Functioneert de Wet los van het Evangelie?

[memento]

Bv. Gisteren hoorde ik een preek over 'Dit is een getrouw woord, en alle aanneming waardig, dat Christus Jezus in de wereld gekomen is, om de zondaren zalig te maken, van welke ik de voornaamste ben.'

We moeten niet vergeten dat de SV vertaald is in een tijd waar nogal wat dwalingen waren mbt algemene verzoening en alverzoening, die bestreden moesten worden, iets wat (helaas) soms heeft geleidt tot het invoegen van beperkingen in de text, die er helemaal niet staan.

Momenteel is het de tendens in de bevindelijk gereformeerde kringen om alles wat riekt naar een godsdienst zonder zelfkennis, de grond in te stampen met alle argumenten en bijbeltexten die men tot zn beschikking heeft.

Maargoed, het is het zeer goed mogelijk om de uitgestrektheid van die 'zondaren' te limiteren tot mensen die aan zichzelf ontdekt zijn, namelijk omdat in Paulus' het waarvan ik de voornaamste ben, ware zelfkennis doorschemert. Geen echt sterke exegese, maar opzich mogelijk

Echter, als we de tekst beter bekijken valt er (althans, dat is mijn mening) heel wat te zeggen voor de uitleg: ontdekte zondaren.

De Korte Verklaring zegt over het woord zondaars in deze tekst:

Dat woord zondaars zegt tot ons zeer weinig meer, omdat het afgesleten is. De Joodse hoorders en de eerste christenen echter hebben het woord in zn volle volle diepe verachtelijkheid verstaan en gevoeld. ..... Om zúlken te redden kwam Christus

Kortom, om jezelf zalig te kunnen rekenen door het geloof in Christus moet je jezelf ook onder de zondaren (in de meest verachtelijke betekenis) rekenen, of, anders gezegd: moet je een ontdekte zondaar zijn. Het feit dat er geschreven staan dat zondaren zalig worden impliceerd dat zij zelfkennis hebben gekregen of gaan krijgen, anders zouden zij zichzelf nooit onder de zondaren rekenen, en dus ook niet zalig worden.

Calvijn:

The word sinners is emphatic; for they who acknowledge that it is the office of Christ to save, have difficulty in admitting this thought, that such a salvation belongs to “sinners.â€

[ndonselaar]

Kortom, om jezelf zalig te kunnen rekenen door het geloof in Christus moet je jezelf ook onder de zondaren (in de meest verachtelijke betekenis) rekenen, of, anders gezegd: moet je een ontdekte zondaar zijn. Het feit dat er geschreven staan dat zondaren zalig worden impliceerd dat zij zelfkennis hebben gekregen of gaan krijgen, anders zouden zij zichzelf nooit onder de zondaren rekenen, en dus ook niet zalig worden.

De kennis dat men zondaar ís, wordt juist door de prediking van het Evangelie verkregen. Hiertoe is de bediening van het Woord het middel! Sommige mensen veronderstellen juist dat er éérst plaatsgemaakt moet worden vóórdat de prediking van de Gekruisigde ons wat doet. Het Woord leert ons dat juist de prediking plaatsmakend én plaatsvervullend is.

Groeten,

[ndonselaar]

"De kennis dat men zondaar ís, wordt juist door de prediking van het Evangelie verkregen. Hiertoe is de bediening van het Woord het middel! Sommige mensen veronderstellen juist dat er éérst plaatsgemaakt moet worden vóórdat de prediking van de Gekruisigde ons wat doet. Het Woord leert ons dat juist de prediking plaatsmakend én plaatsvervullend is."

Ha Niek,

Een kleine reactie:
De Schrift leert ons dacht ik toch duidelijk dat de kennis der zonde niet door het Evangelie, maar door de wet is.

Prediking van het Woord is m.i. prediking van wet en Evangelie. Beiden.

En dan niet de wet voor de onbekeerden en het Evangelie voor de overtuigden, maar zowel wet als Evangelie tot de gehele gemeente.

Overigens veronderstel ik ook dat er eerst plaats gemaakt moet worden.
Zonder maat, trap, diepte of lengte te bepalen overigens.
Maar de natuurlijke mens die zijn zonde niet kent, ziet geen enkele gedaante of heerlijkheid in Christus. Dat is niet voorwaardelijk of zo, maar eenvoudig de werkelijkheid en waarheid die de Schrift ons leert.

Laten we vasthouden dat het aanbod van genade in de prediking van het Evangelie welmenend tot allen komt; maar dat het alleen waarde krijgt voor een verloren zondaar die overtuigd is van zonde.

