinning behaald; maar ze moesten God de eer geven. En ineens komt de tekst met kracht terug: “Deze vermelden van paarden, die van wagens, maar wij vermelden van de Naam des Heeren onzes Gods”. En ineens valt de tekst op zijn plek. Ze hoort het zichzelf nog zeggen: Ik zal laten zien dat ik dit best aankan. Nu laat de Heere zien: zonder Mij kunt gij niets doen.
Ze kan niet anders dan beschaam haar hoofd buigen. Ineens beseft ze waarom ze deze ziekte nodig heeft. Wat moet ze in deze weg afhankelijkheid leren. Maar wat handelt de Heere dan nog zacht met haar.
Ze durft ook niet te bidden om genezing.
Inmiddels worden er nog 2 kinderen geboren. Het is inmiddels Herfst 1998. Vier jaar is ze al ziek. En nu het weer kouder wordt; wordt de pijn erger. Haar vader en moeder treffen haar dan op een dag huilend aan. Het gezin gaat een week op vakantie en alle voorbereidingen kosten teveel energie. Vader gaat stil naar huis. Hij denkt terug aan die Pinksteravond 1978. Er is weer een worsteling in zijn hart. Hoe kon de polio terugkomen? Doet de Heere dan half werk?
Maar dan geeft de Heere opnieuw rust en vrede in zijn hart en mag hij geloven dat de Heere ook nú genezen zal; en volkomen.
De tweede dag in het vakantiehuis wordt de vrouw wakker. Ze staat op en merkt tot haar grote verbazing dat de pijn weg is. Echt weg. Ook de spieren lijken hun kracht weer terug te hebben. Ze voelt zich sterk en gezond. Zou vakantie zo’n goede invloed hebben? Tegelijk weet ze dat dat het niet kan zijn; ze moet nu eigenlijk veel meer dan dan thuis omdat er geen hulp bij is. Maar de pijn blijft ook de rest van de week weg.
Zodra ze thuis zijn krijgt ze een telefoontje van haar ouders; hoe het gaat. Ze vertelt dat ze al een paar dagen helemaal geen pijn meer heeft. Dan hoort ze het verhaal van haar vader en dat hij ook vast gelooft dat de pijn niet meer terug zal komen.
Verward legt de vrouw de telefoon neer. Genezen? Zij? Maar ze had deze ziekte toch nodig om klein te blijven? Om afhankelijk te zijn? Zal ze nooit meer die pijn hebben? Echt nooit? Ze durft het niet te geloven. De pijn is zo’n onderdeel geworden van haar leven. Ze kán het niet geloven.
Als ze de volgende dag voor het eerst na jaren weer ‘gewoon’ op de fiets stapt voelt dat onwennig aan. Ze kijkt omhoog. Boven haar ziet ze een donkere lucht. En in die lucht een dubbel regenboog. Dan breekt het ongeloof. Wat schittert Gods trouw tegen die donkerheid van haar kleingeloof! Die zwartheid van haar ongeloof, maar die dubbele regenboog van Gods verbond. Onderweg kan ze niet anders dan zingen: Uw macht is groot; Uw trouw zal nooit vergaan. ál wat gij ooit beloofd hebt zal bestaan! ’s Avonds vertelt ze haar kinderen dat God haar genezen heeft. Dat de pijn weg is. Haar dochtertje van 8 zegt: Mam, hier heb ik elke dag voor gebeden. Dat ontroert.
De volgende dag is het dankdag. Met blijdschap en verwondering mag ze opgaan naar Gods huis. De dominee preekt over de trouw van Gods verbond. De regenboog bij Noach. Een van de psalmen die ze zingen is Psalm 93 :4 “Uw macht is groot, Uw trouw zal nooit vergaan; al wat gij ooit beloofd hebt zal bestaan. ’s Avonds gaat ze met haar vriendin naar een kerkdienst elders. De eerste Psalm die op het Psalmbord staat is ook psalm 93:4. Wat een dubbele bevestiging geeft de Heere aan Zijn belofte. Wat komt Hij haar tegemoet in de zwakheid van haar geloof. Ze kan van ontroering niet meezingen. Maar haar hart zingt de woorden mee. Uw trouw is groot...


