Schiftuurlijk-bevindelijke prediking

[Johann Gottfried Walther]

Om het topic van: Preken luisteren op internet niet verder te vervuilen, maar even deze reactie in een nieuw topic gezet.

Wat voor waardeoordelen worden hier nu geveld?

Iemand vraagt gewoon om de schriftuurlijk-bevindelijke waarheid. Die is zwaar als we kittelachtig van gehoor zijn, maar dat juk is licht als we het met ons hart mogen verstaan. Niets in ons, alles uit Hem, zo zal het dan gaan naar Jeruzalem.

Het is maar net wat je onder 'schriftuurlijk-bevindelijke waarheid' verstaat.

Daar zijn verschillende invullingen van:
Hier enkele op een rijtje:
1-2 zelf geformuleerd, 3 kwam ik op een internetsite tegen, 4 is een citaat van Ds. C.J. Meeuse.

1. Er wordt een bijbelgedeelte behandeld (Schriftuurlijk) en daarna of daaruit worden de gangen van het volke des Heeren, verklaard. (Bevindelijk)
andere invulling:
2. De Schrift is aan het woord, door Gods Geest, en er worden toepassingen gemaakt, waaronder vragen of de zaken uit de tekst of het schrift gedeelte ook bevindelijk gekend worden.
een andere:
3. Dat de prediker bewogen is, en het Woord Gods zelf ook beleeft heeft, de waarheid van dat woord.
en weer een andere:
4. In een schriftuurlijk-bevindelijke prediking komt de noodzaak van een persoonlijke, waarachtige bekering steeds aan de orde, waarbij ook aandacht wordt gegeven aan de kenmerken van het geestelijk leven.

[Luther]

Eigenlijk kan ik me in geen van de vier definities vinden. Want alle vier hebben ze het gevaar in zich dat het geen bevindelijke prediking, maar gepreekte bevinding wordt. En dat is doorgaans de dood in de pot. Vaak gaat de prediker dan over op de derde persoon enkelvoud: En dan zeggen ze... en dan ervaren ze... en dan bidden ze... en dan gevoelen ze...

En iedereen zit erbij en kijkt ernaar. Want wie durft dan te zeggen: dit gaat over mij?
Dan voel ik me meer thuis bij ds. Golverdingen (GG Waarde), die deze dingen veelal zegt: dan zegt u... dan ervaart u... dan bidt u... dan gevoelt u...

Ds. Moerkerken heeft in een interview eens gezegd, dat een schriftuurlijjk-bevindelijke prediking te vergelijken is met een bakken van een brood. Dat moet nauwkeurig gebeuren (schriftuurlijk, schrift met schrift vergelijkend, lijnen trekkend naar Christus; tegelijkertijd moet het ondervonden worden, zoals een vers gebakken brood heerlijk kan ruiken. (bevinding)

Dr. C.A. van der Sluijs vond de term schriftuurlijk-bevindelijk verkeerd gekozen, alsof het om twee bestanddelen gaat. Hij pleitte eens voor de term 'schrift-ondervindelijke' prediking. Daarmee nog meer aanduidend dat de uitleg van de Schrift gericht dient te zijn op de persoonlijke toepassing en ondervinding in hart van de zondaar.
Dan gaat het dus niet over allerlei gangen en wegen, los van de gemeente die zit te luisteren, maar dat de tekst zo dicht bij het hart gebracht wordt, dat we er niet meer van tussen kunnen en wij geen tekst meer lezen, maar dat de tekst ons leest.

[Kaw]

Als we de bijbel (en dat hoeft niet eens nauwkeurig) lezen, dan zien we dat de apostelen, de profeten en Paulus het volk of de gemeenten vermanen, aansporen en opbouwen (leren) in het geloof.
De aandacht voor bekering als in wedergeboorte en de gangen van Gods volk hebben in verhouding een rol in de bijbel dat ik durf te zeggen dat deze niet elke preek aan de orde hoeven te komen. Ellende, verlossing en dankbaarheid komen niet in elk hoofdstuk van de bijbel tezamen voor. Naar mijn mening mag een predikant voor een preek een onderwerp kiezen waar hij de hele preek aan mag weiden, zonder alle voorgeschreven aspecten die voor zouden moeten komen in elke preek. Daarin moet hij zich laten leiden door de Heilige Geest. Wanneer de prediker zo zal opereren, dan geloof ik dat de gemeente het brood krijgt wat het nodig heeft en dat de predikant over een langere periode juist wel evenwichtig predikt en dat de prediking ook meer resultaat zal hebben in de gemeente. De prediking kan zelfs Schriftuurlijk-bevindelijk worden genoemd, want Gods volk zal zich er in herkennen en elke week nieuwe stof krijgen ter overdenking, ter vermaning en ter opbouw. Gods volk zal merken dat het wel lijkt alsof de dominee hun harten kent en weet wat daarin speelt, omdat elke preek weer relevant is ten opzichte van de worstelingen en actuele gangen van Gods volk. In de gemeenten waar men er prat op ging schriftuurlijk-bevindelijk te preken, merkte ik dat men zocht naar een formule waar elke preek in gegoten zou moeten worden en wat dan de perfecte balans en uitwerking zou moeten hebben. De uitwerking om mij heen was enkel dat men de preek controleerde op de gestelde voorwaarden en de voorspelbaarheid juist een plus was voor de luisteraar, maar dat de preek zelf geen enkele uitwerking had. Men werd niet geprikkeld tot 'aannemend' luisteren, maar enkel tot 'controlerend en bevestigend' luisteren. Met dat aannemend bedoel ik dat de luisteraar de boodschap aannam alsof de Heilige Geest Zelf tot hem sprak en er voor boog en het van harte voornam om het toe te passen in de week die ging komen. Met controlerend en bevestigend bedoel ik dat de luisteraar enkel de conclusie trok dat de waarheid was gepreekt en verder er niets mee deed.

Dat de schriftuurlijk-bevindelijke prediking in de vorm van die vaste formule mensen irriteert en dat dit dan vervolgens weer een teken is dat dit de juiste prediking is, is natuurlijk onzin. Ik zou zeggen: oordeel op de vruchten van de prediking. In mijn huidige gemeente is er meer de vrije vorm van prediking zoals ik hierboven over sprak en de avondmaalstafels zijn elke keer weer zichtbaar voller en de kerk groeit als kool. De vaste vorm van schriftuurlijk bevindelijke prediking heeft naar mijns inziens niet dat effect op de mensen en ik betwijfel of dit een door de Heilige Geest ingegeven prediking is, om twee redenen. 1. Er is haast geen vrucht van geloof en bekering te vinden in de gemeenten waar men deze vorm verkiest. 2. Het werk van de Heilige Geest zal zeer herkenbaar zijn aan Gods Woord en de schriftuurlijk-bevindelijke prediking in deze gemeenten beslaat bijbels gezien maar een nagelschraapseltje van alle leerstof die Gods Woord ons biedt, wat me niet logisch lijkt wanneer de Geest zou werken in de prediker.

