"Nadere weldaden" in de prediking GG

[eilander]

Het is bovendien gevaarlijk en onjuist om de prediking van ds Moerkerken te vereenzelvigen met uitspraken uit dat bewuste boekje. Wie andere prekenboeken van hem leest of zijn prediking van de kansel heeft gehoord, komt tot een veel genuanceerder beeld, ook betreffende deze materie.

Helemaal eens!

Ik vind het allemaal maar ingewikkeld.

[Forummer]

Het is ook ingewikkeld geworden

[GGotK]

Het punt is dat Ds Lamain met veel andere dominees vanuit de beleving spreken. Dus nee, dan kom je die tussenzinnetjes echt niet tegen.

Voor een kind van God is het in de beleving namelijk werkelijk zo dat hij/zij de vergeving der zonden mist. Dat is toch logisch, je mist het zicht erop, de troost eruit, er is daadwerkelijk een gemis, een gemis wat knaagt in je ziel en wat je onrustig maakt, je in de diepte brengt. Je hebt er niks aan als er dan in de prediking steeds bijgezegd zou worden: Nee, het is alleen in de beleving hoor, wat krijg je dan? Een rusten op veronderstelde zaken waar je in feite geen weet van hebt, maar in de veronderstelling bent dat de Heere dat alleen nog maar hoeft te openbaren?

De gewone weg is (geloof ik) dat de Heere het 1e wegneemt om het 2e te stellen. Hij brengt in de diepte om dan al je rustgronden van oa eerdere ervaringen af te nemen. Dan kan je het echt niet doen met veronderstelde zaken die je wel zou hebben, maar waar alleen het zicht op mist.

Dat bedoel ik met mijn eerdere post: dogmatisch proberen te ontleden wat geloofsbevindelijk wordt geleerd.

Nee, ik voel me toch echt thuis bij de citaten van Ds Lamain.

We kunnen ons zeker thuis voelen bij de preken van ds Lamain, maar enige kanttekeningen mogen we ook wel plaatsen. In ieder geval is er het gevaar dat sommige uitspraken van hem een eigen, onschriftuurlijk leven kunnen gaan leiden.

Nogmaals de korte overdenking uit het dagboek 'een begeerlijke rijkdom' van ds WC Lamain:


5 januari
"Er zullen zielen zijn, die met het oog op de jaarwisseling hebben gezegd: ‘Heere, zal ik nu weer met die oude schuld het nieuwe
jaar in moeten?’ Hun schuld is weleens bedekt geweest, toen zij mochten delen in de liefde Gods. Het is weleens geweest toen zij
in dat volbrachte Borgwerk van Christus mochten inblikken, alsof zij geen zonde meer hadden. Doch, bedekte schuld is geen vergeven
schuld. De schuld is weer teruggekomen. Zij zien ernaar uit dat hun schuld vergeven zou mogen worden in een weg van recht en
gerechtigheid, en dat hun zonden geworpen mochten worden in een zee van eeuwige vergetelheid. Wat zou dát toch een blijdschap
voor hun ziel zijn als God hun schuld nooit meer zou gedenken. Dat uitzien is weleens zo sterk geweest in hun ziel, dat zij hebben gezegd:
‘O God, als dat nu in mijn ziel mag gebeuren als Uw eigen werk, dan zou het in mijn hart zijn als in het hart van de dichter van
Psalm 116: “Ik zal met vreugd in ’t huis des Heeren gaan, om daar met lof Uw groten Naam te danken.” Zij gingen het nieuwe jaar niet zonder hoop tegemoet. Maar er hebben geen zaken plaatsgehad. Wat een teleurstelling. Hadden zij er recht op? Och, nee. De Heere is aan hen niets verplicht. Maar zij hadden zo gehoopt dat zij in de ruimte geplaatst zouden worden. Maar zij zijn nog niet verlost. Van Maria lezen we dat de dagen vervuld moesten worden, eer zij haar Zoon kon baren. Zo is het ook met de uitdelging van de schuld. Het moet Gods tijd zijn. Ons bestaan rekent maar; maar het geloof redeneert niet. In stilzitten en vertrouwen zal uw sterkte zijn."

