Dat zijn mooie vragen om over na te denken inderdaad. Laat ik proberen er voorzichtig iets over te zeggen.
Geestelijk groeien
Dat is een enorm beladen thema! Je hoort het over de gehele breedte van de kerk, maar de vraag is of men wel altijd het Bijbelse groeien bedoelt. Het groeien in het geloof, waarbij je als gelovige gewoon jezelf kan blijven, heeft géén bestaansgrond als wij de Schrift er naast leggen!
Jezus vergeleek zichzelf met een tarwekorrel die in de aarde zou vallen om vervolgens daar te sterven en uit dat sterven zou veel vrucht voortkomen. Een uitleg is denk ik niet nodig, maar het is belangrijk om te beseffen dat wij als ware christenen in Zijn voetstappen gaan en dus ook die weg van sterven als een tarwekorrel behoren te leven. Om zo werkelijk vrucht te kunnen dragen. Hier leert Jezus ons Zijn nederigheid en buigen voor God en ons staat niks anders te doen dan in die weg te volgen!
Zelfverloochening en opoffering van eigen- ik is de weg om geestelijk vrucht te kunnen dragen. Gelukkig dat Christus ons deze weg is
voorgegaan en Zijn Geest heeft uitgestort om ons te bekrachtigen en ons te leiden in deze zelfkruisigende weg.
Gods Woord spreekt over toenemen en groeien altijd
ten koste van ons eigen- ik.
Kortom, als je zegt dat je geestelijk wilt groeien is dat een schitterende belijdenis, maar moeten we goed beseffen wat we daarmee eigenlijk zeggen. Wanneer je zoiets zegt dan zeg je dat je verlangt dat God je
nederigheid leert en je als een
slaaf voor je Heer wil leven. Dat is nogal niet wat!
Tegelijkertijd is het
verlangen om te groeien in heiligheid een verlangen wat een oprecht kenmerk is van iemand die de Heere liefheeft. Naast dat het bevel er vanuit de Schrift is om heilig te zijn en te leven voor God werkt de Heilige Geest ook dat verlangen in ons hart om steeds meer
gelijkvormig te worden naar het beeld van Christus. Dat wij als broeder of zuster in Christus steeds meer gaan lijken op onze Oudste Broeder!
O, Zoon, maak ons Uw beeld gelijk! Dat is het hartsverlangen van hen die de Heere oprecht liefhebben. Ook al kan de zondelust soms zo sterk de kop op steken, in Christus alleen ligt kracht om vleselijke begeerten van onze oude Adamsnatuur te kunnen doden. Laat ons daarom in de strijd tegen allerlei soort van zonden de toevlucht nemen tot de bron van alle genade. Heerlijk is het om te mogen horen en zien dat God Zélf ons de wapenrusting geeft… en er nog een ‘handleiding’ bij doet! Op vele plaatsen en in het bijzonder natuurlijk in Efeze 6 schittert Gods kracht en majesteit. Wat is het dan ook nodig dat wij besef hebben van wie God is en wat Hij gedaan heeft. ‘Welke gevolgen heeft de kruisdood van Christus voor mij als gelovige?’ Er valt zoveel te zeggen over geestelijke groei… maar laat ik proberen het niet te lang te maken, dat haalt de lijn nog meer uit mijn verhaal.
Eigenlijk valt het heel mooi samen te vatten wat geestelijke groei is als we luisteren naar Johannes! ‘Hij moet groeien, ik moet minder worden.’ Dat is een soort geestelijke ‘wipwap’! In de mate waarin ik mijzelf verneder, wordt God in mijn leven verhoogt. Dat zegt naar ik meen Petrus ook als hij in zijn brief schrijft dat wij ons moeten vernederen onder de krachtige hand van de Heere en dat God dan op Zijn tijd ons zal verhogen.
