Eenzaam??! Nee. Kliekjes vorming lijkt me niet de juiste keuze. Daar wil ik mee zeggen om zoals vroeger iedere stroming zijn/haar eigen winkeltje...
Zo liep ik in de Hema afgelopen week en daar ging het winkelalarm af bij een vrouw die wel alles netjes had betaald maar kennelijk was t niet allemaal goed gescant. Ze vrouw gooide er een vreselijke vloek uit waarop ik automatisch reageerde `ZO... hallo dan...´. Mevrouw excuseerde zich en hopelijk heb ik haar aan t denken
gezet.
Ik kraamde in een niet christelijk gezin en bad en dankte voor en na mn eten. Op een dag vroeg mevrouw of ik naar de kerk ging en hoe dat nou ging. Sinds die dag staat de Bijbel die eerst helemaal achterin de boekenkast was gestop weer vooraan met de bedoeling om weer een keer ingekeken te worden. En mevrouw komt een keer mee naar een dienst.
De eenzaamheid in die winkels kan t me wel voorstellen maar ontwijken doe ik ze niet. Wij zijn t zout der aarde! Eenzaam maar niet alleen Tamarinde!
Ehm.. .beetje offtopic, het ging om een andere vorm van eenzaamheid. En verder, niet iedereen kan zichzelf goed vermaken enzo... zommige mensen zijn toch wat socialer en daarin wel afhankelijk van anderen. Stellen dat eenzaamheid dus niet bestaat is erg kortzichtig. Zeg dat maar eens recht in het gezicht van die mensen die er naar snakken om eens bezoek te krijgen.
Do not waste time bothering whether you ‘love’ your neighbor; act as if you did. As soon as we do this we find one of the great secrets. When you are behaving as if you loved someone, you will presently come to love him."
Gister was hier een band in de stad op 'het grote podium' die zong de volgende tekst:
En we dansen dansen dansen door de nacht Met de duivel op de hielen en de dood die op ons wacht Maar we grijpen alle kansen En we dansen dansen dansen! ...
De muziekanten dansten over het podium, de menigte voor het podium stonden ook blij in het rond te springen.... Ik niet trouwens wel dacht ik... sja joh... deze band slaat de spijker op de kop. De duivel zit ons ook de hielen, danst het liefst met ons mee... en de dood, ja de dood is onvermijdelijk. Het eind punt voor 'de wereld'.... Als je om je heen kijkt, grijpt 'de wereld' alle kansen om maar zo heerlijk en relax mogelijk te leven, leef je leven...
Sja... als je deze tekst dan hoort dan voel ik me eenzaam, maar heb ook medelijden.
Opgegroeid in HK Bond,OGGN,GG. Het kan in de bevinding erg verward liggen hoor.
vooral als je dan het kontact met de wereld gaat behouden uit zending en volheid God's liefde, Volharding.
In mijn Militaire training was het een graat je verder. Wil je geen oordeel over deze liefe mensen geven. Als het er op aan komt zullen we een arm om elkaar kunnen leggen. Wat een zondaar ben ik voor God. Wat gebuurd er met ons geweten en gevoel ver ander het in...Het niet zien en hechten aan deze mensen die er naar luisterren. Veranderen kan alleen als er blijvend contacten zijn. In gebed Ja..ook een levend voorbeeld zijn in en door Hem. Liefde....
Hij werk waar wij tekort schietten. Bevindelijk ook ondervonden in het verleden.
Als ik de titel van dit topic leest komt me dit in gedachten: Eenzaam, maar met U gemeenzaam (overigens ook een titel van een waardevolle gedichtenbundel)...
En als je dat mag ervaren, zo heel persoonlijk, dan ben je niet eenzaam maar mag je weten dat de Heere aan je zij is, dat Hij met je is en dat de wereld zo eenzaam, zo leeg is...
Mensen kunnen eenzaam zijn terwijl ze het niet weten. Daar komen ze pas achter als ze de ander nodig hebben. En dan is die ander er niet.
Aan de andere kant is eenzaamheid ook een gevoel. Het hoeft niet altijd terecht te zijn, zoals Gian opmerkt. Toch is het wel een groot voorrecht om tijdens eenzaamheidsgevoelens te mogen weten dat God ook van je afweet.