Wonderen doen op wonderen horen……We hebben een God van wonderen. Oók in deze tijd.
En laten we het niet verzwijgen!
Deze vermelden van wagens, die van paarden, maar wij vermelden van de naam des HEEREN onzes Gods.

[helma]

Juist. En je hebt de titelkop ook gelezen? Die luidt: Inentingsbezwaren zijn wat ze waren. Ik vind dat niet overtuigend en té dwingend ten opzichte van het geweten van een medegelovige die anders beslist op grond van Gods Woord en de belijdenisgeschriften? Want daar zou ik nog wel wat van je over willen horen. Snap jij het dat ik er moeite mee heb dat dezulken die tegen vaccinatie zijn, anderen zo makkelijk beschuldigen van zonde tegen God, alsof zij te weinig ootmoed, vertrouwen, afhankelijkheid, e.d. zouden hebben?

Je schrijft over Ezra. En Nehemia dan? Die besliste toch anders dan Ezra. Dat was dan niet gepaard met ootmoed en gebed en een persoonlijke ontmoeting met Hem door Wiens vaderlijke hand ons dit overkomt?

Ik respecteer mensen die zich wel laten vaccineren. Al vind ik dat moeilijk te begrijpen. Ik betreur ook dat in onze gezindte zoveel wel gevaccineerd wordt.

De tijd van Ezra en Nehemia was onderscheiden. Voor Ezra was het een vraag, 8:9, maar Hij vast en bidt. Voor Nehemia was het een aanbod en gebod om een leger mee te nemen. 2:9. Ik vind het vergelijk wat oneigenlijk.

Het denken in onze gezindte is inderdaad geseculariseerd.

Ik vind het artikel van Van der Tang heel terecht, inhoudelijk en goed onderbouwd.

Ik betreur het dat veel mensen zich niet laten vaccineren vanwege sociale of kerkelijke druk.
Ik ben ervan overtuigd dat persoonlijk geloofsvertrouwen nodig is om tot zo'n beslissing te kunnen komen. Dat kan niet door anderen opgelegd worden. Net zo min als anderen dit geloofsvertrouwen dat door God gewerkt is van je af zouden kunnen nemen.

[Jantje]

Ik betreur het dat veel mensen zich niet laten vaccineren vanwege sociale of kerkelijke druk.
Ik ben ervan overtuigd dat persoonlijk geloofsvertrouwen nodig is om tot zo'n beslissing te kunnen komen. Dat kan niet door anderen opgelegd worden. Net zo min als anderen dit geloofsvertrouwen dat door God gewerkt is van je af zouden kunnen nemen.

Juist. Eens.

Ik heb respect voor de opvatting van @Ad Anker, maar ik weet ook dat, omdat deze opvatting ook van sommige kansels heel nadrukkelijk klinkt (té nadrukkelijk), mensen zich niet laten inenten, 'omdat de dominee dat zegt'.

In dat licht vind ik juist ook de visie van ds. Agteresch zo helder, duidelijk en evenwichtig. Een ieder dient voor Gods aangezicht persoonlijk een keuze te maken, en dat kan tot gevolg hebben dat er verschillende keuzes gemaakt worden, die beiden gemaakt zijn vanuit een afhankelijk leven aan de troon van Gods genade. En ik denk dat dát voor veel discussies bewaren zal.

[Wim Anker]

In dat licht is de zinsnede "Ach hoe zou ik mij vergissen, als Gij mij de keuze liet" wel het overdenken waard.

De "persoonlijke" afweging mag niet het blijven doordenken van de bijbelse noties belemmeren.

Hoeveel verkeerde afwegingen zou Paulus zelf hebben gemaakt als de Schrift hem niet zelf zei: "Gij zult niet begeren?".