(helaas heb ik momenteel geen digitale Bijbel beschikbaar, anders zou ik wat secuurder kunnen werken en citeren, vergeef mij)
Helaas wordt ‘hij moet wassen, ik minder worden’ vaak te pas en te onpas in gesprekken en in de prediking gebruikt. Begrippen en zinnen raken dan ‘uitgesleten’ en het lijkt wel dat - hoe vaker je de zin herhaalt, hoe minder ze uiteindelijk ‘spreekt’. Als we zo’n uitspraak gebruiken, moeten we het daar niet bij laten, maar ook concreet nadenken over de theologie die verborgen en verbonden ligt achter en met deze uitspraak. Als Johannes namelijk deze uitspraak doet, heeft hij al een keuze gemaakt! Namelijk dát Christus meerder moet worden in Zijn leven, ten koste van zichzelf. De vraag is aan onszelf: ‘wil ik dat eigenlijk wel?’ Niet de ongelovige, maar juist de
gelovige moet zich deze vraag stellen.
Laat ik een klein voorbeeldje geven, omdat het anders misschien toch wat ‘wazig’ blijft. De discipelen zijn door Jezus geroepen tot een bijzonder werk en zij trekken ongeveer drie jaar met hen op. Even praktisch nagedacht: ‘Hoeveel jaar zouden wij nu op de beste universiteiten moeten studeren om hetzelfde onderwijs in helderheid en diepgang te ontvangen als dat de discipelen 24h per dag 3 jaar lang hebben gehad?’ Laten we maar geen antwoord geven, maar de conclusie is: ‘De discipelen hebben een zéér leerzame periode van drie jaren meegemaakt!'
Maar wat heeft Petrus (die na die drie jaar met Jezus rondgewandeld te hebben toch wel heel erg geestelijk zal zijn) nu werkelijk geleerd? Hij treedt in zijn
eigen kracht en vertrouwt op zichzelf als Jezus naar Getsemané gaat en door Judas wordt verraden. In de hof komt openbaar wat Petrus nu werkelijk heeft geleerd! En dat is heel verdrietig, want in plaats van dat hij het onderwijs van Jezus ter harte genomen heeft kent hij ten diepste nog niet
het zelfkruisigende leven in navolging van Jezus. Hij vertrouwt nog op zichzelf en op eigen kunnen! We zijn geneigd te zeggen: ‘Petrus, jongen toch, hoe kun je dat nou doen? Je weet toch dat van jouw vlees en van jouw eigen- ik geen geestelijk goed te verwachten valt? Waarom treedt je dan zo vleselijk op tijdens het Avondmaal door te beweren dat je Jezus niet verloochenen zult en waarom mep je het oor van Malchus er af?’ Dat zijn vragen die in ieder geval bij mij geleefd hebben. Het antwoord is eigenlijk eenvoudig. God wilde Petrus in deze weg leren om af te zien van zichzelf en het enkel van Hem alleen te verwachten. Maar wat was het een zware weg voor Petrus. Vergelijk vervolgens déze, op zichzelf vertrouwende Petrus, eens met de Petrus op de Pinksterdag! Dat is zo wonderlijk! Petrus is Petrus niet meer… Niet langer: ’ík zal dit doen en ík zal dat doen’, Petrus heeft geleerd om af te zien van zichzelf en enkel vanuit Christus te leven. Het mooie is dat als Jezus, nog voor dat Hij ten hemel vaart, hem nog eenmaal (driemaal in totaal) vraagt: 'hebt gij Mij liever
dan dezen?' Zie je? Jezus kijkt of Petrus zich nog steeds verheft boven de andere discipelen zoals hij deed bij het laatste Avondmaal. Maar nu, geeft Petrus vanuit een ‘andere’ geest antwoord, vanuit dé Geest! Hij beroept zich niet op zichzelf, maar op God! Kijk, daar herkennen we de ware gezonde christen… niet roemend in zichzelf, maar roemend in de Heere!
Wat ik dus opvallend vind is dat er twee geestelijke stadia (soort van) in het leven van Petrus waar te nemen zijn. Nu wil ik daar geen hot item van maken, maar er op letten kan geen kwaad. Wat zichtbaar is bij Petrus, moet ook zichtbaar worden in ons aller leven! Dat betekent dat ook ná ontvangen genade er keuzes gemaakt moeten worden en dat zowel Petrus als Johannes als kind van de Heere
bewust een keuze maakte om het eigen- ik te kruisigen zodat God groter en heerlijker een licht zou verspreiden in hun leven. Dát versta ik onder andere onder geestelijke groei. Groeien in heiligheid en gelijkvormigheid aan Christus in al Zijn facetten!