Hoi Zeeuw,

Laat ik vooropstellen dat het voor mij géén vraag is of er plaatsmakend werk is en dat de Wet juist de kennis der zonde werkt.

Toch is het wellicht eens goed om af te vragen wánneer deze Wet onze spiegel kan zijn? Functioneert deze Wet los, vooraf? Of functioneert hij alleen in de handen van de Gekruisigde zelf?

Zeker is er plaatsmakend werk. Maar wat bedoelen we met dat plaatsmakend werk? Bedoelen we hiermee de Wetsprediking? Of bedoelen we hiermee de wonderlijke werking van Gods Geest in Zijn wederbarende werking?

Deze vragen staan los van het onderschrijven van je slotopmerkingen, nl. alleen een verslagene heeft troost nodig. Zo is het ook geestelijk. Waar God ons doorwondt met Zijn vlammende Wet, daar druppelt de olie van Zijn lieflijk Evangelie. Deze zijn toch nooit los te verkrijgen?

Ik heb het even wat vlug neer moeten schrijven, maar ik denk wel dat je mijn vraag verstaat.

Hartelijke groet,

Niek

[memento]

De kennis dat men zondaar ís, wordt juist door de prediking van het Evangelie verkregen. Hiertoe is de bediening van het Woord het middel! Sommige mensen veronderstellen juist dat er éérst plaatsgemaakt moet worden vóórdat de prediking van de Gekruisigde ons wat doet. Het Woord leert ons dat juist de prediking plaatsmakend én plaatsvervullend is.

Waarschijnlijk bedoel je met prediking van het Evangelie dat mensen worden gewaarschuwd dat zij verloren gaan zolang ze onbekeerd verder leven, en dat ze omdat onbekeerd zijn leven onder Gods toorn, maar dat er redding is voor een ieder die Christus in het geloof aanneemt. In dat geval ben ik het van harte met je eens.

Als je het Evangelie bedoelt alleen het laatste gedeelte (zalig zijn is Christus in geloof aannemen) ben ik het niet met je eens. Petrus begint op de Pinksterdag niet met Christus, maar met een donder en bliksempreek over de zonden van zijn hoorders...

Toch is het wellicht eens goed om af te vragen wánneer deze Wet onze spiegel kan zijn? Functioneert deze Wet los, vooraf? Of functioneert hij alleen in de handen van de Gekruisigde zelf?

De wet in de breedste zin, of misschien beter: het geweten, kán los functioneren en mensen zondekennis leren, zie Judas en Kaïn. Echter, omdat het goddeloos zou zijn om te stellen dat iemand, in wie Gods Geest werkt, verloren kan gaan, houd ik het ervoor dat vanaf het moment dat de Geest iemand aan zijn zonde ontdekt, hij behouden is, ook al heeft hij nog geen zicht op Christus.

We moeten er wel op letten dat dat een puur theologische stelling is, en er voor op passen dat we ellendekennis niet gaan verheerlijken als zijnde de zaligheid zelf (zoals zeeuw2 ook al zij)

Zeker is er plaatsmakend werk. Maar wat bedoelen we met dat plaatsmakend werk? Bedoelen we hiermee de Wetsprediking? Of bedoelen we hiermee de wonderlijke werking van Gods Geest in Zijn wederbarende werking?

Beiden, in zekere zin is elke roepstem (prediking, bijbellezen, etc) een plaatsmakend werk, doch zal enkel en alleen tot zaligheid leiden indien de Geest het hart levendmaakt...

Deze vragen staan los van het onderschrijven van je slotopmerkingen, nl. alleen een verslagene heeft troost nodig. Zo is het ook geestelijk. Waar God ons doorwondt met Zijn vlammende Wet, daar druppelt de olie van Zijn lieflijk Evangelie. Deze zijn toch nooit los te verkrijgen?

Mee eens, echter er kan best tijd tussen zitten voordat de treurigen vertroost worden. Een oude uitdrukking is niet voor niets: je word niet op één dag zalig.

Vandaag de dag is er nogal wat antipatie richting de prediking die ruimte openlaat voor zgn. bekommerde zielen; mensen die wel hun ellende kennen en bewenen maar nog geen deel hebben aan Christus. Laten we niet vergeten dat geloof niets anders is dan een uiten van de behoeften die er in je hart leven, in een vertrouwen dat Hij die behoefte kán vervullen.

Velen houden niet van dat woord kunnen in bovengenoemde omschrijving van geloof, echter wie durft te beweren dat de melaatse die tot Jezus kwam met de bede Indien Gij wilt, Gij kunt mij reinigen geen geloof had...

[Aangepast op 6/1/04 door memento]

[Egbert]

Op het gevaar af dat ik weer wordt beschuldigd over verschillende dingen heen te willen springen wil ik toch een kleine [misschien kinderachtig] kanttekening plaatsen bij het onderstaande stukje.