[Ukkie]

Waarom maak je onderscheid tussen jezelf en je naaste? Kan je in dat geval niet in afhankelijkheid vertrouwen op de Heere voor je naaste? Als je denkt dat een vaccinatie geoorloofd is waarom zou je het dan niet doen? Word je vertrouwen op de Heere daardoor geschaad dan?
Ik stel veel vragen hoor maar ik ben ècht benieuwd hoe jij dit ziet.

Het volgende gequote stuk staat elders op het forum. Onder het kopje 'wonderen doen op wonderen horen'
Het is mijn eigen verhaal. Misschien begrijp je dan dat ik mezelf niet zomaar zou laten inenten uit angst om zelf ziek te worden. Ik zou het wel heel erg vinden als door mijn keuze anderen besmet zouden raken. En met grote gevolgen. En dat dan Gods Naam gelasterd zou worden.
Dus een beslissing die alleen mezelf zou treffen vind ik inderdaad 'makkelijker'.

Pinksterzondagavond 1978. Een vader loopt alleen de weg van de kerk naar huis. Een zorgelijke trek ligt op Zijn gezicht. Drie kinderen hebben die dag niet naar de kerk gekund, maar liggen op bed met pijnlijke nek en ledematen. Enkele dagen tevoren had er in de krant gestaan: “Polio in Uddel”.
Wat een zorg. Tegenstrijdige gevoelens in Zijn hart:….het blinde noodlot….had ik dan toch maar….en de trouwtekst dan: “De HEERE zal de zegen over ulieden vermeerderen, over ulieden en over uw kinderen”?
Er is een vragen in het hart. Dan dalen rustgevend de woorden in het hart:….niet bij geval maar van Zijn Vaderlijke hand…De woorden komen niet alléén; ze brengen iets mee: rust, verwondering, liefde, verbreking, overgave.
Gelijk een Vader Zich ontfermt…
Er blijft een bede: Heer’ wijs Gij mij toch uw wegen Die Gij wilt dat ik zal gaan. Voordat de dokter de volgende dag de verwachte diagnose stelt, mag de vader de zes kinderen in de goede handen weren en worden in alle rust “onder biddend opzien” de middelen tot herstel van de zieken aangewend. (uit: "Over jouw vragen gesproken"JBGG)