[gravo]

De term "schriftuurlijk-bevindelijk" roept bij mij toch een zekere spanning op. Wanneer de Bijbel de enige, uitsluitende en unieke openbaring van God is, het Woord Gods, eenmalig en afgesloten, dan behoeft er niet gezocht te worden naar een tweede bron. Alles wat God heeft willen openbaren en heeft willen zeggen is reeds gezegd in de Bijbel, waarbij met name het getuigenis van Jezus Christus de centrale openbaring is in de volheid des tijds.

Nu meen ik, dat naast dit "schriftuurlijke" er toch via het begrip "bevindelijk" een tweede bron wordt aangeboord, waardoor wij Gods stem vernemen. Het is zogezegd een particuliere sprake Gods aan en in het hart van een persoon.

Deze twee-heid wordt herkend, wanneer van de Bijbel wordt gezegd, dat deze op twee manieren tot ons kan komen. Er is 1. een voorwerpelijke wijze van kennen, waarbij de inhoud van de Bijbel wel in z'n geheel wordt gelezen, gepredikt of gehoord en er is 2. een onderwerpelijke wijze van kennen, waarbij er iets wezenlijks van God toegevoegd wordt aan individuele mensen. Die eerste bron valt geheel samen met de Bijbel van kaft tot kaft. De tweede bron valt er niet mee samen: het is een noodzakelijke toevoeging, waarbij de Bijbel op zichzelf dus niet genoeg is.

Die laatste bron, die onderwerpelijke kennis, dat is nu precies de kennis, die men "bevindelijk" moet leren kennen. Hier gaat het eigenlijk om. Extreem gesteld zou je de Bijbel helemaal gelezen kunnen hebben, er alles van weten, de Bijbel van kaft tot kaft kunnen onderschrijven en geloven. Maar zolang het alleen bij de Bijbel als Gods Woord blijft is het nog onvoldoende. Er moet nog iets extra's gegeven worden, dat niet in de Bijbel te vinden is. God moet hoogstpersoonlijk iets toevoegen aan wat Hij in de Bijbel al gegeven heeft: dat is kennis, die buiten de Bijbel om direkt in het hart van de mens gelegd wordt. Hierin is de mens volstrekt passief. Je kunt duizend keer de Bijbel geloven, lezen en liefhebben, maar als je dat tweede, dat echte werk niet hoogst particulier ontvangt, is de Bijbel verder een onvoldoende openbaring.

Ik verzet mij hiertegen, omdat deze gedachte grenst aan de twee-heid, die in de gnostiek ook zo belangrijk was. Daar was ook een sterk dualisme van te minachten materie tegenover het ware geestelijke. Het ging niet om de tijdelijke dingen, de vergankelijke objecten. Niets dat objectief was, voorwerpelijk, kon een mens redden. Nee, het ging om een innerlijke geestelijke subjectieve onderwerpelijke kennis, die de mens boven het materiele zou uittillen en wegvoeren.

Op deze wijze wordt in bevindelijke kring ook wel eens over de uiterlijke kant gesproken: de prediking, de Bijbel of Jezus Christus, ze worden steeds uiteengerafeld in bijvoorbeeld een uitwendige zaak en een inwendige zaak. Uitwendig kunnen we de Bijbel lezen, de prediking horen, Gods roepstem vernemen, in Jezus geloven, maar als daar geen tweede, geestelijke en ware persoonlijke bevinding op volgt, dan was het allemaal maar een uitwendige zaak, een historisch geloof of een "Jezus van vijf letters". Gods Woord krijgt zo de schijn van een geheim en gesloten boek te zijn, dat in zichzelf geen kracht en sprake van Godswege lijkt te hebben. Pas wanneer God hier een tweede openbaring aan toevoegt: namelijk de werking van Zijn Geest in het hart van een persoonlijk mens (de tweede bron), dan pas is het goed en echt.
In deze gedachte wordt de waarde van de Bijbel dus gerelativeerd en worden alle kaarten gezet op een niet-objectieve, maar een subjectieve kennisbron: Gods stem in het hart van een individu. Dit is te vergelijken met wat de gnostiek noemt: de goddelijke vonk. De gnostiek dacht echter, dat die vonk bij alle mensen sluimerend aanwezig was, hier is het meer een goddelijke persoonlijke instorting, die door God aan sommigen gegeven wordt en aan anderen onthouden. De Bijbel is dus niet genoeg, Jezus is niet genoeg, Gods Woord heeft geen beslissende betekenis. Nee, beslissend is de tweede bron: de openbaring in het hart.

Om die reden vind ik, dat er een zekere spanning zit in de term "schriftuurlijk-bevindelijk". Wordt hier in feite ook niet gezegd, dat er een eerste (algemene, maar onvoldoende) openbaring is en een tweede (bijzondere en beslissende openbaring). De spanning zit 'm er in, dat hier feitelijk geen sprake meer is van sola scriptura. Zelfs iemand, die de Schriften hoort en gelooft zal met deze term toch nog met lege handen staan. Er wordt immers nog een aanvulling verlangd: je gelooft nu wel, je gaat nu wel naar de kerk, je betert je leven nu wel, je zegt nu wel, dat Jezus Christus de Weg de Waarheid en het Leven is, dat Hij is opgestaan en dat je vertrouwt, dat Hij je een geopende toegang heeft gegeven naar de Vader (allemaal waar hoor), maar uh...heb je het ook bevindelijk geleerd? Met andere woorden: heeft God ook nog, buiten de Bijbel om, iets persoonlijks aan je bekend gemaakt, heb je een afzonderlijke tweede openbaring gehad? Zolang dat niet het geval is, kunnen we helaas niet aannemen, dat er ook maar iets werkelijkheid geworden is van al die uiterlijke waarheden, die je uit de Bijbel hebt gehoord en aangenomen.

Het probleem hiermee is, denk ik, dat je nooit in staat zult zijn om een helder onderscheid te maken tussen wat je gewoon objectief hoort, begrijpt, gelooft en als waar aanneemt en die zogenaamde aparte, innerlijke stem van God in je hart, die daar nog eens bovenop zou moeten komen. Een mens is nu eenmaal een eenheid van lichaam en geest. Zijn waarneming is tegelijk objectief en subjectief. Daarom denk ik zelf, dat de gewone aantrekkingskracht van de Bijbel en de prediking, gewoon de eerste confrontatie van Gods Woord met een mens, de eenvoudige overreding, uitleg en verkondiging, wanneer die aanspreekt en tot aanname van de boodschap leidt, ook direkt gezien mag worden als Gods openbaring, waar men op mag vertrouwen. Er komt niets meer na. In de Bijbel, in de prediking wordt alles door God gezegd en alles door God gedaan. Er is geen na-prediker (een onbijbels woord, dat die tweede bron moet aanduiden).