Mee eens, echter er kan best tijd tussen zitten voordat de treurigen vertroost worden. Een oude uitdrukking is niet voor niets: je word niet op één dag zalig.

Waarom zo stellig die niet op die ene dag? Gods normale weg zal vaak wel zo maar vooral in de Bijbel komt het vaak voor juist op één dag of in ieder geval binnen een paar dagen.

Vandaag de dag is er nogal wat antipatie richting de prediking die ruimte openlaat voor zgn. bekommerde zielen; mensen die wel hun ellende kennen en bewenen maar nog geen deel hebben aan Christus. Laten we niet vergeten dat geloof niets anders is dan een uiten van de behoeften die er in je hart leven, in een vertrouwen dat Hij die behoefte kán vervullen.

Ook bovenstaande woorden kriebelen een beetje bij mij. Ik heb het voorrecht in een gemeente te mogen kerken waar juist andersom wordt gedacht. DE bekommerde mens wordt verheerlijkt, Christus kennis is alleen voor de diep doorgeleide en komt eigenlijk niet meer voor. Zo zijn er meerdere gemeentes in de rechterflank van de ger. gez. DSorry dat ik zo gebeten reageer, ook ik wil veel liever genuanceerd reageren maar ik ken de praktijk van het 'hypercalvinisme' maar al te goed, mensen worden, misschien niet bewust, in het duister gehouden, de meest pastorale uitdrukking is "bid er maar veel om". Is dat dan de juiste weg?

[memento]

Waarom zo stellig die niet op die ene dag? Gods normale weg zal vaak wel zo maar vooral in de Bijbel komt het vaak voor juist op één dag of in ieder geval binnen een paar dagen.

Uitdrukkingen moet je niet te strikt opvatten, zeker niet als ik ze citeer . Ik gebruikte m alleen maar om te verwoorden dat het ook mogelijk is dat het bekeringsproces (van zondekennis tot een bewust geloof in Christus) soms langere tijd kan duren.

Ook bovenstaande woorden kriebelen een beetje bij mij. Ik heb het voorrecht in een gemeente te mogen kerken waar juist andersom wordt gedacht. DE bekommerde mens wordt verheerlijkt, Christus kennis is alleen voor de diep doorgeleide en komt eigenlijk niet meer voor.

Toch verbaasd het me altijd dat zware dominees het evenveel over geloof in Christus hebben als wat lichtere dominees (een Moerkerke preek (ik zei: preek, geen artikel, want daar ben ik het niet altijd mee eens) evenzeer als een C. Harink preek). Ik moet de eerste preek nog horen waarin zondekennis verheerlijkt word...

Echter, in heel veel preken word een bekommerde niet gewezen op zijn ongeloof, iets wat ik persoonlijk nogal een kwalijke zaak vind, lees bv Comri (die zo vaak pro-bekommerden geciteerd word), of andere oudvaders, dan valt meteen op dat ze wél erkennen dat er bekommerden zijn, maar ze tegelijkertijd ernstig oproepen niet daarin te rusten, maar te staan naar geloof en zekerheid.

maar ik ken de praktijk van het 'hypercalvinisme' maar al te goed, mensen worden, misschien niet bewust, in het duister gehouden, de meest pastorale uitdrukking is "bid er maar veel om". Is dat dan de juiste weg?

Wat betreft hypercalvinisme: ikzelf word meestal onder die groep gerekend omdat ik de dogmatische stelling erop na houd dat het aanbod van genade voorwaardelijk is, nl. op voorwaarde van geloof en bekering.

Het is echter gevaarlijk als uit die dogma oneigelijke consequenties getrokken worden. Dat een mens zichzelf niet kan bekeren is een enorme waarheid, en dat we alles alleen moeten verwachten van God ook, maar om op basis daarvan pastoraal niet verder te kunnen komen dan: 'bid er maar veel om' is hardstikke fout. We moeten de onbekeerden oproepen tot bekering, en de bekommerden tot geloof!~

Daarbij: uiteindelijk is het doel van Gods kinderen dat zij leven tot eer van God. Ik denk dat er naar buiten toe veel meer aantrekkingskracht van uitstraalt als een mens verzekerd is van zijn heil, dan wanneer hij nog met de vraag loopt te tobben: 'mag ik er wel bijhoren, heb ik mezelf er niet bijgerekend, etc'. Gods kinderen horen het bewijs te zijn van dat God mensen wil zalig maken!