De drie dochters genezen. Een van hen krijgt een aantal jaar later Non Hodgkin, maar mag ook daarvan genezen. Ze trouwen alle drie en krijgen kinderen.
Bij een van de dochters komen de kinderen vrij vlot op elkaar. De omgeving reageert niet altijd even positief en fluisterende woorden worden door de vrouw opgevangen als ze in verwachting is van haar 5e kindje in 1994.
Het raakt haar erg maar ze vermant zich en zegt tegen zichzelf: “Ik zal iedereen eens laten zien dat ik dit best aankan”. En dat doet ze. Alles moet op rolletjes lopen. De kinderen en het huis moeten piekfijn zijn. De kleren moet ze zelf naaien.
En ’s avonds onder het strijken luistert ze preken. Op een avond luistert ze een preek over de bruid die vergeleken wordt met de wagens en paarden van farao (Hooglied 1:9)Een paard bekend om zijn snelheid en kracht. Maar dan ergens in de preek zegt de dominee dat het volk van Israël geen paarden mocht gebruiken in de strijd. “Deze vermelden van paarden, die van wagens, maar wij vermelden van de Naam des Heeren onzes Gods”. En die tekst raakt ze niet meer kwijt. Elke keer komt het weer in haar gedachten. Maar waarom? Ze begrijpt het niet.
Een periode volgt van een reeks keelontstekingen/slikproblemen. Haar amandelen worden geknipt maar echt helpen doet het niet.
Tijdens een doordeweekse kerkdienst wil ze de collectezak doorgeven; maar ineens valt de kracht weg uit haar arm. Met haar andere arm moet ze ondersteunen om de zak niet te laten vallen. Vast een tennisarm ofzo…Maar de kracht komt niet terug en de arm blijft pijnlijk. De pijn trekt door en met een paar weken is de hele rechterkant van haar lichaam ‘aangetast’. Onderzoeken volgen en uiteindelijk stelt de internist de diagnose: postpoliosyndroom. De toen (1978) aangetaste zenuwverbindingen verliezen (door chronische overbelasting) langzamerhand hun functie…..
De ziekte zet door; ook de linkerkant van het lichaam krijgt te kampen met spierzwakte en vooral bij koud weer zijn de spieren erg pijnlijk. Het werk in huis lukt nauwelijks meer; zelfs de aardappelen kan ze zelf niet meer schillen omdat haar vingers geen kracht genoeg hebben. Lopen kan alleen nog maar met een kruk. 5 dagen in de week is er hulp van RST in huis.
Als er tijdens een schoolafsluiting een juf het verhaal vertelt van Gideon; hoe hij met 300 man de Midianieten verslaat; vertelt de juf waarom het volk van Israël geen paarden mocht hebben. Het volk mocht nooit kunnen zeggen: wij hebben de overwinning behaald; maar ze moesten God de eer geven. En ineens komt de tekst met kracht terug: “Deze vermelden van paarden, die van wagens, maar wij vermelden van de Naam des Heeren onzes Gods”. En ineens valt de tekst op zijn plek. Ze hoort het zichzelf nog zeggen: Ik zal laten zien dat ik dit best aankan. Nu laat de Heere zien: zonder Mij kunt gij niets doen.
Ze kan niet anders dan beschaam haar hoofd buigen. Ineens beseft ze waarom ze deze ziekte nodig heeft. Wat moet ze in deze weg afhankelijkheid leren. Maar wat handelt de Heere dan nog zacht met haar.
Ze durft ook niet te bidden om genezing.
Inmiddels worden er nog 2 kinderen geboren. Het is inmiddels Herfst 1998. Vier jaar is ze al ziek. En nu het weer kouder wordt; wordt de pijn erger. Haar vader en moeder treffen haar dan op een dag huilend aan. Het gezin gaat een week op vakantie en alle voorbereidingen kosten teveel energie. Vader gaat stil naar huis. Hij denkt terug aan die Pinksteravond 1978. Er is weer een worsteling in zijn hart. Hoe kon de polio terugkomen? Doet de Heere dan half werk?
Maar dan geeft de Heere opnieuw rust en vrede in zijn hart en mag hij geloven dat de Heere ook nú genezen zal; en volkomen.
De tweede dag in het vakantiehuis wordt de vrouw wakker. Ze staat op en merkt tot haar grote verbazing dat de pijn weg is. Echt weg. Ook de spieren lijken hun kracht weer terug te hebben. Ze voelt zich sterk en gezond. Zou vakantie zo’n goede invloed hebben? Tegelijk weet ze dat dat het niet kan zijn; ze moet nu eigenlijk veel meer dan dan thuis omdat er geen hulp bij is. Maar de pijn blijft ook de rest van de week weg.
Zodra ze thuis zijn krijgt ze een telefoontje van haar ouders; hoe het gaat. Ze vertelt dat ze al een paar dagen helemaal geen pijn meer heeft. Dan hoort ze het verhaal van haar vader en dat hij ook vast gelooft dat de pijn niet meer terug zal komen.
Verward legt de vrouw de telefoon neer. Genezen? Zij? Maar ze had deze ziekte toch nodig om klein te blijven? Om afhankelijk te zijn? Zal ze nooit meer die pijn hebben? Echt nooit? Ze durft het niet te geloven. De pijn is zo’n onderdeel geworden van haar leven. Ze kán het niet geloven.
Als ze de volgende dag voor het eerst na jaren weer ‘gewoon’ op de fiets stapt voelt dat onwennig aan. Ze kijkt omhoog. Boven haar ziet ze een donkere lucht. En in die lucht een dubbel regenboog. Dan breekt het ongeloof. Wat schittert Gods trouw tegen die donkerheid van haar kleingeloof! Die zwartheid van haar ongeloof, maar die dubbele regenboog van Gods verbond. Onderweg kan ze niet anders dan zingen: Uw macht is groot; Uw trouw zal nooit vergaan. ál wat gij ooit beloofd hebt zal bestaan! ’s Avonds vertelt ze haar kinderen dat God haar genezen heeft. Dat de pijn weg is. Haar dochtertje van 8 zegt: Mam, hier heb ik elke dag voor gebeden. Dat ontroert.
De volgende dag is het dankdag. Met blijdschap en verwondering mag ze opgaan naar Gods huis. De dominee preekt over de trouw van Gods verbond. De regenboog bij Noach. Een van de psalmen die ze zingen is Psalm 93 :4 “Uw macht is groot, Uw trouw zal nooit vergaan; al wat gij ooit beloofd hebt zal bestaan. ’s Avonds gaat ze met haar vriendin naar een kerkdienst elders. De eerste Psalm die op het Psalmbord staat is ook psalm 93:4. Wat een dubbele bevestiging geeft de Heere aan Zijn belofte. Wat komt Hij haar tegemoet in de zwakheid van haar geloof. Ze kan van ontroering niet meezingen. Maar haar hart zingt de woorden mee. Uw trouw is groot...