[TSD]

[
(...)
Voor een kind van God is het in de beleving namelijk werkelijk zo dat hij/zij de vergeving der zonden mist.(...)

Maar als je vergeving van zonden mag hebben ontvangen, dan weet je dat toch ook? Dus waarom zou je dat dan missen?

Nu weet ik wel dat velen niet zo veel op hebben met het weten, dan wordt wel eens gezegd "het zit een voet te hoog", maar juist HC7 vraag 21 spreekt toch over een stellig weten dat bij een waar geloof hoort. Dus geen tegenstelling.

Is dit juist niet het gevolg van zaken loskoppelen die bij elkaar horen, dat we het niet meer weten?

Dus alleen datgene waarvan je verzekerd bent (ik stel het maar even op 1 lijn, want als je het weet ben je toch verzekerd (ook denkende aan de woorden van Paulus) heb je ook?

Ik ben er van overtuigt dat er verschil is tussen de zekerheid van het geloof en de (mate van) verzekerd in een gelovige. En de staat van een kind van God is niet afhankelijk (gelukkig!) van de mate van verzekerdheid.

Je wordt niet zalig wanneer je zeker weet dat jou zonden vergeven zijn, maar door het geschonken geloof, groot of klein, meer of minder verzekerd.

En het geloof is rechtvaardigend van aard, of je nu helder zicht daarop hebt ja of nee.

Er zijn sommigen die vinden dat je geloof zo sterk moet zijn dat je het volle zicht op de vergeving van zonden hebt. Dan telt het zwakke geloof, waar er wel zekerheid is in de oefening van het geloof, maar waar later door het onheldere zicht je zonden weer terugkomen en de verzekering van de vergeving mist (daar komt de term vandaan: bedekt, maar nog niet vergeven), niet mee. Ik kan daar dan weer niet in mee.

[TSD]

Het punt is dat Ds Lamain met veel andere dominees vanuit de beleving spreken. Dus nee, dan kom je die tussenzinnetjes echt niet tegen.

Voor een kind van God is het in de beleving namelijk werkelijk zo dat hij/zij de vergeving der zonden mist. Dat is toch logisch, je mist het zicht erop, de troost eruit, er is daadwerkelijk een gemis, een gemis wat knaagt in je ziel en wat je onrustig maakt, je in de diepte brengt. Je hebt er niks aan als er dan in de prediking steeds bijgezegd zou worden: Nee, het is alleen in de beleving hoor, wat krijg je dan? Een rusten op veronderstelde zaken waar je in feite geen weet van hebt, maar in de veronderstelling bent dat de Heere dat alleen nog maar hoeft te openbaren?

De gewone weg is (geloof ik) dat de Heere het 1e wegneemt om het 2e te stellen. Hij brengt in de diepte om dan al je rustgronden van oa eerdere ervaringen af te nemen. Dan kan je het echt niet doen met veronderstelde zaken die je wel zou hebben, maar waar alleen het zicht op mist.

Dat bedoel ik met mijn eerdere post: dogmatisch proberen te ontleden wat geloofsbevindelijk wordt geleerd.

Nee, ik voel me toch echt thuis bij de citaten van Ds Lamain.

We kunnen ons zeker thuis voelen bij de preken van ds Lamain, maar enige kanttekeningen mogen we ook wel plaatsen. In ieder geval is er het gevaar dat sommige uitspraken van hem een eigen, onschriftuurlijk leven kunnen gaan leiden.

Nogmaals de korte overdenking uit het dagboek 'een begeerlijke rijkdom' van ds WC Lamain:


