"Theologiseren van beneden af lost niets op" ?

[David J]

Hoho! Je bent niet alleen theoloog als je een universitaire titel hebt! Dat is mij net even te makkelijk. Jij weet toch net zo goed als ik, dat al zit je nog maar in het eerste jaar van een rechtenopleiding, je al een jurist bent?

Ik ben en blijf het op beide punten niet met je eens en ik snap al helemaal niet wie je dat laatste heeft wijsgemaakt.

Wie me dat heeft wijsgemaakt? Marc Loth.

Ik had toch stiekem al een beetje dat vermoeden. Ik deel die stelling in elk geval niet tenzij je er van zou maken 'jurist in opleiding'. Als een eerstejaars rechtenstudent zichzelf werkelijk al als 'jurist' wil bestempelen, raad ik hem of haar aan om eens te solliciteren op een vacature waarin een jurist wordt gevraagd...

En dat geldt wat mij betreft ook voor andere studies. Een theoloog is voor mij dus primair iemand die een universitaire graad in de theologie heeft behaald. Dat wil niet zeggen dat iemand die een cursus of andersoortige opleiding heeft gedaan daarmee per definitie een leek genoemd moet worden, maar 'theoloog' is me dan toch net iets te veel eer.

Wat mij betreft is een (universitaire) graad niet eens genoeg. Ik heb natuurkunde gestudeerd, maar zal mezelf nooit officieel natuurkundige noemen. Dat impliceert voor mij namelijk iemand die zich daadwerkelijk iedere dag met het vak bezig houdt en/of daadwerkelijk iets gepresteerd heeft in de natuurkunde. Dat geldt voor mij niet (meer).

Dat iemand in het eerste jaar van een juridische opleiding al jurist zou zijn, is helemaal een gotspe. Dan kun je net zo goed beweren dat iemand die geschiedenis heeft gehad op de middelbare school een historicus is. Laat eerst maar zien dat je iets kunt, voordat je je met een titel tooit.

[elbert]

De theologie dient integraal beoefend te worden. Dan is er meer aan de orde dan het dilemma Steenblok-Kok of Kersten-Comrie. Dan dient men deze dilemma's te overstijgen met de waarachtig katholieke theologie van de Kerk der eeuwen. Dan zijn we er niet met een collage uit de theologie van vertegenwoordigers van de Reformatie.

Ik begrijp de bezwaren van de auteur wel tegen een verabsoluteerde standenleer, maar als hij fulmineert tegen het bijbelse gegeven dat een gelovige steeds opnieuw met alles in de dood terecht- komt', verstaat hij dan Luther wel als deze voortdurend stipuleert dat we steeds opnieuw moeten beginnen ('semper a novo incipere'). En waar is dan bij hem de 'horigheid' van het geloof? Luther zei: "Ik moet het steeds opnieuw horen, wil ik het geloven." Of zijn we er dan met gearriveerdheid in het geestelijke leven? Ik meen: neen!

Uit deze twee stukjes uit zijn recensie maak ik op dat dr. van der Sluys de manier van theologiebeoefening binnen de GG (zowel van de officiele zijde als van mr. Bart) niet deelt.
En hij is er de man niet naar om zich voor welk karretje dan ook te laten spannen. Ik denk dan ook dat dit de kern is van zijn recensie. Dus wie denkt dat dit een steunbetuiging is van zijn kant aan wie dan ook, vergist zich.

[Geka]

Hier de recensie van prof. Baars over het boek van ds.Van der Sluijs. Duidelijk een vorm van 'theologiseren van bovenaf'? Misschien dat degenen die Van der Sluijs dankzij deze recensie zien als een verdediger van de door hen als oude waarheid geziene opvattingen er iets anders over gaan denken.