Met bevindelijkheid zou ik willen aangeven, dat er bij elke uiterlijke verschijning van Gods Woord op dat moment ook ook een innerlijke verwerking plaatsvindt (verwerping of aanname, ongeloof of geloof). Daar wordt de teerling geworpen. We kunnen niet neutraal vertrekken om thuis de tweede, de echte openbaring af te wachten.
Het geloof is uit het gehoor. Innerlijk en uiterlijk horen bij elkaar, omdat de openbaring geen gesplitste of gefaseerde openbaring is. Als God spreekt, spreekt Hij de hele mens op dat moment aan. Dus niet eerst de ene helft van de mens (alleen uiterlijk via zijn oren) en nadien de andere helft van de mens (innerlijk, in het hart).

gravo

[refo]

Ja, dat krijgen we - vrees ik - de komende dagen ook weer.

Het Woord is vlees geworden en heeft onder ons gewoond.
Voor de gemeente als geheel heeft dat niets te betekenen.
Maar er is een volk dat door genade mag.... (volgt de echte preek)

Zo wordt de Bijbel een geheimzinnig boek zonder boodschap voor de wereld.
Laat staat voor 'de wereld'.

[freek]

De term "schriftuurlijk-bevindelijk" roept bij mij toch een zekere spanning op. Wanneer de Bijbel de enige, uitsluitende en unieke openbaring van God is, het Woord Gods, eenmalig en afgesloten, dan behoeft er niet gezocht te worden naar een tweede bron. Alles wat God heeft willen openbaren en heeft willen zeggen is reeds gezegd in de Bijbel, waarbij met name het getuigenis van Jezus Christus de centrale openbaring is in de volheid des tijds.

Nu meen ik, dat naast dit "schriftuurlijke" er toch via het begrip "bevindelijk" een tweede bron wordt aangeboord, waardoor wij Gods stem vernemen. Het is zogezegd een particuliere sprake Gods aan en in het hart van een persoon.

Deze twee-heid wordt herkend, wanneer van de Bijbel wordt gezegd, dat deze op twee manieren tot ons kan komen. Er is 1. een voorwerpelijke wijze van kennen, waarbij de inhoud van de Bijbel wel in z'n geheel wordt gelezen, gepredikt of gehoord en er is 2. een onderwerpelijke wijze van kennen, waarbij er iets wezenlijks van God toegevoegd wordt aan individuele mensen. Die eerste bron valt geheel samen met de Bijbel van kaft tot kaft. De tweede bron valt er niet mee samen: het is een noodzakelijke toevoeging, waarbij de Bijbel op zichzelf dus niet genoeg is.

Die laatste bron, die onderwerpelijke kennis, dat is nu precies de kennis, die men "bevindelijk" moet leren kennen. Hier gaat het eigenlijk om. Extreem gesteld zou je de Bijbel helemaal gelezen kunnen hebben, er alles van weten, de Bijbel van kaft tot kaft kunnen onderschrijven en geloven. Maar zolang het alleen bij de Bijbel als Gods Woord blijft is het nog onvoldoende. Er moet nog iets extra's gegeven worden, dat niet in de Bijbel te vinden is. God moet hoogstpersoonlijk iets toevoegen aan wat Hij in de Bijbel al gegeven heeft: dat is kennis, die buiten de Bijbel om direkt in het hart van de mens gelegd wordt. Hierin is de mens volstrekt passief. Je kunt duizend keer de Bijbel geloven, lezen en liefhebben, maar als je dat tweede, dat echte werk niet hoogst particulier ontvangt, is de Bijbel verder een onvoldoende openbaring.

Ik verzet mij hiertegen, omdat deze gedachte grenst aan de twee-heid, die in de gnostiek ook zo belangrijk was. Daar was ook een sterk dualisme van te minachten materie tegenover het ware geestelijke. Het ging niet om de tijdelijke dingen, de vergankelijke objecten. Niets dat objectief was, voorwerpelijk, kon een mens redden. Nee, het ging om een innerlijke geestelijke subjectieve onderwerpelijke kennis, die de mens boven het materiele zou uittillen en wegvoeren.

Op deze wijze wordt in bevindelijke kring ook wel eens over de uiterlijke kant gesproken: de prediking, de Bijbel of Jezus Christus, ze worden steeds uiteengerafeld in bijvoorbeeld een uitwendige zaak en een inwendige zaak. Uitwendig kunnen we de Bijbel lezen, de prediking horen, Gods roepstem vernemen, in Jezus geloven, maar als daar geen tweede, geestelijke en ware persoonlijke bevinding op volgt, dan was het allemaal maar een uitwendige zaak, een historisch geloof of een "Jezus van vijf letters". Gods Woord krijgt zo de schijn van een geheim en gesloten boek te zijn, dat in zichzelf geen kracht en sprake van Godswege lijkt te hebben. Pas wanneer God hier een tweede openbaring aan toevoegt: namelijk de werking van Zijn Geest in het hart van een persoonlijk mens (de tweede bron), dan pas is het goed en echt.
In deze gedachte wordt de waarde van de Bijbel dus gerelativeerd en worden alle kaarten gezet op een niet-objectieve, maar een subjectieve kennisbron: Gods stem in het hart van een individu. Dit is te vergelijken met wat de gnostiek noemt: de goddelijke vonk. De gnostiek dacht echter, dat die vonk bij alle mensen sluimerend aanwezig was, hier is het meer een goddelijke persoonlijke instorting, die door God aan sommigen gegeven wordt en aan anderen onthouden. De Bijbel is dus niet genoeg, Jezus is niet genoeg, Gods Woord heeft geen beslissende betekenis. Nee, beslissend is de tweede bron: de openbaring in het hart.

Om die reden vind ik, dat er een zekere spanning zit in de term "schriftuurlijk-bevindelijk". Wordt hier in feite ook niet gezegd, dat er een eerste (algemene, maar onvoldoende) openbaring is en een tweede (bijzondere en beslissende openbaring). De spanning zit 'm er in, dat hier feitelijk geen sprake meer is van sola scriptura. Zelfs iemand, die de Schriften hoort en gelooft zal met deze term toch nog met lege handen staan. Er wordt immers nog een aanvulling verlangd: je gelooft nu wel, je gaat nu wel naar de kerk, je betert je leven nu wel, je zegt nu wel, dat Jezus Christus de Weg de Waarheid en het Leven is, dat Hij is opgestaan en dat je vertrouwt, dat Hij je een geopende toegang heeft gegeven naar de Vader (allemaal waar hoor), maar uh...heb je het ook bevindelijk geleerd? Met andere woorden: heeft God ook nog, buiten de Bijbel om, iets persoonlijks aan je bekend gemaakt, heb je een afzonderlijke tweede openbaring gehad? Zolang dat niet het geval is, kunnen we helaas niet aannemen, dat er ook maar iets werkelijkheid geworden is van al die uiterlijke waarheden, die je uit de Bijbel hebt gehoord en aangenomen.