Wonderen doen op wonderen horen……We hebben een God van wonderen. Oók in deze tijd.
En laten we het niet verzwijgen!
Deze vermelden van wagens, die van paarden, maar wij vermelden van de naam des HEEREN onzes Gods.

Mooi om te lezen Helma! Ik kan e.e.a. nu beter plaatsen ja.

[Ad Anker]

Ik heb respect voor de opvatting van @Ad Anker, maar ik weet ook dat, omdat deze opvatting ook van sommige kansels heel nadrukkelijk klinkt (té nadrukkelijk), mensen zich niet laten inenten, 'omdat de dominee dat zegt'

Omdat Gods knecht iets zegt. Volgens mij zijn we het er over eens dat we dit niet alleen beamen als de boodschap ons welgevallig is.

Ik zeg: gelukkig dat mensen luisteren. Ik maak me zorgen om het feit dat iedereen het zelf mag weten. Dat er onder ons geen overeenstemming is in deze zaak. Dat stemt me verdrietig.

[Framboos]

Juist. En je hebt de titelkop ook gelezen? Die luidt: Inentingsbezwaren zijn wat ze waren. Ik vind dat niet overtuigend en té dwingend ten opzichte van het geweten van een medegelovige die anders beslist op grond van Gods Woord en de belijdenisgeschriften? Want daar zou ik nog wel wat van je over willen horen. Snap jij het dat ik er moeite mee heb dat dezulken die tegen vaccinatie zijn, anderen zo makkelijk beschuldigen van zonde tegen God, alsof zij te weinig ootmoed, vertrouwen, afhankelijkheid, e.d. zouden hebben?

Je schrijft over Ezra. En Nehemia dan? Die besliste toch anders dan Ezra. Dat was dan niet gepaard met ootmoed en gebed en een persoonlijke ontmoeting met Hem door Wiens vaderlijke hand ons dit overkomt?

Ik respecteer mensen die zich wel laten vaccineren. Al vind ik dat moeilijk te begrijpen. Ik betreur ook dat in onze gezindte zoveel wel gevaccineerd wordt.

De tijd van Ezra en Nehemia was onderscheiden. Voor Ezra was het een vraag, 8:9, maar Hij vast en bidt. Voor Nehemia was het een aanbod en gebod om een leger mee te nemen. 2:9. Ik vind het vergelijk wat oneigenlijk.

Het denken in onze gezindte is inderdaad geseculariseerd.

Ik vind het artikel van Van der Tang heel terecht, inhoudelijk en goed onderbouwd.

Zou je kunnen uitleggen waarom je het vergelijk ezra/ nehemia wat oneigenlijk vind? Ik volg je argumentatie op dat vlak niet helemaal.

