Zijn er in je kerkelijke gemeente geen Avondmaalgangers? vroeg Helma.

Ik heb er verschillende gesproken maar deze kunnen er over vertellen. Ze praten en praten dat je zelf eigenlijk niets meer durft te zeggen. Je voelt niet echt dat ze iets hebben meegemaakt en dat had ik enkele jaren geleden wel bij iemand. Ik kerkte toen pas bij de HHK en kwam toen in aanraking met hem. Als deze man iets vertelde dan voelde je dat het echt was. Deze man durfde haast niet aan het avondmaal en degenen die nu gaan, gaan altijd. Het kan altijd.

Maar ik merk zelf dat ik gauw naar anderen kijk. De laatste tijd heb ik het gevoel dat ik toch iets mag gaan zien. Indrukken krijg van die zonden. Ik weet niet hoe ik het moet verwoorden. Maar later vraag ik het me weer af is het wel echt. Zoals die man vertelde hoe hij dat had meegemaakt?

Helma schreef ook:

En, ik heb eens een dominee horen zeggen: als je in verwachting bent zie je ineens veel meer mensen die zwanger zijn.
Dat is ook geestelijk zo.

Ik hoop dat dit zo mag zijn. Maar. Ik vind het vreselijk moeilijk om dit nu te kunne geloven.

sweelinck 25 schreef:Zijn er in je kerkelijke gemeente geen Avondmaalgangers? vroeg Helma.

Ik heb er verschillende gesproken maar deze kunnen er over vertellen. Ze praten en praten dat je zelf eigenlijk niets meer durft te zeggen. Je voelt niet echt dat ze iets hebben meegemaakt en dat had ik enkele jaren geleden wel bij iemand. Ik kerkte toen pas bij de HHK en kwam toen in aanraking met hem. Als deze man iets vertelde dan voelde je dat het echt was. Deze man durfde haast niet aan het avondmaal en degenen die nu gaan, gaan altijd. Het kan altijd.

Maar ik merk zelf dat ik gauw naar anderen kijk. De laatste tijd heb ik het gevoel dat ik toch iets mag gaan zien. Indrukken krijg van die zonden. Ik weet niet hoe ik het moet verwoorden. Maar later vraag ik het me weer af is het wel echt. Zoals die man vertelde hoe hij dat had meegemaakt?

Helma schreef ook:

En, ik heb eens een dominee horen zeggen: als je in verwachting bent zie je ineens veel meer mensen die zwanger zijn.
Dat is ook geestelijk zo.

Ik hoop dat dit zo mag zijn. Maar. Ik vind het vreselijk moeilijk om dit nu te kunne geloven.

Hm sterkte, bidt veel en laat veel voor je bidden. Dan antwoordt God zeker. En ik vind het zelf mooi wat het avondmaalsformulier zegt. We gaan niet aan om te kennen te geven dat we zonder zonde zijn. Het gaat er om dat we ons heil buiten onszelf zoeken. Het avondmaal is er niet voor mensen die supergoed leven, het is er voor zondaars die berouw van hun zonden hebben en hun verlossing butien zichzelf zoeken. Als je je te slecht voelt m aan te gaan, ga dan op je knieen, belijdt Hem je zonden. Het avondmaal is het feest van vergeving.... voor slechte mensen, die door Hem worden schoongewassen van hun rotzooi. In die wetenschap mag ik ook telkens weer aangaan.

Marnix schreef:Als je je te slecht voelt m aan te gaan, ga dan op je knieen, belijdt Hem je zonden. Het avondmaal is het feest van vergeving.... voor slechte mensen, die door Hem worden schoongewassen van hun rotzooi. In die wetenschap mag ik ook telkens weer aangaan.

Mooi gezegd. Het gevoel van onwaardigheid zal een ieder wel eens een keer hebben, maar, zoals ik een predikant eens hoorde zeggen, als dat gevoel een soort van levenshouding gaat worden, ben je in al je nederigheid in wezen juist heel hoogmoedig. Je zegt dan eigenlijk tegen Jezus dat Zijn offer niet groot genoeg was! Bovendien is het Heilig Avondmaal niet zozeer een (geloofs)uiting van ons richting God, maar vooral een middel waardoor God ons geloof wil versterken!

hm ik vind wel dat het een geloofsuiting is, maar dan ook van het echte geloof, en dat is juist niet dat je het zelf moet doen, dat je eerst goed moet geloven voordat je aan kan gaan... maar dat je je juist daarin van Zijn liefde en genade die in het offer van Christus tot volle uiting kwamen, afhankelijk weet. Daarom snap ik ook niet dat er in sommige kerken zo weinig mensen aangaan. Beproeven ze zichzelf en denken ze dan: Ik ben niet goed genoeg? Als ze hun heil bij Christus zoeken mogen ze toch in die genade en vergeving delen?

Josephus schreef:

Marnix schreef:Als je je te slecht voelt m aan te gaan, ga dan op je knieen, belijdt Hem je zonden. Het avondmaal is het feest van vergeving.... voor slechte mensen, die door Hem worden schoongewassen van hun rotzooi. In die wetenschap mag ik ook telkens weer aangaan.

Mooi gezegd. Het gevoel van onwaardigheid zal een ieder wel eens een keer hebben, maar, zoals ik een predikant eens hoorde zeggen, als dat gevoel een soort van levenshouding gaat worden, ben je in al je nederigheid in wezen juist heel hoogmoedig. Je zegt dan eigenlijk tegen Jezus dat Zijn offer niet groot genoeg was! Bovendien is het Heilig Avondmaal niet zozeer een (geloofs)uiting van ons richting God, maar vooral een middel waardoor God ons geloof wil versterken!

Het is een gevaar wat je noemt, maar dat speelt alleen in kerken waar ellendekennis doorslaggevend is in de aanneming van het evangelie. Dan wordt ellendekennis sneller een paradepaardje waarmee je trots naar voren loopt. (en ik heb mijzelf er ook wel eens op betrapt) Maar het is niet onmogelijk om te bezeffen dat je mag gaan tot het avondmaal, omdat Jezus eet met hoeren en tollenaars en dus ook met jou, omdat hij gekomen is om het verlorene te redden. (Math. 9)

Ik herken het probleem van Sweelinck 25 wel.
Ook ik heb zo een tijd gedacht, dat er nog maar enkelen zijn overgebleven.
Maar God gaat door, Hij heeft het zelf belooft.
En dat het soms niet duidelijk naar buiten komt dat is idd waar, maar dit wil niet zeggen dat er geen leven is.
De welvaart en de tijdgeest maken dat we steeds minder afhankelijk worden in het tijdelijk leven, dit heeft oa grote invloed op het geestelijke leven.
Ook de harde kritiek die er geleverd kan worden , soms zelfs van mensen die zelf iets van het genade leven kennen, maakt dat er velen zwijgend over de aarde gaan, bang voor zichzelf en bang voor een ander.
Toch zal je zien, als je die mensen vraagt of er wat gebeurd is in hun leven dat ze dan niet durven ontkennen dat God wel een keer tot hen gesproken heeft.
Dit is wel zonde, want het is wel een feit dat een mens behoort te spreken over het wonder wat God aan zijn of haar ziel gedaan heeft.

De mens ziet aan wat voor ogen is, God ziet het hart aan !
Laten we niet treuren, je ziet grote interesse bij gedeelten van de jeugd, het Woord mag nog gepredikt worden.
En God is machtig om wonderen te doen, en het is in het verleden gebleken dat juist in de donkerste tijden een wonder nabij was.
Laten we dan smeken om een herleving, allereerst persoonlijk , maar ook dat er in kerk en vaderland een terugkeer , een wederkeer mag komen naar God en Zijn heilzame geboden.
We moeten niet wijzen op de donkerheid van de tijd , maar juist op de almacht van God.

Josephus schreef:Bovendien is het Heilig Avondmaal niet zozeer een (geloofs)uiting van ons richting God, maar vooral een middel waardoor God ons geloof wil versterken!

Marnix schreef:hm ik vind wel dat het een geloofsuiting is, maar dan ook van het echte geloof, en dat is juist niet dat je het zelf moet doen, dat je eerst goed moet geloven voordat je aan kan gaan...

Ik heb me geloof ik niet helemaal goed uitgedrukt. Ik had het woordje "zozeer" moeten vervangen door "alleen". Want uiteraard is het toetreden tot de Maaltijd een uiting van geloof, maar ook op de momenten dat ons geloof even "in een dipje" zit, mogen we ons genodigd weten. Omdat het ook een geloofsversterkend middel is. Het probleem is alleen als we het bij onszelf vandaan willen halen, als we ons ellendig genoeg moeten voelen om aan te gaan, dan werkt het niet. Want in feite zijn we allen onwaardig om aan de Tafel van de Heilige God te verschijnen, niemand uitgezonderd.

geledu schreef:Ook ik heb zo een tijd gedacht, dat er nog maar enkelen zijn overgebleven.

Ik gek genoeg ook... Ik was feitelijk net tot geloof gekomen en was heel enthousiast, maar ontdekte dat mensen mijn enthousiasme helemaal niet begrepen. Geestelijk kon ik ook geen aansluiting vinden. Voor mijn gevoel was hun geloof niet echt, want ze begrepen niet hoe mooi het was om verlost te zijn door Christus. Wat voor een opluchting en vreugde dat geeft, maar ook wat voor liefde je dan voelt voor God. Ik ben daar wel op terug gekomen. Een vriend van mij is pas bekeerd en mega enthousiast. Onbewust schakel ik soms over op het "laat het eerst maar eens overwinteren", terwijl ik daar zelf een hekel aan heb. Wees toch blij! Maar aan de andere kant denk ik dat het goed is om de "welkom in de strijd"-houding aan te nemen. Niet sceptisch over iemand bekering zijn, maar hem feliciteren en vervolgens (begeleiden is niet het juiste woord) een beetje in de gaten houden dat hij niet in een gat valt dat het graan hoog opschiet, maar de wortel mist en verdort. Op een gegeven moment verflauwt de bevinding en ontdek je dat je daar niet van kan leven. Dan ontdek je dat idd je enige troost in het leven en het sterven ligt in het eigendom zijn van Jezus Christus. Ik heb als 13 jarige zonder dat ik precies wist waarom heel veel gebeden of God me wilde sparen voor geloofsafval, want op dat moment leek het alsof ik bergen kon verzetten. 5 jaar later geloofde ik meer in Darwin dan in God. God heeft me toen toch weer weggehaald, al deed dat pijn. Een tijdje heb ik weer mogen ervaren om vers thuis te komen bij de Vader. Inmiddels is mijn leven weer op orde en gaat het goed met mij. Het geloof is weer in vorm veranderd van een bevinding tot een hoop waar ik voor moet vechten om het te behouden. En dan val ik toch weer op zondag 1. Mijn bevinding is eigenlijk dat mijn leven gaat zoals het volk Israël. Op en neer. Het gaat goed en het volk heeft God niet nodig. God waarschuwt en uiteindelijk straft God zodat het volk terugkeert, om vervolgens weer overnieuw te beginnen. Ik wordt bij tijden echt droevig van mijzelf, dat ik het niet in me heb om ook in de goede tijden God te blijven zoeken. Ik voel dus een enorme afstand met iemand als hij begint te zeuren over het OT en dat we toch het NT hebben en dat er dan van die zware dominees zijn die preken uit Jesaja en dat ze daar niets mee kunnen. Ik heb aan de andere kant ook niets op met mensen die alles in de bijbel lezen, behalve de bevindingen dat God goed is en Hij uit is op onze verlossing. Bij beide mensen denk ik dan (ook als het dominees zijn): die kennen die bevinding dus gewoonweg niet. Maar ik heb ook geleerd om niet te oordelen, want ik ben alreeds geoordeeld. Ik heb er ook geen problemen mee om aan het avondmaal te gaan met mensen waar ik van vind dat ze er niet horen. Ik heb geleerd dat ik er ook niet hoor en ik zal zelfs maar voor een klein gedeelte bezeffen hoe erg ik daar wel niet hoor. Mensen worden verlost omdat ze dat niet verdienen. Daarom is het ook een verlossing. Mensen die in bevinding te kort schieten of in de praktijk er een leven op na houden die schreeuwt om vraagtekens... Ik ben een tollenaar en een hoer. Met een beetje geluk val ik niet op tussen de rest.

Kaw,

Ik vind je een mooie eerlijke reactie geven, k vat het op recht uit je hart.Persoonlijk geloof ik ook weinig van mensen die hun hele leven vraagtekens bij hun eigen bevinding of hoe je het ook wil noemen zetten.Dit is volgens mij niet Bijbels.
K heb het nu absoluut niet over mensen die wachtend zijn op een nieuwe ontmoeting met God.
Je komt in allerlei kerkveranden, van licht tot zwaar om deze termen maar ff te gebruiken, mensen tegen die "wat" hebben meegemaakt, maar Gods Woord er naast leggend als enigste juiste maatstaf, klopt er niks van.
Wat me bijzonder in jouw posting treft is een je gevoel een tollenaar te zijn. dit is mijns inziens een kenmerk wat we wel eens meer zouden kunnen horen en lezen.

Ik had even zin om dit aan je door te geven, sterkte in je leven.

Pierre

pierre27 schreef:Ik had even zin om dit aan je door te geven, sterkte in je leven.

Thanks

memento schreef:Op aanraden van o.a. Adrianus heb ik een brief geschreven aan deze stichting.

Heb je al antwoord mogen ontvangen?

Tiberius schreef:

memento schreef:Op aanraden van o.a. Adrianus heb ik een brief geschreven aan deze stichting.

Heb je al antwoord mogen ontvangen?

Nopz. Als ik eind vd maand nog niets gehoord heb, stuur ik m nog een keer...

Wie heeft, in het jaarverslag van deze stichting, de inleiding van dhr J. Mastenbroek gelezen, gehouden op een soort contactmiddag?

freek schreef:Wie heeft, in het jaarverslag van deze stichting, de inleiding van dhr J. Mastenbroek gelezen, gehouden op een soort contactmiddag?

Oeps. Nog niet uitgepakt.

freek schreef:Wie heeft, in het jaarverslag van deze stichting, de inleiding van dhr J. Mastenbroek gelezen, gehouden op een soort contactmiddag?

Scan even in en post het hier. Dan weten we waar we over praten.