Het probleem hiermee is, denk ik, dat je nooit in staat zult zijn om een helder onderscheid te maken tussen wat je gewoon objectief hoort, begrijpt, gelooft en als waar aanneemt en die zogenaamde aparte, innerlijke stem van God in je hart, die daar nog eens bovenop zou moeten komen. Een mens is nu eenmaal een eenheid van lichaam en geest. Zijn waarneming is tegelijk objectief en subjectief. Daarom denk ik zelf, dat de gewone aantrekkingskracht van de Bijbel en de prediking, gewoon de eerste confrontatie van Gods Woord met een mens, de eenvoudige overreding, uitleg en verkondiging, wanneer die aanspreekt en tot aanname van de boodschap leidt, ook direkt gezien mag worden als Gods openbaring, waar men op mag vertrouwen. Er komt niets meer na. In de Bijbel, in de prediking wordt alles door God gezegd en alles door God gedaan. Er is geen na-prediker (een onbijbels woord, dat die tweede bron moet aanduiden).

Met bevindelijkheid zou ik willen aangeven, dat er bij elke uiterlijke verschijning van Gods Woord op dat moment ook ook een innerlijke verwerking plaatsvindt (verwerping of aanname, ongeloof of geloof). Daar wordt de teerling geworpen. We kunnen niet neutraal vertrekken om thuis de tweede, de echte openbaring af te wachten.
Het geloof is uit het gehoor. Innerlijk en uiterlijk horen bij elkaar, omdat de openbaring geen gesplitste of gefaseerde openbaring is. Als God spreekt, spreekt Hij de hele mens op dat moment aan. Dus niet eerst de ene helft van de mens (alleen uiterlijk via zijn oren) en nadien de andere helft van de mens (innerlijk, in het hart).

gravo

Ja, hierin ben ik het met je eens. De bijbel maakt ons duidelijk dat er "iets" moet gebeuren omdat anders de boodschap volledig aan ons voorbijgaat. Kortom, je ziet het of je ziet het niet. Maar dit betekent niet dat de boodschap daarom aangepast moet worden aan de twee "groepen" en er een onderscheid gemaakt moet worden tussen ware kennis door de heilige Geest gewerkt en pseudokennis die vanuit het Woord tot ons komt. Helaas is dit wel vaak het geval. Met als droevige gevolg dat de werkelijke boodschap van kerst: Alzo lief heeft God deze wereld gehad, slechts gepredikt kan worden aan dat deel van de gemeente dat kennis heeft aan de ware kennis, gewerkt door de heilige Geest. Als het wel in de volle breedte verkondigd mag worden, wordt vaak het voorbehoud gemaakt: smeek toch veel om de ware beleving van dit wonder. Terwijl juist die "ware beleving" door deze benadering weer gedoofd wordt, want "het zal wel niet echt zijn bij mij".

[Rens]

Gisterenavond laat heb ik nog een dienst van Ds. B.J. van Boven uit de Valk-Wekerom mogen beluisteren via de site van Caprice, die hij daar gisterenavond (tijdens de chat) heeft geupload.

Ds. van Boven kun je met een gerust hart "betichten" van een schriftuurlijk-bevindelijke wijze van preken, maar IK kan er goed mee uit de voeten.

Behalve dat het geloof komt uit het gehoor, zal het je toch ook aan je hart gelegd moeten worden, heel persoonlijk worden verklaard.

Dán merk je pas hoe arm de prediking in de PKN feitelijk is.

Het is jammer dat de dichtstbijzijnde reformatorische kerk (HHK) in Wouterswoude is, en dat is met de scootmobiel in de herft/winterpeiode niet te doen. Anders zou ik het wel weten.....

[Marco]

Gisterenavond laat heb ik nog een dienst van Ds. B.J. van Boven uit de Valk-Wekerom mogen beluisteren via de site van Caprice, die hij daar gisterenavond (tijdens de chat) heeft geupload.

Ds. van Boven kun je met een gerust hart "betichten" van een schriftuurlijk-bevindelijke wijze van preken, maar IK kan er goed mee uit de voeten.

Behalve dat het geloof komt uit het gehoor, zal het je toch ook aan je hart gelegd moeten worden, heel persoonlijk worden verklaard.

Dán merk je pas hoe arm de prediking in de PKN feitelijk is.

Het is jammer dat de dichtstbijzijnde écht reformatorische kerk (HHK) in Wouterswoude is, en dat is met de scootmobiel in de herft/winterpeiode niet te doen. Anders zou ik het wel weten.....

Ergens kan ik me zo moeilijk voorstellen dat het niet mogelijk is om vervoer voor je te regelen. Ennehh als ras-vrijgemaakte ben ik het natuurlijk niet met je eens. De dichtstbijzijnde reformatorische kerk is de GKv van Dokkum..

Maar terug naar het topic: Wat zijn in de praktijk de verschillen die je ondervindt, en wat voor ligging heeft de PKN gemeente waar je nu naar toegaat?

[eilander]

De term "schriftuurlijk-bevindelijk" roept bij mij toch een zekere spanning op. Met bevindelijkheid zou ik willen aangeven, dat er bij elke uiterlijke verschijning van Gods Woord op dat moment ook ook een innerlijke verwerking plaatsvindt (verwerping of aanname, ongeloof of geloof). Daar wordt de teerling geworpen. We kunnen niet neutraal vertrekken om thuis de tweede, de echte openbaring af te wachten.
Het geloof is uit het gehoor. Innerlijk en uiterlijk horen bij elkaar, omdat de openbaring geen gesplitste of gefaseerde openbaring is. Als God spreekt, spreekt Hij de hele mens op dat moment aan. Dus niet eerst de ene helft van de mens (alleen uiterlijk via zijn oren) en nadien de andere helft van de mens (innerlijk, in het hart).

gravo

Ja, hierin ben ik het met je eens. De bijbel maakt ons duidelijk dat er "iets" moet gebeuren omdat anders de boodschap volledig aan ons voorbijgaat. Kortom, je ziet het of je ziet het niet. Maar dit betekent niet dat de boodschap daarom aangepast moet worden aan de twee "groepen" en er een onderscheid gemaakt moet worden tussen ware kennis door de heilige Geest gewerkt en pseudokennis die vanuit het Woord tot ons komt. Helaas is dit wel vaak het geval. Met als droevige gevolg dat de werkelijke boodschap van kerst: Alzo lief heeft God deze wereld gehad, slechts gepredikt kan worden aan dat deel van de gemeente dat kennis heeft aan de ware kennis, gewerkt door de heilige Geest. Als het wel in de volle breedte verkondigd mag worden, wordt vaak het voorbehoud gemaakt: smeek toch veel om de ware beleving van dit wonder. Terwijl juist die "ware beleving" door deze benadering weer gedoofd wordt, want "het zal wel niet echt zijn bij mij".