Dr. A. Baars Geplaatst: 16-08-2006 | 07:50
Verootmoedigend spiegelbeeld
DR. VAN DER SLUIJS STELT PREDIKING IN GEREFORMEERDE GEZINDTE ONDER KRITIEK VEROOTMOEDIGEND SPIEGELBEELD
Het is dr. C. A. van der Sluijs’ diepe zorg dat de geestelijke crisis in Nederland onheilspellende vormen aanneemt. Deze crisis heeft alles te maken met de manier waarop er vandaag binnen de gereformeerde gezindte wordt gepreekt. Daarom wil dr. Van der Sluijs zichzelf en anderen in ”Prediking in de crisis” een spiegel voorhouden: „Hoe preken wij?”
Het beslissende voor dr. Van der Sluijs is dat wij dienen terug te keren naar het hart van de reformatorische prediking, die te vinden is in de rechtvaardiging van de goddeloze. Aan de ene kant blijkt namelijk het gevaar te bestaan van de inkapseling van het Woord in de traditie. Het gevolg daarvan is dat de preken volstrekt voorspelbaar worden en de dode rechtzinnigheid het in de kerken voor het zeggen krijgt. In dat verband waarschuwt dr. Van der Sluijs voor een theologie en prediking die een overdreven betekenis toekent aan ”het historisch geloof” en zich eenzijdig fixeert op de wedergeboorte. Zo komt de vrome (?) mens in het middelpunt te staan die het ten diepste er alleen maar om te doen is zichzelf op te bouwen.
Anderzijds ziet dr. Van der Sluijs een grote bedreiging in de hang naar het evangelicalisme en de charismatische vernieuwing. Naar zijn overtuiging wordt de oude dwaling van de wederdopers uit de tijd van de Reformatie hier nieuw leven ingeblazen. Dat betekent dat Woord en Geest van elkaar worden losgemaakt, waardoor de mens met zijn (religieuze) gevoelens in het centrum komt te staan. Bovendien signaleert de schrijver hier vormen van ”coöperatiedenken”, waarbij de mens iets bijdraagt aan zijn eigen behoud.
In deze analyse naar twee kanten vallen soms vlijmscherpe en uiterst confronterende woorden. Dat heeft alles te maken met de diepe verontrusting van waaruit dr. Van der Sluijs dit boek heeft geschreven. En inderdaad, hij houdt de gehele gereformeerde gezindte -predikanten én gemeenteleden!- een spiegel voor waaraan we ons dienen te toetsen. Hij zegt ook vele dingen die ons zeer ter harte moeten gaan en die mij persoonlijk in elk geval uit het hart gegrepen zijn.
Stijl
Het liefst zou ik mijn bespreking met deze woorden beëindigen. Er blijven bij mij echter na het lezen en herlezen van dit boek toch nog vragen over die ik niet ongenoemd mag laten. In de eerste plaats wil ik iets zeggen over de stijl waarin grote delen van het boek geschreven zijn. Dr. Van der Sluijs heeft een grote voorliefde voor een sterk associatieve stijl met veel woordspelingen. Dat levert soms fraai klinkende uitspraken op die bij de lezer blijven haken.
Het kan echter op den duur ook vermoeiend gaan werken. Van enkele passages vrees ik zelfs dat ze door de vele woordspelingen vrijwel niet meer te vatten zijn, vooral wanneer de zinnen ook nog erg lang uitvallen. Wat moet ik bijvoorbeeld aan met een uitspraak als deze: „Een verwerpelijke prediking heeft in de zin van de predestinatie alles van doen met de verwerping van de prediker en dan zo van hen, die hem horen, omdat dit horen niet werd gestructureerd met de eeuwigheidsdimensie die wordt aangelegd vanuit trinitarische prediking.” Omdat het boek op deze momenten geen klare taal spreekt, vrees ik dat lezers zich minder aangesproken weten en misschien zelfs afhaken. En dat is, gezien het belang van de zaak, alleen maar spijtig.
Het tweede punt is voor mij nog belangrijker. Ik vraag me namelijk af of de kritische analyses altijd helemaal fair zijn. Ik haast me om toe te geven dat in een dergelijk scherp en hartstochtelijk geschreven boek wel vertekeningen móéten voorkomen. Maar soms gaat het echt te ver. Zo loop ik helemaal vast met de zin: „Binnen een afgescheiden gemeente moet per bijbelse definitie de rechtvaardiging van de vrome worden gepreekt, want anders heeft zo’n afgescheiden kerk of gemeente geen identiteit.”