Zoals ik het lees: Ezra kreeg geen leger aangeboden, en durfde er niet om te vragen omdat hij bang was dat de eer van God dan op het spel kwam te staan. Bij Nehemia werd het leger wel aangeboden en hij nam zonder aarzelen aan. Het vaccin wordt ons aangeboden..

[Framboos]

Ik heb respect voor de opvatting van @Ad Anker, maar ik weet ook dat, omdat deze opvatting ook van sommige kansels heel nadrukkelijk klinkt (té nadrukkelijk), mensen zich niet laten inenten, 'omdat de dominee dat zegt'

Omdat Gods knecht iets zegt. Volgens mij zijn we het er over eens dat we dit niet alleen beamen als de boodschap ons welgevallig is.

Ik zeg: gelukkig dat mensen luisteren. Ik maak me zorgen om het feit dat iedereen het zelf mag weten. Dat er onder ons geen overeenstemming is in deze zaak. Dat stemt me verdrietig.

Gaat je standpunt in deze ook zover dat je hieruit de conclusie trekt dat Gods knechten die geen bezwaar tegen inenten hebben, in deze dwalen en/of zelfs niet Gods knechten zijn? Hoe zie je dat?

[Bezorgd]

Ik heb respect voor de opvatting van @Ad Anker, maar ik weet ook dat, omdat deze opvatting ook van sommige kansels heel nadrukkelijk klinkt (té nadrukkelijk), mensen zich niet laten inenten, 'omdat de dominee dat zegt'

Omdat Gods knecht iets zegt. Volgens mij zijn we het er over eens dat we dit niet alleen beamen als de boodschap ons welgevallig is.

Ik zeg: gelukkig dat mensen luisteren. Ik maak me zorgen om het feit dat iedereen het zelf mag weten. Dat er onder ons geen overeenstemming is in deze zaak. Dat stemt me verdrietig.

Maar Ad, over dit soort dingen is toch altijd verschil geweest?
Ik hoor de oude ds Boogaard uit Leiderdorp nog zeggen: "De ene ziet AOW als een zegen de ander als een vloek omdat het minder afhankelijk maakt van de Heere. Maar ik hoop het in dankbaarheid te aanvaarden"
En zo is er altijd verschillend omgegaan met middelmatige zaken.
Als er wederzijds respect is moet dat ook onderling besproken kunnen worden.
Wat vind je van boeren die wel hun dieren inenten en hun kinderen niet?

En, misschien een te persoonlijke vraag, heb jij ook geen verzekering?

Eens met Jantje. Het argument 'omdat de dominee dat zeg' is echt verkeerd.
Zelf eens een jongere gesproken die volledig gemoedsbezwaard was. Zelfs de auto was niet verzekerd ( wel consequent, want als je deze lijn voorstaat denk ik dat je in alle dingen moet leven naar HC 10) Toen ik vroeg waarom, was het antwoord dat ze dat deed vanuit sociale druk. Haar ouders, familie, predikant etc. Toen hebben we wel een heel gesprek gehad. Want ze kende de Heere niet als persoonlijke Verlosser. In dat gesprek heb ik heel voorzichtig aangegeven, dat ik het onbegrijpelijk vind dat je wel op de Heere vertrouwt in tijdelijke zaken, maar Hem niet vertrouwt als het om eeuwigheidszaken gaat. Ook vind ik dat de keuze om gemoedsbezwaard door het leven te gaan een persoonlijk doorleefde keuze moet zijn. Met het geloof van je ouders of je ds kun jij het niet doen.

[Ad Anker]

Juist. En je hebt de titelkop ook gelezen? Die luidt: Inentingsbezwaren zijn wat ze waren. Ik vind dat niet overtuigend en té dwingend ten opzichte van het geweten van een medegelovige die anders beslist op grond van Gods Woord en de belijdenisgeschriften? Want daar zou ik nog wel wat van je over willen horen. Snap jij het dat ik er moeite mee heb dat dezulken die tegen vaccinatie zijn, anderen zo makkelijk beschuldigen van zonde tegen God, alsof zij te weinig ootmoed, vertrouwen, afhankelijkheid, e.d. zouden hebben?