Wilma bedoelde met het ervaren de ervaring dat God altijd bij je is. Verder, soms grijpt het me aan, zoals de openingsposter al zei. Mensen die rennen, maar geen rust hebben. Zoeken, maar dat nooit in de wereld zullen vinden. Wat een taak voor ons om hen het enige Rustpunt aan te wijzen!
Eenzaamheid is een normaal gevoel. Een combinatie van gevoelens, beter gezegd. Een gevoel van leegte. Een gevoel van niet-verbonden zijn met 'de anderen'. Van wanhoop en angst, van machteloosheid, van verdriet. Eenzaamheid ervaren we de allereerste keer dat ons rustige levenspatroon wordt verstoord, als we ons voor het eerst in ons leven alleen gelaten voelen. De ervaring verlaten zijn, het gevoel dat er niemand komt, dat is onze eerste kennismaking met eenzaamheid. Op momenten in het leven dat we weer een verstoring van de levenspatronen te verwerken krijgen, komen precies diezelfde gevoelens van toen weer boven. De wanhoop en machteloosheid maken dat het erg moeilijk is te ontsnappen aan dat gevoel. We denken vaak dat er niets aan te doen is.
Eenzaamheid is het gevolg van verstoring in de patronen in iemands leven
Vaste patronen in het leven bieden veiligheid. Als die vaste patronen worden verstoord, voelen we ons onzeker, onveilig, wanhopig, eenzaam. Niet alleen een partner verliezen kan leiden tot eenzaamheid. Nare en leuke dingen kunnen leiden tot een verstoring in je leven. Verandering van werk, een kind krijgen, ziekte, anders zijn door een handicap, het zijn allemaal verstoring van levenspatronen. Soms is de verstoring al in de vroege jeugd geweest. Een mens kan het hele leven lang last hebben van een gevoel van onveiligheid en op de vlucht zijn voor de eenzaamheid. Aan eenzaamheid valt heel wat te doen. Voorwaarde is dat je weet wat je moet doen.
Dat geldt voor iemand die zich eenzaam voelt, dat geldt ook voor degene die als hulpverlener betrokken is bij anderen.
Opvattingen over eenzaamheid
Veelal wordt een onderscheid gemaakt tussen zg. emotionele eenzaamheid (een gebrek aan intieme contacten) en sociale eenzaamheid (een klein sociaal netwerk hebben). Deze indeling is gemaakt door Weiss (1973).
Een andere manier om te denken over eenzaamheid is: situationele eenzaamheid of chronische eenzaamheid (Stevens). De eerste vorm hangt samen met omstandigheden en gaat wel weer over... De tweede vorm heeft te maken met hoe mensen zelf denken over hun eenzaamheid. Wie denkt dat hij of zij 'nu eenmaal zo is', zal niet snel van de eenzaamheid af komen.
Eenzaamheid heeft niet persé iets te maken met contacten nodig hebben. Eenzaamheid is namelijk niet een op zichzelf staand iets. Eenzaamheid is een symptoom van een onbalans in het leven. Die onbalans kan komen door gebrek aan contacten, maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Daarom kun je je eenzaam voelen temidden van anderen, of in een relatie. Daarom ook helpt het niet om 'onder de mensen te komen'. Wat wel helpt is de balans herstellen. Daarvoor moet je weten wat je behoeften zijn en hoe je als mens tot je recht kun komen.
Vaak zijn er wel degelijk goede sociale of emotionele contacten en is er toch dat gevoel. Buitenstaander zijn, er niet bijhoren... Wie zich niet goed kan losmaken van dat gevoel heeft last van eenzaamheid. Als dat gevoel te lang blijft moet je er iets aan doen. Want van eenzaamheid kun je ziek worden. En er is wel degelijk iets aan te doen.
bron: internet
Een vriendelijk woord hoeft niet veel tijd te kosten maar de echo ervan duurt eindeloos....
Eenzaamheid is voor élk mens weer ánders...............
H.M. Koningin Wilhelmina verwoorde het op haar manier heel treffend: "Eenzaam, maar niet alleen", maar zoals ZIJ de eenzaamheid heeft ervaren, is weer ánders dan bij anderen.