Ik ben het deels met gravo eens. Het gaat mijns inziens echter voor een deel over welke uitleg je geeft aan een bepaalde term. Een beetje gechargeerd zeg ik dan (een citaat van ?) : eerst maak je een karikatuur van de term "schriftuurlijk-bevindelijk" en vervolgens heb je daar kritiek op.
Maar in de uitleg zoals je die eraan geeft, ben ik het met je eens. Het roept echter op zijn beurt óók weer spanning op: waar blijft namelijk staan dat de "bevinding", "ware beleving" of hoe je het ook noemt, éénzijdig van God uitgaat?! Dat is dus weer een spanningsveld, dat moeten we ook niet wegredeneren.

[Rens]

Maar terug naar het topic: Wat zijn in de praktijk de verschillen die je ondervindt, en wat voor ligging heeft de PKN gemeente waar je nu naar toegaat?

de ligging van de pkn-paesens en moddergat is links-liberaal, waar vrijwel alles kan........"alle wind van leer" trekt voorbij.....ouderlingen die in spijkerbroek en houthakkershemd in de kerkenraadsbank zitten bij de dienst, dames als diaken, dames die rokken dragen kun je écht op de vingers van één hand tellen op het dorp, het is allemaal dames-in-broek wat de klok slaat (jong, maar ook bejaarde dames)......moet ik nog verder gaan? daarmee zijn gelijk ook de verschillen getekend dacht ik zo.

[Luther]

....ouderlingen die in spijkerbroek en houthakkershemd in de kerkenraadsbank zitten bij de dienst, dames als diaken, dames die rokken dragen kun je écht op de vingers van één hand tellen op het dorp, het is allemaal dames-in-broek wat de klok slaat (jong, maar ook bejaarde dames)......moet ik nog verder gaan? daarmee zijn gelijk ook de verschillen getekend dacht ik zo.

Rens,
Je hebt om zo te zeggen bevindelijk mogen vaststellen dat de meeste dames in Moddergat twee rokken (om elk been 1) dragen.
Ach, ik begrijp je wel, maar om dit nu hét verschil te noemen tussen een links-liberale PKN-gemeente en ds. B.J. van Boven? Tsja...

[seuter]

De term "schriftuurlijk-bevindelijk" roept bij mij toch een zekere spanning op. Wanneer de Bijbel de enige, uitsluitende en unieke openbaring van God is, het Woord Gods, eenmalig en afgesloten, dan behoeft er niet gezocht te worden naar een tweede bron. Alles wat God heeft willen openbaren en heeft willen zeggen is reeds gezegd in de Bijbel, waarbij met name het getuigenis van Jezus Christus de centrale openbaring is in de volheid des tijds.

Nu meen ik, dat naast dit "schriftuurlijke" er toch via het begrip "bevindelijk" een tweede bron wordt aangeboord, waardoor wij Gods stem vernemen. Het is zogezegd een particuliere sprake Gods aan en in het hart van een persoon.

Deze twee-heid wordt herkend, wanneer van de Bijbel wordt gezegd, dat deze op twee manieren tot ons kan komen. Er is 1. een voorwerpelijke wijze van kennen, waarbij de inhoud van de Bijbel wel in z'n geheel wordt gelezen, gepredikt of gehoord en er is 2. een onderwerpelijke wijze van kennen, waarbij er iets wezenlijks van God toegevoegd wordt aan individuele mensen. Die eerste bron valt geheel samen met de Bijbel van kaft tot kaft. De tweede bron valt er niet mee samen: het is een noodzakelijke toevoeging, waarbij de Bijbel op zichzelf dus niet genoeg is.

Die laatste bron, die onderwerpelijke kennis, dat is nu precies de kennis, die men "bevindelijk" moet leren kennen. Hier gaat het eigenlijk om. Extreem gesteld zou je de Bijbel helemaal gelezen kunnen hebben, er alles van weten, de Bijbel van kaft tot kaft kunnen onderschrijven en geloven. Maar zolang het alleen bij de Bijbel als Gods Woord blijft is het nog onvoldoende. Er moet nog iets extra's gegeven worden, dat niet in de Bijbel te vinden is. God moet hoogstpersoonlijk iets toevoegen aan wat Hij in de Bijbel al gegeven heeft: dat is kennis, die buiten de Bijbel om direkt in het hart van de mens gelegd wordt. Hierin is de mens volstrekt passief. Je kunt duizend keer de Bijbel geloven, lezen en liefhebben, maar als je dat tweede, dat echte werk niet hoogst particulier ontvangt, is de Bijbel verder een onvoldoende openbaring.

Ik verzet mij hiertegen, omdat deze gedachte grenst aan de twee-heid, die in de gnostiek ook zo belangrijk was. Daar was ook een sterk dualisme van te minachten materie tegenover het ware geestelijke. Het ging niet om de tijdelijke dingen, de vergankelijke objecten. Niets dat objectief was, voorwerpelijk, kon een mens redden. Nee, het ging om een innerlijke geestelijke subjectieve onderwerpelijke kennis, die de mens boven het materiele zou uittillen en wegvoeren.

Op deze wijze wordt in bevindelijke kring ook wel eens over de uiterlijke kant gesproken: de prediking, de Bijbel of Jezus Christus, ze worden steeds uiteengerafeld in bijvoorbeeld een uitwendige zaak en een inwendige zaak. Uitwendig kunnen we de Bijbel lezen, de prediking horen, Gods roepstem vernemen, in Jezus geloven, maar als daar geen tweede, geestelijke en ware persoonlijke bevinding op volgt, dan was het allemaal maar een uitwendige zaak, een historisch geloof of een "Jezus van vijf letters". Gods Woord krijgt zo de schijn van een geheim en gesloten boek te zijn, dat in zichzelf geen kracht en sprake van Godswege lijkt te hebben. Pas wanneer God hier een tweede openbaring aan toevoegt: namelijk de werking van Zijn Geest in het hart van een persoonlijk mens (de tweede bron), dan pas is het goed en echt.
In deze gedachte wordt de waarde van de Bijbel dus gerelativeerd en worden alle kaarten gezet op een niet-objectieve, maar een subjectieve kennisbron: Gods stem in het hart van een individu. Dit is te vergelijken met wat de gnostiek noemt: de goddelijke vonk. De gnostiek dacht echter, dat die vonk bij alle mensen sluimerend aanwezig was, hier is het meer een goddelijke persoonlijke instorting, die door God aan sommigen gegeven wordt en aan anderen onthouden. De Bijbel is dus niet genoeg, Jezus is niet genoeg, Gods Woord heeft geen beslissende betekenis. Nee, beslissend is de tweede bron: de openbaring in het hart.