Christus kan ons als vaten enkel met Zijn Geest vervullen, na de mate waarin wij geestelijk leeg zijn om van Hem gevuld te worden! Zolang wij, ook als waar gelovigen, ten diepste nog vol zijn van onszelf zullen wij geen of nauwelijks geestelijke vrucht dragen. Dit vind ik een belangrijk punt, dus laat ik de Bijbelpassage waar dit geleerd wordt door Paulus noemen: 1 Korinthe 2 en 3. Mocht je hierover toch wat bedenkingen of wat verder over door willen praten… ik hoor het graag… elkaar opscherpen is altijd goed, fijn en reuze leerzaam!
Geestelijk inzicht
Geestelijk inzicht is niet enkel een kennen of het weten van geestelijke waarheden, maar ze verstaan en er ook praktisch naar leven. Ik heb zeer veel respect voor mannen die door God voor Zijn dienst zijn afgezonderd. Echter, weerhoudt mijn hun roeping niet om de prediking naast de Schrift te leggen. Dat moet ook kunnen denk ik, als wij geestelijk willen leren en groeien. Preken beluisterend bemerk je dat de ene prediker meer zicht op geestelijke zaken heeft dan de ander. Nogmaals, dat is geen competitie! God is soeverein in het uitdelen van Zijn genade. Echter, ik houd het ook goed voor mogelijk dat predikers om verschillende redenen ‘lui’ zijn in hun preekstudie… dit kun je soms ook horen… helaas. Dit is een constatering, niet om daarmee een predikant maar denigrerend te benaderen… ik noem bewust geen naam, omdat dit nooit goed kan zijn mijns inziens. Maar als je bemerkt dat een prediking toch belangrijke punten vanuit de tekst mist, mag je gerust eens bij de prediker langsgaan
in liefde! Wat gaat er veel mis met predikers die verkeerd omgaan met commentaar en met gemeenteleden die niet weten hoe zij op een christelijke manier hun prediker iets moeten zeggen wat niet altijd even fijn is voor hen om te horen. Beide hebben Gods genade nodig en dan zal er ook in die gesprekken harmonie gevonden worden.
Ik wilde eigenlijk nog kort één ding kwijt als het gaat om inzicht in geestelijk leven en groei. Er is een duidelijk onderscheid tussen de
schuld van zonden en de
smet van de zonden. Wanneer wij door het geloof deel krijgen aan
al de weldaden die Christus voor Zijn uitverkorenen heeft verworven, dan zijn wij metterdaad voor de volle 100% gerechtvaardigd en geheiligd en is onze schuld voor God voor eeuwig verzoend door het offer van Christus. Dit is in meer of mindere mate bekend in de reformatorische gezindte en dit wordt ook duidelijk of iets minder duidelijk gepredikt op de kansels. Aan de andere kant is het
proces van heiliging in ons leven ook gaande. Onze
positie door het geloof is cruciaal. We moeten beseffen, weten, verstaan
wie wij nu in Christus zijn! 'Wat is mijn positie ten op zicht van God nu ik door het geloof in Christus verzoend ben met God? ' Wanneer je daar vanuit de Bijbel een heerlijk antwoord op vind… heb je de juiste basis om geestelijk te kunnen leven.
Weer een kort voorbeeld. Je moet met voetbal weten in welk team je zit om op het voetbalveld niet als een halve dwaas rond te dwalen op het veld… niet wetend bij wie je nu eigenlijk hoort en waar je moet scoren. Geestelijk is het niet anders. Je moet weten wie je bent en hoe je strijden moet in het leven. Waar de rechtvaardiging en vergeving ons vrij maakt van onze schuld voor God, wil de heiligmaking in ons leven ons reinigen van de smet van de zonde. Ik zie dat het artikel al weer veel te lang wordt. Daarom stop ik gauw… ik hoor graag een reactie hierop om er eens wat over door te spreken.
Hopelijk heb ik een beetje antwoord kunnen geven op de vragen over, positie, groei en inzicht.
, maar deze zin viel me op.
je plaats weten onder God! Juist als gelovige! Want we weten ons 'plekkie' zo vaak niet)
.
: