Vaccinatie met het oog op COVID-19

[merel]

In principe heeft de wet het uitgangspunt dat voor kinderen tussen 12-16 jaar de ouders en het kind toestemming moeten geven. In twee uitzonderingsgevallen is de toestemming van de jongere voldoende
1. als het niet behandelen van de jongere voor hem ernstig nadeel oplevert ( hierbij zijn in de parlemtaire geschiedenis twee voorbeelden genoemd; behandeling geslachtsziekte en ook vaccinatie)
2. als de behandeling de weloverwogen keuze us van de jongere; ook abortus valt hier onder
De ouders worden in principe wel geïnformeerd, maar als de arts heeft hier een eigen beslissingsbevoegdheid in om ook een andere keuze te maken

Jongeren beslissen vanaf 16 jaar zelfstandig. Ouders hebben geen inspraak in deze beslissing

[eilander]

Dat staat dan los van het Bijbelse uitgangspunt van het gehoorzamen van de ouders. Daar is (inderdaad) geen leeftijdsgrens aan gegeven.

[Ukkie]

Dat staat dan los van het Bijbelse uitgangspunt van het gehoorzamen van de ouders. Daar is (inderdaad) geen leeftijdsgrens aan gegeven.

Leeftijdsgrens is moeilijk te geven maar ik neem aan dat iemand van 35 niet meer gehoorzaamd aan zijn ouders.

[Mara]

Je ouders zijn voor jou verantwoordelijk totdat je 18 jaar bent geworden.

Dat klopt niet. Het is: tot je 12e, daarna is het gedeeld, waarbij een rechter (als die er aan te pas zou komen) vrijwel altijd het kind in het gelijk stelt.

Dus als jij zegt: het gebeurt niet; heb je gewoon pech; het gebeurt namelijk wel.

Laat jij je 13 jarige zoon maar eens een bal door een ruit schieten. Wie wordt er aangesproken?
Ik bedoel te zeggen dat je op die leeftijd nog bepaalt wat goed is voor je kind en zul je daar als ouders de verantwoordelijkheid voor moeten dragen. Een kind dat laten doen op die leeftijd, is niet wijs.

[eilander]

Dat staat dan los van het Bijbelse uitgangspunt van het gehoorzamen van de ouders. Daar is (inderdaad) geen leeftijdsgrens aan gegeven.

Leeftijdsgrens is moeilijk te geven maar ik neem aan dat iemand van 35 niet meer gehoorzaamd aan zijn ouders.

Ik zie geen enkele Bijbelse basis om dat niet te doen. Natuurlijk is er wel verschil. Een ventje van 2 moet eerst vragen of hij naar buiten mag, of dat hij een snoepje mag. Op dat niveau ben je niet meer bezig als je 35 bent. Als je zelfstandig en volwassen bent, vraag je een heleboel dingen niet meer aan je ouders. En andersom: ouders zullen een heleboel dingen niet meer tegen je zeggen als je 35 bent. Dat heet loslaten. Iemand maakt dan ook eigen keuzes, gelukkig maar.
Maar lijnrecht ingaan tegen wat zij willen, acht ik nog steeds ongehoorzaamheid en dus zonde.

[Erasmiaan]

Als je echter zegt, dat de argumenten niet te formuleren zijn, dan vind ik dat wel op gespannen voet staan met een gereformeerde visie op de ethiek. Ik heb zoiets nog nooit van een gereformeerde theoloog gelezen. Dus ik vind het ook wel een beetje eng. Maar ja, ik wil om zo'n bijzaak anderen niet hard vallen. Ik zie al dat Hoopvol zich uit het gesprek terugtrekt omdat hij zich -als ik het goed begrijp- onbegrepen voelt.

Onbegrepen maar sommige reacties ook als veroordelend. En dat doet bij mij pijn. Omdat mijn, afwijkende, standpunt door onchristelijke mensen geaccepteerd word en door christenen veroordeeld word.

Ik wil best her en der een reactie geven dat is het probleem niet. Maar als je je eigen strijd en worstelingen openbaar zet, ook al anoniem, dan voelt het soms naar dat een ander die worstelingen bijvoorbeeld inconsequent noemt.
Ik hoop dat je dat snapt.