5 januari
"Er zullen zielen zijn, die met het oog op de jaarwisseling hebben gezegd: ‘Heere, zal ik nu weer met die oude schuld het nieuwe
jaar in moeten?’ Hun schuld is weleens bedekt geweest, toen zij mochten delen in de liefde Gods. Het is weleens geweest toen zij
in dat volbrachte Borgwerk van Christus mochten inblikken, alsof zij geen zonde meer hadden. Doch, bedekte schuld is geen vergeven
schuld. De schuld is weer teruggekomen. Zij zien ernaar uit dat hun schuld vergeven zou mogen worden in een weg van recht en
gerechtigheid, en dat hun zonden geworpen mochten worden in een zee van eeuwige vergetelheid. Wat zou dát toch een blijdschap
voor hun ziel zijn als God hun schuld nooit meer zou gedenken. Dat uitzien is weleens zo sterk geweest in hun ziel, dat zij hebben gezegd:
‘O God, als dat nu in mijn ziel mag gebeuren als Uw eigen werk, dan zou het in mijn hart zijn als in het hart van de dichter van
Psalm 116: “Ik zal met vreugd in ’t huis des Heeren gaan, om daar met lof Uw groten Naam te danken.” Zij gingen het nieuwe jaar niet zonder hoop tegemoet. Maar er hebben geen zaken plaatsgehad. Wat een teleurstelling. Hadden zij er recht op? Och, nee. De Heere is aan hen niets verplicht. Maar zij hadden zo gehoopt dat zij in de ruimte geplaatst zouden worden. Maar zij zijn nog niet verlost. Van Maria lezen we dat de dagen vervuld moesten worden, eer zij haar Zoon kon baren. Zo is het ook met de uitdelging van de schuld. Het moet Gods tijd zijn. Ons bestaan rekent maar; maar het geloof redeneert niet. In stilzitten en vertrouwen zal uw sterkte zijn."

Het wordt een herhaling, maar ik geloof oprecht niet dat ds. Lamain van gedachte is dat bij die “zielen” hun zonden werkelijk niet vergeven zijn. Ik geloof vast dat ook Lamain gelooft dat deze mensen reeds behouden zijn.

Verder mag je zeker kanttekeningen plaatsen hoor, misschien moet je dan iets duidelijker maken wat je bedoeld te zeggen met dit citaat want mij is het niet duidelijk.

[Forummer]

[
(...)
Voor een kind van God is het in de beleving namelijk werkelijk zo dat hij/zij de vergeving der zonden mist.(...)

Maar als je vergeving van zonden mag hebben ontvangen, dan weet je dat toch ook? Dus waarom zou je dat dan missen?

Nu weet ik wel dat velen niet zo veel op hebben met het weten, dan wordt wel eens gezegd "het zit een voet te hoog", maar juist HC7 vraag 21 spreekt toch over een stellig weten dat bij een waar geloof hoort. Dus geen tegenstelling.

Is dit juist niet het gevolg van zaken loskoppelen die bij elkaar horen, dat we het niet meer weten?

Dus alleen datgene waarvan je verzekerd bent (ik stel het maar even op 1 lijn, want als je het weet ben je toch verzekerd (ook denkende aan de woorden van Paulus) heb je ook?

Ik ben er van overtuigt dat er verschil is tussen de zekerheid van het geloof en de (mate van) verzekerd in een gelovige. En de staat van een kind van God is niet afhankelijk (gelukkig!) van de mate van verzekerdheid.

Je wordt niet zalig wanneer je zeker weet dat jou zonden vergeven zijn, maar door het geschonken geloof, groot of klein, meer of minder verzekerd.

En het geloof is rechtvaardigend van aard, of je nu helder zicht daarop hebt ja of nee.

Er zijn sommigen die vinden dat je geloof zo sterk moet zijn dat je het volle zicht op de vergeving van zonden hebt. Dan telt het zwakke geloof, waar er wel zekerheid is in de oefening van het geloof, maar waar later door het onheldere zicht je zonden weer terugkomen en de verzekering van de vergeving mist (daar komt de term vandaan: bedekt, maar nog niet vergeven), niet mee. Ik kan daar dan weer niet in mee.

Maar de term "een bedekte schuld is nog geen vergeven schuld" is toch onjuist? Wanneer Christus je schuld bedekt, heeft God de Vader die schuld ook vergeven!

Als je gelooft, maar geen zicht hebt op de vergeving van zonden, wát geloof je dan eigenlijk ?

[Forummer]

HC7 Vraag 21
Wat is een waar geloof?

Een waar geloof is een stellig weten of kennis , waardoor ik allesvoor waarachtig houd, dat ons God in Zijn Woord geopenbaard heeft , maar ook een vast vertrouwen , hetwelk de Heilige Geest door het Evangelie in mijn hart werkt , dat niet alleen anderen, maar ook mij vergeving der zonden, gerechtigheid en zaligheid van God
geschonken is, uit louter genade,alleen om der verdienste van Christus wil.