Je schrijft over Ezra. En Nehemia dan? Die besliste toch anders dan Ezra. Dat was dan niet gepaard met ootmoed en gebed en een persoonlijke ontmoeting met Hem door Wiens vaderlijke hand ons dit overkomt?

Ik respecteer mensen die zich wel laten vaccineren. Al vind ik dat moeilijk te begrijpen. Ik betreur ook dat in onze gezindte zoveel wel gevaccineerd wordt.

De tijd van Ezra en Nehemia was onderscheiden. Voor Ezra was het een vraag, 8:9, maar Hij vast en bidt. Voor Nehemia was het een aanbod en gebod om een leger mee te nemen. 2:9. Ik vind het vergelijk wat oneigenlijk.

Het denken in onze gezindte is inderdaad geseculariseerd.

Ik vind het artikel van Van der Tang heel terecht, inhoudelijk en goed onderbouwd.

Zou je kunnen uitleggen waarom je het vergelijk ezra/ nehemia wat oneigenlijk vind? Ik volg je argumentatie op dat vlak niet helemaal.

Zoals ik het lees: Ezra kreeg geen leger aangeboden, en durfde er niet om te vragen omdat hij bang was dat de eer van God dan op het spel kwam te staan. Bij Nehemia werd het leger wel aangeboden en hij nam zonder aarzelen aan. Het vaccin wordt ons aangeboden..

Lees de hoofdstukken even. Het vergelijk gaat mank. Heb je dat al gedaan?

[Maanenschijn]

Ik heb respect voor de opvatting van @Ad Anker, maar ik weet ook dat, omdat deze opvatting ook van sommige kansels heel nadrukkelijk klinkt (té nadrukkelijk), mensen zich niet laten inenten, 'omdat de dominee dat zegt'

Omdat Gods knecht iets zegt. Volgens mij zijn we het er over eens dat we dit niet alleen beamen als de boodschap ons welgevallig is.

Ik zeg: gelukkig dat mensen luisteren. Ik maak me zorgen om het feit dat iedereen het zelf mag weten. Dat er onder ons geen overeenstemming is in deze zaak. Dat stemt me verdrietig.

Ik vind het wel lastig hoor @Ad. Bij mijn dochter in de kerk is ernstig gewaarschuwd tegen vaccinatie, met de profetische en boodschap dat deze vaccinatie wel eens ernstige gevolgen kan hebben. Een dergelijk boodschap doet wel wat met de luisteraars, vooral als deze boodschap niet nader onderbouwd of overwogen wordt. Het blijft zeker Gods knecht die dit zegt, maar het is niet altijd Gods woord wat hij spreekt. Dat laatste is moeilijk te onderscheiden voor een eenvoudig kerkganger.

[Framboos]

Juist. En je hebt de titelkop ook gelezen? Die luidt: Inentingsbezwaren zijn wat ze waren. Ik vind dat niet overtuigend en té dwingend ten opzichte van het geweten van een medegelovige die anders beslist op grond van Gods Woord en de belijdenisgeschriften? Want daar zou ik nog wel wat van je over willen horen. Snap jij het dat ik er moeite mee heb dat dezulken die tegen vaccinatie zijn, anderen zo makkelijk beschuldigen van zonde tegen God, alsof zij te weinig ootmoed, vertrouwen, afhankelijkheid, e.d. zouden hebben?

Je schrijft over Ezra. En Nehemia dan? Die besliste toch anders dan Ezra. Dat was dan niet gepaard met ootmoed en gebed en een persoonlijke ontmoeting met Hem door Wiens vaderlijke hand ons dit overkomt?

Ik respecteer mensen die zich wel laten vaccineren. Al vind ik dat moeilijk te begrijpen. Ik betreur ook dat in onze gezindte zoveel wel gevaccineerd wordt.