Nu heb ik vergelijkbare geluiden met name de laatste jaren wel meer horen rondzingen. Maar ik las ze nog nooit zo massief als in deze passage. Hier wordt namelijk nogal wat gezegd! Op zijn minst wordt de indruk gewekt dat ”het artikel waarmee de kerk staat of valt” in de prediking van geen enkele afgescheiden kerk goed kan functioneren. Een echt bewijs voor deze aanklacht -die de fundamenten van het kerk-zijn raakt- heb ik in dit boek niet kunnen vinden. Eigenlijk is dr. Van der Sluijs het aan zichzelf én aan zijn afgescheiden broeders verplicht om deze beschuldiging te onderbouwen óf om haar terug te nemen.
Middelpunt
Mijn derde punt is dat ik Van der Sluijs graag bijval wanneer hij het volstrekt soevereine karakter van Gods genade onderstreept zoals dat uitkomt in de rechtvaardiging van de goddeloze. Ook als hij in dit verband nadrukkelijk het werk van Christus als Zaligmaker in het middelpunt plaatst, ga ik helemaal met hem mee. Toch vraag ik me af of het toepassende en toe-eigenende werk van de Heilige Geest in dit boek niet enigszins in de schaduw blijft. Zeker, dr. Van der Sluijs noemt deze dingen wel een aantal keren. Toch worden zij -als ik hem goed gelezen heb- niet echt uitgewerkt.
Misschien hangt dat samen met zijn vrees om het werk van de Geest te ’verzelfstandigen’. Die kant wil ook ik beslist niet op! Maar als de Geest Christus verheerlijkt en het werk van Christus toepast, dan wordt daarin toch ook iets van het éígen werk van de Heilige Geest zichtbaar? Zou de nood van de prediking in onze tijd niet op zijn minst in twéé dingen bestaan? Enerzijds mis je immers zo vaak de verkondiging van de radicaliteit van Gods genade in Christus. Maar anderzijds kom je ook nogal eens een tekort aan echte geestelijke leiding tegen, waarin vanuit de Schriften antwoord gegeven wordt op de vraag: „Hoe leer ik delen in deze genade van Christus en word ik daarbij bewaard?” Ik verwacht dat dr. Van der Sluijs het op dit punt met me eens is. Misschien is het daarom goed als hij nog eens een vervolg schrijft op dit boek, namelijk over het werk van de Heilige Geest in en door en onder de prediking. Ook daarover leven binnen de gereformeerde gezindte nog wel de nodige vragen.
McGrath
Verder zou ik met de auteur nog wel eens willen doorspreken over zijn visie op de verhouding van Reformatie, Nadere Reformatie en puritanisme. Ook is voor mij nog niet duidelijk waarom iemand als Alister McGrath een soort gidsfunctie zou moeten vervullen om kerkelijk Nederland uit de malaise te helpen. Maar genoeg, ik heb er geen enkele behoefte aan om te gaan vissen naar spijkers op laag water. Daarvoor vind ik de dingen die dr. Van der Sluijs aan de orde stelt veel te belangrijk.
Van de spiegel die hij ons voorhoudt, moeten we ons maar niet te gemakkelijk afmaken. Want al zitten er wel een paar barstjes in, het beeld dat de spiegel toont is ten diepste volstrekt helder en daarom diep verootmoedigend. Misschien mag ik dat laatste onderstrepen met een gebed uit Psalm 80 zoals dat berijmd wordt in het oude presbyteriaanse Psalter uit Amerika (Pst. 221:3):
Wanneer U ons doet herleven,
Zullen we Uw naam prijzen
En nooit meer van Uw wegen dwalen.
O Heere, God almachtig,
Herstel ons in genade
En wij zullen gered zijn
Wanneer Uw aangezicht over ons licht!
N.a.v. ”Prediking in de crisis. Over de scheiding der geesten”, door C. A. van der Sluijs; uitg. Boekencentrum, Zoetermeer, 2005; ISBN 90 239 0579 2; 200 blz.; € 18,90.