Ja dat is verdrietig. Maar het is vooral een beetje stoer gedrag op een forum.

[Ambtenaar]

Maar lijnrecht ingaan tegen wat zij willen, acht ik nog steeds ongehoorzaamheid en dus zonde.

En wat als je willens en wetens je kind risico laat lopen op een levenslange fysieke (en wellicht geestelijke) beperking? Wat zeg je dan als ouder als het risico zich voordoet? En wat moet het kind dan zeggen?

[Tiberius]

Je ouders zijn voor jou verantwoordelijk totdat je 18 jaar bent geworden.

Dat klopt niet. Het is: tot je 12e, daarna is het gedeeld, waarbij een rechter (als die er aan te pas zou komen) vrijwel altijd het kind in het gelijk stelt.

Dus als jij zegt: het gebeurt niet; heb je gewoon pech; het gebeurt namelijk wel.

Laat jij je 13 jarige zoon maar eens een bal door een ruit schieten. Wie wordt er aangesproken?
Ik bedoel te zeggen dat je op die leeftijd nog bepaalt wat goed is voor je kind en zul je daar als ouders de verantwoordelijkheid voor moeten dragen. Een kind dat laten doen op die leeftijd, is niet wijs.

Je haalt nu verschillende dingen door elkaar.
De aansprakelijkheid voor het gedrag van hun kinderen is t/m 13 jaar. Dat geldt ook voor 14 en 15 jarigen, tenzij de ouders kunnen bewijzen, dat ze de schade niet konden verhinderen (dat is in de praktijk niet zo makkelijk). 16 en 17 jarigen zijn zelf aansprakelijk.
Nog iets anders is de financiële verantwoordelijkheid voor studie en levensonderhoud. Die loopt in ieder geval t/m 18 jaar, en kan voortgezet worden t/m 21 jaar.

Maar daarover gaat het hier allemaal niet.
Voor medische verantwoordelijkheid klopt het wat Merel hieronder typt.

[Jantje]

Dat staat dan los van het Bijbelse uitgangspunt van het gehoorzamen van de ouders. Daar is (inderdaad) geen leeftijdsgrens aan gegeven.

Leeftijdsgrens is moeilijk te geven maar ik neem aan dat iemand van 35 niet meer gehoorzaamd aan zijn ouders.

Ik zie geen enkele Bijbelse basis om dat niet te doen. Natuurlijk is er wel verschil. Een ventje van 2 moet eerst vragen of hij naar buiten mag, of dat hij een snoepje mag. Op dat niveau ben je niet meer bezig als je 35 bent. Als je zelfstandig en volwassen bent, vraag je een heleboel dingen niet meer aan je ouders. En andersom: ouders zullen een heleboel dingen niet meer tegen je zeggen als je 35 bent. Dat heet loslaten. Iemand maakt dan ook eigen keuzes, gelukkig maar.
Maar lijnrecht ingaan tegen wat zij willen, acht ik nog steeds ongehoorzaamheid en dus zonde.

Dus als je 35 jaar bent en je ouders zijn faliekant tégen vaccinatie, mag je jezelf niet laten vaccineren, omdat je anders het 5de gebod overtreedt?

[Jantje]

Voor medische verantwoordelijkheid klopt het wat Merel hieronder typt.

Ik snap dit even niet. Ik zie altijd mijn laatste bericht vanonder. Hoe bedoel je dat?

[eilander]

Dat staat dan los van het Bijbelse uitgangspunt van het gehoorzamen van de ouders. Daar is (inderdaad) geen leeftijdsgrens aan gegeven.

Leeftijdsgrens is moeilijk te geven maar ik neem aan dat iemand van 35 niet meer gehoorzaamd aan zijn ouders.