[GGotK]

Het punt is dat Ds Lamain met veel andere dominees vanuit de beleving spreken. Dus nee, dan kom je die tussenzinnetjes echt niet tegen.

Voor een kind van God is het in de beleving namelijk werkelijk zo dat hij/zij de vergeving der zonden mist. Dat is toch logisch, je mist het zicht erop, de troost eruit, er is daadwerkelijk een gemis, een gemis wat knaagt in je ziel en wat je onrustig maakt, je in de diepte brengt. Je hebt er niks aan als er dan in de prediking steeds bijgezegd zou worden: Nee, het is alleen in de beleving hoor, wat krijg je dan? Een rusten op veronderstelde zaken waar je in feite geen weet van hebt, maar in de veronderstelling bent dat de Heere dat alleen nog maar hoeft te openbaren?

De gewone weg is (geloof ik) dat de Heere het 1e wegneemt om het 2e te stellen. Hij brengt in de diepte om dan al je rustgronden van oa eerdere ervaringen af te nemen. Dan kan je het echt niet doen met veronderstelde zaken die je wel zou hebben, maar waar alleen het zicht op mist.

Dat bedoel ik met mijn eerdere post: dogmatisch proberen te ontleden wat geloofsbevindelijk wordt geleerd.

Nee, ik voel me toch echt thuis bij de citaten van Ds Lamain.

We kunnen ons zeker thuis voelen bij de preken van ds Lamain, maar enige kanttekeningen mogen we ook wel plaatsen. In ieder geval is er het gevaar dat sommige uitspraken van hem een eigen, onschriftuurlijk leven kunnen gaan leiden.

Nogmaals de korte overdenking uit het dagboek 'een begeerlijke rijkdom' van ds WC Lamain:


5 januari
"Er zullen zielen zijn, die met het oog op de jaarwisseling hebben gezegd: ‘Heere, zal ik nu weer met die oude schuld het nieuwe
jaar in moeten?’ Hun schuld is weleens bedekt geweest, toen zij mochten delen in de liefde Gods. Het is weleens geweest toen zij
in dat volbrachte Borgwerk van Christus mochten inblikken, alsof zij geen zonde meer hadden. Doch, bedekte schuld is geen vergeven
schuld. De schuld is weer teruggekomen. Zij zien ernaar uit dat hun schuld vergeven zou mogen worden in een weg van recht en
gerechtigheid, en dat hun zonden geworpen mochten worden in een zee van eeuwige vergetelheid. Wat zou dát toch een blijdschap
voor hun ziel zijn als God hun schuld nooit meer zou gedenken. Dat uitzien is weleens zo sterk geweest in hun ziel, dat zij hebben gezegd:
‘O God, als dat nu in mijn ziel mag gebeuren als Uw eigen werk, dan zou het in mijn hart zijn als in het hart van de dichter van
Psalm 116: “Ik zal met vreugd in ’t huis des Heeren gaan, om daar met lof Uw groten Naam te danken.” Zij gingen het nieuwe jaar niet zonder hoop tegemoet. Maar er hebben geen zaken plaatsgehad. Wat een teleurstelling. Hadden zij er recht op? Och, nee. De Heere is aan hen niets verplicht. Maar zij hadden zo gehoopt dat zij in de ruimte geplaatst zouden worden. Maar zij zijn nog niet verlost. Van Maria lezen we dat de dagen vervuld moesten worden, eer zij haar Zoon kon baren. Zo is het ook met de uitdelging van de schuld. Het moet Gods tijd zijn. Ons bestaan rekent maar; maar het geloof redeneert niet. In stilzitten en vertrouwen zal uw sterkte zijn."

Het wordt een herhaling, maar ik geloof oprecht niet dat ds. Lamain van gedachte is dat bij die “zielen” hun zonden werkelijk niet vergeven zijn. Ik geloof vast dat ook Lamain gelooft dat deze mensen reeds behouden zijn.

Verder mag je zeker kanttekeningen plaatsen hoor, misschien moet je dan iets duidelijker maken wat je bedoeld te zeggen met dit citaat want mij is het niet duidelijk.

