Klavier schreef:In het bedrijfsleven is een soort kledingcode: Hoe duurder, hoe waardevoller hoe donkerder.
Het is net hoe je het uitlegt. Het is cultureel bepaald.
Jouw beeldvorming van donker is het gevolg van de waarde die je zelf toekent aan donker. Dat zegt niets over de waarde die degene die het donker 'voert' eraan geeft.
Nou, dat is ook wel een beetje achterhaald, behalve op de hele hoge posten
Het drukt ook een soort ongelijkheid uit, hoe hoger de functie, hoe belangrijker de kleding wordt. Dat lijkt me al een reden om hier in de kerk anders mee om te gaan. In de kerk zitten niet alleen managers en directeuren, maar ook schoonmakers en vuilnismannen. Daarnaast is het in de kerk geen bedrijf, je mag er gewoon jezelf zijn. Ik draag geen donkere kleren door de week, in ieder geval niet om een reden, dus waarom zou ik dat op zondag wel doen? En verder, deze uitleg klinkt mooi, maar je weet volgens mij best dat veel predikanten de donkere kleding wel degelijk een geestelijke betekenis geven en veel mensen daarom ook zo zien.
Wat je meent dat het uitstraalt wordt ontleent aan je eigen opvoeding. Als jij geleerd krijgt dat zwart somber is, dan is de kleur altijd representatief voor somber.
Als traditionele kerken met zwart wijzen op zwart als teken van de zonden is dat juist een verwijzing naar de noodzaak van de Zaligmaker en wijst dat erop Hem nodig te hebben. En ook dat Hij gewillig is zwarte zondaren te reinigen.
Dat is een heel positieve boodschap!
En dat er mensen zijn die de lijn doortrekken naar wit door de afwassing der zonden als achterliggende symboliek te plaatsen, is ook prima. Maar vergeet niet dat een traditie ergens begint. In Nederland is het zwart begonnen in de eenvoudige arbeiderskringen waar zwart de enige kleur van kleding was omdat slijtage in zwarte kleding het minst gezien wordt. Er was enkel zwart, als kenmerk van de sociale groep die later de kerken vormden van met name wat nu de rechterflank van de Ger.Gezindte is. En dat de invulling van zwart later een meer symbolische betekenis kreeg is een historisch feit. Dat is een erfenis. 's Lands wijs, 's lands eer is het dan toch maar. Overigens was de ambstkleding al langer zwart, ook in de reformatie. Dat gaat heel ver terug de geschiedenis is, van al voor de reformatie. Maarten Luther wordt ook vaak in een donker gewaad weergegeven als hij de 95 stellingen op de deur van de slotkapel in Wittenberg spijkert. Daar heb ik nog nooit commentaar op gehoord. Ook anno 2007 dragen monnikken zwarte gewaden. Daar heeft de wereld ook nooit een probleem mee. De orthodoxe joden idem. Dat zwart is ook daar een traditioneel herkenningspunt.
Ik hoor regelmatig mensen zeggen: Een trieste bedoening hoor, rij je op zondag door zo'n dorp, zie hele rijen mensen in zwarte kleren lopen. Ik krijg het idee dat het die mensen niet uitnodigt om naar de kerk te gaan maar eerder afschrikt. Verder is zwart als geestelijke kleur volgens mij dubieus. Waarom zwart dragen als kleur van ellende en zonde, en daarmee uitstralen dat je Christus nodig hebt, als je Hem kent en als verlosser hebt en dus niet meer dat juk van zonde en ellende draagt? Dat monniken zwarte pijen droegen (wat overigens lang neit altijd zo was) is volgens mij meer om practische redenen, in die tijd werden er soweso veel donkere kleren gedragen (veel bruin, donkerblauw etc) omdat dat minder snel vies werd. Maar goed, dat het een traditie is klopt. De traditie wordt echter steeds minder begrepen in een tijd dat veel kleur in kleding toch heel normaal is geworden. Moeten we dan de traditie maar in stand houden om de traditie? Dat is juist een beetje het probleem. Een traditie bestaat al jaren niet meer (behalve in het bedrijfsleven allicht) maar de kerk houdt er stug aan vast.
Als de gezichten stralen onder de evangelie boodschap en laten zien dat het zwart niet de eindbestemming is, dan geloof ik niet dat donkere kleding somber oogt maar eerder deftig en waardig.
Je moest eens op straat kijken, hoeveel er zwart wordt gedragen. Allemaal sombere depressieve mensen? Daar maken we toch ook niet die gedachtegang?
Er wordt nog veel meer niet-zwart gedragen, na de flowerpowertijd is kleding toch veel kleurrijker geworden. En verder heb ik nog nooit ongelovige vrienden over die zwarte stoet horen zeggen dat ze wel stralende gezichten zagen.
Hier heb ik niets mee. Feest der genade?
De ernst dat we God op het hoogst hebben misdaan en dat genade zo duur gekocht moest worden dat Gods Zoon daar de dood mee in moest?
Feestvieren zonder Hem van aangezicht tot aangezicht te zien?