De tijd van Ezra en Nehemia was onderscheiden. Voor Ezra was het een vraag, 8:9, maar Hij vast en bidt. Voor Nehemia was het een aanbod en gebod om een leger mee te nemen. 2:9. Ik vind het vergelijk wat oneigenlijk.

Het denken in onze gezindte is inderdaad geseculariseerd.

Ik vind het artikel van Van der Tang heel terecht, inhoudelijk en goed onderbouwd.

Zou je kunnen uitleggen waarom je het vergelijk ezra/ nehemia wat oneigenlijk vind? Ik volg je argumentatie op dat vlak niet helemaal.

Zoals ik het lees: Ezra kreeg geen leger aangeboden, en durfde er niet om te vragen omdat hij bang was dat de eer van God dan op het spel kwam te staan. Bij Nehemia werd het leger wel aangeboden en hij nam zonder aarzelen aan. Het vaccin wordt ons aangeboden..

Lees de hoofdstukken even. Het vergelijk gaat mank. Heb je dat al gedaan?

Ja, maar ik vroeg jou om uitleg

[Ad Anker]

Ik heb respect voor de opvatting van @Ad Anker, maar ik weet ook dat, omdat deze opvatting ook van sommige kansels heel nadrukkelijk klinkt (té nadrukkelijk), mensen zich niet laten inenten, 'omdat de dominee dat zegt'

Omdat Gods knecht iets zegt. Volgens mij zijn we het er over eens dat we dit niet alleen beamen als de boodschap ons welgevallig is.

Ik zeg: gelukkig dat mensen luisteren. Ik maak me zorgen om het feit dat iedereen het zelf mag weten. Dat er onder ons geen overeenstemming is in deze zaak. Dat stemt me verdrietig.

Maar Ad, over dit soort dingen is toch altijd verschil geweest?
Ik hoor de oude ds Boogaard uit Leiderdorp nog zeggen: "De ene ziet AOW als een zegen de ander als een vloek omdat het minder afhankelijk maakt van de Heere. Maar ik hoop het in dankbaarheid te aanvaarden"
En zo is er altijd verschillend omgegaan met middelmatige zaken.
Als er wederzijds respect is moet dat ook onderling besproken kunnen worden.
Wat vind je van boeren die wel hun dieren inenten en hun kinderen niet?

En, misschien een te persoonlijke vraag, heb jij ook geen verzekering?

Eens met Jantje. Het argument 'omdat de dominee dat zeg' is echt verkeerd.
Zelf eens een jongere gesproken die volledig gemoedsbezwaard was. Zelfs de auto was niet verzekerd ( wel consequent, want als je deze lijn voorstaat denk ik dat je in alle dingen moet leven naar HC 10) Toen ik vroeg waarom, was het antwoord dat ze dat deed vanuit sociale druk. Haar ouders, familie, predikant etc. Toen hebben we wel een heel gesprek gehad. Want ze kende de Heere niet als persoonlijke Verlosser. In dat gesprek heb ik heel voorzichtig aangegeven, dat ik het onbegrijpelijk vind dat je wel op de Heere vertrouwt in tijdelijke zaken, maar Hem niet vertrouwt als het om eeuwigheidszaken gaat. Ook vind ik dat de keuze om gemoedsbezwaard door het leven te gaan een persoonlijk doorleefde keuze moet zijn. Met het geloof van je ouders of je ds kun jij het niet doen.

Maar ook al is dat verschil er altijd geweest, dan kan ik het toch wel betreuren? Natuurlijk moet elke stap in ons leven in geloof gedaan worden. En dan zeg ik tegen Framboos: nee, ik vind leraren die voor vaccinatie zijn niet daarom dwaalleraren.

[Ad Anker]

Framboos, je ziet dan dat Ezra er om moet vragen, daar geen vrijmoedigheid voor had en bad en vastte.

Nehemia kreeg gewoon een leger mee, hoogstwaarschijnlijk omdat het vanwege het gevaar een gebod van de koning was om begeleid te reizen.

Daarom meen ik dat dit 2 verschillende situaties zijn.