[Polemicus]

In het familieblad Terdege van 16 mei 2007 stond een interview met dr. M.J. Arntzen (94 jaar) waarvan de kop hem typeerde als de

”Hofhond van de Meester”

Hoe hebt u de opkomst van de Schriftkritiek in de Gereformeerde Kerken beleefd?
”Je hield het eigenlijk voor onmogelijk, maar het gebeurde toch. Ik schrok ervan, was er verdrietig over en heb er fel op gereageerd. Te fel misschien, te veel op de persoon. Buskes noemde me een ketterjager en verweet me leerheiligheid. Daar moet je inderdaad voor oppassen. M’n vrouw vroeg soms: ’Is het je nou te doen om de theologie, de theorie, of om de eer van God?’ Dat was een goede vraag. Er kunnen vleselijke motieven bij komen. Het mensenhart is boos en arglistig. Toch geloof ik dat het er mij ten diepste om ging, en nog steeds om gaat, de Heere te dienen. Als de meester van een hond wordt aangetast, zou hij dan niet blaffen? Als wordt gerommeld met de zuivere leer die naar de godzaligheid is, mág je niet zwijgen, al is het akelig dat je daar personen bij moet betrekken.
Het begint altijd met kritiek op de belijdenis. In de Gereformeerde Kerken ging het mis toen Berkouwer voorzichtig vragen begon te stellen bij de eeuwige verkiezing Gods. Vervolgens ging hij heel vaag over het eeuwige oordeel spreken. Ik heb daar in een artikel in het Gereformeerd Weekblad op gereageerd, waar Berkouwer weer vier artikelen tegenin heeft geschreven. De vraag of alle mensen zalig worden noemde hij onwettig. Waarop ik zei: ’Dan is de vraag van Zondag 7 in onze Catechismus ook onwettig.’ Berkouwer is als goed gereformeerd polemicus begonnen, maar steeds meer opgeschoven in de richting van Karl Barth. Daardoor groeiden we uit elkaar. Daar kon Berkouwer slecht mee omgaan. Hij zag de verhouding tussen promotor en promovendi als die van een vader tot zijn kinderen. Daardoor kon hij het niet hebben als zijn promovendi kritiek op hem hadden.”

Wat doet het u dat de ontwikkeling van toen zich nu in de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt herhaalt?
”Ontwikkelingen lopen nooit volledig parallel, maar overeenkomst is er onmiskenbaar. Als ik daarop wijs, krijg ik soms te horen dat ik mijn nest bevuil. Dan is mijn antwoord: ’Ik wil mijn nest niet bevuilen, ik wil het graag zuiveren.’ Het positieve dat er is, wil ik niet ontkennen. Ik heb veel goeds ondervonden, tot de dag van vandaag. Op zondag hoor je vaak een gedegen uitleg. Een gebrek is dat er nauwelijks onderscheidend wordt gepreekt. Als het waarschuwende in de verkondiging gaat ontbreken, is er iets mis.
De eerste preek waar ik echt van het begin tot het eind naar luisterde, als jongen van een jaar of twaalf, was die van dr. H.H. Kuyper, over Demas. Hij begon met een voorbeeld. ’Als u naar Zwitserland reist, en u komt daar in het hooggebergte, dan ziet u af en toe een kruis. Daar is iemand verongelukt. Dat kruis is tegelijk een waarschuwing. Zo is het ook met Demas.’ Dat ben ik nooit vergeten.”