Het probleem is dus dat er genoeg mensen zullen zijn die dit wel zo lezen/beluisteren, bezie maar eens de bijdrage van forumlid Forummer hierboven over een andere dominee. Vandaar mijn kanttekening 'in ieder geval is er het gevaar dat sommige uitspraken van hem een eigen, onschriftuurlijk leven kunnen gaan leiden'. Op zijn minst kan het verwarring stichten en dat kun je in sommige gevallen de hoorder niet kwalijk nemen.

[-DIA-]

HC7 Vraag 21
Wat is een waar geloof?

Een waar geloof is een stellig weten of kennis , waardoor ik allesvoor waarachtig houd, dat ons God in Zijn Woord geopenbaard heeft , maar ook een vast vertrouwen , hetwelk de Heilige Geest door het Evangelie in mijn hart werkt , dat niet alleen anderen, maar ook mij vergeving der zonden, gerechtigheid en zaligheid van God
geschonken is, uit louter genade,alleen om der verdienste van Christus wil.

En dan gaat de catechismus verder. Daar staat geen punt. Dan wordt alles gemoemd wat uit dat geloof (wat hier beschreven wordt) voortvloeit, en de verder weldaden van het geloof. Dan volgen de 12 artikelen, die worden een voor een behandeld, over de de Vader en onze schepping, de Zoon en onze verlossing, weer onderverdeeld in Zijn Namen, Zijn ambten, Zijn naturen en Zijn staten. Daarna over de Heilige Geest en onze heiligmaking, over de Algemene Christelijke Kerk, Christus's opstanding, en dan van de rechtvaardigmaking. En daar lezen we van de bate des geloofs, dat geloof dat in Zondag 7 wordt genoemd, dat wordt verder ontvoudt: Maar wat baat u dat gij die alles (vanaf Zondag 7) gelooft? Het stopt niet met Zondag 7. De Catechismus gaat verder en in dat verband moeten we dat laten staan. Daarna komt nog van de Sacramenten, en daarna komt het stuk der dankbaarheid, tot Zondag 52. Dus: wat is uw persoonlijke bate, wat baat het u dat u dat gelooft? Dat zijn de vragen die dan volgen.

[HersteldHervormd]

Hoe leg je dit allemaal nou uit aan de zwakker begaafde? Die kunnen dit nooit begrijpen en overdenken, helaas, dan maar geen nadere weldaden voor de zwakkere?

[Zeeuw]

Hoe leg je dit allemaal nou uit aan de zwakker begaafde? Die kunnen dit nooit begrijpen en overdenken, helaas, dan maar geen nadere weldaden voor de zwakkere?

Niet. Omdat deze vaak een kinderlijk geloof bezitten, wat jaloersmakend is.

[TSD]

Het punt is dat Ds Lamain met veel andere dominees vanuit de beleving spreken. Dus nee, dan kom je die tussenzinnetjes echt niet tegen.

Voor een kind van God is het in de beleving namelijk werkelijk zo dat hij/zij de vergeving der zonden mist. Dat is toch logisch, je mist het zicht erop, de troost eruit, er is daadwerkelijk een gemis, een gemis wat knaagt in je ziel en wat je onrustig maakt, je in de diepte brengt. Je hebt er niks aan als er dan in de prediking steeds bijgezegd zou worden: Nee, het is alleen in de beleving hoor, wat krijg je dan? Een rusten op veronderstelde zaken waar je in feite geen weet van hebt, maar in de veronderstelling bent dat de Heere dat alleen nog maar hoeft te openbaren?

De gewone weg is (geloof ik) dat de Heere het 1e wegneemt om het 2e te stellen. Hij brengt in de diepte om dan al je rustgronden van oa eerdere ervaringen af te nemen. Dan kan je het echt niet doen met veronderstelde zaken die je wel zou hebben, maar waar alleen het zicht op mist.

Dat bedoel ik met mijn eerdere post: dogmatisch proberen te ontleden wat geloofsbevindelijk wordt geleerd.

Nee, ik voel me toch echt thuis bij de citaten van Ds Lamain.