Ik persoonlijk ben van mening dat feest als woord en als invulling hoort bij de erfenis die wacht na dit leven en dat we ons in dit leven niet voor niets te wapenen hebben tegen de zonden, de duivel, tegen eigen vlees, de boosheden in de lucht. Feestvieren is hier niet aan de orde. Er moet gestreden worden. Het overwinningsfeest mag volgens mij enkel als voorsmaak worden gevierd maar kan nooit uitbundig zijn zolang we te midden van zonden verkeren die God enkel verdriet doen.
Jij kent de Bijbel toch zo goed? Hoe kan je dit dan zeggen? Het leven is inderdaad niet altijd een feest, maar we zijn al wel overwinnaars in Christus. Het koninkrijk der hemelen komt niet alleen, het is al begonnen en wij zijn er burgers van. Zoals ik me kan verheugen over de vakantie die gaat komen, zo mag ik dat ook over de toekomst die God gaat geven. We zijn verlost, we worden dat niet pas bij de wederkomst. Dan zal het werk wel voltooid worden, maar het is al begonnen, daarover mogen we ons verheugen. De kerkdienst mag dan ook een feestelijke dienst zijn, wehoeven er niet gebukt te gaan onder de zonde en ellende, want Christus heeft ons van dat juk bevrijdt.
Marnix, welke boodschap geef je af als genadeleven wordt in gevuld met feestvieren? Hoe verhoudt zich dat tot de boodschap die je tot de onkerkelijke naaste hebt te geven? Is daar nog ruimte voor de wet, voor schuld, voor het stuk der ellende?
We kunnen doorslaan in het zwart, maar ook in het wit.
Allicht, als er ook maar ruimte is voor het evangelie van bevrijding daarvan. En de rechtvaardigen mogen zich verheugen.
Zoals je het hier weergeeft, vraag ik me af of de mensen buiten de kerk enkel komen om een feestje te vieren, of dat ze wordt geleerd dat ze voor eeuwig verloren gaan, tenzij ze zich bekeren en in berouw tot God wenden en de strijd van het geloof moeten aangaan.
Ze komen niet om een feestje te vieren. Een niet-gelovige in de kerk krijgt te horen dat hij zich moet bekeren, anders gaat hij verloren. De gelovigen echter wordt zekerheidvan gepreekt. Het gaat er om dat dat onderscheid goed duidelijk is in de preek, zodat ongelovigen zich niet verlost gaan wanen en gelovigen niet onverlost. En dat kan dat wel degelijk mensen prikkelen. Als een ongelovige bij een begrafenis van een gelovige komt en daar blijdschap en zekerheid ziet, waardoor mensen, ook al zijn ze verdrietig, toch rust en zekerheid mogen uitstralen, zet dat mensen aan het denken. Moet je nagaan hoe dat met onze geestelijke begrafenis en opstanding dan gaat. We mogen uitstralen dat we met Christus gestorven zijn en met Hem opgestaan in een nieuw leven en ondanks de gebroken heid van het bestaan en de zonde, toch ons in Hem verheugen en daarom feestelijk bijeen zijn. Het feest is geen doel ofzo, het is het gevolg van het evangelie, de blijde boodschap.
In de wereld staan is volgens mij ook eerlijk in de wereld staan en ook duidelijk de zonden aanwijzen, de straf op de zonde en de vloek die op de aarde rust, om maar even richting het andere topic over de ellende op aarde te verwijzen.
Helemaal mee eens maar dat is niet in strijd met wat ik zeg. Het feest der genade is geen oppervlakkig feest van eten, drinken en vrolijk zijn, maar een feest van verlossing uit de diepe ellende en uitzichtloosheid van ons zondig bestaan.
Kan het zijn dat de kerk ook in het te makkelijk en feestelijk vieren haar geloofwaardigheid verliest? Dat het zo goedkoop wordt, dat het kennelijk niet zo ernstig ligt, en dat we de kerk dan niet echt zo nodig hebben. Een feestje in de kroeg of in de kerk, wat maakt het nou uit? Ik heb wel eens een jongen van een jaar of 18 horen zeggen dat juist de band in plaats van orgel in de kerk om de jeugd vast te houden voor hem het bewijs was dat de wereld en de kerk eigenlijk niet uitmaakte en aanleiding was om de kerk niet langer serieus te nemen. Dat kan ook!
Waar ligt het evenwicht?
Het gaat er om dat Christus centraal staat. En geen muziekinstrumenten. Als er een band in de kerk komt omdat dat jongeren meer aanspreekt, en het doel is om op die manier de boodschap meer bij de jongeren te brengen vind ik dat een goede zaak. Jongeren zijn soms gewoon oppervlakkig dus dan maar daar op inspelen, beter dan ze kwijt te raken. Als het feest te makkelijk en goedkoop wordt staat Christus nooit centraal. Als Hij centraal staat is het feest niet makkelijk en goedkoop, want verlosten ervaren ook de diepe vreugde van hun verlossing. Als de verloren zoon thuis komt wordt er feest gevierd. Zo mogen wij, als mensen die verloren waren maar teruggevonden, eerst dood, nu levend, ook feest vieren met de Vader.
Om het maar met Psalm 30 te zeggen:
11 Luister, HEER, en toon uw genade,
HEER, kom mij te hulp.
12 U hebt mijn klacht veranderd in een dans,
mijn rouwkleed weggenomen, mij in vreugde gehuld.
13 Mijn ziel zal voor u zingen en niet zwijgen.
HEER, mijn God, u wil ik eeuwig loven.
: ?