[Aangepast op 7/1/04 door memento]

[Egbert]

Oorspronkelijk gepost door memento
Toch verbaasd het me altijd dat zware dominees het evenveel over geloof in Christus hebben als wat lichtere dominees (een Moerkerke preek (ik zei: preek, geen artikel, want daar ben ik het niet altijd mee eens) evenzeer als een C. Harink preek). Ik moet de eerste preek nog horen waarin zondekennis verheerlijkt word...


[Aangepast op 7/1/04 door memento]

Het gaat ook niet over predikanten, het gaat over de praktijk in de gemeente en gelezen predikaties en misschien wordt het met de mond niet altijd beleden, maar de praktijk kan soms nog geniepiger [opzich niet de mensen natuurlijk] zijn. Als jij belijdt een christen te zijn wordt je gewoon niet geaccepteerd omdat je het dan w.s. zelf 'gepakt' hebt.

[ndonselaar]

We moeten de onbekeerden oproepen tot bekering, en de bekommerden tot geloof

Dit is remonstrants!

[Refojongere]

En toch kan ik wel met memento inkomen. Tot de onbekommerden moet gezegd wordt: Zie je staat in, zie je zonden, bekeer je en ga tot Christus! (Bekering en geloof). Zoals er vaak van overtuigde en ontwaakte zondaars gesproken wordt en dat gaat vooraf aan het geloof in Christus. Ik heb nog nooit van een kind Gods gehoord dat hij zonder enige aandoening tot Christus kwam.

Tot de bekommerden, die wel weten van een 'ontwaken' en 'overtuiging' moet gezegd worden: Geloof in Christus en je zult gered worden, knap je zelf niet op, want dat is het Evangelie niet. Het Evangelie is juist dat jij niets hoeft te doen. Dan wordt pas de rust en vrede genoten in Christus.

Dus onbekommerden moeten opgeroepen worden om zich te bekeren van hun oude leven en verzoening te zoeken in het bloed van Christus.

Tot de bekommerden moet gezegd worden: U die Christus zoekt: Wacht op de Heere, houdt moed, u vraagt of u wel werkelijk met Christus verenigd bent, let op de kenmerken in Gods Woord, neem telkens Christus aan, want op dat aannemen volgt de verzekering vroeger of later in je geweten dat je gerechtvaardigd bent en de Geest zal getuigen met uw geest dat je een kind van God bent. Of misschien heb je geen armen van het geloof om Hem aan te nemen. Dat deert niet: CHRISTUS is UW Redder en Zaligmaker...rust in Zijn werk, veroordeel je zelf, zie helemaal van eigen werk af en zie telkens op Hem.

Wij moeten maar niet te snel oordelen of bekommerden ongelovig of gelovig zijn.

[memento]

Trouwens, ook bekommerden zijn ten diepste nog onbekeerd. Zolang ze niet daadwerkelijk in Christus geloven kunnen ze wel overtuigingen van zonde hebben ( en in die zin mogen ze wel worden onderscheiden van hen die dit niet hebben), maar is er nog geen sprake van wedergeboorte en geloof in Christus.

Bedoel je daarmee dat een bekommerde nog verloren ligt (statelijk onbekeerd), of alleen dat hij voor zijn beleving nog niet bekeerd is?

Ik heb het al eerder gezegd, maar persoonlijk vind ik dat de ware ellendekennis binnen het bekeringsproces hoort, omdat het anders geld als voorwaarde, en het daarbij ook nog de werking van de Geest in deze ontkend, of iig afzwakt.

Hoe bedoel je trouwens de stelling dat het aanbod voorwaardelijk is ?

Je noemt namelijk geloof en bekering als voorwaarden. Wil je daar mee aangeven dat het aanbod van genade alleen komt tot de overtuigden van zonde, of bedoel je dat het aanbod komt tot allen maar alleen verwerkelijkt word in hen die overtuigd zijn van zonde.

De 2e betekenis. Misschien dat een voorbeeld het duidelijk maakt. Twee zwemmers zwemmen in zee. De strandwacht komt langs, die hen waarschuwd voor haaien. De ene lacht, en zwent door. De ander schrikt, en hijst zich in het bootje van de strandwacht. Beiden hebben de waarschuwing ontvangen, beiden hebben het aanbod om gered te worden ontvangen, de ene maakt er gebruik van, de ander niet. De lachende zwemmer kan ook nix met de oproep om te geloven dat er in het bootje veiligheid is (in de zin van: het heeft hem nix te zeggen), hij waant zich nl. al veilig in het water...

quote: We moeten de onbekeerden oproepen tot bekering, en de bekommerden tot geloof

Dit is remonstrants!

Hè, de ene vind me hyper-calvinistisch, de ander weer remonstrants. Het is ook nooit goed :-P

[Aangepast op 8/1/04 door memento]