We kunnen ons zeker thuis voelen bij de preken van ds Lamain, maar enige kanttekeningen mogen we ook wel plaatsen. In ieder geval is er het gevaar dat sommige uitspraken van hem een eigen, onschriftuurlijk leven kunnen gaan leiden.

Nogmaals de korte overdenking uit het dagboek 'een begeerlijke rijkdom' van ds WC Lamain:


5 januari
"Er zullen zielen zijn, die met het oog op de jaarwisseling hebben gezegd: ‘Heere, zal ik nu weer met die oude schuld het nieuwe
jaar in moeten?’ Hun schuld is weleens bedekt geweest, toen zij mochten delen in de liefde Gods. Het is weleens geweest toen zij
in dat volbrachte Borgwerk van Christus mochten inblikken, alsof zij geen zonde meer hadden. Doch, bedekte schuld is geen vergeven
schuld. De schuld is weer teruggekomen. Zij zien ernaar uit dat hun schuld vergeven zou mogen worden in een weg van recht en
gerechtigheid, en dat hun zonden geworpen mochten worden in een zee van eeuwige vergetelheid. Wat zou dát toch een blijdschap
voor hun ziel zijn als God hun schuld nooit meer zou gedenken. Dat uitzien is weleens zo sterk geweest in hun ziel, dat zij hebben gezegd:
‘O God, als dat nu in mijn ziel mag gebeuren als Uw eigen werk, dan zou het in mijn hart zijn als in het hart van de dichter van
Psalm 116: “Ik zal met vreugd in ’t huis des Heeren gaan, om daar met lof Uw groten Naam te danken.” Zij gingen het nieuwe jaar niet zonder hoop tegemoet. Maar er hebben geen zaken plaatsgehad. Wat een teleurstelling. Hadden zij er recht op? Och, nee. De Heere is aan hen niets verplicht. Maar zij hadden zo gehoopt dat zij in de ruimte geplaatst zouden worden. Maar zij zijn nog niet verlost. Van Maria lezen we dat de dagen vervuld moesten worden, eer zij haar Zoon kon baren. Zo is het ook met de uitdelging van de schuld. Het moet Gods tijd zijn. Ons bestaan rekent maar; maar het geloof redeneert niet. In stilzitten en vertrouwen zal uw sterkte zijn."

Het wordt een herhaling, maar ik geloof oprecht niet dat ds. Lamain van gedachte is dat bij die “zielen” hun zonden werkelijk niet vergeven zijn. Ik geloof vast dat ook Lamain gelooft dat deze mensen reeds behouden zijn.

Verder mag je zeker kanttekeningen plaatsen hoor, misschien moet je dan iets duidelijker maken wat je bedoeld te zeggen met dit citaat want mij is het niet duidelijk.

Het probleem is dus dat er genoeg mensen zullen zijn die dit wel zo lezen/beluisteren, bezie maar eens de bijdrage van forumlid Forummer hierboven over een andere dominee. Vandaar mijn kanttekening 'in ieder geval is er het gevaar dat sommige uitspraken van hem een eigen, onschriftuurlijk leven kunnen gaan leiden'. Op zijn minst kan het verwarring stichten en dat kun je in sommige gevallen de hoorder niet kwalijk nemen.

Dat ben ik met je eens inderdaad, dat het soms verwarrend kan zijn en dan de wijze van uitdrukken daar bepaald niet in meehelpt...

[TSD]

Maar de term "een bedekte schuld is nog geen vergeven schuld" is toch onjuist? Wanneer Christus je schuld bedekt, heeft God de Vader die schuld ook vergeven!

Als je gelooft, maar geen zicht hebt op de vergeving van zonden, wát geloof je dan eigenlijk ?

HC7 Vraag 21
Wat is een waar geloof?

Een waar geloof is een stellig weten of kennis , waardoor ik allesvoor waarachtig houd, dat ons God in Zijn Woord geopenbaard heeft , maar ook een vast vertrouwen , hetwelk de Heilige Geest door het Evangelie in mijn hart werkt , dat niet alleen anderen, maar ook mij vergeving der zonden, gerechtigheid en zaligheid van God
geschonken is, uit louter genade,alleen om der verdienste van Christus wil.