Om die reden vind ik, dat er een zekere spanning zit in de term "schriftuurlijk-bevindelijk". Wordt hier in feite ook niet gezegd, dat er een eerste (algemene, maar onvoldoende) openbaring is en een tweede (bijzondere en beslissende openbaring). De spanning zit 'm er in, dat hier feitelijk geen sprake meer is van sola scriptura. Zelfs iemand, die de Schriften hoort en gelooft zal met deze term toch nog met lege handen staan. Er wordt immers nog een aanvulling verlangd: je gelooft nu wel, je gaat nu wel naar de kerk, je betert je leven nu wel, je zegt nu wel, dat Jezus Christus de Weg de Waarheid en het Leven is, dat Hij is opgestaan en dat je vertrouwt, dat Hij je een geopende toegang heeft gegeven naar de Vader (allemaal waar hoor), maar uh...heb je het ook bevindelijk geleerd? Met andere woorden: heeft God ook nog, buiten de Bijbel om, iets persoonlijks aan je bekend gemaakt, heb je een afzonderlijke tweede openbaring gehad? Zolang dat niet het geval is, kunnen we helaas niet aannemen, dat er ook maar iets werkelijkheid geworden is van al die uiterlijke waarheden, die je uit de Bijbel hebt gehoord en aangenomen.

Het probleem hiermee is, denk ik, dat je nooit in staat zult zijn om een helder onderscheid te maken tussen wat je gewoon objectief hoort, begrijpt, gelooft en als waar aanneemt en die zogenaamde aparte, innerlijke stem van God in je hart, die daar nog eens bovenop zou moeten komen. Een mens is nu eenmaal een eenheid van lichaam en geest. Zijn waarneming is tegelijk objectief en subjectief. Daarom denk ik zelf, dat de gewone aantrekkingskracht van de Bijbel en de prediking, gewoon de eerste confrontatie van Gods Woord met een mens, de eenvoudige overreding, uitleg en verkondiging, wanneer die aanspreekt en tot aanname van de boodschap leidt, ook direkt gezien mag worden als Gods openbaring, waar men op mag vertrouwen. Er komt niets meer na. In de Bijbel, in de prediking wordt alles door God gezegd en alles door God gedaan. Er is geen na-prediker (een onbijbels woord, dat die tweede bron moet aanduiden).

Met bevindelijkheid zou ik willen aangeven, dat er bij elke uiterlijke verschijning van Gods Woord op dat moment ook ook een innerlijke verwerking plaatsvindt (verwerping of aanname, ongeloof of geloof). Daar wordt de teerling geworpen. We kunnen niet neutraal vertrekken om thuis de tweede, de echte openbaring af te wachten.
Het geloof is uit het gehoor. Innerlijk en uiterlijk horen bij elkaar, omdat de openbaring geen gesplitste of gefaseerde openbaring is. Als God spreekt, spreekt Hij de hele mens op dat moment aan. Dus niet eerst de ene helft van de mens (alleen uiterlijk via zijn oren) en nadien de andere helft van de mens (innerlijk, in het hart).

gravo,

van harte mee eens !!,

op moment van horen, dus niet LATER pas (geloof is echt uit het gehoor), treft de pijl die ons moet neervellen, dat is schriftuurlijk-bevindelijk !). Taak dus voor de GEROEPEN predikanten, ik citeer krachjting Hebr.4:12 :

12 29Want het Woord Gods is 30levend en krachtig, en scherpsnijdenderd 31dan enig tweesnijdend zwaard, en gaat door tot 32de verdeling der ziel en des geestes, en 33der samenvoegselen en des mergs, en is 34een oordeler der gedachten en der overleggingen des harten;

29 Sommigen verstaan dit van Christus, Die het Woord Gods genaamd wordt, Joh. 1:1. Openb. 19:13. De gehele beschrijving die volgt, komt daarmede ook wel overeen. Doch dewijl Paulus den Persoon van Christus in zijn andere schriften met dezen Naam niet noemt, zo kan het hier voor het woord des Evangelies bekwamelijker genomen worden, welks kracht ook elders wordt beschreven. Zie Rom. 1:16. 2 Kor. 3:8, 9. 1 Petr. 1:23, 25.

30 Namelijk door de werking des Heiligen Geestes, Die dit leven en deze kracht daardoor in onze harten openbaart.

31 Gr. boven alle tweesnijdend zwaard. Het Griekse woord betekent eigenlijk een zwaard dat twee monden heeft, en van twee zijden bijt of snijdt; gelijk uit Christus' mond een scherp zwaard ook wordt gezegd te gaan, Openb. 19:15. Zie ook Jes. 11:4. Ef. 6:17. Waardoor bij gelijkenis te kennen gegeven wordt, dat Gods Woord op de ene zijde de harten verslaat door de overtuiging der zonden en straffen die de mens heeft verdiend, en aan de andere zijde de harten zuivert, en de kwade begeerlijkheden doodt, om voor Christus voortaan te leven. Zie een voorbeeld Hand. 2:37, 38.

32 Dat is, tot de binnenste bewegingen van den wil en het verstand des mensen. Zie ook 1 Thess. 5:23.

33 Dat is, van hetgeen aldaar meest verborgen schijnt te zijn in den mens, gelijk het merg en de samenvoeging der leden zijn.

34 Gods Woord wordt gezegd de gedachten en overlegging der harten te oordelen of te onderscheiden, omdat de mens door Gods Woord onderricht en vermaand zijnde, zichzelven ontschuldigt of beschuldigt voor Gods oordeel, en zichzelven daarover voor God vernedert, of ook moed geeft om tot den troon Zijner genade vrijmoediglijk te gaan. Zie 1 Kor. 14:24, 25.

d Pred. 12:11. Jes. 49:2. Ef. 6:17.12 29Want het Woord Gods is 30levend en krachtig, en scherpsnijdenderd 31dan enig tweesnijdend zwaard, en gaat door tot 32de verdeling der ziel en des geestes, en 33der samenvoegselen en des mergs, en is 34een oordeler der gedachten en der overleggingen des harten;

29 Sommigen verstaan dit van Christus, Die het Woord Gods genaamd wordt, Joh. 1:1. Openb. 19:13. De gehele beschrijving die volgt, komt daarmede ook wel overeen. Doch dewijl Paulus den Persoon van Christus in zijn andere schriften met dezen Naam niet noemt, zo kan het hier voor het woord des Evangelies bekwamelijker genomen worden, welks kracht ook elders wordt beschreven. Zie Rom. 1:16. 2 Kor. 3:8, 9. 1 Petr. 1:23, 25.

30 Namelijk door de werking des Heiligen Geestes, Die dit leven en deze kracht daardoor in onze harten openbaart.

31 Gr. boven alle tweesnijdend zwaard. Het Griekse woord betekent eigenlijk een zwaard dat twee monden heeft, en van twee zijden bijt of snijdt; gelijk uit Christus' mond een scherp zwaard ook wordt gezegd te gaan, Openb. 19:15. Zie ook Jes. 11:4. Ef. 6:17. Waardoor bij gelijkenis te kennen gegeven wordt, dat Gods Woord op de ene zijde de harten verslaat door de overtuiging der zonden en straffen die de mens heeft verdiend, en aan de andere zijde de harten zuivert, en de kwade begeerlijkheden doodt, om voor Christus voortaan te leven. Zie een voorbeeld Hand. 2:37, 38.

32 Dat is, tot de binnenste bewegingen van den wil en het verstand des mensen. Zie ook 1 Thess. 5:23.

33 Dat is, van hetgeen aldaar meest verborgen schijnt te zijn in den mens, gelijk het merg en de samenvoeging der leden zijn.

34 Gods Woord wordt gezegd de gedachten en overlegging der harten te oordelen of te onderscheiden, omdat de mens door Gods Woord onderricht en vermaand zijnde, zichzelven ontschuldigt of beschuldigt voor Gods oordeel, en zichzelven daarover voor God vernedert, of ook moed geeft om tot den troon Zijner genade vrijmoediglijk te gaan. Zie 1 Kor. 14:24, 25.

d Pred. 12:11. Jes. 49:2. Ef. 6:17.

Hartelijk dank voor de HELDERHEID van bijdrage. Hebben we meer van nodig, gravo !!
gravo

[seuter]

De term "schriftuurlijk-bevindelijk" roept bij mij toch een zekere spanning op. Wanneer de Bijbel de enige, uitsluitende en unieke openbaring van God is, het Woord Gods, eenmalig en afgesloten, dan behoeft er niet gezocht te worden naar een tweede bron. Alles wat God heeft willen openbaren en heeft willen zeggen is reeds gezegd in de Bijbel, waarbij met name het getuigenis van Jezus Christus de centrale openbaring is in de volheid des tijds.

Nu meen ik, dat naast dit "schriftuurlijke" er toch via het begrip "bevindelijk" een tweede bron wordt aangeboord, waardoor wij Gods stem vernemen. Het is zogezegd een particuliere sprake Gods aan en in het hart van een persoon.

Deze twee-heid wordt herkend, wanneer van de Bijbel wordt gezegd, dat deze op twee manieren tot ons kan komen. Er is 1. een voorwerpelijke wijze van kennen, waarbij de inhoud van de Bijbel wel in z'n geheel wordt gelezen, gepredikt of gehoord en er is 2. een onderwerpelijke wijze van kennen, waarbij er iets wezenlijks van God toegevoegd wordt aan individuele mensen. Die eerste bron valt geheel samen met de Bijbel van kaft tot kaft. De tweede bron valt er niet mee samen: het is een noodzakelijke toevoeging, waarbij de Bijbel op zichzelf dus niet genoeg is.

Die laatste bron, die onderwerpelijke kennis, dat is nu precies de kennis, die men "bevindelijk" moet leren kennen. Hier gaat het eigenlijk om. Extreem gesteld zou je de Bijbel helemaal gelezen kunnen hebben, er alles van weten, de Bijbel van kaft tot kaft kunnen onderschrijven en geloven. Maar zolang het alleen bij de Bijbel als Gods Woord blijft is het nog onvoldoende. Er moet nog iets extra's gegeven worden, dat niet in de Bijbel te vinden is. God moet hoogstpersoonlijk iets toevoegen aan wat Hij in de Bijbel al gegeven heeft: dat is kennis, die buiten de Bijbel om direkt in het hart van de mens gelegd wordt. Hierin is de mens volstrekt passief. Je kunt duizend keer de Bijbel geloven, lezen en liefhebben, maar als je dat tweede, dat echte werk niet hoogst particulier ontvangt, is de Bijbel verder een onvoldoende openbaring.

Ik verzet mij hiertegen, omdat deze gedachte grenst aan de twee-heid, die in de gnostiek ook zo belangrijk was. Daar was ook een sterk dualisme van te minachten materie tegenover het ware geestelijke. Het ging niet om de tijdelijke dingen, de vergankelijke objecten. Niets dat objectief was, voorwerpelijk, kon een mens redden. Nee, het ging om een innerlijke geestelijke subjectieve onderwerpelijke kennis, die de mens boven het materiele zou uittillen en wegvoeren.

Op deze wijze wordt in bevindelijke kring ook wel eens over de uiterlijke kant gesproken: de prediking, de Bijbel of Jezus Christus, ze worden steeds uiteengerafeld in bijvoorbeeld een uitwendige zaak en een inwendige zaak. Uitwendig kunnen we de Bijbel lezen, de prediking horen, Gods roepstem vernemen, in Jezus geloven, maar als daar geen tweede, geestelijke en ware persoonlijke bevinding op volgt, dan was het allemaal maar een uitwendige zaak, een historisch geloof of een "Jezus van vijf letters". Gods Woord krijgt zo de schijn van een geheim en gesloten boek te zijn, dat in zichzelf geen kracht en sprake van Godswege lijkt te hebben. Pas wanneer God hier een tweede openbaring aan toevoegt: namelijk de werking van Zijn Geest in het hart van een persoonlijk mens (de tweede bron), dan pas is het goed en echt.
In deze gedachte wordt de waarde van de Bijbel dus gerelativeerd en worden alle kaarten gezet op een niet-objectieve, maar een subjectieve kennisbron: Gods stem in het hart van een individu. Dit is te vergelijken met wat de gnostiek noemt: de goddelijke vonk. De gnostiek dacht echter, dat die vonk bij alle mensen sluimerend aanwezig was, hier is het meer een goddelijke persoonlijke instorting, die door God aan sommigen gegeven wordt en aan anderen onthouden. De Bijbel is dus niet genoeg, Jezus is niet genoeg, Gods Woord heeft geen beslissende betekenis. Nee, beslissend is de tweede bron: de openbaring in het hart.

Om die reden vind ik, dat er een zekere spanning zit in de term "schriftuurlijk-bevindelijk". Wordt hier in feite ook niet gezegd, dat er een eerste (algemene, maar onvoldoende) openbaring is en een tweede (bijzondere en beslissende openbaring). De spanning zit 'm er in, dat hier feitelijk geen sprake meer is van sola scriptura. Zelfs iemand, die de Schriften hoort en gelooft zal met deze term toch nog met lege handen staan. Er wordt immers nog een aanvulling verlangd: je gelooft nu wel, je gaat nu wel naar de kerk, je betert je leven nu wel, je zegt nu wel, dat Jezus Christus de Weg de Waarheid en het Leven is, dat Hij is opgestaan en dat je vertrouwt, dat Hij je een geopende toegang heeft gegeven naar de Vader (allemaal waar hoor), maar uh...heb je het ook bevindelijk geleerd? Met andere woorden: heeft God ook nog, buiten de Bijbel om, iets persoonlijks aan je bekend gemaakt, heb je een afzonderlijke tweede openbaring gehad? Zolang dat niet het geval is, kunnen we helaas niet aannemen, dat er ook maar iets werkelijkheid geworden is van al die uiterlijke waarheden, die je uit de Bijbel hebt gehoord en aangenomen.

Het probleem hiermee is, denk ik, dat je nooit in staat zult zijn om een helder onderscheid te maken tussen wat je gewoon objectief hoort, begrijpt, gelooft en als waar aanneemt en die zogenaamde aparte, innerlijke stem van God in je hart, die daar nog eens bovenop zou moeten komen. Een mens is nu eenmaal een eenheid van lichaam en geest. Zijn waarneming is tegelijk objectief en subjectief. Daarom denk ik zelf, dat de gewone aantrekkingskracht van de Bijbel en de prediking, gewoon de eerste confrontatie van Gods Woord met een mens, de eenvoudige overreding, uitleg en verkondiging, wanneer die aanspreekt en tot aanname van de boodschap leidt, ook direkt gezien mag worden als Gods openbaring, waar men op mag vertrouwen. Er komt niets meer na. In de Bijbel, in de prediking wordt alles door God gezegd en alles door God gedaan. Er is geen na-prediker (een onbijbels woord, dat die tweede bron moet aanduiden).

Met bevindelijkheid zou ik willen aangeven, dat er bij elke uiterlijke verschijning van Gods Woord op dat moment ook ook een innerlijke verwerking plaatsvindt (verwerping of aanname, ongeloof of geloof). Daar wordt de teerling geworpen. We kunnen niet neutraal vertrekken om thuis de tweede, de echte openbaring af te wachten.
Het geloof is uit het gehoor. Innerlijk en uiterlijk horen bij elkaar, omdat de openbaring geen gesplitste of gefaseerde openbaring is. Als God spreekt, spreekt Hij de hele mens op dat moment aan. Dus niet eerst de ene helft van de mens (alleen uiterlijk via zijn oren) en nadien de andere helft van de mens (innerlijk, in het hart).
gravo

gravo,

van harte mee eens !!,

op moment van horen, dus niet LATER pas (geloof is echt uit het gehoor), treft de pijl die ons moet neervellen, dat is schriftuurlijk-bevindelijk !). Taak dus voor de GEROEPEN predikanten, ik citeer krachjting Hebr.4:12 :

12 29Want het Woord Gods is 30levend en krachtig, en scherpsnijdenderd 31dan enig tweesnijdend zwaard, en gaat door tot 32de verdeling der ziel en des geestes, en 33der samenvoegselen en des mergs, en is 34een oordeler der gedachten en der overleggingen des harten;

29 Sommigen verstaan dit van Christus, Die het Woord Gods genaamd wordt, Joh. 1:1. Openb. 19:13. De gehele beschrijving die volgt, komt daarmede ook wel overeen. Doch dewijl Paulus den Persoon van Christus in zijn andere schriften met dezen Naam niet noemt, zo kan het hier voor het woord des Evangelies bekwamelijker genomen worden, welks kracht ook elders wordt beschreven. Zie Rom. 1:16. 2 Kor. 3:8, 9. 1 Petr. 1:23, 25.

30 Namelijk door de werking des Heiligen Geestes, Die dit leven en deze kracht daardoor in onze harten openbaart.

31 Gr. boven alle tweesnijdend zwaard. Het Griekse woord betekent eigenlijk een zwaard dat twee monden heeft, en van twee zijden bijt of snijdt; gelijk uit Christus' mond een scherp zwaard ook wordt gezegd te gaan, Openb. 19:15. Zie ook Jes. 11:4. Ef. 6:17. Waardoor bij gelijkenis te kennen gegeven wordt, dat Gods Woord op de ene zijde de harten verslaat door de overtuiging der zonden en straffen die de mens heeft verdiend, en aan de andere zijde de harten zuivert, en de kwade begeerlijkheden doodt, om voor Christus voortaan te leven. Zie een voorbeeld Hand. 2:37, 38.

32 Dat is, tot de binnenste bewegingen van den wil en het verstand des mensen. Zie ook 1 Thess. 5:23.

33 Dat is, van hetgeen aldaar meest verborgen schijnt te zijn in den mens, gelijk het merg en de samenvoeging der leden zijn.

34 Gods Woord wordt gezegd de gedachten en overlegging der harten te oordelen of te onderscheiden, omdat de mens door Gods Woord onderricht en vermaand zijnde, zichzelven ontschuldigt of beschuldigt voor Gods oordeel, en zichzelven daarover voor God vernedert, of ook moed geeft om tot den troon Zijner genade vrijmoediglijk te gaan. Zie 1 Kor. 14:24, 25.

d Pred. 12:11. Jes. 49:2. Ef. 6:17.12 29Want het Woord Gods is 30levend en krachtig, en scherpsnijdenderd 31dan enig tweesnijdend zwaard, en gaat door tot 32de verdeling der ziel en des geestes, en 33der samenvoegselen en des mergs, en is 34een oordeler der gedachten en der overleggingen des harten;

29 Sommigen verstaan dit van Christus, Die het Woord Gods genaamd wordt, Joh. 1:1. Openb. 19:13. De gehele beschrijving die volgt, komt daarmede ook wel overeen. Doch dewijl Paulus den Persoon van Christus in zijn andere schriften met dezen Naam niet noemt, zo kan het hier voor het woord des Evangelies bekwamelijker genomen worden, welks kracht ook elders wordt beschreven. Zie Rom. 1:16. 2 Kor. 3:8, 9. 1 Petr. 1:23, 25.

30 Namelijk door de werking des Heiligen Geestes, Die dit leven en deze kracht daardoor in onze harten openbaart.

31 Gr. boven alle tweesnijdend zwaard. Het Griekse woord betekent eigenlijk een zwaard dat twee monden heeft, en van twee zijden bijt of snijdt; gelijk uit Christus' mond een scherp zwaard ook wordt gezegd te gaan, Openb. 19:15. Zie ook Jes. 11:4. Ef. 6:17. Waardoor bij gelijkenis te kennen gegeven wordt, dat Gods Woord op de ene zijde de harten verslaat door de overtuiging der zonden en straffen die de mens heeft verdiend, en aan de andere zijde de harten zuivert, en de kwade begeerlijkheden doodt, om voor Christus voortaan te leven. Zie een voorbeeld Hand. 2:37, 38.

32 Dat is, tot de binnenste bewegingen van den wil en het verstand des mensen. Zie ook 1 Thess. 5:23.

33 Dat is, van hetgeen aldaar meest verborgen schijnt te zijn in den mens, gelijk het merg en de samenvoeging der leden zijn.

34 Gods Woord wordt gezegd de gedachten en overlegging der harten te oordelen of te onderscheiden, omdat de mens door Gods Woord onderricht en vermaand zijnde, zichzelven ontschuldigt of beschuldigt voor Gods oordeel, en zichzelven daarover voor God vernedert, of ook moed geeft om tot den troon Zijner genade vrijmoediglijk te gaan. Zie 1 Kor. 14:24, 25.

d Pred. 12:11. Jes. 49:2. Ef. 6:17.

Hartelijk dank voor de HELDERHEID van bijdrage. Hebben we meer van nodig, gravo !!