Zonden in de gemeente/ in je gezin

[Valcke]

Jouw interpretatie volg ik overigens niet. De gevallen zijn geheel verschillend. In jouw geval kun je de partner van je kind als partner aanvaarden, hoewel je zijn of haar keus niet onderschrijft.
In het geval waar we eerder over spraken zit het probleem in de zondigheid van de relatie zelf.

Ok, maar stel dat de dochter een relatie aangaat met een ongelovige man, met de kerk breekt en hier ook mee trouwt. Het is ook een zonde om een relatie met een ongelovige aan te gaan, te breken met de kerk en dergelijken. De zonde zit hem dan niet in man-man of vrouw-vrouw maar in trouwen met een ongelovige en breken met de kerk.
Waarom zou je zo iemand wel als partner kunnen aanvaarden en iemand van hetzelfde geslacht niet? Ze leven in beide situaties in zonden.
En met aanvaarden bedoel ik dan niet accepteren maar bijvoorbeeld uitnodigen op een verjaardag.

Overigens heb ik hier zelf niet mee te maken hoor, echter ken ik wel een voorbeeld van een vader die niet op bezoek wilde bij z'n samenwonende dochter met ongelovige partner en toen ze getrouwd waren na een bepaalde tijd, weer wel. Ik begrijp dat voor mijzelf (nog) niet.

Het ene is een huwelijk en relatie die voor God bestaat ondanks de zonde, het andere is dat helemaal niet. Daarom zou ik de partner ook niet als partner kunnen aanvaarden (wel als mens).

[GGotK]

Het is wel mogelijk (en is ook soms de praktijk in gevallen die ik ken) dat kind en partner bij de ouders wel welkom zijn voor een persoonlijk bezoek, maar niet (althans niet samen) voor gebeurtenissen waar ook anderen uitgenodigd zijn. Dus niet bv. wanneer jezelf of je man/vrouw verjaardag viert of op je eigen 25- of 40-jarige bruiloft. Dat kan ik mij goed voorstellen. Niet omdat je jezelf boven de ander verheft, maar wel om duidelijk te maken dat niet sprake is van een 'aanvaarde' relatie.

Ik vind dat een heel vreemd onderscheid. En als dit onderscheid gemaakt wordt heeft dat vaak meer te maken met een soort van schaamte of ontkenning naar verdere familie, vrienden etc. dan een principe.
Desalniettemin blijft het een lastige keuze. Maar indien we (persisterende) homosexuele zonden als vergeefbare zonden beschouwen is het de overweging waard om kind (met partner) thuis te blijven uitnodigen. Misschien is het nog de enige plaats waar ze komen waarbij in Gods Woord wordt gelezen en gebeden wordt.
Het lijkt me iig nuttig om zeer duidelijke afspraken te maken en dit goed uit te leggen aan eventuele broers en zussen en dit voortdurend te blijven evalueren. Het uitnodigen van de partner wil niet zeggen dat er acceptatie is en het weigeren van de partner wil niet zeggen dat er te weinig liefde voor een kind is.

[Jantje]

Het is wel mogelijk (en is ook soms de praktijk in gevallen die ik ken) dat kind en partner bij de ouders wel welkom zijn voor een persoonlijk bezoek, maar niet (althans niet samen) voor gebeurtenissen waar ook anderen uitgenodigd zijn. Dus niet bv. wanneer jezelf of je man/vrouw verjaardag viert of op je eigen 25- of 40-jarige bruiloft. Dat kan ik mij goed voorstellen. Niet omdat je jezelf boven de ander verheft, maar wel om duidelijk te maken dat niet sprake is van een 'aanvaarde' relatie.

Het dikgedrukte lijkt mij ook lastig.
Stel dat een kind breekt met de kerk en het geloof, wel getrouwd is maar op zondag naar het zwembad gaat, nooit meer naar de kerk en dergelijken. Dan zou je deze ook niet kunnen uitnodigen op je eigen verjaardag of bruilofsjubilieum.

(Ook benieuwd wat @jantje hiervan vind.)

Heb je het nu over een huwelijk van man en vrouw, als ik het goed begrijp. In dat geval ligt het toch wel anders, meen ik. Een kind wat met iemand van hetzelfde geslacht is getrouwd, zou ik niet uitnodigen bij een verjaardag of huwelijksjubileum. Maar iemand die het geloof vaarwel heeft gezegd, hoeft niet perse in uitbrekende zonden te leven. En vergeet daarbij trouwens ook niet dat het in bepaalde flanken van de reformatorische gezindte ook al heel normaal is geworden om op zondag naar het strand of het zwembad te gaan.