Dr. A.L.Th. de Bruijne, docent aan de universiteit van uw kerkverband, is van mening dat een aantal historische gedeelten in de Bijbel als metafoor moet worden gezien. Komt daarmee het gezag van de Schrift niet op losse schroeven te staan?
”Daar ligt mijn grote zorg. De Bruijne gaat in een aantal opzichten verder dan Geelkerken. Zijn visie op de Bijbel komt soms dicht bij dat wat je vindt in het boek ’Klare Wijn’ van de Nederlandse Hervormde kerk, bijvoorbeeld als hij stelt dat God niet altijd Zelf direct tot mensen sprak, ook als dat er wel staat.”

Bent u door de terugkeer van dezelfde discussie, nu in de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt, anders over afscheiding gaan denken?
”In de belijdenis staat dat we ons dienen af te scheiden van de valse kerk, maar je moet daarin wel voorzichtig zijn. Het valt niet te ontkennen dat afscheiding een repeterende breuk is. Bij vrijgemaakten meende ik veilig te zijn. Juist daarom bedroeven de huidige ontwikkelingen me zo. Vooral dat ze zomaar voort kunnen gaan. Dat neem ik vooral de curatoren van de theologische universiteit in Kampen kwalijk. Er wordt gezegd dat je de kerkelijke weg moet bewandelen, maar de bezwaarschriften worden niet serieus genomen.

Hetzelfde zie je overigens in de Gereformeerde Gemeenten. Van der Zwaag heeft gedocumenteerd aangetoond dat de oudvaders iets anders zeiden dan dat wat in veel Gereformeerde gemeenten wordt geleerd. Nu krijgt hij het verwijt dat hij onrust veroorzaakt en mensen verdacht maakt, en dat hij de kerkelijke weg had moeten bewandelen. Mijn ervaring is dat dat zelden iets oplevert. Er gaan jaren mee heen eer een bezwaarschrift bij de synode is en dan is de kans groot dat het met formele argumenten terzijde wordt geschoven. Als je je zorgen kenbaar wilt maken, kun je beter een artikel of een boek schrijven.”

[Tiberius]

FYI:

Gedragsregels
Op het forum gelden een aantal gedragsregels:
(...)
- Discussieer inhoudelijk en speel het niet op de persoon.

mvg Tiberius

[Afgewezen]

Ik roep nog even de opmerking van Afgewezen in herinnering, die treffend aangaf dat 'de rechter hier zelf deel is van het aangevallen orgaan'.

Maar wat zou jij dan willen, Josephus? Het orgaan is hier de gemeente, de kerk.
Moet er dan naast de kerk een soort 'onafhankelijke' instantie zijn die leergeschillen in de kerk beoordeelt? :roll:
Volgens Paulus diente een andere weg bewandeld te worden: "Verwerp een ketters mens na de eerste en tweede vermaning."

[refo]

Ik wordt hier heel erg foutief geciteerd....

[Josephus]

Ik roep nog even de opmerking van Afgewezen in herinnering, die treffend aangaf dat 'de rechter hier zelf deel is van het aangevallen orgaan'.

Maar wat zou jij dan willen, Josephus? Het orgaan is hier de gemeente, de kerk.
Moet er dan naast de kerk een soort 'onafhankelijke' instantie zijn die leergeschillen in de kerk beoordeelt? :roll:

Een terechte vraag, Afgewezen. Ik zal de eerste zijn die toegeeft dat in een wereldje waar iedereen iedereen kent, het verdraaid lastig is om een onafhankelijk en onpartijdig rechtssysteem te hebben. Ik heb daar ook niet zomaar een oplossing voor. Een paar voorzichtige suggesties:

- Een beroepszaak wordt niet door de classis van de betreffende gemeente behandeld, maar bijvoorbeeld door een classis die daar ver(der) vandaan zit. Daarmee kun je voorkomen dat gemeenten die in één classis zitten elkaar niet willen afvallen, of dat een predikant die aanvankelijk een besluit heeft genomen (met zijn kerkenraad), daar tijdens de classis opnieuw een uitspraak over moet doen. De zwakte van dit voorstel blijft natuurlijk wederom, dat iedereen iedereen kent en dat een predikant uit classis X. er stiekem misschien toch rekening mee houdt dat hij over een aantal jaar in classis Y. te bewonderen is en dat hij die mensen liefst maar niet teveel tegen de haren in wil strijken.

