Verschil tussen Oud en Nieuw Verbond

[Afgewezen]

Verschil tussen Oud en Nieuw Verbond

Dr. J. Ridderbos zegt in de Korte Verklaring heel mooie dingen naar aanleiding van de bekende passage over het nieuwe verbond in Jer. 31. De onderstrepingen zijn van mij:

“Volgens Hebr. 8:8-13 is het nieuwe verbond de Nieuw-Testamentische bedeling. En inderdaad alleen hierbij komt de parallel met het verbond van den Sinaï tot haar volle recht. Tegenover elkander worden gesteld de wet van den Sinaï, die van buiten af komt en op stenen tafelen is geschreven, en het geven van de wet Gods in het binnenste en het schrijven van die wet op het hart, wat als kenmerk van het nieuwe verbond wordt aangeduid. Er is geen brede kennis van de Sinaïetische wet vereist, om te erkennen dat ook deze beslag wilde leggen op het hart, en dat dus de tegenstelling niet mag worden gemaakt tussen een Sinaïetische wetsvervulling die louter uitwendig , en een wetsvervulling onder het nieuwe verbond die zuiver innerlijk zou zijn. Het verschil ligt hierin, dat het Sinaïetische verbond leidt tot de constituering van een volk Gods, waarbij de bindende band louter uiterlijk was (de nationaliteit), en daarentegen het nieuwe verbond leidt tot de vorming van een nieuw volk des HEEREN, waarbij de bindende band zuiver innerlijk is. Wie tot dit volk krachtens het nieuwe verbond behoort, wordt niet bepaald door iets uiterlijks maar alleen en uitsluitend door het feit dat Gods wet in diens hart geschreven staat. Dat wordt dus alleen bepaald door een innerlijk werk Gods in de mensenziel; door de persoonlijke verhouding waarin elk individu, ten gevolge van Gods eigen genadig ingrijpen, staat tot den levenden God. Dit is de parallel tussen Sinaïetisch en nieuw verbond. Beide zijn constituerend, beide geven een nieuw begin, - heel anders dan het herstel na de ballingschap, waardoor slechts hernieuwing van de tijdelijk onderbroken verhouding geboden wordt -; en het verschil ligt in de wijze waarop de verbondsband wordt aangelegd: in het Sinaïetische verbond nationaal, en daarom komt hier de wet van buiten af met den eis om innerlijk te worden aanvaard; en in het nieuwe verbond geestelijk, door het innerlijk werk van God Zelf in het hart. Daarom zal hier het bekende woord: ‘Ik zal hun ten God en zij zullen Mij ten volk zijn’, dat ook onder de Sinaïetische bedeling altoos in zijn diepe strekking als het ideaal gold maar nimmer ten volle kon verwezenlijkt worden, zijn volledige en zuivere vervulling vinden. Het zal de innerlijke levensgemeenschap zijn die ieder bondeling in het Nieuwe Verbond met God verbindt. Daarom wordt van die bondelingen ook gezegd dat zij allen den HEERE zullen kennen.”
Merkwaardig genoeg durft dr. Ridderbos niet de consequenties uit deze opvatting te trekken, want hij schrijft verderop:
“Het spreekt vanzelf dat deze profetie van het Nieuwe Verbond uitsluitend het oog heeft op wat wij noemen de onzichtbare kerk. Het zou tot zeer verkeerde gevolgtrekkingen leiden indien men wat hier gezegd wordt wilde toepassen op de zichtbare openbaring van de kerk onder de Nieuwe Bedeling.”

Want waar ik toch mee blijf zitten, is dit: door bekering en geloof behoor je dus tot het nieuwe verbond. En is het dan niet zo, dat pas wie tot het nieuwe verbond behoort, ook gedoopt kan worden? Immers, de doop hoort toch bij die innerlijke vernieuwing (vandaar de eis van geloof!) en niet bij een slechts ‘uiterlijk tot het verbond behoren’, zoals het bij ons nu het geval is?

[refo]

Ik denk dat je in de onderstreepte zinnen meer leest dan Rdderbos bedoelt.
Ik heb pas ook wat van hem gelezen, maar hij bedoelt dan niet dopers/piëtistisch.

Lees je het wel zo, dan zou je zelfs kunnen afvragen waarom er überhaupt dopen nodig is? Het zogenaamde inwendige werk zou dan toch meer zekerheid verschaffen dan een waterhandeling? Het rumoer over wie nu wel en niet en wanneer dan precies van alle eeuwen zou daarmee vervallen.

Daarom vervalt ook zijn conclusie dat het verbond zuiver innerlijk is. Dat is niet waar. Het is met mensen van vlees en bloed, die een x aantal kilo's wegen. In het OT en in het NT. Johannes 1:1: het Koninkrijk is met de handen te tasten.

[Joannah]

Beide Verbonden worden met zijn Verbondsvolk gesloten.(Jer 31:31)
Wij heidenen vervangen, noch vervullen iets, we worden er aan toegevoegd, als een wilde tak op een edele stam,
De wortel blijft Israel.
Wij blijven heidenen.
Inderdaad, Afgewezen, pas na bekering en doop word je geent op de edele stam.
En ook in deze volgorde, eerst bekering, dan doop.

[Afgewezen]

Ik denk dat je in de onderstreepte zinnen meer leest dan Rdderbos bedoelt.
Ik heb pas ook wat van hem gelezen, maar hij bedoelt dan niet dopers/piëtistisch.

Laten we ons beperken tot wat er staat. Volgens mij laat dat aan duidelijkheid niets te wensen over. Zoals ik zelf al aangeef, Ridderbos durft er niet geheel de consequenties uit te trekken.

Lees je het wel zo, dan zou je zelfs kunnen afvragen waarom er überhaupt dopen nodig is? Het zogenaamde inwendige werk zou dan toch meer zekerheid verschaffen dan een waterhandeling? Het rumoer over wie nu wel en niet en wanneer dan precies van alle eeuwen zou daarmee vervallen.

Het dopen is nodig, omdat God dat wil, evenals het avondmaal. Dat maakt een einde aan alle discussie.
Het 'rumoer' van alle eeuwen wordt nu juist veroorzaakt door de kinderdoop! Neem onze belijdenisgeschriften. Enerzijds zeggen deze dat de gemeente bestaat uit 'ware christgelovigen' (NGB), anderzijds dat de kinderen ook gedoopt moeten worden, omdat ze bij de gemeente horen (HC). Maar kinderen zijn helemaal geen ware christgelovigen. Wat anders is het dat we hopen dat ze het wórden. Hiermee is er een innerlijke tegenstrijdigheid gecreëerd, en deze innerlijke tegenstrijdigheid, die inherent is aan het hele gereformeerde belijden, staat aan de wieg van alle kinderdoopdiscussies. Wat zijn deze kinderen nu? Gelovigen, nee/ja, uitwendig in het verbond, nee, in het verbond, maar ze kunnen er uitvallen, etc. etc.

Daarom vervalt ook zijn conclusie dat het verbond zuiver innerlijk is. Dat is niet waar. Het is met mensen van vlees en bloed, die een x aantal kilo's wegen. In het OT en in het NT. Johannes 1:1: het Koninkrijk is met de handen te tasten.

Dat zal niemand ontkennen en dat is niet waar het hier over gaat.

[learsi]

Want waar ik toch mee blijf zitten, is dit: door bekering en geloof behoor je dus tot het nieuwe verbond. En is het dan niet zo, dat pas wie tot het nieuwe verbond behoort, ook gedoopt kan worden? Immers, de doop hoort toch bij die innerlijke vernieuwing (vandaar de eis van geloof!) en niet bij een slechts ‘uiterlijk tot het verbond behoren’, zoals het bij ons nu het geval is?

Als dat zo is, dat pas wie tot het nieuwe verbond behoort, gedoopt kan/mag worden, wie gaat er dan beoordelen of er sprake is van het geloof? Uit wat ik van en over Spurgeon heb gelezen achtte deze zichzelf op een of andere wijze in staat te beoordelen of er bij aanvragen om lid van ¨zijn¨ gemeente te worden te kunnen beoordelen of deze persoon waarachtig geloofd. Middels een gesprek . Dat zou dan ook de praktijk bij ons moeten zijn. En wie bepaald, wie er in staat zijn dit te beoordelen?

[Afgewezen]

Want waar ik toch mee blijf zitten, is dit: door bekering en geloof behoor je dus tot het nieuwe verbond. En is het dan niet zo, dat pas wie tot het nieuwe verbond behoort, ook gedoopt kan worden? Immers, de doop hoort toch bij die innerlijke vernieuwing (vandaar de eis van geloof!) en niet bij een slechts ‘uiterlijk tot het verbond behoren’, zoals het bij ons nu het geval is?

Als dat zo is, dat pas wie tot het nieuwe verbond behoort, gedoopt kan/mag worden, wie gaat er dan beoordelen of er sprake is van het geloof? Uit wat ik van en over Spurgeon heb gelezen achtte deze zichzelf op een of andere wijze in staat te beoordelen of er bij aanvragen om lid van ¨zijn¨ gemeente te worden te kunnen beoordelen of deze persoon waarachtig geloofd. Middels een gesprek . Dat zou dan ook de praktijk bij ons moeten zijn. En wie bepaald, wie er in staat zijn dit te beoordelen?

Het enige wat wij behoeven te vragen, is een geloofsbelijdenis.
En als er dan kaf tussen het koren blijkt te zitten - en zo zal het zijn in deze bedeling - dan is dat niet onze verantwoordelijkheid.

[Joannah]

Want waar ik toch mee blijf zitten, is dit: door bekering en geloof behoor je dus tot het nieuwe verbond. En is het dan niet zo, dat pas wie tot het nieuwe verbond behoort, ook gedoopt kan worden? Immers, de doop hoort toch bij die innerlijke vernieuwing (vandaar de eis van geloof!) en niet bij een slechts ‘uiterlijk tot het verbond behoren’, zoals het bij ons nu het geval is?

Als dat zo is, dat pas wie tot het nieuwe verbond behoort, gedoopt kan/mag worden, wie gaat er dan beoordelen of er sprake is van het geloof? Uit wat ik van en over Spurgeon heb gelezen achtte deze zichzelf op een of andere wijze in staat te beoordelen of er bij aanvragen om lid van ¨zijn¨ gemeente te worden te kunnen beoordelen of deze persoon waarachtig geloofd. Middels een gesprek . Dat zou dan ook de praktijk bij ons moeten zijn. En wie bepaald, wie er in staat zijn dit te beoordelen?

Alleen God ziet het hart aan en kan weten of er sprake van waar geloof is.
Verder is de te dopen persoon of degene die het Avondmaal aangaat zelf verantoordelijk en dient de kerkeraad de persoon dit duidelijk te maken, meer niet.

[Democritus]

Beide Verbonden worden met zijn Verbondsvolk gesloten.(Jer 31:31)
Wij heidenen vervangen, noch vervullen iets, we worden er aan toegevoegd, als een wilde tak op een edele stam,
De wortel blijft Israel.
Wij blijven heidenen.
Inderdaad, Afgewezen, pas na bekering en doop word je geent op de edele stam.
En ook in deze volgorde, eerst bekering, dan doop.

Kan je dit zo stellen? Het is alleen het geloof dat ent in de stam. Want iemand die niet gedoopt is en toch geloofd is wel degelijk geent in de stam.

[Marnix]

Verschil tussen Oud en Nieuw Verbond

Dr. J. Ridderbos zegt in de Korte Verklaring heel mooie dingen naar aanleiding van de bekende passage over het nieuwe verbond in Jer. 31. De onderstrepingen zijn van mij:

“Volgens Hebr. 8:8-13 is het nieuwe verbond de Nieuw-Testamentische bedeling. En inderdaad alleen hierbij komt de parallel met het verbond van den Sinaï tot haar volle recht. Tegenover elkander worden gesteld de wet van den Sinaï, die van buiten af komt en op stenen tafelen is geschreven, en het geven van de wet Gods in het binnenste en het schrijven van die wet op het hart, wat als kenmerk van het nieuwe verbond wordt aangeduid. Er is geen brede kennis van de Sinaïetische wet vereist, om te erkennen dat ook deze beslag wilde leggen op het hart, en dat dus de tegenstelling niet mag worden gemaakt tussen een Sinaïetische wetsvervulling die louter uitwendig , en een wetsvervulling onder het nieuwe verbond die zuiver innerlijk zou zijn. Het verschil ligt hierin, dat het Sinaïetische verbond leidt tot de constituering van een volk Gods, waarbij de bindende band louter uiterlijk was (de nationaliteit), en daarentegen het nieuwe verbond leidt tot de vorming van een nieuw volk des HEEREN, waarbij de bindende band zuiver innerlijk is. Wie tot dit volk krachtens het nieuwe verbond behoort, wordt niet bepaald door iets uiterlijks maar alleen en uitsluitend door het feit dat Gods wet in diens hart geschreven staat. Dat wordt dus alleen bepaald door een innerlijk werk Gods in de mensenziel; door de persoonlijke verhouding waarin elk individu, ten gevolge van Gods eigen genadig ingrijpen, staat tot den levenden God. Dit is de parallel tussen Sinaïetisch en nieuw verbond. Beide zijn constituerend, beide geven een nieuw begin, - heel anders dan het herstel na de ballingschap, waardoor slechts hernieuwing van de tijdelijk onderbroken verhouding geboden wordt -; en het verschil ligt in de wijze waarop de verbondsband wordt aangelegd: in het Sinaïetische verbond nationaal, en daarom komt hier de wet van buiten af met den eis om innerlijk te worden aanvaard; en in het nieuwe verbond geestelijk, door het innerlijk werk van God Zelf in het hart. Daarom zal hier het bekende woord: ‘Ik zal hun ten God en zij zullen Mij ten volk zijn’, dat ook onder de Sinaïetische bedeling altoos in zijn diepe strekking als het ideaal gold maar nimmer ten volle kon verwezenlijkt worden, zijn volledige en zuivere vervulling vinden. Het zal de innerlijke levensgemeenschap zijn die ieder bondeling in het Nieuwe Verbond met God verbindt. Daarom wordt van die bondelingen ook gezegd dat zij allen den HEERE zullen kennen.”
Merkwaardig genoeg durft dr. Ridderbos niet de consequenties uit deze opvatting te trekken, want hij schrijft verderop:
“Het spreekt vanzelf dat deze profetie van het Nieuwe Verbond uitsluitend het oog heeft op wat wij noemen de onzichtbare kerk. Het zou tot zeer verkeerde gevolgtrekkingen leiden indien men wat hier gezegd wordt wilde toepassen op de zichtbare openbaring van de kerk onder de Nieuwe Bedeling.”

Want waar ik toch mee blijf zitten, is dit: door bekering en geloof behoor je dus tot het nieuwe verbond. En is het dan niet zo, dat pas wie tot het nieuwe verbond behoort, ook gedoopt kan worden? Immers, de doop hoort toch bij die innerlijke vernieuwing (vandaar de eis van geloof!) en niet bij een slechts ‘uiterlijk tot het verbond behoren’, zoals het bij ons nu het geval is?

Toch is het opmerkelijk dat in het zelfde gedeelte als waar uit geciteerd wordt, ook staat" 11 Volksgenoten zullen elkaar niet meer hoeven te onderwijzen, men zal elkaar niet meer hoeven te zeggen: “Ken de Heer!”, want allen zullen mij kennen, van klein tot groot. Is het nieuwe verbond er nou ook voor de kleinen, of is het voor hen niet weggelegd?

[Afgewezen]

Er zullen zeker ook kleinen zijn in het nieuwe verbond! Maar niet álle kleinen die op het christelijk erf geboren worden.

[artistiek]

Want waar ik toch mee blijf zitten, is dit: door bekering en geloof behoor je dus tot het nieuwe verbond. En is het dan niet zo, dat pas wie tot het nieuwe verbond behoort, ook gedoopt kan worden? Immers, de doop hoort toch bij die innerlijke vernieuwing (vandaar de eis van geloof!) en niet bij een slechts ‘uiterlijk tot het verbond behoren’, zoals het bij ons nu het geval is?

Als dat zo is, dat pas wie tot het nieuwe verbond behoort, gedoopt kan/mag worden, wie gaat er dan beoordelen of er sprake is van het geloof? Uit wat ik van en over Spurgeon heb gelezen achtte deze zichzelf op een of andere wijze in staat te beoordelen of er bij aanvragen om lid van ¨zijn¨ gemeente te worden te kunnen beoordelen of deze persoon waarachtig geloofd. Middels een gesprek . Dat zou dan ook de praktijk bij ons moeten zijn. En wie bepaald, wie er in staat zijn dit te beoordelen?

Het enige wat wij behoeven te vragen, is een geloofsbelijdenis.
En als er dan kaf tussen het koren blijkt te zitten - en zo zal het zijn in deze bedeling - dan is dat niet onze verantwoordelijkheid.

En hoe gaan we om met hen die dusdanig verstandelijke beperkingen hebben dat ze het geloof nooit kunnen belijden? Kunnen deze dan ook nooit gedoopt worden?

[Afgewezen]

Want waar ik toch mee blijf zitten, is dit: door bekering en geloof behoor je dus tot het nieuwe verbond. En is het dan niet zo, dat pas wie tot het nieuwe verbond behoort, ook gedoopt kan worden? Immers, de doop hoort toch bij die innerlijke vernieuwing (vandaar de eis van geloof!) en niet bij een slechts ‘uiterlijk tot het verbond behoren’, zoals het bij ons nu het geval is?