De term die je noemt ziet in mijn ogen op een zaak die werkelijkheid is de geloofsbeleving van vele van Gods kinderen. De uitdrukking is alleen erg ongelukkig, zeker omdat in de Bijbel o.a. in Ps. 32 bedekt en vergeven in elkaars verlengde liggen. Ook dit is / gaat een eigen leven leiden die helemaal niet meer matcht met hoe het oorspronkelijk werd bedoeld. Ik ga het proberen uit te leggen:

Er is een toevluchtnemend geloof, waarbij de zondaar toevlucht neemt tot Christus, maar (nog) niet de verzekering kent van zijn staat. Op het moment dat het geloof in beoefening is, dan ziet / aanschouwt zo iemand Hem als zijn/haar Zaligmaker. Dan is er vrede, dan is er vrijheid, een vreugde in God, door Christus, een zalig 'mijnen' en op dat moment ligt er niets, geen één zonde, maar tussen hem en God. (En om even gelijk door te gaan op je 2e post: Ik geloof dat zo iemand hier iets beoefend van wat in vraag 21 van Zondag 7 staat verwoord).

Echter, de persoonlijke geloofskennis is nog gering, hij/zij mist de verzegeling waardoor, nadien hij/zij weer gaat zien op zichzelf, op zijn zonden, weer ziet op wie God is, en opnieuw bevreest wordt. Je zonden 'komen terug' en je ondervindt dat je vaste grond mist. Je dacht dat al je zonden uitgewist waren, maar je ondervindt nu dat je schuld op je drukt en je de wetenschap van die vergeving mist. Je hebt geen 'vaste grond' onder de voeten. Dat bedoelden ze vroeger met: De schuld is 'slechts' bedekt. Bedekt dus in de zin van een kleed wat er overheen ligt, waardoor je ze als het ware niet ziet wanneer je op Christus mag zien, maar, omdat je de verzekering / verzegeling daarvan mist in je geweten, je daarna weer op je schuld gaat zien. Het kleed is er weer af, zo zou je zeggen.

Maar als de Heere door Zijn Geest door gaat trekken en je meer gaat leren van wie je bent, vooral wie God is in Zijn rechtvaardigheid, dat je meer helder gaat zien dat er betaald moet worden voor je zonden, dan kom je weer 'naakt' voor God te staan. En dan wordt een heldere 'vrijspraak' nodig in je leven: Het spreken van de Heere wat je vaste grond geeft onder de voeten, dat je weten mag dat jou zonden nu achter Zijn rug zijn geworpen in een zee van eeuwige vergetelheid. Wanneer de Heere dat schenkt en de Heilige Geest dus verzegeld in je geweten dat je zonden vergeven zijn, dan komt die schuld later ook niet meer terug. Dan is er wel strijd, maar dan weet je wat er bestreden wordt. Dát wordt in die 'gewraakte' term bedoeld met 'vergeven'.

Met de term wordt dus bedoeld dat iemand wél in de beoefening van het geloof die vrede in Christus heeft mogen ervaren, maar nog niet de verzegeling kent in zijn geweten van de schuldvergeving.

Je moet het dus echt lezen vanuit de beleving van een kind van God, anders gaat dit een geheel eigen en verkeerd leven leiden.

[eilander]

Bedankt @TSD, voor deze uitgebreide uitleg. Ik kan het hiermee wel eens zijn.
Het komt mij voor dat dit nogal eens gecombineerd wordt met een pastoraat en prediking waarin wel gezégd wordt dat er gestaan moet worden naar zekerheid, maar waarin dat verder niet goed functioneert. En dat brengt ook gevaren met zich mee.

[Bertiel]

Het toevluchtnemende geloof wordt door Hellenbroek rechtvaardig makend genoemd.
Dit zie je ook bij de puriteinen in een zekerheid van geloof ten opzichte van een zekerheid van gevoel.
Is het niet een manco van de prediking als dit niet tot zekerheid kan leiden?
Ook Petrus Immens in de Godvruchtige avondmaalganger bemoedigd in het derde hoofdstuk de kleingelovigen ook om in het toevlucht nemen tot Christus hun zekerheid te zoeken en te vinden.