- Ik heb de indruk dat nu de meeste organen voornamelijk bestaan uit ambtsdragers. Het is natuurlijk niet per definitie zo dat die het meest geschikt zijn om die functie te vervullen. Misschien zou je meer moeten selecteren op basis van capaciteiten (bijv. theoloog, jurist), dan automatisch er van uit te gaan dat een predikant of andersoortige ambtsdrager ook zitting moet hebben in de diverse kerkrechtelijke organen. Daarmee is het gevaar van partijdigheid of afhankelijkheid natuurlijk niet geheel uitgesloten, maar de deskundigheid is in elk geval veel meer gewaarborgd.

- De duur van de procedures en de diverse (beroeps)termijnen moeten (en kunnen) mijns inziens veel sneller zijn. Censuurmaatregelen (of ze nu terecht of onterecht zijn) grijpen normaal gesproken diep in in het (geloofs)leven van de betrokkenen, dus die moeten zo kort mogelijk duren. Het kan niet zo zijn, dat iemand jarenlang wordt geweerd van de Tafel des Heren, vanwege het "zo zijn onze termijnen". Zelfs bij een dik boek als dat van Klaas van der Zwaag, maakt niemand mij wijs dat een procedure echt langer dan een half jaar hoeft te duren.

- De belangrijkste suggestie is de volgende: zorg dat het bij kerkrecht ook daadwerkelijk om recht gaat. Zodra daar kerkpolitiek bij komt kijken of zelfs de boventoon gaat voeren, is je rechtssysteem in wezen verloren.

[Tiberius]

De belangrijkste suggestie is de volgende: zorg dat het bij kerkrecht ook daadwerkelijk om recht gaat. Zodra daar kerkpolitiek bij komt kijken of zelfs de boventoon gaat voeren, is je rechtssysteem in wezen verloren.

Laten we met elkaar blij zijn, dat dat tot nu toe niet het geval is.

De rest van je posting is natuurlijk een beetje onzinnig: het gaat om de kerk, waarvan de wijze van regeren in de Bijbel staat aangegeven. We zitten niet te wachten op een of ander juridisch gedrocht.
Tenminste ik niet. Ik weet niet hoe het in jouw GG-gemeente is.

[refo]

Ik word verkeerd geciteerd.

[Josephus]

De belangrijkste suggestie is de volgende: zorg dat het bij kerkrecht ook daadwerkelijk om recht gaat. Zodra daar kerkpolitiek bij komt kijken of zelfs de boventoon gaat voeren, is je rechtssysteem in wezen verloren.

Laten we met elkaar blij zijn, dat dat tot nu toe niet het geval is.

De rest van je posting is natuurlijk een beetje onzinnig: het gaat om de kerk, waarvan de wijze van regeren in de Bijbel staat aangegeven. We zitten niet te wachten op een of ander juridisch gedrocht.

Je zou ook kunnen zeggen dat je het niet met me eens bent. De opmerking dat het 'natuurlijk een beetje onzinnig is' bekt natuurlijk lekker, maar is niet erg inhoudelijk.

De stelling dat 'we' niet zitten te wachten op een of ander juridisch gedrocht deel ik overigens ten volle.

[Tiberius]

De belangrijkste suggestie is de volgende: zorg dat het bij kerkrecht ook daadwerkelijk om recht gaat. Zodra daar kerkpolitiek bij komt kijken of zelfs de boventoon gaat voeren, is je rechtssysteem in wezen verloren.

Laten we met elkaar blij zijn, dat dat tot nu toe niet het geval is.

De rest van je posting is natuurlijk een beetje onzinnig: het gaat om de kerk, waarvan de wijze van regeren in de Bijbel staat aangegeven. We zitten niet te wachten op een of ander juridisch gedrocht.