[eilander]

Ik snap wat je bedoelt, @Jantje. Maar iemand die 'het geloof vaarwel heeft gezegd' zoals je dat noemt, leeft in de openbare zonde van het ongeloof. Natuurlijk begrijp ik dat dit een lastig iets kan zijn omdat er ook mensen netjes in de kerk zitten die in ongeloof voortleven, maar dat is toch nog iets anders dan uiterlijk zeggen: 'ik geloof niet in God en leef ook niet naar Zijn geboden.'
Lastige afwegingen, en heel persoonlijk ook.

[Jantje]

Het is wel mogelijk (en is ook soms de praktijk in gevallen die ik ken) dat kind en partner bij de ouders wel welkom zijn voor een persoonlijk bezoek, maar niet (althans niet samen) voor gebeurtenissen waar ook anderen uitgenodigd zijn. Dus niet bv. wanneer jezelf of je man/vrouw verjaardag viert of op je eigen 25- of 40-jarige bruiloft. Dat kan ik mij goed voorstellen. Niet omdat je jezelf boven de ander verheft, maar wel om duidelijk te maken dat niet sprake is van een 'aanvaarde' relatie.

Ik vind dat een heel vreemd onderscheid. En als dit onderscheid gemaakt wordt heeft dat vaak meer te maken met een soort van schaamte of ontkenning naar verdere familie, vrienden etc. dan een principe.
Desalniettemin blijft het een lastige keuze. Maar indien we (persisterende) homosexuele zonden als vergeefbare zonden beschouwen is het de overweging waard om kind (met partner) thuis te blijven uitnodigen. Misschien is het nog de enige plaats waar ze komen waarbij in Gods Woord wordt gelezen en gebeden wordt.
Het lijkt me iig nuttig om zeer duidelijke afspraken te maken en dit goed uit te leggen aan eventuele broers en zussen en dit voortdurend te blijven evalueren. Het uitnodigen van de partner wil niet zeggen dat er acceptatie is en het weigeren van de partner wil niet zeggen dat er te weinig liefde voor een kind is.

Ook voor deze zienswijze valt zeker wat te zeggen. Maar dan zou ik wel een grens stellen door hen geen nachtelijk onderdak te verlenen.

[Jantje]

Ik snap wat je bedoelt, @Jantje. Maar iemand die 'het geloof vaarwel heeft gezegd' zoals je dat noemt, leeft in de openbare zonde van het ongeloof. Natuurlijk begrijp ik dat dit een lastig iets kan zijn omdat er ook mensen netjes in de kerk zitten die in ongeloof voortleven, maar dat is toch nog iets anders dan uiterlijk zeggen: 'ik geloof niet in God en leef ook niet naar Zijn geboden.'
Lastige afwegingen, en heel persoonlijk ook.

Dus als jouw zoon of dochter het geloof vaarwel zou zeggen, is er voor hem/haar geen plaats meer in huis?
Ik vind dit toch een andere casus. Volgens mij kun je het niet één-op-één vergelijken met de vragen die @Helma heeft.

Even geheel terzijde: het doet me goed dat er hier heel inhoudelijk gediscussieerd kan worden.

[Orchidee]

Het is wel mogelijk (en is ook soms de praktijk in gevallen die ik ken) dat kind en partner bij de ouders wel welkom zijn voor een persoonlijk bezoek, maar niet (althans niet samen) voor gebeurtenissen waar ook anderen uitgenodigd zijn. Dus niet bv. wanneer jezelf of je man/vrouw verjaardag viert of op je eigen 25- of 40-jarige bruiloft. Dat kan ik mij goed voorstellen. Niet omdat je jezelf boven de ander verheft, maar wel om duidelijk te maken dat niet sprake is van een 'aanvaarde' relatie.

Dat is ontzettend hypocriet!
Voor de buitenwereld de schone schijn ophouden
Als het goed is weet men in de familie en vriendenkring heus wel dat je sowieso niet achter het samenwonen van je kind staat!
Of het nu een hetero, homo, lesbisch of transgenderstel is.
En ook dat je tegen een huwelijk bent wat niet is zoals God het van oorsprong bedoeld heeft.

Ik gooi gelijk een steen in de vijver: i know...
Er zijn veel (hetero) huwelijken die ook niet zijn zoals in het paradijs is gegeven!

[DDD]

Het is wel mogelijk (en is ook soms de praktijk in gevallen die ik ken) dat kind en partner bij de ouders wel welkom zijn voor een persoonlijk bezoek, maar niet (althans niet samen) voor gebeurtenissen waar ook anderen uitgenodigd zijn. Dus niet bv. wanneer jezelf of je man/vrouw verjaardag viert of op je eigen 25- of 40-jarige bruiloft. Dat kan ik mij goed voorstellen. Niet omdat je jezelf boven de ander verheft, maar wel om duidelijk te maken dat niet sprake is van een 'aanvaarde' relatie.

Het dikgedrukte lijkt mij ook lastig.
Stel dat een kind breekt met de kerk en het geloof, wel getrouwd is maar op zondag naar het zwembad gaat, nooit meer naar de kerk en dergelijken. Dan zou je deze ook niet kunnen uitnodigen op je eigen verjaardag of bruilofsjubilieum.

(Ook benieuwd wat @jantje hiervan vind.)

Heb je het nu over een huwelijk van man en vrouw, als ik het goed begrijp. In dat geval ligt het toch wel anders, meen ik. Een kind wat met iemand van hetzelfde geslacht is getrouwd, zou ik niet uitnodigen bij een verjaardag of huwelijksjubileum. Maar iemand die het geloof vaarwel heeft gezegd, hoeft niet perse in uitbrekende zonden te leven. En vergeet daarbij trouwens ook niet dat het in bepaalde flanken van de reformatorische gezindte ook al heel normaal is geworden om op zondag naar het strand of het zwembad te gaan.

Is publiek ongeloof geen uitbrekende zonde dan?

Ik val bijna van mijn stoel van verbazing.

[Jantje]

Ik heb me verkeerd uitgedrukt. Uiteraard is dat zo. Maar ik bedoelde er mee te zeggen dat er genoeg seculiere mensen zijn die heel wat netter leven dan kerkmensen, als het gaat om de tweede tafel van de 10 geboden.

[helma]

Ik heb nu kwartiertje pauze bij de revalidatie dus ik kan nog niet uitgebreid reageren op alle reacties.
Ik denk dat Valcke verkeerd begrepen wordt als zijn posting als hypocriet en van schone schijn ophouden beticht wordt. Ik begrijp heel goed wat hij bedoelt, ik heb ook wel aan zo'n optie gedacht. Maar ik denk dat het in onze situatie om een bepaalde reden niet mogelijk is.
Je aanvaardt dan iemand als mens. Als vriend of vriendin van je kind.
Maar je aanvaardt de persoon in kwestie niet als schoonkind omdat je de relatie niet kan erkennen vanuit Bijbels oogpunt.
Dus niet om wat anderen ervan zouden vinden is de drijfveer. Maar om helder te houden dat er een grens is wat je principiël kan accepteren.

[Valcke]

Het is wel mogelijk (en is ook soms de praktijk in gevallen die ik ken) dat kind en partner bij de ouders wel welkom zijn voor een persoonlijk bezoek, maar niet (althans niet samen) voor gebeurtenissen waar ook anderen uitgenodigd zijn. Dus niet bv. wanneer jezelf of je man/vrouw verjaardag viert of op je eigen 25- of 40-jarige bruiloft. Dat kan ik mij goed voorstellen. Niet omdat je jezelf boven de ander verheft, maar wel om duidelijk te maken dat niet sprake is van een 'aanvaarde' relatie.

Dat is ontzettend hypocriet!
Voor de buitenwereld de schone schijn ophouden
Als het goed is weet men in de familie en vriendenkring heus wel dat je sowieso niet achter het samenwonen van je kind staat!
Of het nu een hetero, homo, lesbisch of transgenderstel is.
En ook dat je tegen een huwelijk bent wat niet is zoals God het van oorsprong bedoeld heeft.

Ik gooi gelijk een steen in de vijver: i know...
Er zijn veel (hetero) huwelijken die ook niet zijn zoals in het paradijs is gegeven!

Wat een oordeel!
Het heeft in dit geval namelijk niets met de buitenwereld te maken.
En kind plus partner zijn thuis gewoon welkom.

[DDD]

@Jantje:

Dat was totaal het punt niet.

Het doet er niet zoveel toe dat ik van mening ben dat een homoseksuele relatie niet perse zondig is, maar als mensen beweren dat je een homoseksuele zoon niet en een publiek onchristelijke zoon wél voor een verjaardag kunt uitnodigen, dan vind ik dat zonder nadere onderbouwing wel schokkend.

Ongeloof is de grootste zonde, heb ik altijd geleerd.

[Mannetje]

(...)ontzettend hypocriet!
(...)

Jammer dit. Ik vind dit een leerzaam en waardig topic, over een ontzettend moeilijk onderwerp. Dan dien je het gesprek niet met zulke grote woorden.

[Ambtenaar]

Het ene is een huwelijk en relatie die voor God bestaat ondanks de zonde, het andere is dat helemaal niet. Daarom zou ik de partner ook niet als partner kunnen aanvaarden (wel als mens).

Je maakt theoretisch onderscheid vanuit een ivoren toren, wat mij betreft.

De relatie is er de facto en ook de partner is de facto partner.

En wat zegt het dat je de partner wel als mens erkent? Dat is toch evident lijkt me, aangezien je het zijn van de partner niet kunt ontkennen.

[parsifal]

Zou de vergelijking niet kunnen zijn. Hoe ga je om met de tweede vrouw van je zoon (of broer of ander familielid) als je zoon vrijwillig gescheiden is zonder overspel van zijn eerste vrouw?

Of gaan we naar een housewarming feestje als we weten dat een gedeelte van de verbouwing "zwart" is gebeurd?