Ik woon, zoals je weet, alleen, maar voel me zéker niet eenzaam.........
Eenzaamheid lijkt me hoofdzakelijk voort te komen uit het zich geplaatst weten in niet zélf gekozen omstandigheden.
Het alleen zijn waar ik zélf voor gekozen heb hier in dit dorpje ver van de bewoonde wereld, ervaar ik zéker niet als eenzaamheid.
Anderen kunnen echter zich super-eenzaam voelen binnen het eigen (soms grote) gezin......
henriët schreef:Is eenzaamheid een gevoel of een situatie?
Eenzaamheid is een normaal gevoel. Een combinatie van gevoelens, beter gezegd. Een gevoel van leegte. Een gevoel van niet-verbonden zijn met 'de anderen'. Van wanhoop en angst, van machteloosheid, van verdriet. Eenzaamheid ervaren we de allereerste keer dat ons rustige levenspatroon wordt verstoord, als we ons voor het eerst in ons leven alleen gelaten voelen. De ervaring verlaten zijn, het gevoel dat er niemand komt, dat is onze eerste kennismaking met eenzaamheid. Op momenten in het leven dat we weer een verstoring van de levenspatronen te verwerken krijgen, komen precies diezelfde gevoelens van toen weer boven. De wanhoop en machteloosheid maken dat het erg moeilijk is te ontsnappen aan dat gevoel. We denken vaak dat er niets aan te doen is.
Eenzaamheid is het gevolg van verstoring in de patronen in iemands leven
Vaste patronen in het leven bieden veiligheid. Als die vaste patronen worden verstoord, voelen we ons onzeker, onveilig, wanhopig, eenzaam. Niet alleen een partner verliezen kan leiden tot eenzaamheid. Nare en leuke dingen kunnen leiden tot een verstoring in je leven. Verandering van werk, een kind krijgen, ziekte, anders zijn door een handicap, het zijn allemaal verstoring van levenspatronen. Soms is de verstoring al in de vroege jeugd geweest. Een mens kan het hele leven lang last hebben van een gevoel van onveiligheid en op de vlucht zijn voor de eenzaamheid. Aan eenzaamheid valt heel wat te doen. Voorwaarde is dat je weet wat je moet doen.
Dat geldt voor iemand die zich eenzaam voelt, dat geldt ook voor degene die als hulpverlener betrokken is bij anderen.
Opvattingen over eenzaamheid
Veelal wordt een onderscheid gemaakt tussen zg. emotionele eenzaamheid (een gebrek aan intieme contacten) en sociale eenzaamheid (een klein sociaal netwerk hebben). Deze indeling is gemaakt door Weiss (1973).
Een andere manier om te denken over eenzaamheid is: situationele eenzaamheid of chronische eenzaamheid (Stevens). De eerste vorm hangt samen met omstandigheden en gaat wel weer over... De tweede vorm heeft te maken met hoe mensen zelf denken over hun eenzaamheid. Wie denkt dat hij of zij 'nu eenmaal zo is', zal niet snel van de eenzaamheid af komen.
Eenzaamheid heeft niet persé iets te maken met contacten nodig hebben. Eenzaamheid is namelijk niet een op zichzelf staand iets. Eenzaamheid is een symptoom van een onbalans in het leven. Die onbalans kan komen door gebrek aan contacten, maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Daarom kun je je eenzaam voelen temidden van anderen, of in een relatie. Daarom ook helpt het niet om 'onder de mensen te komen'. Wat wel helpt is de balans herstellen. Daarvoor moet je weten wat je behoeften zijn en hoe je als mens tot je recht kun komen.
Vaak zijn er wel degelijk goede sociale of emotionele contacten en is er toch dat gevoel. Buitenstaander zijn, er niet bijhoren... Wie zich niet goed kan losmaken van dat gevoel heeft last van eenzaamheid. Als dat gevoel te lang blijft moet je er iets aan doen. Want van eenzaamheid kun je ziek worden. En er is wel degelijk iets aan te doen.
bron: internet
Hi, heb ik ooit een lezing over gehouden....
dus als je meer informatie wilt....
Als de moed je in de schoenen zinkt, ga dan eens op je kop staan!
:
