Jongere schreef:Pas al jullie vragen eens toe op de casus die Paulus zelf beschrijft. Paulus stond ook absoluut in zijn "recht" en tòch geeft hij aan dat hij zich zal schikken. Echt, lees nu die hoofdstukken eens zorgvuldig door, Paulus probeert typisch dit soort tegenwerpingen die heel logisch zijn te beantwoorden.
Marnix, de mensen in de gemeente van Korinthe zouden zichzelf ook niet bestempelen met een zwak geweten. Zij waren van mening dat het over een gebod van God ging hier. Paulus weet beter, hij weet dat hij als christen in de vrijheid mag staan. Dus je vraag is een beetje onzinnig in dit verband want het gaat er helemaal niet om of mensen vinden dat ze zelf een zwak geweten hebben. Als ze dat van zichzelf zouden zeggen zou het al geen zaak meer zijn van hun geweten.

Voor de duidelijkheid, ik ben het wel met Hendrikus' reactie eens. Er moet altijd een zekere mate van onderbouwing zijn. Het mag nooit zo zijn dat er een dictatuur ontstaat van mensen die "wat voelen".
Waar het mij om gaat is de toon die ik hier proef op het forum. Bij bijv. refo en medereiziger vooral in dit topic. Het zijn de "zwaren vs. lichten", het zijn de "verlichte vs. orthodoxe" (voor ik me als christen verlicht zou noemen...). Een eerlijke discussie over deze dingen moet altijd mogelijk zijn. Maar het gaat niet om zeer principiele dingen. De mensen die hier iets zouden moeten inleveren zouden daar niet op achteruit gaan, al is het jammer dat bepaalde kunstuitingen niet mogelijk zouden zijn. En als het niet over dat soort zaken gaat ben ik persoonlijk van mening dat het bij een christen haast een zaak van gewoonte moet zijn om al te buigen voor hij dat zou moeten. Om van je recht af te stappen voor het je wordt gevraagd. Nu chargeer ik een beetje, maar die houding als levenshouding aanleren is absoluut noodzakelijk voor een christen. Het is de houding die Petrus zag en die hem verbrak toen hem de voeten werden gewassen door Jezus. Ik weet dat dat indruist tegen onze natuur. Maar "leert van Mij, dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart". Zachtmoedig, ook tegen bewust hardnekkigen. En nederig van hart, gereed om te buigen als dat niet zou hoeven. Misschien klinkt dit opeens wel heel geestelijk, maar dat is dan ook de bedoeling. In heel veel discussies kom ik namelijk de mentaliteit tegen dat als we menen gelijk te hebben alles er ook voor zal moeten wijken.

Medereiziger schreef:Het wel of niet toestaan moet niet berusten op de factor 'aanstootgevendheid', vanuit dat beginsel is er geen enkele ruimte meer.

Medereiziger schreef:Dat doet er niet zo heel veel toe. Dat berust regelmatig op wat onderbuikgevoelens. Beter is het om in gesprek te gaan en aan de hand van argumenten tot een bepaalde weg te komen.

freek schreef:

Medereiziger schreef:Het wel of niet toestaan moet niet berusten op de factor 'aanstootgevendheid', vanuit dat beginsel is er geen enkele ruimte meer.

Nou, het gaat om de reden waarom men iets 'aanstootgevend' vind.

Hendrikus schreef:

freek schreef:

Medereiziger schreef:Het wel of niet toestaan moet niet berusten op de factor 'aanstootgevendheid', vanuit dat beginsel is er geen enkele ruimte meer.

Nou, het gaat om de reden waarom men iets 'aanstootgevend' vind.

Uit ervaring weet ik dat gesprekken in dit soort gevallen vaak uiterst moeizaam verlopen. Mensen beroepen zich namelijk niet op hun zwakke geweten om daarmee te verdedigen dat ze ergens tégen zijn, nee, dikwijls wordt meteen grof geschut ingezet als "dit kan nooit tot Gods eer zijn" of "dit is niet Gode welbehaaglijk". En praat dáár dan maar eens tegenin....

Overigens zijn dit soort discussies wel erg kerkverbandgebonden. In m'n huidige gemeente hoef ik zulke gesprekken -Goddank!- nooit te voeren.

freek schreef:

Hendrikus schreef:

freek schreef:

Medereiziger schreef:Het wel of niet toestaan moet niet berusten op de factor 'aanstootgevendheid', vanuit dat beginsel is er geen enkele ruimte meer.

Nou, het gaat om de reden waarom men iets 'aanstootgevend' vind.

Uit ervaring weet ik dat gesprekken in dit soort gevallen vaak uiterst moeizaam verlopen. Mensen beroepen zich namelijk niet op hun zwakke geweten om daarmee te verdedigen dat ze ergens tégen zijn, nee, dikwijls wordt meteen grof geschut ingezet als "dit kan nooit tot Gods eer zijn" of "dit is niet Gode welbehaaglijk". En praat dáár dan maar eens tegenin....

Overigens zijn dit soort discussies wel erg kerkverbandgebonden. In m'n huidige gemeente hoef ik zulke gesprekken -Goddank!- nooit te voeren.

Ik kan je verzekeren dat deze discussie echt niet alleen in de GerGem plaatsvinden. En misschien worden sommige dingen in jouw kerkverband wel erg gemakkelijk geaccepteerd...

MarthaMartha schreef:Mmm... dit topic dooplezend heb ik spijt dat ik bij de laatste bijbellezing bij ons niet meegeschreven heb. Die ging over de christelijke vrijheid vanuit galaten.

Onze keuzes moeten gebaseerd zijn op liefde, dient elkaar in liefde, vanuit liefde zetten we soms onszelf en onze vrijheid opzij voor de ander. Calvijn zegt in de institutie: wanneer we door ons aan te passen de ander staven in wetticisme, moeten we ons niet aanpassen.

Ons geweten is gevormd door wat we hebben meegekregen. Dat kan ook misvormd zijn. Het geweten is nooit de norm, dat is Gods Woord alleen. Daarom aan ieder de taak om zijn/haar geweten te hervormen naar Gods Woord. Het Woord van God moet regeren over ons geweten.

Wanneer we onze vrijheid prijsgeven, mag er altijd de vraag naar die ander zijn hoe zijn standpunt gevormd is. Van beide kanten moet de bereidheid zijn Gods Woord te laten spreken en over die dingen die verschillend worden uitgelegd of verschillend te interpreteren zijn, de ander vrij te laten daarin.

Wanneer ik de vrijheid van de ander wil intomen zal ik daar een bijbelse reden voor moeten hebben.

Liefde moet ten alle tijde uitgangspunt zijn. Misschien ligt daar wel het probleem.

Artikel 32. Van de orde en discipline of tucht der kerk.
Intussen geloven wij, hoewel het nuttig en goed is dat die regeerders der Kerk zijn onder zich zekere ordinantie instellen en bevestigen tot onderhouding van het lichaam der Kerk, dat zij nochtans zich wel moeten wachten af te wijken van hetgeen ons Christus, onze enige Meester, geordineerd heeft. En daarom verwerpen wij alle menselijke vonden, en alle wetten die men zou willen invoeren, om God te dienen, en door deze de consciënties te binden en te dwingen, in wat manier het zou mogen zijn. Zo nemen wij dan alleen aan hetgeen dienstig is om eendrachtigheid en enigheid te voeden en te bewaren, en alles te onderhouden in de gehoorzaamheid Gods; waartoe geëist wordt de excommunicatie of de ban, die daar geschiedt naar den Woorde Gods, met hetgeen daaraan hangt.