Als dat zo is, dat pas wie tot het nieuwe verbond behoort, gedoopt kan/mag worden, wie gaat er dan beoordelen of er sprake is van het geloof? Uit wat ik van en over Spurgeon heb gelezen achtte deze zichzelf op een of andere wijze in staat te beoordelen of er bij aanvragen om lid van ¨zijn¨ gemeente te worden te kunnen beoordelen of deze persoon waarachtig geloofd. Middels een gesprek . Dat zou dan ook de praktijk bij ons moeten zijn. En wie bepaald, wie er in staat zijn dit te beoordelen?

Het enige wat wij behoeven te vragen, is een geloofsbelijdenis.
En als er dan kaf tussen het koren blijkt te zitten - en zo zal het zijn in deze bedeling - dan is dat niet onze verantwoordelijkheid.

En hoe gaan we om met hen die dusdanig verstandelijke beperkingen hebben dat ze het geloof nooit kunnen belijden? Kunnen deze dan ook nooit gedoopt worden?

Dat weet ik niet. Kunnen ze wel het avondmaal gebruiken?

[artistiek]

Het enige wat wij behoeven te vragen, is een geloofsbelijdenis.
En als er dan kaf tussen het koren blijkt te zitten - en zo zal het zijn in deze bedeling - dan is dat niet onze verantwoordelijkheid.

En hoe gaan we om met hen die dusdanig verstandelijke beperkingen hebben dat ze het geloof nooit kunnen belijden? Kunnen deze dan ook nooit gedoopt worden?

Dat weet ik niet. Kunnen ze wel het avondmaal gebruiken?

Er staat toch niet dat wie geloofd zal hebben, gedoopt zal zijn en het heilig avondmaal gebruikt zal hebben, zal zalig worden?

[Afgewezen]

Nee hoor, klopt. Maar kan iemand die het avondmaal niet kan gebruiken, wél geloven?
Ik heb op zulke vragen ook niet meteen een kant en klaar antwoord. Het zal van geval tot geval bekeken moeten worden.

[Marnix]

[

Als dat zo is, dat pas wie tot het nieuwe verbond behoort, gedoopt kan/mag worden, wie gaat er dan beoordelen of er sprake is van het geloof? Uit wat ik van en over Spurgeon heb gelezen achtte deze zichzelf op een of andere wijze in staat te beoordelen of er bij aanvragen om lid van ¨zijn¨ gemeente te worden te kunnen beoordelen of deze persoon waarachtig geloofd. Middels een gesprek . Dat zou dan ook de praktijk bij ons moeten zijn. En wie bepaald, wie er in staat zijn dit te beoordelen?

Het enige wat wij behoeven te vragen, is een geloofsbelijdenis.
En als er dan kaf tussen het koren blijkt te zitten - en zo zal het zijn in deze bedeling - dan is dat niet onze verantwoordelijkheid.

En hoe gaan we om met hen die dusdanig verstandelijke beperkingen hebben dat ze het geloof nooit kunnen belijden? Kunnen deze dan ook nooit gedoopt worden?

Dat weet ik niet. Kunnen ze wel het avondmaal gebruiken?

In wiens optiek niet? Ligt er aan wat de criteria zijn om aan te mogen gaan he... In veel gevallen is geloofsbelijdenis nog niet eens voldoende.... dus de praktijk is wat anders dan bovenstaande theorie... werd die maar wat meer in iedere kerk toegepast.

Wat het antwoord over de verstandelijk beperkten betreft, dat vind ik ronduit schokkend. Kan iemand niet geloven, zijn geloof niet belijden, dan ook geen sacramenten... en blijkbaar ook geen verbond... of in ieder geval is er geen zekerheid daar over. Moest een kind nou worden als een volwassene om het Koninkrijk in te gaan of was het toch andersom....

Er zullen zeker ook kleinen zijn in het nieuwe verbond! Maar niet álle kleinen die op het christelijk erf geboren worden.

Dat bestrijd ik. Maar dat zal geen verrassing zijn. Op basis waarvan zijn sommige kleinen wel in het verbond maar niet allen? Op basis van uitverkiezing? Voorzien geloof / ongeloof? Of zijn ze heilig omdat de kinderen van heiligen ook heilig zijn, evenzeer schoongewassen door het bloed van Christus als de volwassen gelovigen? Het spijt me dat je die belijdenis hebt losgelaten.