Je zou ook kunnen zeggen dat je het niet met me eens bent. De opmerking dat het 'natuurlijk een beetje onzinnig is' bekt natuurlijk lekker, maar is niet erg inhoudelijk.

De stelling dat 'we' niet zitten te wachten op een of ander juridisch gedrocht deel ik overigens ten volle.

Het logische ervan toon ik in het volgende deel van de zin aan; waarom het natuurlijk is.

Maar ik zou zeggen: neem de proef op de som en leg je voorstellen voor aan je lokale kerkenraad. Wellicht dat het lukt om hen te overtuigen. Dan kunnen zij het in de classis inbrengen en vervolgens naar de Particulier en Generale Synode sturen.
Persoonlijk zou ik er geen heil in zien (dus in zoverre heb je gelijk, dat ik het niet met je eens bent), maar wie weet.

[wim]

Daar hebben we het lek boven water, denk ik. Dat men de GG wil 'omturnen'.

Graag!!!!

[refo]

Precies.
Daar proberen de meerdere vergaderingen juist voor te waken. Dat we in het spoor blijven van Reformatie en Nadere Reformatie.

Om terug te keren naar het onderwerp van dit topic: het is wel frappant dat zowel ter linker- als ter rechterzijde van de GG in recensies geconstateerd wordt, dat dhr. Bart c.s. probeert de GG om te turnen.

Bart wil juist dat de GG in het spoor van reformatie en nadere reformatie terugkeren, lieve vrienden. Hij toont nauwkeurig aan, zoals een goed jurist betaamt, dat we van het heilspoor zijn afgegaan. Wij en onze vaderen tevens.

[Josephus]

De belangrijkste suggestie is de volgende: zorg dat het bij kerkrecht ook daadwerkelijk om recht gaat. Zodra daar kerkpolitiek bij komt kijken of zelfs de boventoon gaat voeren, is je rechtssysteem in wezen verloren.

Laten we met elkaar blij zijn, dat dat tot nu toe niet het geval is.

De rest van je posting is natuurlijk een beetje onzinnig: het gaat om de kerk, waarvan de wijze van regeren in de Bijbel staat aangegeven. We zitten niet te wachten op een of ander juridisch gedrocht.

Je zou ook kunnen zeggen dat je het niet met me eens bent. De opmerking dat het 'natuurlijk een beetje onzinnig is' bekt natuurlijk lekker, maar is niet erg inhoudelijk.

De stelling dat 'we' niet zitten te wachten op een of ander juridisch gedrocht deel ik overigens ten volle.

Het logische ervan toon ik in het volgende deel van de zin aan; waarom het natuurlijk is.

Welnee. Je kunt dat voor mijn part 'logisch aantonen' vinden, maar je zegt alleen dat de wijze van regeren in de Bijbel staat aangegeven. Dat is natuurlijk niet veel meer dan een open deur. Het is helemaal niet gezegd dat het civiele recht daarbij niet van dienst kan zijn. De overeenkomsten tussen kerkelijk en civiel recht zullen je verbazen.

Maar ik zou zeggen: neem de proef op de som en leg je voorstellen voor aan je lokale kerkenraad. Wellicht dat het lukt om hen te overtuigen. Dan kunnen zij het in de classis inbrengen en vervolgens naar de Particulier en Generale Synode sturen.
Persoonlijk zou ik er geen heil in zien, maar wie weet.

Ik kan je geruststellen: dat gaat niet gebeuren. De belangrijkste reden is ik geen lid ben van de GG. De lokale kerkenraad zal me in dat geval dus vriendelijk doch beslist 'niet ontvankelijk' verklaren. Daarbij komt dat ik sprak over "voorzichtige suggesties". Dat is iets anders dan "concrete, uitgewerkte voorstellen". En dan nog. Al zou dat wel zo zijn, dan zou ik waarschijnlijk jouw pessimisme (of cynisme) delen.