Ik zie geen enkele Bijbelse basis om dat niet te doen. Natuurlijk is er wel verschil. Een ventje van 2 moet eerst vragen of hij naar buiten mag, of dat hij een snoepje mag. Op dat niveau ben je niet meer bezig als je 35 bent. Als je zelfstandig en volwassen bent, vraag je een heleboel dingen niet meer aan je ouders. En andersom: ouders zullen een heleboel dingen niet meer tegen je zeggen als je 35 bent. Dat heet loslaten. Iemand maakt dan ook eigen keuzes, gelukkig maar.
Maar lijnrecht ingaan tegen wat zij willen, acht ik nog steeds ongehoorzaamheid en dus zonde.

Dus als je 35 jaar bent en je ouders zijn faliekant tégen vaccinatie, mag je jezelf niet laten vaccineren, omdat je anders het 5de gebod overtreedt?

Je hebt wel gelezen wat ik zeg over loslaten, enzovoorts?

[Tiberius]

Voor medische verantwoordelijkheid klopt het wat Merel hieronder typt.

Ik snap dit even niet. Ik zie altijd mijn laatste bericht vanonder. Hoe bedoel je dat?

Ok, dan is het voor jou: hierboven. Ik heb de volgorde namelijk omgedraaid staan (nieuwste bericht bovenaan).

[eilander]

Maar lijnrecht ingaan tegen wat zij willen, acht ik nog steeds ongehoorzaamheid en dus zonde.

En wat als je willens en wetens je kind risico laat lopen op een levenslange fysieke (en wellicht geestelijke) beperking? Wat zeg je dan als ouder als het risico zich voordoet? En wat moet het kind dan zeggen?

Dan vertel ik mijn kinderen altijd een voorbeeld uit mijn nabije omgeving. Van iemand die niet alleen het risico liep, maar ook daadwerkelijk met levenslange en ernstige gevolgen te maken kreeg. Maar juist daardoor getuigt dat hij anders nooit zo gelukkig was geworden, omdat het voor hem het middel is geweest tot zijn bekering.
Verder voel ik geen enkele behoefte om de beslissingen op dit punt zwaarder te laten maken door jou. Dus daar laat ik het bij.

[Mara]

Maar lijnrecht ingaan tegen wat zij willen, acht ik nog steeds ongehoorzaamheid en dus zonde.

En wat als je willens en wetens je kind risico laat lopen op een levenslange fysieke (en wellicht geestelijke) beperking? Wat zeg je dan als ouder als het risico zich voordoet? En wat moet het kind dan zeggen?

Er zijn mensen die meerdere kinderen hebben met een erfelijke ziekte.
Na het eerste kind konden zij dat weten, dus waarom liet je er nog een komen? Dat is nog de meest nette wijze van zich ermee bemoeien.
Dus als een ouder zijn kind niet laat inenten en het wordt ziek is het "eigen schuld, dikke bult" , je had het kunnen weten.
Ja, zo keihard zijn veel mensen, tot in de familie soms aan toe.

[Ukkie]

Dat staat dan los van het Bijbelse uitgangspunt van het gehoorzamen van de ouders. Daar is (inderdaad) geen leeftijdsgrens aan gegeven.

Leeftijdsgrens is moeilijk te geven maar ik neem aan dat iemand van 35 niet meer gehoorzaamd aan zijn ouders.

Ik zie geen enkele Bijbelse basis om dat niet te doen. Natuurlijk is er wel verschil. Een ventje van 2 moet eerst vragen of hij naar buiten mag, of dat hij een snoepje mag. Op dat niveau ben je niet meer bezig als je 35 bent. Als je zelfstandig en volwassen bent, vraag je een heleboel dingen niet meer aan je ouders. En andersom: ouders zullen een heleboel dingen niet meer tegen je zeggen als je 35 bent. Dat heet loslaten. Iemand maakt dan ook eigen keuzes, gelukkig maar.
Maar lijnrecht ingaan tegen wat zij willen, acht ik nog steeds ongehoorzaamheid en dus zonde.

Zie je een bijbelse basis om het wel te doen?
Een man zal toch zijn ouders verlaten en zijn vrouw aanhangen?
Respect tonen en eren is nog wat anders als gehoorzamen.
Het lijkt me lastig om in alle beslissingen die je b.v. als echtpaar neemt daarin gehoorzaamheid naar ouders en schoonouders te betrachten.