Maandag was een documentaire over een SS's op tv, hij had 29 jaar bij zijn ouders ondergedoken gezeten na de oorlog, om de doodstraf te ontlopen.
Zou je dat doen? Je eigen kind, of broer/zus, ouder, nicht/neef in huis nemen om die weg te houden van de autoriteiten?

Dodo schreef:

refo schreef:In een stad is het best moeilijk iemand verborgen te houden. Na verloop van tijd kan het de omgeving opvallen dat er meer mensen in een woning zijn dan voorheen. En dat is dan niet alleen voor mij een risico (daar gaat de vraag over), maar evenzeer voor de onderduiker.
Dus iemand een dag of twee verborgen houden, zou ik wel doen, denk ik, maar langdurig? Nee.

Overigens heb ik wel een mooi plekje in huis waar je iemand verbergen kunt zonder dat je vermoedt dat daar een ruimte zit. Ik kwam er zelf ook pas achter toen ik er al 20 jaar woonde.

Een stad heeft juist van die onverwachte hoekjes en gebouwtjes en poortjes. Dorpen zijn vaak veel overzichtelijker. Het Achterhuis had nooit in Elspeet kunnen staan.

Ik denk meer aan plaatsen buitenaf. Een dorp is inderdaad nog gevaarlijker.
Maar mensen opzoeken is tegenwoordig een stuk gemakkelijker dan in 40-45. De technische mogelijkheden zijn nu enorm.

Onze ouders hadden onderduikers in huis tijdens WO II.
Als het nodig is zouden wij het vandaag ook doen.

refo schreef:Maar mensen opzoeken is tegenwoordig een stuk gemakkelijker dan in 40-45. De technische mogelijkheden zijn nu enorm.

De opsporingsmethoden zijn inderdaad zoveel beter geworden, dat de hoofdvraag van de topic wel heel moeilijk wordt.

De vraag of ik bereid ben mijn leven in een waagschaal te stellen, vind ik los van een oorlogscontext al uitermate moeilijk.

Ik weet nog wel dat ik het vroeger aan oma heb gevraagd. Zij woonde tenslotte op een boerderij achteraf. De vraag was - geïndoctrineerd als ik was door Holland onder het Hakenkruis en Reis door de nacht - niet eens òf ze onderduikers had gehad, maar hoeveel en waar ze zaten. 'Nou', zei oma, 'in de hongerwinter kwamen er wel heel wat mensen uit Rotterdam om eten vragen. Er is nog wel een keer een man blijven slapen. Die zette zijn hoed op een vaas op de kast. En toen hij 's morgens wegging, pakte hij zijn hoed en viel de vaas van de kast. Dat was wel jammer.'
Òf oma was echt keigoed wat het verzwijgen van verzetsactiviteiten betreft, of dit was het hele oorlogsverhaal. Toch nog eens aan mijn oudste oom vragen. Maar opa en oma waren nogal gezagsgetrouw en wars van politieke toestanden. Ze waren druk met hun jonge gezin. Ik denk dat de oorlog grotendeels langs hen is heengegaan.
Wat ik zou doen? Ik hoop dat ik moed genoeg zou krijgen om de juiste beslissingen te nemen, en verstand genoeg om in te zien wat het juiste is. Waar ik hier precies iemand zou moeten verstoppen, weet ik niet. Dan denk ik toch weer eerder aan een zus op die boerderij achteraf. En zo schuif ik het makkelijk af.

Mijn opa ergens ondergedoken nadat hij wegvluchtte uit een kamp.
Geen idee waar, bij wie. Er werd niet over gepraat.

Ik weet het niet, echt niet.
Er hangen zo veel haken en ogen aan...
Heb je een gezin?
Gaat hun belang voorop?
Is je huisvesting en omgeving er geschikt voor?
Wat zijn de gevolgen als je het doet?
Wat zijn de gevolgen als je het niet doet?

Mijn oma zei altijd:
"Verraders sliepen niet!"

En nu nog niet.
Als mensen de kans krijgen om elkaar erbij te lappen als er met een uitkering wat zwart bij geklusd word doen ze het met liefde.
Laat staan als er nog een oorlog komt

Op zich goed om eens na te denken over dit soort vragen. Tegelijk ben ik er ook van overtuigd dat je van God ontvangt wat je nodig hebt op dat moment. Daarom blijft dit soort vragen altijd hypothetisch.

alepha schreef:Op zich goed om eens na te denken over dit soort vragen. Tegelijk ben ik er ook van overtuigd dat je van God ontvangt wat je nodig hebt op dat moment. Daarom blijft dit soort vragen altijd hypothetisch.

Ik ken helaas ook verhalen van mensen die er zelf voor hebben gezorgd wat dat ontvangen betreft.
Namelijk door de onderduikers flink te laten betalen.
Dat soort praktijken had je ook nog...

Ik maak de vraag iets moeilijker:
Van de week was er een documentaire over Jacques Philippa, een terdoodveroordeelde landverrader die op een dag bij zijn ouders aanklopte voor onderdak en daar 29 jaar op zolder zat. https://nl.wikipedia.org/wiki/Jacobus_Philippa

Dilemma: Zou jij je zoon aangeven, of zou je hem onderdak verlenen?

Dodo schreef:Maandag was een documentaire over een SS's op tv, hij had 29 jaar bij zijn ouders ondergedoken gezeten na de oorlog, om de doodstraf te ontlopen.
Zou je dat doen? Je eigen kind, of broer/zus, ouder, nicht/neef in huis nemen om die weg te houden van de autoriteiten?

Precies interessante geschiedenis dit.

Sorry, niet gezien @Dodo!
Maar ik vind het wel een dilemma. Ik kan me de situatie voorstellen waarin je je eigen kind aangeeft. Maar hem overgeven aan de doodstraf...

Ik zou hem zeker onderdak geven en niet aangeven.
Het Nederlandse rechtssysteem heeft daar het verschoningsrecht voor.
De vraag van Dodo was breder: over neven, nichten, broers en zussen weet ik nog zo niet, hangt van de persoon af en het misdrijf.

Tiberius schreef:Ik zou hem zeker onderdak geven en niet aangeven.

Ook familieleden vallen onder het rechtssysteem. Ik durf hierover geen uitspraak te doen.