N.a.v. de topic persoonlijke eigenschappen

Ik stelde daar dat iemand die de Heere oprecht liefheeft, die kan ook geen pessimist meer zijn, wetend dat alles maar dan ook alles van Hem te verwachten is.

Eerst even de Wikipedia bekeken voor definities:

Optimisme (uit het Latijn optimum = het beste) is van oudsher het geloof in de beste van alle mogelijke werelden te leven. Tegenwoordig gebruikt men dit begrip vaak voor een afgezwakte vorm van optimisme: het geloven in een goede afloop. Optimisten zien elke tegenslag en onheilspellende stand van zaken in het verleden in het licht van deze positieve toekomstverwachting. De aan optimisme tegengestelde wereldbeschouwing is pessimisme

Pessimisme komt van het Latijnse woord pessimum en betekent het slechtste; pessimisten gaan ervanuit dat deze wereld (in ruime zin) de slechtste van alle mogelijke werelden is, in tegenstelling tot optimisten, die stellen dat deze wereld de beste van alle mogelijke werelden is. Deze opvatting is vaak gerelateerd aan de stemming of de affectieve toestand van het individu in kwestie. Sommige gevallen zijn mensen notoire pessimisten en vinden de gehele werkelijkheid de slechtste van alle mogelijkheden, in andere gevallen kan iemand pessimistisch zijn over een specifieke situatie, mogelijkheid of toestand.

Als ik dit zo lees denk ik dat een christen beide is.
Een optimist omdat deze geloven in een goede afloop.
Een pessimist omdat deze wereld het slechtste is.

Ik wil mijn eerste stelling dan ook enigszins herstellen.
Nu ik erover nadenk denk ik toch dat een christen die Christus als Verlosser heeft een optimist is en geen pessimist.
Natuurlijk ziet hij dat de wereld slecht is maar hij ziet ook Gods hand in deze wereld, Gods zorg, Zijn zegeningen.
En hij ziet uit naar de wederkomst, wetende dat dan een nieuwe aarde zal komen.

En natuurlijk, de wereld is slecht, maar de mens is van origine slecht. Maar een christen heeft dat bij zichzelf ontdekt, maar weet ook van de verlossing en kijkt dan naar de toekomst.
En het leven uit dankbaarheid.........dan ben je toch blij en optimistisch naar die toekomst.

En roept de Bijbel ook niet op om optimistisch te zijn?

Hoopt op den Heer', gij vromen;
Is Israel in nood,
Er zal verlossing komen;
Zijn goedheid is zeer groot.
Hij maakt, op hun gebeden,
Gans Israel eens vrij
Van ongerechtigheden;
Zo doe Hij ook aan mij.

Zoals de uitleg van optimisme al aangeeft: Geloven in een goede afloop. Dat doen Christenen.
Idd hopen op de volmaakte toekomst. Pessimisme heeft ook vaak relatie met angst. En .. volmaakte liefde, drijft alle angst uit (1 Joh.) Ik denk dat Christenen optimistisch (moeten/mogen) zijn.

Als je jezelf een beetje kent en je overdenkt je handel en wandel, en als je spreekt met je ziel, dan is er alle reden tot pessimisme.
Maar als het oog eens naar boven wordt gericht dan is er nog meer reden tot optimisme.

Maar dan hebben we het over het geestelijk leven hetwelk weliswaar ook een sterk stempel drukt op het tijdelijke.

Heb je het over optimisme en pessimisme in "aardse" zin, dan zal toch het karakter die gesteldheid het sterkst beïnvloeden.
Maar ook in aardse zaken mogen en moeten wij het oog naar boven richten.
Dan kan het pessimisme wel eens worden omgebogen naar optimisme.

Ik geloof echter niet dat iemand die doorgaans pessimistisch is zich zelf kan omvormen tot een optimist.
Omgekeerd durf ik daar geen uitspraak over te doen.

Ik denk dat we als Christen veel meer om hoog moeten kijken JvdG!


Indien gij dan met Christus opgewekt zijt, zo zoekt de dingen die boven zijn, waar Christus is, zittende aan de rechterhand Gods. (Kol. 3)

Maar onze wandel is in de hemelen, waaruit wij ook den Zaligmaker verwachten, namelijk den Heere Jezus Christus; (Fil. 3)

JaCa schreef:Ik denk dat we als Christen veel meer om hoog moeten kijken JvdG!

Ben het met je eens, maar de praktijk is weerbarstiger dan het gebod.....

jvdg schreef:Als je jezelf een beetje kent en je overdenkt je handel en wandel, en als je spreekt met je ziel, dan is er alle reden tot pessimisme.
Maar als het oog eens naar boven wordt gericht dan is er nog meer reden tot optimisme.

Maar dan hebben we het over het geestelijk leven hetwelk weliswaar ook een sterk stempel drukt op het tijdelijke.

Heb je het over optimisme en pessimisme in "aardse" zin, dan zal toch het karakter die gesteldheid het sterkst beïnvloeden.
Maar ook in aardse zaken mogen en moeten wij het oog naar boven richten.
Dan kan het pessimisme wel eens worden omgebogen naar optimisme.

Ik geloof echter niet dat iemand die doorgaans pessimistisch is zich zelf kan omvormen tot een optimist.
Omgekeerd durf ik daar geen uitspraak over te doen.

Mee eens!
En nu het verschil tussen een optimist en een pessimist:
De optimist zegt: mijn glas is nog half vol en
de pessimist zegt: mijn glas is al half leeg.

Stelling:een dosis pessimisme heel heilzaam zijn, zeker in moeilijke tijden. Als de wereld niet aan onze verwachtingen voldoet, is het nu eenmaal gemakkelijker de verwachtingen bij te stellen dan de wereld te veranderen

Ik vind pessimisme dan geen goede uitdrukking. Bovendien: is het werkelijk een oplossing om bij teleurstellingen onze verwachtingen maar naar beneden bij te stellen?

Een christen hoort een realist te zijn - en dat brengt vanzelf 'pessimisme' mee over de wereld.Nee, beter gezegd: een christen verwacht niets meer van de wereld. Daar komt geen goed meer uit en valt niets meer van te verwachten. Anderzijds geloof ik dat de naam christen gereserveerd is voor hen die in Christus zijn. En die leiden altijd een dubbel leven: want die zien naast de realistische blik op zichzelf en de omgeving wat Christus heeft gedaan. En wie zij zelf in Hem mogen zijn. En als God voor hen is, wie zal tegen hen zijn? Wie zal hen scheiden van de liefde van God? Zij weten waarom de Bijbel hun kan zeggen: verblijdt u te allen tijd, weest in geen ding bezorgd.